Σπήλαιο Σπανάγκελ
Το Σπήλαιο Σπανάγκελ (γερμανικά: Spannagelhöhle) είναι ένα τουριστικό σπήλαιο κοντά στο Ταξ, στις Κεντρικές Άλπεις (Ζιλέρταλ) στην αυστριακή πολιτεία του Τιρόλου. Σήμερα έχουν ανακαλυφθεί περίπου 10 χιλιόμετρα σπηλαίου. Ξεναγήσεις επιτρέπουν την πρόσβαση σε 500 μέτρα από το σπήλαιο. Η είσοδός του βρίσκεται κάτω από το Σπανάγκελχαους (2531 μ.), μια ορεινή καλύβα που προηγουμένως διευθύνεται από τον Αυστριακό Τουριστικό Σύλλογο. Το σπήλαιο και η καλύβα πήραν το όνομά τους από τον Δρ. Ρούντολφ Σπανάγκελ, ο οποίος ήταν ο πρόεδρος του Αυστριακού Τουριστικού Συλλόγου από το 1902 έως το 1904.
| Σπήλαιο Σπανάγκελ | |
|---|---|
 Στην γκαλερί Κόλκγκανγκ | |
| Τοποθεσία | Ταξ, Τιρόλο, Αυστρία |
| Συντεταγμένες | 47°04′49″N 11°40′18″E / 47.08028°N 11.67167°EΣυντεταγμένες: 47°04′49″N 11°40′18″E / 47.08028°N 11.67167°E |
| Μήκος | π. 10 χλμ |
| Υψόμετρο | 2521 μ. |
| Ανακαλύφθηκε | 1919 |
| Γεωλογία | Χοστέγκεν ασβεστόλιθος (μάρμαρο) |
| Επισκεψιμότητα | 1994 |
| Επισκέψιμο μήκος | 500 μ. |
| Φωτισμός | τεχνιτός (ηλεκτρικός) |
Σχηματισμός
ΕπεξεργασίαΤο συντριπτικό μέρος των Άλπεων Ζιλέρταλ αποτελείται από τα κρυσταλλικά πρωτογενή πετρώματα, τις πυριγενείς παρεισδύσεις και το μεταμορφωσιγενές πέτρωμα, που δεν υποστηρίζουν το σχηματισμό σπηλαίων. Οι μόνες εξαιρέσεις είναι τα θυλάκια του βράχου που είναι σε θέση να καρστιστούν, όπως ο ασβεστόλιθος, δολομίτης, γύψος και άλλα ανθρακικά άλατα. Αυτά τα θυλάκια έχουν γενικά αρκετά χαμηλό πάχος και επιτρέπουν μόνο το σχηματισμό μικρών σπηλαίων. Η δημιουργία σπηλαίων απαιτεί επίσης υδατοδιαλυτότητα. Το σπήλαιο Σπανάγκελ έχει δημιουργηθεί σε μια μεγάλη φλέβα ιουράσιου μαρμάρου ασβεστίτη του σχηματισμού Χοστέγκεν, ένα μάρμαρο με συνολική περιεκτικότητα σε ανθρακικό πάνω από 90%, που διατρέχει μέσω της πλάκας του παραθύρου Δυτικό Τάουερν. Ο σχηματισμός αυτής της εκτεταμένης σπηλιάς ως αποτέλεσμα της γεωλογικής διάβρωσης (και της ανάμιξης της διάβρωσης) εξηγείται από την τεκτονική της περιοχής.[1][2]
Χαρακτηριστικά
ΕπεξεργασίαΤο σπήλαιο χαρακτηρίζεται από την έντονη παρουσία υγρασίας και έντονης διείσδυσης υγρασίας (που οδηγεί ακόμη και σε καταρράκτες). Τα διάφορα περάσματα ρέματος σχηματίζουν σιφώνια σε μέρη που είναι προσβάσιμα μόνο με καταδύσεις. Σε αυτά τα περάσματα σπηλαίου μακριά από το φως της ημέρας, υπάρχουν σπάνιοι ελικτίτες. Το σύστημα του σπηλαίου Σπανάγκελ εκτείνεται από τον παγετώνα Γκεφρόρν-Βαντ-Κεές έως το Λάρμστανγκε, 2.686 μ. και είναι το υψηλότερο μεγάλο σπήλαιο στην Ευρώπη με μετρημένο μήκος έως και 10 χιλιόμετρα.[3] Κατά τη διάρκεια ξεναγήσεων, εξηγούνται τα πολλά χαρακτηριστικά (χρωματιστό μάρμαρο, διάφοροι σχηματισμοί ασβεστοκονιάματος, σπηλαιοθέματα, κρύσταλλοι, λωρίδες και δίνες). Επιπλέον, περιγράφεται η ηλικία του σπηλαίου και ο σχηματισμός του, όπως και η χλωρίδα και η πανίδα, το κλίμα και η ατμόσφαιρα του σπηλαίου που είναι ευεργετική για όσους πάσχουν από πνευμονικές παθήσεις. Νυχτερίδες εμφανίζονται μόνο κοντά στην έξοδο του σπηλαίου - αν και κάποιες μπορεί να χαθούν κοντά στην είσοδο. Ένα μουσείο του σπηλαίου έχει δημιουργηθεί στο ανατολικό τμήμα του διαδρόμου όπου εμφανίζονται πολλές ανακαλύψεις από το εσωτερικό του βουνού.[4][5]
Ανακάλυψη
Επεξεργασία
Το 1919, ο Αλόις Χόττερ, ιδιοκτήτης του Σπανάγκελχαους, ανακάλυψε την είσοδο του σπηλαίου. Κάλεσε το σπήλαιο Γραουσλίχες Λοχ (γερμανικά: Grausliches Loch, ελληνικά: Φρικτή Τρύπα) και το χρησιμοποίησε, όπως και αρκετοί άλλοι ενοικιαστές μετά από αυτόν, σκουπιδότοπο.[6]
Το 1960 ο Ρούντολφ Ραντισλόβιτς εξερεύνησε για πρώτη φορά το μπροστινό μέρος της σπηλιάς με την κύρια είσοδο (Hauptgang) και την "είσοδο νερού" (Wassergang), που συναντώνται και οι δύο στην Αίθουσα της Ένωσης (Halle der Vereinigung). Τον επόμενο χρόνο, ο Μαξ Χ. Φινκ ερεύνησε το γνωστό τμήμα του σπηλαίου και ανακάλυψε το Λαβύρινθο. Το 1964 το Ομοσπονδιακό Γραφείο Μνημείων (Bundesdenkmalamt) όρισε το σπήλαιο ως φυσικό μνημείο λόγω της επιστημονικής του σημασίας. Το 1968 ο Γουόλτερ Νέζιτσεκ και ο Γκούντερ Τζ. Βολφ ανακάλυψαν δύο "πηγάδια" και το Κνέσι-Χάρνις στη δεξιά άκρη της Αίθουσας της Ένωσης, τα οποία κατέληγαν σε μια σήραγγα περίπου 10 μέτρα κάτω. Αυτή ήταν η αρχή αυτού που αργότερα έγινε γνωστό ως Schrauben-Cañon (Σράοουμπεν Κάνον, "Βιδωτό Φαράγγι"). Το 1970 ο Χανς Γιοντλ βρήκε το Postkastl ("Ταχυδρομική Θυρίδα") στο αριστερό άκρο της Αίθουσας της Ένωσης, το οποίο αποδείχθηκε συνέχεια του σπηλαίου Σπανάγκελ. Το πρώτο άτομο που μπήκε σε αυτό το τμήμα ήταν ο Γκούντερ Τζ. Βολφ με επτά μέλη της ομάδας του. Η έρευνα του περάσματος Κόλκγκανγκ είχε ως αποτέλεσμα τον διπλασιασμό της μέχρι τώρα γνωστής έκτασης του σπηλαίου και προσέφερε κίνητρο για περαιτέρω εξερεύνηση.[7]
Τα έτη 1972 έως 1975 πραγματοποιήθηκαν τέσσερις αποστολές έρευνας από την Κρατική Λέσχη Σπηλαίων του Τιρόλου (Landesverein für Höhlenkunde in Tirol), που προχώρησε μέχρι το ρεύμα Νάιμπαχ. Το 1975, ως μέρος μιας ερευνητικής εβδομάδας από την Σπηλαιολογική Ομάδα του Λουξεμβούργου με τους Ε. Τζακόμπι, Μ. Μούλερ, Γκ. Μουτσλένερ και Μπ. Σμίτζ, ιδρύθηκε η πορεία της ροής Χούλενμπαχ. Με την απομάκρυνση του νερού, αποδείχθηκε ότι το νερό έφτανε περίπου στα 1.980 μ. στη μέση μιας βραχώδους όψης νότια του Βαλντέμπεν. Ομοίως, το σπήλαιο Σνίφλεκ (Schneefleckhöhle, Σνίφλεκχούλε), το οποίο εκτείνεται παράλληλα με το σπήλαιο Σπανάγκελ, ανακαλύφθηκε και ερευνήθηκε. Το 1976 η Λέσχη Σπηλαίων δημιούργησε ένα καταυλισμό στην αίθουσα Ούμκερχαλε. Μια αποστολή 50 ωρών με επικεφαλής τον E. Τζκόμπι το 1976-77 ανακάλυψε και ερεύνησε το πέρασμα Σπίννενγκανγκ, το σπήλαιο Μούτσλεχνερ-Ντομ και το θάλαμο Σάτζκαμμερ. Το 1978, οι Φ. Μάιμπεργκερ και Β. Μάιρ έφτασαν στο δυτικότερο σημείο του σπηλαίου, το Μπάουχμπαντ.[6][8]
Το 1984 οι Γερμανοί σπηλαιολόγοι της Τιρολέζικης Λέσχης Σπηλαίων υπό την καθοδήγηση του Κ. Κεβέλιους ερεύνησαν το Ανατολικό Σύστημα της σπηλιάς. Το 1987 και το 1988 η περιοχή εισόδου του σπηλαίου καθαρίστηκε και η γκαλερί που ενώνει το Τρούμερχαλε και το Νάισμπαχ ανακαλύφθηκε και ερευνήθηκε από τους Β. Μάιρ και Γκ. Βούλκλ. Το Σράουμπεν-Κάνον (Βιδωτό Φαράγγι) διαπραγματεύτηκε για πρώτη φορά το 1989 από τους E. Türke και R. Tobitsch.[3]
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
ΕπεξεργασίαΠαραπομπές
Επεξεργασία- ↑ «Spannagel Cave at Hintertux Glacier». Tyrol in Austria (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 13 Απριλίου 2021.
- ↑ «Spannagel Cave - Tyrol - Austria». tyrol.tl (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 13 Απριλίου 2021.
- ↑ 3,0 3,1 Ernest Jacoby, Günter Krejci (1992): Die Höhle beim Spannagelhaus und ihre Umgebung. – Wissenschaftliche Beihefte zur Zeitschrift "Die Höhle" σελ. 26
- ↑ Max H. Fink (1961): Die Höhle unter dem Spannagelhaus. – Österr. Touristenzeitung (Vienna) 74 (6): σελ. 70
- ↑ Günther J. Wolf (1971): Bergfahrt in die Unterwelt. – Österr. Touristenzeitung (Vienna) 84 (2): σελ. 24-25
- ↑ 6,0 6,1 Heinz Ilming, Hans Mrkos (1979): Höhlenforschung in Österreich seit 1961. – Wissenschaftliche Beihefte zur Zeitschrift "Die Höhle" (Vienna) 13: σελ. 67-81
- ↑ Gerhard Schirmer (1976): Die Höhle beim Spannagelhaus. – Österr. Touristenzeitung (Vienna) 88 (9): σελ. 109-111
- ↑ Gerhard Schirmer (1979): Die Höhle unter dem Spannagelhaus. – Festschrift "50 Jahre Bergsteigergruppe im Österr. Touristenklub" (Vienna) σελ. 123-125