Συμμετοχή της Γαλλίας στη Eurovision
Η Γαλλία συμμετείχε στο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 66 φορές από το ντεμπούτο της στον πρώτο διαγωνισμό το 1956. Η Γαλλία είναι μία από τις μόλις επτά χώρες που είναι παρούσα στον πρώτο διαγωνισμό και απουσίασε από δύο μόνο διαγωνισμούς στην ιστορία της, το 1974 και το 1982. Η Γαλλία, μαζί με τη Γερμανία, την Ιταλία, την Ισπανία και το Ηνωμένο Βασίλειο είναι μία από τις "Μεγάλες Πέντε" χώρες οι οποίες επιτρέπεται αυτόματα να συμμετάσχουν στον τελικό, επειδή είναι οι πέντε μεγαλύτεροι οικονομικοί συντελεστές στην Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση (EBU). Η Γαλλία έχει κερδίσει τον διαγωνισμό πέντε φορές.
| Γαλλία | |
|---|---|
| |
| Τηλεοπτ. φορέας | France Télévisions (1993–σήμερα) |
| Εθνικοί τρόποι επιλογής | Εθνικός τελικός
1957
1958 (τραγούδι) 1959 1961 1970 1973 1976–1981 1983–1987 1999–2000 2005–2007 2014 Destination Eurovision 2018–2019 Eurovision France, c'est vous qui décidez ! 2021–2023 Εσωτερική επιλογή
1956
1958 (καλλιτέχνης) 1960 1962–1969 1971–1972 1975 1988–1998 2001–2004 2008–2013 2015–2017 2020 2024 |
| Γενική συμμετοχή | |
| Συμμετοχές | 66 |
| Διοργανώσεις | 1959, 1961, 1978 |
| Πρώτη συμμετοχή | 1956 |
| Καλύτερη θέση | 1η: 1958, 1960, 1962, 1969, 1977 |
| Χειρότερη θέση | Τελευταία: 2014 |
| Επιπλέον σύνδεσμοι | |
| Ιστοσελίδα του Γαλλικού φορέα | |
| Η σελίδα της Γαλλίας στο Eurovision.tv | |
Η Γαλλία κέρδισε για πρώτη φορά τον διαγωνισμό το 1958 με το "Dors, mon amour" σε ερμηνεία του Αντρέ Κλαβό. Τρεις ακόμα νίκες ακολούθησαν μέσα στη δεκαετία του '60, με το "Tom Pillibi" σε ερμηνεία της Ζακλίν Μπουαγιέ το 1960, με το "Un premier amour" σε ερμηνεία της Ιζαμπέλ Ομπρέ το 1962 και με το "Un jour, un enfant" σε ερμηνεία της Φρίντα Μποκαρά το 1969, μια νίκη που τη μοιράστηκε λόγω ισοπαλίας με την Ολλανδία, την Ισπανία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Η πέμπτη νίκη της Γαλλίας ήρθε το 1977, όταν η Μαρί Μυριάμ κέρδισε με το τραγούδι "L'oiseau et l'enfant". Κατά τη διάρκεια της επιτυχημένης πορείας της στον 20ο αιώνα, η Γαλλία τερμάτισε δεύτερη τέσσερις φορές, με την Πολ Ντεζαρντέν (1957), την Κατρίν Φερί (1976), τον Ζοέλ Ιρσίλ (1990), την Αμινά (1991), η οποία έχασε από την Καρόλα της Σουηδίας σε μια ισοπαλία (tie-break).
Μετά την επίτευξη των πέντε πρώτων θέσεων σε 24 διαγωνισμούς τον 20ό αιώνα, η Γαλλία είχε λιγότερη επιτυχία στον 21ο αιώνα, τερματίζοντας στην πρώτη πεντάδα μόνο τέσσερις φορές, με τη Νατάσα Σαν Πιέρ να έρχεται τέταρτη (2001), τη Σαντρίν Φρανσουά πέμπτη (2002), τη Μπαρμπαρά Πραβί δεύτερη (2021) και τον Σλιμάν τέταρτος (2024). Οι άλλοι τερματισμοί της Γαλλίας στην πρώτη δεκάδα με τον νέο αιώνα είναι η όγδοη θέση της Πατρίσια Κάας το 2009 και η έκτη θέση του Αμίρ το 2016. Η Γαλλία τερμάτισε τελευταία για πρώτη φορά το 2014, όταν οι Twin Twin έλαβε μόνο δύο βαθμούς.
Οργάνωση
ΕπεξεργασίαΠολλοί γαλλικοί ραδιοτηλεοπτικοί φορείς έχουν χρησιμοποιηθεί για να παρουσιάσουν τη Eurovision στη χώρα, οι πρώην RTF (1956–1964), ORTF (1965–1974), TF1 (1975–1981) και Antenne 2 (1983–1992). Από το 1983, η France Télévisions είναι υπεύθυνη για τη συμμετοχή της Γαλλίας στον διαγωνισμό, με τον τελικό να μεταδίδεται στο France 2 (1993–98, 2015–σήμερα) και στο France 3 (1999–2014), ενώ ο ημιτελικός που ψηφίζει η Γαλλία στο France 4 (2005–2010, 2016–2019), αργότερα στο France Ô (2011–2015) και από το 2021 στο Culturebox. Ο πρώτος ημιτελικός το 2004 δεν μεταδόθηκε. Οι θεατές που ήταν αρκετά κοντά στο Μονακό, μπόρεσαν να δουν τον ημιτελικό μέσω του TMC Monte-Carlo. Ραδιοφωνική κάλυψη παρέχεται, αν και όχι κάθε χρόνο ή από το 2013, από τη France Inter από το 1971 έως το 1998 και από το 2001 από τη France Bleu (επίσης το 1976). Το 1982, το RTL Radio μετέδωσε το διαγωνισμό λόγω της απουσίας της χώρας εκείνη τη χρονιά.
Από το 2015, το France 2 επανέλαβε την ευθύνη της διοργάνωσης της συμμετοχής και μετάδοσης του τελικού και από το 2016 και οι δύο ημιτελικοί θα μεταδοθούν από το France 4. Η αλλαγή είναι μια προσπάθεια να εξασφαλιστούν καλύτερες αξιολογήσεις και αποτελέσματα σε επικείμενες διοργανώσεις.
Η Γαλλία έχει συχνά αλλάξει τη διαδικασία επιλογής που χρησιμοποιήθηκε για να βρει τη συμμετοχή της χώρας στο διαγωνισμό, είτε εθνικός τελικός είτε εσωτερική επιλογή (ενίοτε ένας συνδυασμός και των δύο μορφών) έχει τηρηθεί από τον ραδιοτηλεοπτικό φορέα εκείνη την εποχή.
Διαγωνιστική ιστορία
ΕπεξεργασίαΗ Γαλλία είναι μία από τις πιο επιτυχημένες χώρες της Eurovision, κερδίζοντας τον διαγωνισμό πέντε φορές, αφού ήρθε δεύτερη πέντε φορές και τρίτη επτά φορές. Ωστόσο, η Γαλλία έχει φιλοξενήσει μόνο τρεις φορές τον διαγωνισμό της Eurovision (1959, 1961, 1978).[1] Η Γαλλία κατατάχθηκε πρώτη σε αριθμό νικών (είτε μόνη της είτε σε ισοπαλία με άλλες χώρες) χωρίς διακοπή από το 1960 έως το 1993. Επιπλέον, η Αμινά ήταν κοντά στη νίκη με το τραγούδι "C'est le dernier qui a parlé qui a raison" το 1991, όταν τερμάτισε σε ισοπαλία στην πρώτη θέση (με τον ίδιο αριθμό βαθμών με τη Σουηδία). Ως εκ τούτου, εφαρμόστηκε ο κανόνας "countback", αλλά και οι δύο χώρες είχαν ίσο αριθμό δώδεκα βαθμών (τέσσερις παρτίδες), αλλά η νίκη πήγε στη Σουηδία, όταν η Γαλλία είχε λιγότερα σετ 10 βαθμών. Σήμερα, με τους νέους κανόνες, η Γαλλία θα είχε κερδίσει τον διαγωνισμό, επειδή έλαβε βαθμούς από περισσότερες χώρες από τη Σουηδία. Ένα χρόνο πριν, η Γαλλία ήταν επίσης κοντά στη νίκη με τη Ζοέλ Ιρσίλ να ερμηνεύει το τραγούδι του Σερζ Γκενσμπούρ, "White and Black Blues". Το τραγούδι τερμάτισε στη δεύτερη θέση με ισοπαλία με τη συμμετοχή της Ιρλανδίας.
Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, τα γαλλικά αποτελέσματα ήταν κάπως απογοητευτικά. Από το 1998, όταν επινοήθηκε η τηλεψηφοφορία, η Γαλλία ήταν σχεδόν πάντοτε στις τελευταίες 10 χώρες της τελικής κατάταξης του τελικού, αφού τερμάτισε 15η (2004), 18η (2003 και 2008), 19η (1999), 22η (2006, 2007 και 2012), 23η (2000, 2005 και 2013), 24η (1998 και 2022), 25η (2015) και 26η (τελευταία θέση, για πρώτη φορά στην ιστορία της στη Eurovision) το 2014.
Ωστόσο, η Γαλλία είχε καλά αποτελέσματα κατά τη διάρκεια του 21ου αιώνα. Το 2001, η καναδέζα τραγουδίστρια Νατάσα Σαν Πιέρ ήρθε 4η για τη Γαλλία με το τραγούδι της "Je n'ai que mon âme", που ήταν το φαβορί για να κερδίσει το διαγωνισμό από τους οπαδούς και τις αποδόσεις. Αυτό το καλό αποτέλεσμα μεταφέρθηκε στο διαγωνισμό του 2002, όταν η Σαντρίν Φρανσουά ήρθε 5η με το "Il faut du temps" και έλαβε το Βραβείο Τύπου των διεθνών βραβείων Μαρσέλ Μπεζανσόν για την καλύτερη συμμετοχή εκείνης της χρονιάς. Τέλος, η θετική εμπειρία με τον Σεμπαστιάν Τεγιέ το 2008 δημιούργησε σημαντικό ενδιαφέρον για τη γαλλική επιχείρηση επίδειξης για το διαγωνισμό, γεγονός που οδήγησε στο γεγονός ότι η Eurovision εμφανίζεται τώρα στα γαλλικά μέσα ενημέρωσης ως μεγάλη διαφημιστική καμπάνια και έχει αποφασιστεί ότι μεγάλα ονόματα θα αντιπροσωπεύουν τη Γαλλία στο μέλλον. Με αυτές τις φιλοδοξίες, η γαλλίδα σούπερ σταρ Πατρίσια Κάας εκπροσώπησε τη Γαλλία στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision 2009. Η Κάας είναι μια από τους πιο επιτυχημένους γαλλόφωνους τραγουδιστές στον κόσμο και έχει πουλήσει πάνω από 16 εκατομμύρια δίσκους παγκοσμίως. Τερμάτισε στην 8η θέση. Η Κάας έλαβε το καλλιτεχνικό βραβείο Μαρσέλ Μπεζανσόν, το οποίο ψηφίστηκε από προηγούμενους νικητές και παρουσιάστηκε στον καλύτερο καλλιτέχνη. Στον διαγωνισμό του 2016, ο Αμίρ με το τραγούδι του, "J'ai cherché", τερμάτισε στην 6η θέση και κατέρριψε ένα ρεκόρ 40 ετών, σημειώνοντας τους περισσότερους βαθμούς στην ιστορία της Eurovision της Γαλλίας, σημειώνοντας 257 βαθμούς στον τελικό. Αυτό το ρεκόρ αργότερα θα έσπαγε για άλλη μια φορά το 2021, με τη Μπαρμπαρά Πραβί και το τραγούδι της "Voilà", το οποίο τερμάτισε στη 2η θέση με 499 βαθμούς, το καλύτερο αποτέλεσμα της Γαλλίας από το 1991, μόλις 25 βαθμούς πίσω από τον τελικό νικητή, τους Måneskin από την Ιταλία.
Απουσίες
ΕπεξεργασίαΑπό το ντεμπούτο τους το 1956 η Γαλλία έχασε μόνο δύο διαγωνισμούς, το 1974 και το 1982. Το 1974, αφού επέλεξε έναν τραγουδιστή και ένα τραγούδι για να τους εκπροσωπήσει στο διαγωνισμό, η Γαλλία αποχώρησε αφού πέθανε ο Πρόεδρος της Γαλλίας Ζωρζ Πομπιντού την εβδομάδα του διαγωνισμού.[2] Αν είχαν συμμετάσχει, η Γαλλία θα είχε εκπροσωπηθεί από την Ντανί με το τραγούδι "La vie à vingt-cinq ans".
Τον Νοέμβριο του 1981, το TF1 αρνήθηκε να εισέλθει στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision για το 1982, με τον υπεύθυνο ψυχαγωγίας Pierre Bouteiller, λέγοντας: "Η απουσία ταλέντων και η μετριότητα των τραγουδιών ήταν εκεί όπου η ενόχληση τέθηκε. Η Eurovision είναι ένα μνημείο της αγριότητας".[3] Το Antenne 2 ανέλαβε τη δουλειά λόγω της δημόσιας αντίδρασης της απόσυρσης του TF1, φιλοξενώντας έναν εθνικό τελικό για να επιλέξει και τη συμμετοχή τους από τον διαγωνισμό του 1983.
Η Γαλλία και οι "Big Five" ("Μεγάλες Πέντε")
ΕπεξεργασίαΑπό το 1999, η Γαλλία μαζί με τη Γερμανία, την Ισπανία και το Ηνωμένο Βασίλειο, προκρίνονται αυτόματα για τον τελικό της Eurovision, ανεξάρτητα από τις θέσεις τους στον πίνακα αποτελεσμάτων σε προηγούμενους διαγωνισμούς.[4] Αποκόμισαν αυτό το ειδικό καθεστώς με το να είναι οι τέσσερις μεγαλύτεροι οικονομικοί συνεισφέροντες στην EBU. Λόγω της ανυπόστατης κατάστασής τους στον Διαγωνισμό, αυτές οι χώρες έγιναν γνωστές ως "Μεγάλες Τέσσερις"/"Big Four". Η Ιταλία επέστρεψε στο διαγωνισμό το 2011, καθιστώντας την έτσι μέρος των "Μεγάλων Πέντε"/"Big Five".[5][6]
Συμμετοχές
Επεξεργασία1
|
Νικητής |
2
|
Δεύτερη θέση |
3
|
Τρίτη θέση |
| Τελευταία θέση | |
X
|
Αποχώρηση |
†
|
Ανερχόμενος |
| Χρονιά | Καλλιτέχνης | Τραγούδι | Γλώσσα | Τελικός | Βαθμοί | Ημιτελικός | Βαθμοί |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1956 | Ματέ Αλτερί[7] | "Le temps perdu" | Γαλλικά | 2[α] | —[α] | Όχι ημιτελικοί | |
| Ντανί Ντομπερσόν[9] | "Il est là" | Γαλλικά | 2[α] | ||||
| 1957 | Πολ Ντεζαρντέν[10] | "La belle amour" | Γαλλικά | 2 | 17 | ||
| 1958 | Αντρέ Κλαβό | "Dors, mon amour" | Γαλλικά | 1 | 27 | ||
| 1959 | Ζαν Φιλίπ[11] | "Oui, oui, oui, oui" | Γαλλικά | 3 | 15 | ||
| 1960 | Ζακλίν Μπουαγιέ | "Tom Pillibi" | Γαλλικά | 1 | 32 | ||
| 1961 | Ζαν-Πολ Μορίκ[12] | "Printemps, avril carillonne" | Γαλλικά | 4 | 13 | ||
| 1962 | Ιζαμπέλ Ομπρέ | "Un premier amour" | Γαλλικά | 1 | 26 | ||
| 1963 | Αλέν Μπαριέρ[13] | "Elle était si jolie" | Γαλλικά | 5 | 25 | ||
| 1964 | Ρασέλ | "Le Chant de Mallory" | Γαλλικά | 4 | 14 | ||
| 1965 | Γκι Μαρντέλ[14] | "N'avoue jamais" | Γαλλικά | 3 | 22 | ||
| 1966 | Ντομινίκ Ουόλτερ[15] | "Chez nous" | Γαλλικά | 16 | 1 | ||
| 1967 | Νοέλ Κορντιέ[16] | "Il doit faire beau là-bas" | Γαλλικά | 3 | 20 | ||
| 1968 | Ιζαμπέλ Ομπρέ | "La source" | Γαλλικά | 3 | 20 | ||
| 1969 | Φρίντα Μποκαρά | "Un jour, un enfant" | Γαλλικά | 1 | 18 | ||
| 1970 | Γκι Μπονέ[17] | "Marie-Blanche" | Γαλλικά | 4 | 8 | ||
| 1971 | Σερζ Λαμά[18] | "Un jardin sur la terre" | Γαλλικά | 10 | 82 | ||
| 1972 | Μπέτι Μαρ[19] | "Comé-comédie" | Γαλλικά | 11 | 81 | ||
| 1973 | Μαρτέν Κλεμανσό[20] | "Sans toi" | Γαλλικά | 15 | 65 | ||
| 1974 | Ντανί | "La vie à vingt-cinq ans" | Γαλλικά | Αποχώρησε X | |||
| 1975 | Νικόλ Ριέ[21] | "Et bonjour à toi l'artiste" | Γαλλικά | 4 | 91 | ||
| 1976 | Κατρίν Φερί[22] | "Un, deux, trois" | Γαλλικά | 2 | 147 | ||
| 1977 | Μαρί Μιριάμ | "L'oiseau et l'enfant" | Γαλλικά | 1 | 136 | ||
| 1978 | Ζοέλ Πρεβό[23] | "Il y aura toujours des violons" | Γαλλικά | 3 | 119 | ||
| 1979 | Αν-Μαρί Νταβίντ | "Je suis l'enfant soleil" | Γαλλικά | 3 | 106 | ||
| 1980 | Profil[24] | "Hé, hé M'sieurs dames" | Γαλλικά | 11 | 45 | ||
| 1981 | Ζαν Γκαμπιλού[25] | "Humanahum" | Γαλλικά | 3 | 125 | ||
| 1982 | Δε συμμετείχε | ||||||
| 1983 | Γκι Μπονέ | "Vivre" | Γαλλικά | 8 | 56 | ||
| 1984 | Ανίκ Τουμαζό[26] | "Autant d'amoureux que d'étoiles" | Γαλλικά | 8 | 61 | ||
| 1985 | Ροζέ Μπεν[27] | "Femme dans ses rêves aussi" | Γαλλικά | 10 | 56 | ||
| 1986 | Cocktail Chic[28] | "Européennes" | Γαλλικά | 17 | 13 | ||
| 1987 | Κριστίν Μινιέ[29] | "Les mots d'amour n'ont pas de dimanche" | Γαλλικά | 14 | 44 | ||
| 1988 | Ζεράρ Λενορμάν[30] | "Chanteur de charme" | Γαλλικά | 10 | 64 | ||
| 1989 | Ναταλί Πακ[31] | "J'ai volé la vie" | Γαλλικά | 8 | 60 | ||
| 1990 | Ζοέλ Ιρσίλ[32] | "White and Black Blues" | Γαλλικά | 2 | 132 | ||
| 1991 | Αμίνα[33] | "C'est le dernier qui a parlé qui a raison" | Γαλλικά | 2 | 146 | ||
| 1992 | Καλί[34] | "Monté la riviè" | Γαλλικά, Κρετολικά Αϊτής | 8 | 73 | ||
| 1993 | Πατρίκ Φιορί | "Mama Corsica" | Γαλλικά, Κορσικανικά | 4 | 121 | Kvalifikacija za Millstreet | |
| 1994 | Νίνα Μοράτο[35] | "Je suis un vrai garçon" | Γαλλικά | 7 | 74 | Όχι ημιτελικοί | |
| 1995 | Ναταλί Σανταμαρία[36] | "Il me donne rendez-vous" | Γαλλικά | 4 | 94 | ||
| 1996 | Νταν Αρ Μπραζ[37] και l' Héritage des Celtes | "Diwanit Bugale" | Βρετονικά | 19 | 18 | 11 | 55 |
| 1997 | Φάννι[38] | "Sentiments songes" | Γαλλικά | 7 | 95 | Όχι ημιτελικοί | |
| 1998 | Μαρί Λιν[39] | "Où aller" | Γαλλικά | 24 | 3 | ||
| 1999 | Νάγια[40] | "Je veux donner ma voix" | Γαλλικά | 19 | 14 | ||
| 2000 | Σοφία Μεσταρί[41] | "On aura le ciel" | Γαλλικά | 23 | 5 | ||
| 2001 | Νατάσα Σαν Πιέρ[42] | "Je n'ai que mon âme" | Γαλλικά, Αγγλικά | 4 | 142 | ||
| 2002 | Σαντρίν Φρανσουά[43] | "Il faut du temps (je me battrai pour ça)" | Γαλλικά | 5 | 104 | ||
| 2003 | Λουιζά Μπαϊλές[44] | "Monts et merveilles" | Γαλλικά | 18 | 19 | ||
| 2004 | Ζονατάν Σεραντά[45] | "À chaque pas" | Γαλλικά, Ισπανικά | 15 | 40 | Μέλος των "Big 4" | |
| 2005 | Ορτάλ[46] | "Chacun pense à soi" | Γαλλικά | 23 | 11 | ||
| 2006 | Βιρζινί Πουσέν[47] | "Il était temps" | Γαλλικά | 22 | 5 | ||
| 2007 | Les Fatals Picards[48] | "L'Amour à la française" | Γαλλικά, Αγγλικά | 22 | 19 | ||
| 2008 | Σεμπαστιάν Τεγιέ[49] | "Divine" | Αγγλικά, Γαλλικά | 19 | 47 | ||
| 2009 | Πατρίσια Κάας | "Et s'il fallait le faire" | Γαλλικά | 8 | 107 | ||
| 2010 | Ζεσί Ματαδόρ | "Allez Ola Olé" | Γαλλικά | 12 | 82 | ||
| 2011 | Αμορί Βασιλί[50] | "Sognu" | Κορσικανικά | 15 | 82 | Μέλος των "Big 5" | |
| 2012 | Ανγκούν | "Echo (You and I)" | Γαλλικά, Αγγλικά | 22 | 21 | ||
| 2013 | Αμαντίν Μπουρζουά[51] | "L'enfer et moi" | Γαλλικά | 23 | 14 | ||
| 2014 | Twin Twin[52] | "Moustache" | Γαλλικά[β] | 26 | 2 | ||
| 2015 | Λίζα Ανζέλ[53] | "N'oubliez pas" | Γαλλικά | 25 | 4 | ||
| 2016 | Αμίρ | "J'ai cherché" | Αγγλικά, Γαλλικά | 6 | 257 | ||
| 2017 | Αλμά | "Requiem" | Γαλλικά, Αγγλικά | 12 | 135 | ||
| 2018 | Madame Monsieur | "Mercy" | Γαλλικά | 13 | 173 | ||
| 2019 | Μπιλάλ Ασανί | "Roi" | Γαλλικά, Αγγλικά | 16 | 105 | ||
| 2020 | Τομ Λέεμπ | "The Best in Me" | Γαλλικά, Αγγλικά | Ακυρώθηκε[γ] X | |||
| 2021 | Μπαρμπαρά Πραβί | "Voilà" | Γαλλικά | 2 | 499 | ||
| 2022 | Άλβαν & Ahez | "Fulenn" | Βρετονικά | 24 | 17 | ||
| 2023 | La Zarra | "Évidemment" | Γαλλικά | 16 | 104 | ||
| 2024 | Σλιμάν | "Mon amour" | Γαλλικά | 4 | 445 | ||
Ιστορικό ψηφοφορίας
ΕπεξεργασίαΜέχρι το 2023, το ιστορικό ψηφοφορίας της Γαλλίας έχει ως εξής:
|
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Διοργανώσεις
Επεξεργασία| Χρονιά | Πόλη | Τοποθεσία | Παρουσιαστές |
|---|---|---|---|
| 1959 |  Κάννες
|
Παλάτι Φεστιβάλ και Συνεδριών | Ζακλίν Ζουμπέρ |
| 1961 | |||
| 1978 |  Παρίσι
|
Παλάτι Συνεδριών του Παρισιού | Ντενίζ Φαμπρ & Λεόν Ζιτρόν |
Άλλα βραβεία
ΕπεξεργασίαΒραβεία Marcel Bezençon
Επεξεργασία| Χρονιά | Κατηγορία | Τραγούδι | Σύνθεση στίχοι (σ) / μουσική (μ) |
Ερμηνευτής | Τελικός | Βαθμοί | Διοργανώτρια πόλη | Ref. |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 2002 | Βραβείο Τύπου | "Il faut du temps" | Ρικ Άλισον (μ), Πάτρικ Μπρουέλ (μ&σ), Μαρί-Φλοράνς Γκρός (σ) | Σαντρίν Φρανσουάς | 5 | 104 |  Τάλιν
|
|
| 2018 | Βραβείο Τύπου | "Mercy" | Έμιλι Σαττ (μ&σ), Ζαν-Καρλ Λούκας (μ&σ) | Madame Monsieur | 13 | 173 |  Λισαβόνα
|
|
| 2009 | Καλλιτεχνικό Βραβείο[δ] | "Et s'il fallait le faire" | Άνσε Λάτσιο, Φρεντ Μπλοντέν | Πατρίτσια Κάας | 8 | 107 |  Μόσχα
|
|
| 2011 | Βραβείο Συνθέτη | "Sognu" | Ντανιέλ Μοΐν (μ), Κεντέν Μπασλέ(μ) και Ζαν Πιέρ Μαρτσελέζι (σ), Ζιλί Μιλέρ (σ) |
Αμάουρι Βασιλί | 15 | 82 |  Ντίσελντορφ
|
|
| 2021 | Βραβείο Τύπου | "Voilà" | Μπαρμπαρά Πραβί, Igit, Λιλί Ποέ (μ&σ) | Μπαρμπαρά Πραβί | 2 | 499 |  Ρότερνταμ
|
|
| Καλλιτεχνικό Βραβείο[ε] |
Νικητές από μέλη OGAE
Επεξεργασία| Χρονιά | Τραγούδι | Ερμηνευτής | Τελικός | Βαθμοί | Διοργανώτρια πόλη | Ref. |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 2016 | "J'ai cherché" | Αμίρ | 6 | 257 |  Στοκχόλμη
|
Οι μεγάλες βαθμολογίες που έδωσε η Γαλλία
ΕπεξεργασίαΣτους τελικούς:
Κ.Ε. → Κριτική Επιτροπή
T. → Τηλεψηφοφορία
Στους ημιτελικούς:
Κ.Ε. → Κριτική Επιτροπή
T. → Τηλεψηφοφορία
Σχετική συμμετοχή
ΕπεξεργασίαΑρχηγοί αποστολών
Επεξεργασία| Χρονιά | Αρχηγός αποστολής | Ref. |
|---|---|---|
| 2002–2012 | Μπρουνό Μπερμπερές | |
| 2013–2015 | Φρέντερικ Βαλενκάκ | |
| 2016–2018 | Εντοάρδο Γκράσσι | |
| 2019 | Στίβεν Κλεριμά | |
| 2020–2022 | Αλεξάνδρα Ρέντ-Αμίλ |
Σχολιαστές και εκπρόσωποι βαθμών
Επεξεργασία| Χρονιά | Σχολιαστής | Εκπρόσωπος βαθμών | Ref. | |
|---|---|---|---|---|
| Τελικός | Ημιτελικός | |||
| 1956 | Μισέλ Ρεμπέλ | Όχι ημιτελικοί | Όχι εκπρόσωπος | |
| 1957 | Ρομπέρ Μποβέ | Κλοντ Νταρζέ | ||
| 1958 | Πιέρ Τσερνιά | Αρμάν Λανού | ||
| 1959 | Κλοντ Νταρζέ | Μαριάν Λεσέν | ||
| 1960 | Πιέρ Τσερνιά | Αρμάν Λανού | ||
| 1961 | Ρομπέρ Μποβέ | |||
| 1962 | Πιέρ Τσερνιά | Αντρέ Βαλμί | ||
| 1963 | Αρμάν Λανού | |||
| 1964 | Ρομπέρ Μποβέ | Ζαν Κλοντ Μασουλιέ | ||
| 1965 | Πιέρ Τσερνιά | |||
| 1966 | Φρανσουά Ντεγκέλ | |||
| 1967 | Πιέρ Τσερνιά | |||
| 1968 | ||||
| 1969 | ||||
| 1970 | ||||
| 1971 | Ζορζ ντε Κον | Όχι εκπρόσωπος | ||
| 1972 | Πιέρ Τσερνιά | |||
| 1973 | ||||
| 1974 | Δε συμμετείχε | |||
| 1975 | Ζορζ ντε Κον | Μαρκ Μενάν | ||
| 1976 | Ζαν Κλοντ Μασουλιέ | |||
| 1977 | Ζορζ ντε Κον | |||
| 1978 | Λεόν Ζιτρόν, Ντενίζ Φαμπρ | Πατρίς Λαφόν | ||
| 1979 | Μαρκ Μενάν | Φαμπιάν Εγκάλ | ||
| 1980 | Πατρίκ Σαμπατιέ | |||
| 1981 | Ντενίζ Φαμπρ | |||
| 1982 | Αντρέ Τοράν | Δε συμμετείχε | ||
| 1983 | Λεόν Ζιτρόν | Νικόλ Αντρέ | ||
| 1984 | ||||
| 1985 | Πατρίς Λαφόν | Κλεμεντίν Σελαρί | ||
| 1986 | Πατρίσια Λεζιέ | |||
| 1987 | Πάτρικ Σίμσον-Τζόουνς | Λιονέλ Κασάν | ||
| 1988 | Λιονέλ Κασάν | Κατρίν Σεϊλά | ||
| 1989 | Μαρί-Ανζ Ναρντί | |||
| 1990 | Ρισάρ Ανταριντί | Βαλερί Μορίς | ||
| 1991 | Λεόν Ζιτρόν | Ντανιέλα Λουμπρόσο | ||
| 1992 | Τιερί Μπεκαρό | Ολιβιέ Μιν | ||
| 1993 | Πατρίς Λαφόν | |||
| 1994 | Λοράν Ρομέικο | |||
| 1995 | Ολιβιέ Μιν | Τιερί Μπεκαρό | ||
| 1996 | Λοράν Μπρουμέντ | |||
| 1997 | Φρεντερίκ Φερέρ & Μαρί Μιριάμ | |||
| 1998 | Κρις Μαΐν, Λόρα Μαΐν | Μαρί Μιριάμ | ||
| 1999 | Ζιλιάν Λεπέρ | |||
| 2000 | ||||
| 2001 | Μαρκ Ολιβιέ Φοζιέλ, Ντέιβ | Κορίν Ερμές | ||
| 2002 | Μαρί Μιριάμ | |||
| 2003 | Λοράν Ρικιέ, Ιζαμπέλ Μεργκό | Σαντρίν Φρανσουά | ||
| 2004 | Λοράν Ρικιέ, Έλσα Φαγιέρ | Δε μεταδόθηκε | Άλεξ Τέιλορ | |
| 2005 | Ζιλιάν Λεπέρ, Γκι Καρλιέ | Πέγκι Ολμί | Μαρί Μιριάμ | |
| 2006 | Μισέλ Ντρικέρ, Κλοντί Σιάρ | Πέγκι Ολμί, Ερίκ Ζανζάν | Σοφί Ζοβιγιάρ | |
| 2007 | Ζιλιάν Λεπέρ, Tex | Πέγκι Ολμί, Γιαν Ρενουάρ | Βανέσα Ντολμάν | |
| 2008 | Ζιλιάν Λεπέρ, Ζαν-Πολ Γκοτιέ | Σιρίλ Ανουνά | ||
| 2009 | Σιρίλ Ανουνά, Ζιλιάν Κουρμπέ | Γιαν Ρενουάρ | ||
| 2010 | Σιρίλ Ανουνά, Στεφάν Μπερν | Οντρί Σοβό | ||
| 2011 | Λοράν Μπουαγιέ, Κατρίν Λαρά | Οντρί Σοβό, Μπρουνό Μπερμπερές | Σιρίλ Φερό | |
| 2012 | Σιρίλ Φερό, Μιρέιγ Ντιμά | Αμορί Βασιλί | ||
| 2013 | Μαρίν Βιν | |||
| 2014 | Σιρίλ Φερό, Νατάσα Σαν Πιέρ | Ελοντί Σιγκό | ||
| 2015 | Στεφάν Μπερν, Μαριάν Τζέιμς | Μαρεβά Γκαλαντέρ, Ζερεμί Παραΐρ | Βιρζινί Γκιγιόμ | |
| 2016 | Μαριάν Τζέιμς, Ζαρί | Ελοντί Γκοσουί | ||
| 2017 | Στεφάν Μπερν, Μαριάν Τζέιμς, Αμίρ | |||
| 2018 | Στεφάν Μπερν, Κριστόφ Βίλεμ, Αλμά | Κριστόφ Βίλεμ, Αντρέ Μανουκιάν | ||
| 2019 | Στεφάν Μπερν, Αντρέ Μανουκιάν | Σαντί Εριμπέρ, Αντρέ Μανουκιάν | Τζουλιά Μολκού | |
| Ακυρωμένος διαγωνισμός | ||||
| 2021 | Στεφάν Μπερν, Λοράνς Μποκολινί | Λοράνς Μποκολινί | Κάρλα | |
| 2022 | Ελοντί Γκοσουί | |||
Διευθυντές ορχηστρών
Επεξεργασία| Χρονιά | Μαέστρος[ζ] | Μουσική διεύθυνση | Σημ. | Ref. |
|---|---|---|---|---|
| 1956 | Φρανκ Πουρσέλ | N/A | [70] | |
| 1957 | Πώλ Ντουράν | |||
| 1958 | Φρανκ Πουρσέλ | |||
| 1959 | Φρανκ Πουρσέλ | [η] | ||
| 1960 | N/A | |||
| 1961 | Φρανκ Πουρσέλ | [θ] | ||
| 1962 | N/A | |||
| 1963 | ||||
| 1964 | ||||
| 1965 | ||||
| 1966 | ||||
| 1967 | ||||
| 1968 | Αλέν Γκοραγκέρ | |||
| 1969 | Φρανκ Πουρσέλ | |||
| 1970 | [71] | |||
| 1971 | ||||
| 1972 | ||||
| 1973 | Ζαν Κλοντρίκ | |||
| 1974 | Ζαν Κλοντ Πετίτ | [ι] | ||
| 1975 | Ζαν Μιζί | |||
| 1976 | Τόνι Ραγιό | |||
| 1977 | Ρεϊμόν Ντονέ | |||
| 1978 | Αλέν Γκοραγκέρ | Φρανσουά Ρομπέρ | ||
| 1979 | Γκι Ματεονί | N/A | ||
| 1980 |  Σιλβάνο Σαντόριο
|
[72] | ||
| 1981 | Νταβίντ Σπρίνφιλντ | |||
| 1983 | Φρανσουά Ρομπέρ | |||
| 1984 | ||||
| 1985 | Μισέλ Μπερνόλ | |||
| 1986 | Ζαν Κλοντ Πετίτ | |||
| 1987 | ||||
| 1988 | Γκι Ματεονί | |||
| 1989 | ||||
| 1990 | Ρεζί Ντιπρέ | |||
| 1991 | Ζερόμ Πιγιεμάν | |||
| 1992 | Μαγκντί Βασκό Νοβεράζ | |||
| 1993 | Κριστιάν Κραβερό | |||
| 1994 | Αλέν Γκοραγκέρ | |||
| 1995 | Μισέλ Μπερνόλ | |||
| 1996 |  Φιάσρα Τρενς
|
|||
| 1997 | Ρεζί Ντιπρέ | |||
| 1998 |  Μάρτιν Κοχ
|
[κ][λ] |
Άλμπουμ
Επεξεργασία-
Ο André Claveau στο Χίλφερσουμ (1958) -
Ο Guy Mardel στη Νάπολη (1965) -
Ο Dan Ar Braz στο Όσλο (1996) -
Ο Jonatan Cerrada στην Κωνσταντινούπολη (2004) -
Οι Les Fatals Picards στο Ελσίνκι (2007) -
Ο Sébastien Tellier στο Βελιγράδι (2008) -
Η Patricia Kaas στη Μόσχα (2009) -
Ο Amaury Vassili στο Ντιζελτόρφ (2011) -
Η Amandine Bourgeois στο Μάλμο (2013) -
Οι Twin Twin στην Κοπεγχάγη (2014) -
Η Lisa Angell στη Βιέννη (2015) -
-
Η Alma στο Κίεβο (2017) -
Οι Madame Monsieur στη Λισαβόνα (2018) -
Ο Μπιλάλ Ασανί στο Τελ Αβίβ (2019)
Σημειώσεις και παραπομπές
ΕπεξεργασίαΣημειώσεις
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 1,2 Τα πλήρη αποτελέσματα του πρώτου διαγωνισμού είναι άγνωστα, αφού μόνο ο νικητής ανακοινώθηκε. Η επίσημη ιστοσελίδα της Eurovision τοποθετεί όλα τα υπόλοιπα τραγούδια στη δεύτερη θέση.[8]
- ↑ Περιέχει φράσεις στα Αγγλικά και στα Ισπανικά.
- ↑ Ο διαγωνισμός του 2020 ακυρώθηκε λόγω της πανδημίας του κορονοϊού.
- ↑ Ψηφίστηκε από προηγούμενους νικητές.
- ↑ Ψηφίστηκε από τους εθνικούς σχολιαστές.
- ↑ Όλοι οι μαέστροι είναι Γάλλοι εκτός αν έχουν σημαία
- ↑ Διηύθυνε, επίσης, τις συμμετοχές της Αυστρίας, της Γερμανίας, του Μονακό, της Σουηδίας και της Ελβετίας
- ↑ Διηύθυνε, επίσης, τις συμμετοχές της Αυστρίας και της Γερμανίας
- ↑ Ανακοινώθηκε ως ο Γάλλος μαέστρος πριν την αποχώρηση της χώρας
- ↑ Ο μουσικός διευθυντής της διοργανώτριας χώρας.
- ↑ Ο Κοχ διηύθυνε ένα μικρό κομμάτι που προστέθηκε στην ερμηνεία από τις πρόβες, ενώ ο ίδιος δεν έλαβε την παραδοσιακή υπόκλιση του μαέστρου.
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ «History by Events». Eurovision Song Contest. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Αυγούστου 2017. Ανακτήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου 2022.
- ↑ History - Eurovision Song Contest 1974 Eurovision.tv
- ↑ 1982 Eurovision source in French
- ↑ O'Connor, John Kennedy (2005). The Eurovision Song Contest 50 Years The Official History. London: Carlton Books Limited. ISBN 1-84442-586-X.
- ↑ «SERBIA - Svante Stockselius meets members of OGAE Serbia». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Φεβρουαρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 24 Μαΐου 2009.
- ↑ Fulton, Rick (2007-05-14). «The East V West Song Contest». Daily Record. http://www.dailyrecord.co.uk/news/editors-choice/2007/05/14/the-east-v-west-song-contest-86908-19098830/. Ανακτήθηκε στις 2009-05-24.
- ↑ Mathé Altéry, πλήρες όνομα: Marie-Thérèse Altare (γ. 12 Σεπτ. 1927).
- ↑ Barclay, Simon. The Complete and Independent Guide to the Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 2010. Silverthorn Press. σελ. 24. ISBN 978-1-4457-8415-1. Text "date17-6- 2010" ignored (βοήθεια)
- ↑ Dany Dauberson, τραγουδίστρια και ηθοποιός (γ. 16 Ιανουαρίου 1925 - θ. 16 Νοεμβρίου 1979).
- ↑ (Paule Desjardins)
- ↑ Γεννήθηκε το 1931.
- ↑ Jean-Paul Mauric (γ. 17 Ιουνίου 1933 - θ. 5 Ιανουαρίου 1971).
- ↑ Alain Barrière (γ. 18 Νοεμβρίου 1935).
- ↑ Guy Mardel, Γαλλοαλγερινός, γενν. ως Mardochée Elkoubi στις 30 Ιουνίου 1944.
- ↑ Dominique Walter, γενν, ως Dominique Gruère στις 22 Μαΐου 1942.
- ↑ Noëlle Cordier (γ. 7 Απριλίου 1944).
- ↑ Guy Bonnet, γ. 1945) 1η φορά.
- ↑ Serge Lama, γ. 11 Φεβρουαρίου 1943.
- ↑ Η Betty Mars γεννήθηκε στις 30 Ιουνίου 1944 και αυτοκτόνησε με πτώση από το μπαλκόνι του σπιτιού της στις 20 Φεβρουαρίου 1989.
- ↑ Martine Clemenceau (γ. 18 Μαρτίου 1949).
- ↑ Nicole Rieu (γ. 16 Μαΐου 1949).
- ↑ Catherine Ferry (γ. 1η Ιουλίου 1953).
- ↑ Joël Prévost γενν. ως Richard-Jacques Bonay στις 16 Φεβρουαρίου 1950.
- ↑ Συγκρότημα που είχε μέλη τους Martine Havet, Martine Bauer, Francis Rignault, Jean-Claude Corbel και Jean-Pierre Izbinski.
- ↑ Ταϊτινός, Jean Gabilou, γενν. ως Gabriel Lewis Laughlin στις 28 Φεβρουαρίου 1944.
- ↑ Annick Thoumazeau (γ. 1960).
- ↑ (Roger Bens)
- ↑ Συγκρότημα που αποτελείτο από τις αδερφές Dominique Poulain και Catherine Bonnevay και τα ξαδέρφια τους Francine Chanterau και Martine Latorre. Αρχικά συστάθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ' 60 με το όνομα Les OP'4, εν συνεχεία μετονομάστηκαν σε Les Fléchettes. Από το 1979 ως το 1986 το συγκρότημα σταμάτησε τη λειτουργία του και το 1986 επέστρεψε και πήρε μέρος στη Eurovision.
- ↑ Christine Minier (γ. 1964).
- ↑ Gérard Lenorman (γ. 9 Φεβρουαρίου 1945).
- ↑ Nathalie Pâque (γ. 11 Μαΐου 1977), η νεότερη σε ηλικία διαγωνιζόμενη στην ιστορία του διαγωνισμού.
- ↑ Joëlle Ursull, τραγουδίστρια με ρίζες από τη Γουαδελούπη, γεννημένη στις 9 Νοεμβρίου 1960.
- ↑ Η Γαλλοτυνήσια Amina Al-Annabi γεννήθηκε στις 5 Μαρτίου 1962.
- ↑ Καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Jean-Marc Monnerville από τη Μαρτινίκα (γ. 21 Φεβρουαρίου 1956).
- ↑ Nina Morato (γ. 2 Μαρτίου 1966).
- ↑ Nathalie Santamaria, γεννημένη το 1973 στην Κορσική.
- ↑ Κατά κόσμον Daniel Le Bras (γ. 15 Ιανουαρίου 1949)
- ↑ Fanny Biascamano (γ. 16 Σεπτεμβρίου 1979).
- ↑ (Marie Line και Maro Lany)
- ↑ Ψευδώνυμο της Sylvie Mestre.
- ↑ Sofia Mestari (γ. 1980).
- ↑ Natasha St-Pier, Καναδή, γεννημένη στις 10 Φεβρουαρίου 1981.
- ↑ Sandrine François (γ. Δεκ. 1980).
- ↑ Louisa Baïleche (γ. 4 Ιανουαρίου 1977).
- ↑ Jonatan Cerrada (γ. 12 Σεπτεμβρίου 1985).
- ↑ Γεννήθηκε στο Ισραήλ ως Marie Ortal Malka.
- ↑ Virginie Pouchain (γ. 1980).
- ↑ Συγκρότημα της πανκ/ροκ, που συστάθηκε το 1996.Μέλη: Laurent Honel : κιθάρα/τραγούδι/μπάσο (2000-), Jean-Marc Sauvagnargues : ντραμς (2002-), Paul Léger : κύρια φωνή (2004-), Yves Giraud : μπάσο (2005-). Πρώην μέλος: Ivan Callot : Κύρια φωνή (ως το Δεκέμβριο του 2007)
- ↑ Sébastien Tellier ( γ. 30 Νοεμβρίου 1974).
- ↑ Amaury Vassili (γ. 8 Ιουνίου 1989).
- ↑ Amandine Bourgeois (γ. 12 Ιουνίου 1979).
- ↑ Συγκρότημα συσταθέν το 2009, αποτελούμενο από τους Lorent Idir, François Djemel και Patrick Biyik).
- ↑ Lisa Angell (γ. 21 Σεπτ. 1968).
- ↑ «Marcel Bezençon Awards». eurovision.tv. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ «Here are the winners of the Marcel Bezençon Awards 2018!». eurovision.tv. 12 Μαΐου 2018. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ Klier, Marcus (18 Μαΐου 2009). «The Eurovision 2009 Marcel Bezençon Awards». esctoday.com. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ «Winners of the Marcel Bezençon Awards». eurovision.tv. 16 Μαΐου 2011. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Μαρτίου 2022. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουνίου 2021.
- ↑ Cobb, Ryan (21 Απριλίου 2017). «Analysing ten years of OGAE voting: "Underneath the fan favourite bias is a worthwhile indicator"». escxtra.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Δεκεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ Jordan, Paul (28 Ιανουαρίου 2018). «Find out who is on Germany's global team for Eurovision 2018». eurovision.tv. Ανακτήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ Granger, Anthony (24 Σεπτεμβρίου 2019). «France: Edoardo Grassi new Head of Delegation». eurovoix.com. Ανακτήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ 62,0 62,1 Farren, Neil (4 Οκτωβρίου 2018). «France: Steven Clerima Revealed as New Head of Delegation». eurovoix.com. Ανακτήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ Farren, Neil (6 Δεκεμβρίου 2019). «France: Steven Clerima Steps Down as Head of Delegation». eurovoix.com.
- ↑ Jiandani, Sanjay (22 Ιουνίου 2020). «France: France 2 confirms participation at ESC 2O21 with national final». ESCToday. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουνίου 2020.
- ↑ «FRANCE 2019 : Stéphane Bern, André Manoukian et Sandy Héribert aux commentaires». eurovision-fr.net (στα Γαλλικά). 20 Μαρτίου 2019. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Μαρτίου 2019. Ανακτήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ Herbert, Emily (26 Απριλίου 2019). «France: Julia Molkhou Revealed as Eurovision 2019 Spokesperson». eurovoix.com. Ανακτήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ Barké, Sébastien (31 Ιανουαρίου 2021). «Eurovision 2021 : dates, lieu, Barbara Pravi, artistes et pays confirmés... Ce que l'on sait déjà de la prochaine édition du Concours !». Télé Loisirs (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 2021.
- ↑ «FRANCE 2022 : Stéphane Bern et Laurence Boccolini reconduits pour Eurovision France». Eurovision-fr.net (στα Γαλλικά). 26 Ιουλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 2021.
- ↑ Farren, Neil (13 Απριλίου 2022). «France: Élodie Gossuin Revealed as Eurovision 2022 Spokesperson». Eurovoix (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 13 Απριλίου 2022.
- ↑ Roxburgh, Gordon (2012). Songs for Europe: The United Kingdom at the Eurovision Song Contest. Volume One: The 1950s and 1960s. Prestatyn: Telos Publishing. σελίδες 93–101. ISBN 978-1-84583-065-6.
- ↑ Roxburgh, Gordon (2014). Songs for Europe: The United Kingdom at the Eurovision Song Contest. Volume Two: The 1970s. Prestatyn: Telos Publishing. σελίδες 142–168. ISBN 978-1-84583-093-9.
- ↑ Roxburgh, Gordon (2016). Songs for Europe: The United Kingdom at the Eurovision Song Contest. Volume Three: The 1980s. Prestatyn: Telos Publishing. ISBN 978-1-84583-118-9.