Σουλάρι Αρκαδίας
| Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
Συντεταγμένες: 37°18′35″N 22°10′45″E / 37.30972°N 22.17917°E
Το Σουλάρι είναι μικρό ιστορικό χωριό της Αρκαδίας, κοντά στη Μεγαλόπολη και χτισμένο στους πρόποδες του Ταΰγετου σε υψόμετρο 540 μέτρων. Βρίσκεται μεταξύ Λεονταρίου και Βουτσαρά στον επαρχιακό δρόμο Λεονταρίου-Σπάρτης.
| Σουλάρι Αρκαδίας | |
|---|---|
  Σουλάρι Αρκαδίας | |
| Χώρα | Ελλάδα |
| Διοικητική υπαγωγή | Δήμος Μεγαλόπολης |
| Γεωγραφική υπαγωγή | Πελοπόννησος |
| Πληθυσμός | 34 (2021) |
Έχει ελάχιστους κατοίκους, που ασχολούνται με τη γεωργία. Κοντά του είναι το χωριό Φαλαισία και η Μονή Μπούρα. Διοικητικά ανήκει στον Δήμο Φαλαισίας. Κατά την απογραφή του 1991 απογράφησαν 61 κάτοικοι, ενώ στην απογραφή του 2001 109.
Πληροφορίες
ΕπεξεργασίαΤο όνομα του χωριού προέρχεται από την τουρκική λέξη sular, που σημαίνει νερά: το χωριό βρίσκεται κοντά στα νερά των πηγών του Κεφαλόβρυσου και της Κολοκύθας. Αρχικά πρέπει να αποτελούσε περιφέρεια χωριών, σύμφωνα με τα βενετικά αρχεία. Ένα από τα χωριά της περιφέρειας ταυτίζεται με το σημερινό Σουλάρι, ενώ η Πετρίνα ακολουθεί λίγο παρακάτω σε υψόμετρο 640 μ. μαζί με τον οικισμό Σπαναίικα.
Το χωριό βρίσκεται στην κοιλάδα του Αλφειού, κοντά στις πηγές του ποταμού Θειούντα, γνωστού σήμερα ως Κουτουφαρίνα, παραποτάμου του Αλφειού. Με το όνομα αυτό, το χωριό εμφανίζεται για πρώτη φορά κατά τον Κρητικό Πόλεμο Τούρκων και Ενετών (1658-1669 για τον έλεγχο της Μεσογείου, συμμετέχοντας στις επαναστάσεις των Ενετών στο βόρειο Ταΰγετο. Ωστόσο, το Σουλάρι και τα άλλα χωριά που επαναστάτησαν παρέμειναν υπό τουρκικό ζυγό.
Κατά την επανάσταση του 1821 φαίνεται στα αρχεία του κράτους ότι το Σουλάρι συμμετείχε στον αγώνα με τους: Παναγιώτη Μπαρουτά, Αθανάσιο Κουμπαρόπουλο και Νικόλαο Σακούλα κ.ά.
Στην τοποθεσία Παλαιό Σουλάρι βρισκόταν ο αρχαίος αγροτικός οικισμός της Παλιοδραμπάλας, από όπου περνούσε ο οδικός άξονας της ανατολικής Φαλαισίας, που οδηγούσε από την Μεσσηνία προς το Ορεσθάσιο. Γειτονικός οικισμός του Σουλαρίου ήταν και το Κληματερό, για το οποίο όμως δεν υπάρχουν στοιχεία μετά την Επανάσταση, οπότε και ενώθηκε με το Σουλάρι.
Τα περισσότερα σπίτια του χωριού είναι λιθόκτιστα μέχρι τη δεκαετία του '60, οπότε και το χωριό απέκτησε ηλεκτρικό ρεύμα, ενώ τα πρώτα οχήματα έκαναν την εμφάνισή τους την επόμενη δεκαετία.
Ο πληθυσμός του χωριού ήταν μεγαλύτερος κατά το 19ο αιώνα. Μετά το Β' Παγκόσμιο και τον Εμφύλιο Πόλεμο, πολλοί κάτοικοι μετανάστευσαν σε μεγαλύτερες ελληνικές πόλεις ή σε χώρες του εξωτερικού, όπως οι ΗΠΑ.