Τραϊντένις
Ο Τραϊντένις (πολωνικά: Trojden, λευκορωσικά: Трайдзень) (πέθανε το 1282) ήταν Μέγας Δούκας της Λιθουανίας από το 1270 (ή το 1269) έως το 1282. Είναι ο δεύτερος πιο επιφανής, μετά τον Μιντάουγκας, Μέγας Δούκας της Λιθουανίας τον 13ο αιώνα. Η βασιλεία του τερμάτισε μια επταετή περίοδο αναταραχής μετά τη δολοφονία του Μιντάουγκας το 1263 και καθιέρωσε σταθερά το Μεγάλο Δουκάτο ως παγανιστικό κράτος για άλλα εκατό χρόνια. [1]
| Τραϊντένις | |
|---|---|
 Φανταστική απεικόνιση του Τραϊντένις | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () |
Ο Τραϊντένις επέκτεινε το Μεγάλο Δουκάτο στα εδάφη των Σουδοβιανών και Σεμιγάλλων και ενίσχυσε την παρουσία του στη Μαύρη Ρουθηνία. Σε αντίθεση με τον Μιντάουγκας, ο Τραϊντένις δεν επικεντρώθηκε στην επέκταση προς τα ανατολικά.
Οι συνθήκες γύρω από την προέλαση του Τραϊντένις στην εξουσία δεν είναι σαφείς. Ενώ οι πρόγονοί του είναι άγνωστοι, είναι γνωστό ότι καταγόταν από την Αουκστάιτιγια, καθώς ήταν δούκας του Κερνάβ. Από την αρχή οι σχέσεις του με την Γαλικία-Βολυνία ήταν τεταμένες καθώς αντικατέστησε τον Σβαρν, δούκα της Γαλικίας-Βολυνίας και της Λιθουανίας. Η ένταση οδήγησε τελικά στον πόλεμο του 1274–1276. Παρά την υποστήριξη των Μογγόλων στη Γαλικία-Βολυνία, ο Τραϊντένις νίκησε στη μάχη και ο έλεγχός του στη Μαύρη Ρουθηνία ( Ναβαχράντακ, Γκρόντνο, Σλόνιμ και άλλες πόλεις) ενισχύθηκε. Ο Τραϊντένις έκανε επίσης επιδρομές στην Πολωνία, ειδικά στα περίχωρα του Λούμπλιν και της Γουετσίτσα, που συνεχίστηκαν μέχρι το 1306 περίπου. Ωστόσο, αυτές οι επιδρομές δεν επηρέασαν τη Μασοβία καθώς ο Τραϊντένις δημιούργησε έναν δυναστικό δεσμό μέσω της κόρης του, Γκαουντεμούντα, με τους δούκες της Μασοβίας. Αυτή η δυναστική σχέση αναπτύχθηκε περαιτέρω από τον Γκεντιμίνας.
Ο Τραϊντένις, γνωστός για την αφοσίωσή του στον παγανισμό και την αντιγερμανική στάση, ήταν επίσης επιτυχημένος στη μάχη με το Λιβονικό Τάγμα. Το 1270 κέρδισε τη μάχη του Καρούσε, πολέμησε στον πάγο κοντά στη Σάαρεμαα και σκότωσε τον Ότο φον Λούτερμπεργκ, ηγέτη του Τάγματος. Ένας νέος δάσκαλος, ο Αντρέας φον Βεστφάλεν, αναζήτησε μια γρήγορη εκδίκηση, αλλά σκοτώθηκε επίσης από τον Τραϊντένις. Ωστόσο, μέχρι το 1272 το Τάγμα αντεπιτέθηκε, επιτέθηκε στη Σεμιγαλλία και έχτισε το Κάστρο του Ντίναμπουργκ το 1273 σε εδάφη που ονομαστικά ελέγχονταν από τον Τραϊντένις. Παρά τις τέσσερις πολιορκητικές μηχανές που χρησιμοποιήθηκαν, δεν μπόρεσε να καταλάβει το νέο φρούριο και αναγκάστηκε να υποχωρήσει το 1278. Το 1279 το τάγμα επιτέθηκε σε λιθουανικά εδάφη, φτάνοντας μέχρι το Κερνάβ, αλλά στο δρόμο της επιστροφής υπέστησαν μεγάλη ήττα στη μάχη του Αϊζκράουκλε. Ο ηγέτης του Τάγματος, Ερνστ φον Ράσμπουργκ, έγινε ο τρίτος που σκοτώθηκε από τον Τραϊντένις. Η ήττα ενθάρρυνε τους κατακτημένους Σεμιγάλλους να επαναστατήσουν. Με επικεφαλής τον Ναμέισις, ήταν τώρα πρόθυμοι να αναγνωρίσουν την ανωτερότητα της Λιθουανίας και ζήτησαν βοήθεια από τον Τραϊντένις. Το 1281, ο Τραϊντένις κατέκτησε το Κάστρο Γκέρσικα στη σημερινή περιοχή Πρέιλι και μπόρεσε να το ανταλλάξει με το Κάστρο Ντίναμπουργκ. Ωστόσο, ο Τραϊντένις πέθανε αμέσως μετά και η βοήθεια στους Σεμιγάλλους, εξουθενωμένους από τους συνεχείς πολέμους, μειώθηκε.
Ο Τραϊντένις είναι ο πρώτος γνωστός Λιθουανός δούκας που πέθανε με φυσικό θάνατο. Όλοι οι άλλοι πριν από αυτόν δολοφονήθηκαν ή σκοτώθηκαν στη μάχη.
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ Dubonis, Artūras. «Lietuva po karaliaus Mindaugo mirties: kova dėl sosto 1264 - 1268 m. - Panevėžio Elenos Mezginaitės viešoji biblioteka». panbiblioteka.lt. Ανακτήθηκε στις 27 Μαρτίου 2021.[νεκρός σύνδεσμος]
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επεξεργασία
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Traidenis στο Wikimedia Commons