Σεμιόν Τιμοσένκο

Στρατάρχης της Σοβιετικής Ένωσης

Ο Σεμιόν Κονσταντίνοβιτς Τιμοσένκο (Семён Константи́нович Тимоше́нко, Φουρμάνκα, Βεσσαραβία, 18 Φεβρουαρίου 1895 - 31 Μαρτίου 1970[4]) ήταν Ουκρανός στρατάρχης της Σοβιετικής Ένωσης και ανώτερος διοικητής του Ερυθρού στρατού, που τιμήθηκε δυο φορές σαν ήρωας της χώρας του. Ήταν επίσης, συμπέθερος του Στάλιν.

Σεμιόν Τιμοσένκο
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Семен Костянтинович Тимошенко (Ουκρανικά)
Γέννηση6ιουλ. / 18  Φεβρουαρίου 1895γρηγ. ή 18  Φεβρουαρίου 1895
Furmanivka
Θάνατος31  Μαρτίου 1970[1][2][3]
Μόσχα
Τόπος ταφήςΝεκρόπολη Τείχους του Κρεμλίνου
ΕθνικότηταΟυκρανοί
Χώρα πολιτογράφησηςΈνωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΡωσικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητααξιωματικός
πολιτικός
Περίοδος ακμής1915
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαΚομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ένωσης
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Βαθμός/στρατόςΣτρατάρχης της Σοβιετικής Ένωσης, comcor, Komandarm 2nd rank, Komandarm 1st rank, watch-master και podpraporshchik/Ρωσικός αυτοκρατορικός στρατός και Ιππικό
Πόλεμοι/μάχεςΑνατολικό Μέτωπο (Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος), Ρωσικός Εμφύλιος Πόλεμος, Ρωσοφινλανδικός πόλεμος του 1939, Ανατολικό Μέτωπο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, Σοβιετική εισβολή στην Πολωνία και Πολωνό-Σοβιετικός Πόλεμος
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΛαϊκός Επίτροπος Άμυνας της Σοβιετικής Ένωσης (1940–1941)
μέλος του Ανώτατου Σοβιέτ της Σοβιετικής Ένωσης
Βραβεύσειςτάγμα του Λένιν (22  Φεβρουαρίου 1938)
μετάλλιο για τη νίκη επί της Γερμανίας στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο
τάγμα του Κόκκινου Λαβάρου (25  Ιουλίου 1920)
Ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης (21  Μαρτίου 1940)
τάγμα της Οκτωβριανής Επανάστασης (22  Φεβρουαρίου 1968)
Μετάλλιο για την Άμυνα του Κιέβου
Παράσημο της Νίκης (4  Ιουνίου 1945)
Ιωβηλαίο μετάλλιο για την 20ή επέτειο του Κόκκινου Στρατού των εργατών και των αγροτών
Τάγμα του Σουβόροφ Α΄ τάξης (9  Οκτωβρίου 1943)
μετάλλιο «Για την υπεράσπιση του Λένινγκραντ»
Μετάλλιο «Για την υπεράσπιση του Στάλινγκραντ»
μετάλλιο για την Άμυνα του Καυκάσου
Μετάλιο για την Απελευθέρωση του Βελιγραδίου
Μετάλλιο για την Κατάληψη της Βουδαπέστης
Μετάλλιο για την Κατάληψη της Βιέννης
Μετάλλιο για τη Νίκη επί της Ιαπωνίας
τάγμα του Λένιν (21  Μαρτίου 1940)
τάγμα του Λένιν (21  Φεβρουαρίου 1945)
τάγμα του Λένιν (18  Φεβρουαρίου 1955)
τάγμα του Λένιν (18  Φεβρουαρίου 1970)
Χρυσός Αστέρας (21  Μαρτίου 1940)
Ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης (18  Φεβρουαρίου 1965)
Χρυσός Αστέρας (18  Φεβρουαρίου 1965)
τάγμα του Κόκκινου Λαβάρου (11  Μαΐου 1921)
τάγμα του Κόκκινου Λαβάρου (22  Φεβρουαρίου 1930)
τάγμα του Κόκκινου Λαβάρου (3  Νοεμβρίου 1944)
τάγμα του Κόκκινου Λαβάρου (6  Νοεμβρίου 1947)
Τάγμα του Σουβόροφ Α΄ τάξης (12  Σεπτεμβρίου 1944)
Τάγμα του Σουβόροφ Α΄ τάξης (27  Απριλίου 1945)
μετάλλιο «Για την υπεράσπιση της Μόσχας»
μετάλλιο «Για την επέτειο των 20 χρόνων της Νίκης στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο 1941-1945»
μετάλλιο για την 30η επέτειο του Σοβιετικού στρατού και ναυτικού
Μετάλλιο για τα «40 χρόνια των Ενόπλων Δυνάμεων της ΕΣΣΔ»
μετάλλιο για τα «50 χρόνια των Ενόπλων Δυνάμεων της ΕΣΣΔ»
μετάλλιο για την 800η επέτειο της Μόσχας
μετάλλιο για την 250η επέτειο του Λένινγκραντ
Honorary Revolutionary Weapon (28  Νοεμβρίου 1920)
Τιμητικό όπλο με χρυσό κρατικό έμβλημα της Σοβιετικής Ένωσης (22  Φεβρουαρίου 1968)
Σταυρός του Αγίου Γεωργίου, Β΄ Τάξη
Σταυρός του Αγίου Γεωργίου, Γ΄ Τάξη
Σταυρός του Αγίου Γεωργίου, Δ΄ Τάξη
Order of Tudor Vladimirescu
Τάγμα του Παρτιζάνικου Αστέρα (Γιουγκοσλαβία)
Jubilee Medal "30 years of the Victory in Khalkhin-Gol"
Order of Suvorov
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Γιος αγρότη που απασχολούταν σαν κολίγος, ο Σεμιόν κατατάχθηκε το 1915 στον Α’ Π.Π. ως χειριστής πυροβόλου, στο 1ο Σύνταγμα Οράνιεμπάουμ. Το 1917 και ενώ έφερε το βαθμό του δεκανέα, χειροδίκησε σε βάρος ενός αξιωματικού και παραπέμφθηκε σε στρατοδικείο. Ωστόσο, απαλλάχθηκε της κατηγορίας ύστερα από επέμβαση του «Συμβουλίου Εργατών και Στρατιωτών». Στη συνέχεια πήρε μέρος στον Ρωσικό εμφύλιο ως αξιωματικός των μπολσεβίκων, διοικητής Ιπικκού (2ης ταξιαρχία, 6η μεραρχία), όπου τραυματίσθηκε σοβαρά.

Το 1923 αποφοίτησε από την Ανώτερη Στρατιωτική Ακαδημία και το 1925 τοποθετήθηκε κομισάριος διοικητής του 3ου Σώματος Ιππικού. Το 1933 προήχθη σε διοικητή της στρατιωτικής περιοχής της Λευκορωσίας και δυο χρόνια μετά έγινε μέλος του πρώτου ανωτάτου σοβιέτ. Το 1939 συμμετείχε στην εισβολή στην Πολωνία και στο Σοβιετο-Φινλανδικό πόλεμο, τον οποίο διεύθυνε προσωπικά. Το 1940 τιμήθηκε με το Παράσημο του Ήρωα της ΕΣΣΔ και ανέλαβε κομισάριος άμυνας, επιφορτισμένος με το έργο της αναμόρφωσης του Κόκκινου Στρατού. Την ίδια εποχή η κόρη του παντρεύτηκε το γιο του Στάλιν, Βασίλι.

Το 1941 και μετά τη ναζιστική επίθεση κατά της ΕΣΣΔ ο Τιμοσένκο έλαβε θέση αρχιστράτηγου στη Μόσχα. Τον Ιούλιο του ίδιου έτους με εντολή του Στάλιν μετέβη στο δυτικό μέτωπο σαν διοικητής. Το φθινόπωρο ανέλαβε τον έλεγχο και του νοτιοδυτικού μετώπου και ανακατέλαβε το Ροστώφ ενώ στις αρχές του 1942 ήταν επικεφαλής του φινλανδικού μετώπου. Το Μάιο του 1942 επιχείρησε μια ευρεία αντεπίθεση στο Χάρκοβο αλλά απέτυχε[5] και μετακλήθηκε στην πρωτεύουσα[6] Έπειτα, τοποθετήθηκε κατά σειρά διοικητής διαφόρων άλλων μετώπων του πολέμου (Στάλινγκραντ, Καυκάσου, Βαλτικής).

Μετά τη λήξη του πολέμου ο Τιμοσένκο θήτευσε σαν διοικητής Ουραλίων και Λευκορωσίας, ενώ στα 1960 διορίσθηκε γενικός επιθεωρητής του υπουργείου άμυνας και το 1961 έγινε πρόεδρος της κρατικής επιτροπής βετεράνων πολεμιστών.

Πέθανε από καρκίνο το 1970 και η σορός του ενταφιάσθηκε στον τοίχο του Κρεμλίνου.

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Semyon-Konstantinovich-Timoshenko. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  2. (Αγγλικά) SNAC. w6fv6bzf. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. (Αγγλικά) Find A Grave. 16934334. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. Φύλλο εφημερίδας "Έθνος" της 2 Απριλίου 1970, σελ. 1: "Απέθανε ο στρατάρχης Τιμοσένκο"
  5. «Τα γεγονότα πριν τη μάχη του Στάλιν γκραντ». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Φεβρουαρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 5 Αυγούστου 2014. 
  6. Το μεγάλο λάθος του Χίτλερ στη Μόσχα
  • Δημήτριος Γεδεών, «Στρατάρχης Τιμοσένκο, ένας λησμονημένος ήρωας του ανατολικού μετώπου», περιοδικό «Ιστορικά Θέματα», περίοδος Β’, τεύχος 98, Ιανουάριος 2011, σελ. 106-117.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επεξεργασία
  •   Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Semyon Timoshenko στο Wikimedia Commons