Παραδοσιοκρατία
| Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Η παραδοσιοκρατία ή παραδοσιοκρατικός συντηρητισμός, συχνά γνωστός ως κλασικός συντηρητισμός, είναι πολιτική και κοινωνική φιλοσοφία που τονίζει τη σημασία των υπερβατικών ηθικών αρχών, που εκδηλώνονται μέσω ορισμένων θεσπισμένων φυσικών νόμων τους οποίους υποστηρίζεται ότι η κοινωνία πρέπει να τηρεί.[1] Σήμερα, τονίζει τις έννοιες του έθνους, του πολιτισμού, των εθίμων, των θρησκευτικών ριζών, της αναβίωσης της γλώσσας και γενικά της παράδοσης.[2]
Η σημερινή παραδοσιοκρατία, πηγάζει από την φιλοσοφία του Έντμουντ Μπερκ, που συνδύαζε τον τότε κοινοβουλευτισμό με τον ιακωβιτισμό,[1] αλλά και τις απόψεις του Ζοζέφ ντε Μαιστρ, που απέδιδε την περίοδο της Τρομοκρατίας που ακολούθησε την Γαλλική Επανάσταση, στην τότε ορθολογική αμφισβήτηση του Χριστιανισμού που επικρατούσε στην κοινωνία.[3][4] Οι παραδοσιοκράτες, θεωρούν σημαντικότερους τους κοινωνικούς δεσμούς και την διατήρηση των προγονικών θεσμών, από αυτό που οι ίδιοι αντιλαμβάνονται ως υπερβολικό ορθολογισμό και ατομικισμό.
Το κράτος για τους παραδοσιοκράτες, θεωρείται μια κοινωνική προσπάθεια με πνευματικά και οργανικά χαρακτηριστικά, και πιστεύουν ότι κάθε θετική αλλαγή προκύπτει με βάση τις παραδόσεις της κοινότητας και όχι ως συνέπεια της αναζήτησης μίας πλήρους και σκόπιμης εναντίωσης σε συνθήκες του παρελθόντος. Θεωρούν την ηγεσία, την εξουσία και την ιεραρχία φυσικές ανάγκες για τους ανθρώπους[2].
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 Deutsch & Fishman 2010, σελ. 2.
- ↑ 2,0 2,1 Vincent 2009, σελ. 63.
- ↑ DeMarco, Carl (2023-01-01). «A Historical and Philosophical Comparison: Joseph de Maistre & Edmund Burke». The Gettysburg Historical Journal 22 (1). ISSN 2327-3917. https://cupola.gettysburg.edu/ghj/vol22/iss1/7.
- ↑ «Book Review | Conservatism: The Fight for a Tradition, by Edmund Fawcett». The Independent Institute. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2024.
 |
Αυτό το λήμμα χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το. |