Συντηρητισμός

Ο Συντηρητισμός είναι μια πολιτιστική, κοινωνική και πολιτική φιλοσοφία και ιδεολογία που επιδιώκει να προωθήσει και να διατηρήσει παραδοσιακούς θεσμούς, έθιμα και αξίες.^[1]^[2]^[3] Οι κεντρικές αρχές του συντηρητισμού μπορεί να διαφέρουν σε σχέση με την κουλτούρα και τον πολιτισμό στον οποίο εμφανίζεται.^[4] Στον δυτικό πολιτισμό, ανάλογα με το συγκεκριμένο έθνος, οι συντηρητικοί επιδιώκουν να προωθήσουν και να διατηρήσουν μια σειρά θεσμών, όπως η πυρηνική οικογένεια, η οργανωμένη θρησκεία, ο στρατός, το έθνος-κράτος, τα δικαιώματα ιδιοκτησίας, το κράτος δικαίου, η αριστοκρατία και η μοναρχία.^[5]^[6] Οι συντηρητικοί τείνουν να ευνοούν θεσμούς και πρακτικές που ενισχύουν την κοινωνική τάξη και την ιστορική συνέχεια.^[1]

Ο συντηρητισμός ποικίλει σημαντικά καθώς έχει προσαρμοστεί στις υπάρχουσες παραδόσεις και εθνικούς πολιτισμούς. Έτσι, συντηρητικοί από διαφορετικά μέρη του κόσμου, ο καθένας διατηρώντας τις αντίστοιχες παραδόσεις του, μπορεί να διαφωνούν σε ένα ευρύ φάσμα θεμάτων.^[7] Μία από τις τρεις κύριες ιδεολογίες μαζί με τον φιλελευθερισμό και τον σοσιαλισμό, ο συντηρητισμός είναι η κυρίαρχη ιδεολογία σε πολλά έθνη σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της Ουγγαρίας, της Ινδίας, του Ιράν, του Ισραήλ,^[8] της Ιταλίας, της Ιαπωνίας, της Πολωνίας, της Ρωσίας, της Σιγκαπούρης και της Νότιας Κορέας. Ιστορικά συνδεδεμένος με τη δεξιά πολιτική, ο όρος έχει χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει ένα ευρύ φάσμα απόψεων. Ο συντηρητισμός μπορεί να είναι είτε ελευθεριακός είτε αυταρχικός,^[9] λαϊκιστικός ή ελιτίστικος,^[10] προοδευτικός ή αντιδραστικός,^[11] μετριοπαθής ή ακραίος.^[12]

Από την περίοδο της Γαλλικής Επανάστασης ως περίπου τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι συντηρητικοί στην Ευρώπη αντιτέθηκαν στον φιλελευθερισμό και στη συνέχεια, στον σοσιαλισμό. Οι πιο ριζικά συντηρητικοί επιθυμούσαν τη διατήρηση του αριστοκρατικού φεουδαρχικού κατεστημένου και της πολιτικής ισχύος της χριστιανικής Εκκλησίας. Μετά τα μέσα του 20ου αιώνα ωστόσο οι περισσότεροι συντηρητικοί αποδέχθηκαν τη φιλελεύθερη δημοκρατία και ενσωματώθηκαν σε αυτή.

Ο Έντμουντ Μπερκ, ένας Αγγλο-ιρλανδός πολιτικός του 18ου αιώνα που αντιτάχθηκε στη Γαλλική Επανάσταση αλλά υποστήριξε την Αμερικανική Επανάσταση, πιστώνεται ως ένας από τους προπάτορες της συντηρητικής σκέψης στη δεκαετία του 1790 μαζί με τον πολιτικό της Σαβοΐας Ζοζέφ ντε Μαιστρ. Η πρώτη καθιερωμένη χρήση του όρου σε πολιτικό πλαίσιο ξεκίνησε το 1818 με τον Φρανσουά-Ρενέ ντε Σατωμπριάν κατά την περίοδο της Παλινόρθωσης των Βουρβόνων που προσπάθησε να ανατρέψει τις πολιτικές της Γαλλικής Επανάστασης και να εγκαθιδρύσει την κοινωνική τάξη.

Πεποιθήσεις και αρχές

Οι μελετητές έχουν προσπαθήσει να ορίσουν τον συντηρητισμό ως ένα σύνολο πεποιθήσεων ή αρχών. Ο Andrew Heywood υποστηρίζει ότι οι πέντε κεντρικές πεποιθήσεις του συντηρητισμού είναι η παράδοση, η ανθρώπινη ατέλεια, η οργανική κοινωνία, η εξουσία / ιεραρχία και η ιδιοκτησία. Ο Ράσελ Κερκ ανέπτυξε πέντε κανόνες συντηρητισμού στο The Conservative Mind (1953):

Πίστη σε μια υπερβατική τάξη, την οποία ο Kirk περιέγραψε ποικιλοτρόπως ως βασισμένη στην παράδοση, τη θεία αποκάλυψη ή τον φυσικό νόμο.

Μια αγάπη για την «ποικιλία και το μυστήριο» της ανθρώπινης ύπαρξης.

Η πεποίθηση ότι η κοινωνία απαιτεί τάξεις και τάξεις που δίνουν έμφαση στις φυσικές διακρίσεις.

Η πεποίθηση ότι η ιδιοκτησία και η ελευθερία είναι στενά συνδεδεμένες.

Πίστη στα έθιμα, τις συμβάσεις και τις συνταγές και αναγνώριση ότι η καινοτομία πρέπει να συνδέεται με τις υπάρχουσες παραδόσεις και έθιμα, πράγμα που συνεπάγεται σεβασμό της πολιτικής αξίας της σύνεσης.^[13]

Ορισμένοι πολιτικοί επιστήμονες, όπως ο Σάμιουελ Χάντιγκτον, έχουν δει τον συντηρητισμό ως περιστασιακό. Σύμφωνα με αυτόν τον ορισμό, οι συντηρητικοί θεωρούνται ότι υπερασπίζονται τους καθιερωμένους θεσμούς της εποχής τους.^[14] Σύμφωνα με τον Quintin Hogg, πρόεδρο του Βρετανικού Συντηρητικού Κόμματος το 1959: «Ο συντηρητισμός δεν είναι τόσο μια φιλοσοφία όσο μια στάση, μια σταθερή δύναμη, που εκτελεί μια διαχρονική λειτουργία στην ανάπτυξη μιας ελεύθερης κοινωνίας και αντιστοιχεί σε μια βαθιά και μόνιμη απαίτηση της ίδιας της ανθρώπινης φύσης».^[15]

Συντηρητισμός στην Ελλάδα

Το κύριο συντηρητικό κόμμα του μεσοπολέμου ονομαζόταν Λαϊκό Κόμμα, το οποίο υποστήριζε τη συνταγματική μοναρχία και αντιτασσόταν στο ρεπουμπλικανικό Κόμμα Φιλελευθέρων. Και τα δύο κόμματα καταπιέστηκαν από το αυταρχικό και βασιλικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου του στρατηγού Ιωάννη Μεταξά το 1936-1941. Το Λαϊκό Κόμμα ήταν σε θέση να ανασυνταχθεί μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ως μέρος ενός Ενιαίου Εθνικιστικού Μετώπου που πέτυχε την εξουσία κάνοντας εκστρατεία σε μια απλή αντικομμουνιστική, εθνικιστική πλατφόρμα κατά τη διάρκεια του ελληνικού εμφυλίου πολέμου το 1946-1949. Ωστόσο, η ψήφος που έλαβε το Λαϊκού Κόμματος μειώθηκε κατά τη διάρκεια του λεγόμενου «Κεντρώου Ιντερλούδιου» το 1950-1952.

Το 1952, ο στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος δημιούργησε τον Ελληνικό Συναγερμό ως ομπρέλα για τις δεξιές δυνάμεις. Ο Ελληνικός Συναγερμός ήρθε στην εξουσία το 1952 και παρέμεινε το ηγετικό κόμμα στην Ελλάδα μέχρι το 1963. Μετά το θάνατο του Παπάγου το 1955, μεταρρυθμίστηκε ως Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Δεξιές κυβερνήσεις υποστηριζόμενες από το παλάτι και τον στρατό ανέτρεψαν την κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου το 1965 και κυβέρνησαν τη χώρα μέχρι την εγκαθίδρυση της στρατιωτικής δικτατορίας (1967-1974). Μετά την κατάρρευση του καθεστώτος τον Αύγουστο του 1974, ο Καραμανλής επέστρεψε από την εξορία για να ηγηθεί της κυβέρνησης και ίδρυσε το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Το νέο συντηρητικό κόμμα είχε τέσσερις στόχους: να αντιμετωπίσει τον τουρκικό επεκτατισμό στην Κύπρο, να αποκαταστήσει και να εδραιώσει τη δημοκρατική διακυβέρνηση, να δώσει στη χώρα μια ισχυρή κυβέρνηση και να κάνει ένα ισχυρό μετριοπαθές κόμμα μια δύναμη στην ελληνική πολιτική.^[16]

Συντηρητισμός στην Ευρώπη

Ο ευρωπαϊκός συντηρητισμός έχει λάβει πολλές διαφορετικές εκφράσεις. Οι πρώιμες μορφές ήταν συχνά αντιδραστικές και ρομαντικές, εξιδανικεύοντας τον Μεσαίωνα και τη φεουδαρχική κοινωνική τάξη του με αριστοκρατική κυριαρχία και καθιερωμένη εκκλησία. Στα τέλη του 19ου αιώνα, ο συντηρητισμός έγινε όλο και πιο προοδευτικός, υιοθετώντας τον καπιταλισμό και ασπάζοντας τον εθνικισμό – ο οποίος μέχρι τότε ήταν αντιπαραδοσιακός. Κατά τη διάρκεια του πρώτου μισού του 20ου αιώνα, καθώς τα σοσιαλιστικά κινήματα γίνονταν όλο και πιο ισχυρά και το τσαρικό καθεστώς ανατράπηκε στη Ρωσική Επανάσταση, ο συντηρητισμός στην Αυστρία, τη Γερμανία, την Ελλάδα, την Ουγγαρία, την Ιταλία, την Πορτογαλία, την Ισπανία και τη Ρουμανία μετατράπηκε σε ακροδεξιά, έγινε πιο αυταρχικός και ακραίος σε όλη την Ευρώπη σε αντίθεση με την παγκοσμιοποίηση.

Στη μεταπολεμική εποχή, ο συντηρητισμός πήρε μια πιο μετριοπαθή μορφή με τα κεντροδεξιά χριστιανοδημοκρατικά κόμματα να κυριαρχούν στην πολιτική σε όλη τη Δυτική Ευρώπη καθ 'όλη τη διάρκεια του υπόλοιπου αιώνα,^[17] αν και τα αυταρχικά καθεστώτα της Ισπανίας και της Πορτογαλίας επέζησαν για μερικές ακόμη δεκαετίες. Προς το τέλος του αιώνα, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ο συντηρητισμός πήρε μια πιο φιλελεύθερη μορφή. Τις τελευταίες δεκαετίες, τα εθνικιστικά κόμματα βρίσκονται σε άνοδο σε όλη την Ευρώπη σε αντίθεση με την παγκοσμιοποίηση.

Πατερναλιστικός Συντηρητισμός

Πρόκειται για μία μορφή συντηρητισμού η οποία δέχεται τις κοινωνικές ανισότητες ως οργανικό μέρος της κοινωνίας (οργανικισμός) και ως συνέπεια η κοινωνική ιεραρχία έχει επίσης νόημα. Στον πατερναλιστικό συντηρητισμό υπάρχει η έννοια της υποχρέωσης με την λογική ότι ο ταξικά ανώτερος έχει υποχρέωση προστασίας και φρονίδας πρός τους από κάτω. Δέχεται επίσης την γενικότερη αρχή πως το δεδομένο είναι και σοφό (παράδοση).

Παλαιοσυντηρητισμός

Σύμφωνα με τον μελετητή των διεθνών σχέσεων Michael Foley, «οι παλαιοσυντηρητικοί ασχολούνται με τους μετανάστες, την ανατροπή μιας πολυπολιτισμικής κοινωνίας, την αποκέντρωση, τον οικονομικό εθνικισμό και τον μη επεμβατισμό της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και μια γενικά ρεβανιστική προοπτική μιας κοινωνικής τάξης που χρειάζεται να ανακτήσει τις παλιές γραμμές διάκρισης και ειδικότερα την ανάθεση ρόλων σύμφωνα με τις παραδοσιακές αξίες του φύλου, εθνικότητας και φυλής ».
Ο πολιτικός θεωρητικός Paul Gottfried δηλώνει ότι ο όρος αναφέρεται αρχικά σε διάφορους Αμερικανούς, που στράφηκαν στον αντικομμουνισμό κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.

Εθνικός συντηρητισμός

δείτε: Εθνικός συντηρητισμός

Σημειώσεις-παραπομπές

↑ ^1,0 ^1,1 Hamilton, Andrew (2019). «Conservatism». Stanford Encyclopedia of Philosophy.
↑ Encyclopædia Britannica: "Conservatism, political doctrine that emphasizes the value of traditional institutions and practices."
↑ Heywood 2004, σελίδες 166–167: "In particular, conservatives have emphasized that society is held together by the maintenance of traditional institutions such as the family and by respect for an established culture, based upon religion, tradition and custom."
↑ O'Hara, Kieron (2011). Conservatism. London: Reaktion Books. ISBN 978-1-86189-812-8. It is clear that conservatives are influenced not only by their ideology, but also by the political context – no surprise there – but contexts vary and so, therefore, do conservatives.
↑ Neill 2021, σελ. 2: "[C]onservatives favour the importance of ‘natural’ forms of authority, such as the monarchy, the church, the nation and the family."
↑ Giubilei 2019, σελ. 37: "Conservatives aim to conserve the natural and fundamental elements of society, which are: private property, family, the homeland, and even religion […] the right-wing conservative is such not because he wants to conserve any regime and any institutions, but rather specific institutions and particular values."
↑ Vincent, Andrew (2009). Modern Political Ideologies. John Wiley & Sons. σελ. 79. ISBN 978-1-4443-1105-1.
↑ Kaplan, Seth D.· Klein, Yitzhak (20 Αυγούστου 2020). «The Rise of Conservatism in Israel». American Affairs Journal.
↑ Heywood 2017, σελ. 74: "While contemporary conservatives are keen to demonstrate their commitment to democratic, particularly liberal-democratic, principles, there is a tradition within conservatism that has favoured authoritarian rule, especially in continental Europe."
↑ Micklethwait, John· Wooldridge, Adrian (2004). The Right Nation: Conservative Power in America. Penguin Books Limited. ISBN 1594200203. Americans who describe themselves as 'conservatives' nevertheless disagree on almost all the most fundamental questions of life. […] The Straussians at the Weekly Standard are philosophical elitists who believe that the masses need to be steered by an educated intelligentsia. The antitax crusaders who march behind Grover Norquist are populists who believe that pointy-headed intellectuals need to be given a good ducking.
↑ Heywood 2017, σελ. 63: "The Canadian Conservative Party adopted the title Progressive Conservative precisely to distance itself from reactionary ideas."
↑ Fawcett 2020, σελ. 59: "Conservatives can be radical or moderate. It depends on the state of the contest, on the stakes in the contest, and on which party is attacking, which defending."
↑ Scruton, Roger (2017). Conservatism: Ideas in Profile. Profile Books. σελίδες 137–138. ISBN 9781782833109.
↑ Winthrop, Norman (1983). Liberal Democratic Theory and Its Critics. Croom Helm Ltd. σελίδες 163–166. ISBN 978-0-7099-2766-2.
↑ Hogg Baron Hailsham of St. Marylebone, Quintin (1959). The Conservative Case. Penguin Books.
↑ Penniman, Howard Rae. Greece at the polls: the national elections of 1974 and 1977. Washington: American Enterprise Institute, 1981. (ISBN 978-0-8447-3434-7) pp. 49–59
↑ Kselman, Thomas· Buttigieg, Thomas, επιμ. (2003). European Christian Democracy: Historical Legacies and Comparative Perspectives. University of Notre Dame Press. σελ. 122.

Επιπλέον βιβλιογραφία

Παναγιώτης Κονδύλης, Συντηρητισμός.Ιστορικό περιεχόμενο και παρακμή, Μτφρ. Λευτέρης Αναγνώστου, εκδ.Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης 2015
John Weiss,Συντηρητισμός και ριζοσπαστική δεξιά. Παραδοσιοκρατία, αντίδραση και αντεπανάσταση στην Ευρώπη 1770-1945, μτφρ.Σ.Μαρκέτος.εκδ. Θύραθεν,Θεσσαλονίκη, 2009
Πέτρος Θεοδωρίδης, «Βιβλιοκρισία στο:John Weiss,Συντηρητισμός και ριζοσπαστική δεξιά. Παραδοσιοκρατία, αντίδραση και αντεπανάσταση στην Ευρώπη 1770-1945, μτφρ.Σ.Μαρκέτος.εκδ. Θύραθεν,Θεσσαλονίκη, 2009 », Επιστήμη και Κοινωνία. Επιθεώρηση πολιτικής και ηθικής θεωρίας, τομ.24 (2010),σελ.176-180[1]
Δημήτρης Μιχαλόπουλος, "Συντηρητισμός: Η λύση του χτες και του αύριο", Η Ελλάδα σε κρίση, τόμος Ι (Αθήνα: Ροές, 1987), σσ. 130-185.
Löthar Döhn, Claus Fritzsche, Φιλελευθερισμός. Συντηρητισμός,μτφρ. Κιαρίνα Κορδελά,Παρατηρητής, 1992
Zeev Sternhell,Ο αντι-διαφωτισμός: από τον 18ο αιώνα ως τον ψυχρό πόλεμο,μτγρ. Άννα Καρακατσούλη ; επιμέλεια Αλέξανδρος Κιουπκιόλης, εκδ.Πόλις, 2009
Βασιλική Γεωργιάδου, «Βιβλιοκρισία στο:Zeev Sternhell, Ο Αντι-Διαφωτισμός. Από τον 18ο αιώνα ως τον Ψυχρό Πόλεμο», Επιστήμη και Κοινωνία. Επιθεώρηση πολιτικής και ηθικής θεωρίας, τομ.22-23 (2009),σελ.239-250[2]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Το Βικιλεξικό έχει σχετικό λήμμα:
συντηρητισμός

Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα
Συντηρητισμός

Αυτό το λήμμα σχετικά με την Πολιτική επιστήμη ή την Πολιτική χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το.

[:1-1] 1,0 ^1,1 Hamilton, Andrew (2019). «Conservatism». Stanford Encyclopedia of Philosophy.

[2] Encyclopædia Britannica: "Conservatism, political doctrine that emphasizes the value of traditional institutions and practices."

[3] Heywood 2004, σελίδες 166–167: "In particular, conservatives have emphasized that society is held together by the maintenance of traditional institutions such as the family and by respect for an established culture, based upon religion, tradition and custom."

[:6-4] O'Hara, Kieron (2011). Conservatism. London: Reaktion Books. ISBN 978-1-86189-812-8. It is clear that conservatives are influenced not only by their ideology, but also by the political context – no surprise there – but contexts vary and so, therefore, do conservatives.

[5] Neill 2021, σελ. 2: "[C]onservatives favour the importance of ‘natural’ forms of authority, such as the monarchy, the church, the nation and the family."

[6] Giubilei 2019, σελ. 37: "Conservatives aim to conserve the natural and fundamental elements of society, which are: private property, family, the homeland, and even religion […] the right-wing conservative is such not because he wants to conserve any regime and any institutions, but rather specific institutions and particular values."

[7] Vincent, Andrew (2009). Modern Political Ideologies. John Wiley & Sons. σελ. 79. ISBN 978-1-4443-1105-1.

[:13-8] Kaplan, Seth D.· Klein, Yitzhak (20 Αυγούστου 2020). «The Rise of Conservatism in Israel». American Affairs Journal.

[9] Heywood 2017, σελ. 74: "While contemporary conservatives are keen to demonstrate their commitment to democratic, particularly liberal-democratic, principles, there is a tradition within conservatism that has favoured authoritarian rule, especially in continental Europe."

[10] Micklethwait, John· Wooldridge, Adrian (2004). The Right Nation: Conservative Power in America. Penguin Books Limited. ISBN 1594200203. Americans who describe themselves as 'conservatives' nevertheless disagree on almost all the most fundamental questions of life. […] The Straussians at the Weekly Standard are philosophical elitists who believe that the masses need to be steered by an educated intelligentsia. The antitax crusaders who march behind Grover Norquist are populists who believe that pointy-headed intellectuals need to be given a good ducking.

[11] Heywood 2017, σελ. 63: "The Canadian Conservative Party adopted the title Progressive Conservative precisely to distance itself from reactionary ideas."

[12] Fawcett 2020, σελ. 59: "Conservatives can be radical or moderate. It depends on the state of the contest, on the stakes in the contest, and on which party is attacking, which defending."

[13] Scruton, Roger (2017). Conservatism: Ideas in Profile. Profile Books. σελίδες 137–138. ISBN 9781782833109.

[14] Winthrop, Norman (1983). Liberal Democratic Theory and Its Critics. Croom Helm Ltd. σελίδες 163–166. ISBN 978-0-7099-2766-2.

[15] Hogg Baron Hailsham of St. Marylebone, Quintin (1959). The Conservative Case. Penguin Books.

[16] Penniman, Howard Rae. Greece at the polls: the national elections of 1974 and 1977. Washington: American Enterprise Institute, 1981. (ISBN 978-0-8447-3434-7) pp. 49–59

[:9-17] Kselman, Thomas· Buttigieg, Thomas, επιμ. (2003). European Christian Democracy: Historical Legacies and Comparative Perspectives. University of Notre Dame Press. σελ. 122.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]