Οίκος ντε Λα Ρος

Οι Ντε Λα Ρος (γαλλικά: De La Roche) ήταν Γάλλοι ευγενείς καταγόμενοι από τη Βουργουνδία. Ο Όθων ντε λα Ρος ήλθε στην Ελλάδα με την Δ΄ Σταυροφορία το 1204 και αυτός και μέλη της οικογένειάς του διοίκησαν το Δουκάτο των Αθηνών από το 1205 μέχρι το 1308.

Το Οικόσημο της Οικογένειας ντε Λα Ρος

Η ιστορία των Ντε Λα Ρος

Ο Όθων ντε Λα Ρος, ιδρυτής της πανίσχυρης δυναστείας στην Ελλάδα, ήταν, από το 1205, ανώτατος άρχων (Μέγας Κύρης) του Δουκάτου Αθηνών και Θηβών, το οποίο περιλάμβανε την Αττική, τη Θήβα και τα περίχωρά της, το Άργος, το Ναύπλιο, τη Λιβαδειά, τη Σαλαμίνα κ.ά.

Τον Όθωνα διαδέχτηκε το 1225 στον θρόνο ο ανεψιός του, Γκυ Α΄ ντε Λα Ρος (Γουίδων Δελαρός), ο οποίος αν και έχασε σε μάχες εναντίον του Βιλλεαρδουίνου εστέφθη Δούκας των Αθηνών από τον βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκο Θ΄, το 1260. Ο Γουίδων, που είχε ως έδρα του τη Θήβα, οδήγησε το δουκάτο του σε οικονομική άνθιση, παραχωρώντας προνόμια στους Γενουάτες εμπόρους. Διαχειρίστηκε επίσης με τον καλύτερο τρόπο τα μεταξουργεία της Θήβας, συγκεντρώνοντας ο ίδιος τεράστια περιουσία. Θεωρείτο μάλιστα ένας εκ των πλουσιοτέρων και ισχυρότερων ηγεμόνων στον Ελλαδικό Χώρο. Ο Γουίδων πέθανε το 1263 και μοίρασε την τεράστια εξουσία του στους δύο του γιους.

Ο πρωτότοκος, Ιωάννης Α΄ στέφθηκε Δούκας Αττικής και Βοιωτίας, κληρονομώντας από τον πατέρα του μεταξύ άλλων το φέουδο του Ναυπλίου και το φέουδο του Άργους. Ο δεύτερος γιος του Γουίδωνα, Γουλιέλμος έγινε άρχοντας της Λιβαδειάς. Η μισή Θήβα παραχωρήθηκε στον ανεψιό του Γουίδωνα, Σαιντ Ομέρ. Ο Ιωάννης, όπως και οι περισσότεροι γόνοι Δελαρός ήταν σπάταλος σε υπερβολικό βαθμό, κάτι το οποίο τον οδήγησε στο να κάνει συνεχείς πειρατικές επιδρομές στα νησιά του Αιγαίου, έτσι ώστε να ζει την υπερπολυτελή ζωή του. Ο Ιωάννης στράφηκε εναντίον του Ιωάννη Παλαιολόγου, οποίος είχε στρατό 3.000 ανδρών και τον κατατρόπωσε έχοντας μόνο 300 άνδρες! Ο ίδιος είπε χαρακτηριστικά πριν τη μάχη «Πολύς λαός, λίγος άτρωτος».

Τον Ιωάννη διαδέχτηκε στον θρόνο ο αδελφός του Γουλιέλμος, ο οποίος παντρεύτηκε την κόρη του Έλληνα πρίγκιπα Νέων Πατρών, Ελένη Δούκαινα Κομνηνοαγγέλου. Η Ελένη προοριζόταν για τον Ιωάννη, ο οποίος όμως επειδή έπασχε από ανίατη ασθένεια, την παραχώρησε στον αδελφό του, παίρνοντας ως προίκα το Ζητούνι, το Γαρδίκι, τη Γραβιά και το Σιδηρόκαστρο. Ο Ιωάννης εξελέγη βάιλος του Μοριά.

Μετά τον θάνατο του Γουλιέλμου, τα ηνία του δουκάτου ανέλαβε η σύζυγός του Ελένη Αικατερίνη Δούκαινα Κομνηνοαγγέλου, ως επίτροπος του ανήλικου γιου της Γουίδωνα (ο οποίος ήταν πολύ θρησκευόμενος και τάφηκε στο Δαφνί, όντας άκληρος). Ο Γουίδων (Γκυ Β΄ ντε Λα Ρος), κυβέρνησε μετά την ενηλικίωσή του μέχρι τον θάνατό του το 1308. Τον διαδέχτηκε στον θρόνο ένας ανεψιός του, ο Γκωτιέ της Βρυέννης (Ντε Μπριέν, Gauthier de Brienne). Μέλη της οικογένειας Ντε Μπριέν συνέχισαν να παίζουν ρόλο στο Δουκάτο των Αθηνών μετά τον θάνατο του Γκωτιέ.

Εκτός από τους Δούκες των Αθηνών, εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα και άλλα μέλη της οικογένειας Ντε Λα Ρος, ως μικροτιμαριούχοι, από τους οποίους ξεχώρισε ο Γουλιέλμος, άρχοντας Βελιγοστής και Δαμαλά, ο οποίος ήταν αδελφός του Γκυ Α΄. Αν και υποτελής του ηγεμόνα της Αχαΐας, Γουλιέλμου Βιλλεαρδουίνου, συμμετείχε στη συμμαχία εναντίον του το 1258.

Στα μέσα του 14ου αιώνα οι Ντε Λα Ρος αγόρασαν και εγκαταστάθηκαν μόνιμα σε τεράστια κτήματα στην ανατολική Αττική, πολλά από τα οποία ανήκουν ακόμα και στις μέρες μας στους απογόνους των Ντε Λα Ρος. Τους υποτακτικούς των Ντε Λα Ρος αποτελούσαν εκατοντάδες έως και χιλιάδες Αρβανίτες. Με την εγκατάσταση αυτών προέκυψαν διάφορα αρβανιτοχώρια στην ανατολική Αττική και στην Εύβοια.

Κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας, η οικογένεια Ντε Λα Ρος θεωρείτο μία από τις μεγαλύτερες οικονομικές δυνάμεις των Βαλκανίων και της Μικράς Ασίας. Γόνοι της νυμφεύτηκαν μέλη άλλων πανίσχυρων οικογενειών της εποχής. Ο γάμος του Γεωργίου Ντε Λα Ρος -εξαδέλφου του Ιωάννη- με την Ειρήνη τη Δαλασσηνή - της γνωστής οικογενείας από τη Μικρά Ασία - άφησε εποχή και προκάλεσε αντιδράσεις καθώς γι' αυτόν δαπανήθηκαν τεράστια ποσά.

Πολλά χρόνια αργότερα, στη διάρκεια του αγώνα για την ανεξαρτησία από τον Οθωμανικό Ζυγό, οι απόγονοι των Ντε Λα Ρος (Ρόκες) θυσιάστηκαν και αγωνίστηκαν για την ελευθερία.

Ηγεμόνες / Δούκες των Αθηνών της οικογένειας Ντε Λα Ρος

• Όθων ντε Λα Ρος, μέγας Κύρης των Αθηνών (1208-1225/34).
• Γκυ Α΄ ντε Λα Ρος, ο πρώτος με τον τίτλο δούκας των Αθηνών (1225/34-1263).
• Ιωάννης ντε Λα Ρος, δούκας των Αθηνών (1263-1280).
• Γουλιέλμος ντε Λα Ρος, δούκας των Αθηνών (1280-1287), βάιλος της Αχαΐας.
• Ελένη Αγγελίνα (ως επίτροπος του Γκυ Β΄)
• Γκυ Β΄ ντε Λα Ρος, δούκας των Αθηνών (1287-1308), βάιλος της Αχαΐας.

Γενεαλογία Οίκου του Λα Ρος

ΟΙΚΟΣ ΛΑ ΡΟΣ

Όθων κύρης των Αθηνών σύζ. Ισαβέλλα κυρία του Ράυ-συρ-Σαόν

Πονς ΚΛΑΔΟΣ ΒΕΛΙΓΟΣΤΗΣ & ΔΑΜΑΛΑ

Γκυ Α΄ δούκας των Αθηνών σύζ. ντε Μπρυγέρ

Όθων κύριος του Ράυ

Γουλιέλμος βαρόνης της Βελιγοστής & του Δαμαλά

Ιωάννης δούκας των Αθηνών

Γουλιέλμος δούκας των Αθηνών

Ελένη Αγγελίνα (κόρη Ιωάννη Α΄ άρχοντος της Θεσσαλίας)

Ισαβέλλα βαρόνη της Καρύταινας

Ούγος κόμης Μπριέν, Λέτσε ΟΙΚΟΣ ΜΠΡΙΕΝ

Ιάκωβος βαρόνος της Βελιγοστής & του Δαμαλά σύζ. Μαρία Αλεμάν

Γκυ Β΄ δούκας των Αθηνών

Ματθίλδη των Αβέν πριγκίπισσα της Αχαΐας (κόρη Ισαβέλλας Α΄ πριγκίπισσας της Αχαΐας)

Γκωτιέ/Βάλτερ Ε΄ δούκας των Αθηνών, κόμης Μπριέν, Λέτσε

Ρενώ βαρόνος του Δαμαλά

Γκωτιέ/Βάλτερ ΣΤ΄ τιτ. δούκας των Αθηνών, κόμης Μπριέν, Λέτσε

Ισαβέλλα τιτ. δούκισσα των Αθηνών, κόμισσα Μπριέν, Λέτσε

Γκωτιέ Γ΄ κόμης του Ανγκιάν ΟΙΚΟΣ ΑΝΓΚΙΑΝ

Ζακλίν βαρόνη του Δαμαλά

Μαρτίνος ηγεμόνας της Χίου ΟΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑ

Σιγκέρ Β΄ του Ανγκιάν τιτ. δούκας των Αθηνών, κόμης Ανγκιάν, Μπριέν, κά

Λουδοβίκος του Ανγκιάν τιτ. δούκας των Αθηνών, κόμης Ανγκιάν, Μπριέν, κά

Γκωτιέ Δ΄ τιτ. δούκας των Αθηνών, κόμης Ανγκιάν, Μπριέν, κά.

Μαργαρίτα τιτ. δούκισσα των Αθηνών, κόμισσα Ανγκιάν, Μπριέν, κά

Ιωάννης κύριος του Μπωβουάρ ΟΙΚΟΣ ΛΟΥΞΕΜΒΟΥΡΓΟΥ

Πέτρος Α΄ τιτ. δούκας των Αθηνών, κόμης Σαιν-Πολ, Ανγκιάν, Μπριέν, κά

Πηγές

• Καταλανοί εν τη Ανατολή : οις προσετέθη και ανέκδοτος της χρονολογίας των Αθηνών, υπό Επαμ. Ι. Σταματιάδου, δαπάνη Κωνστ. Αντωνιάδου. -- [Αθήναι] : εκ του τυπογραφείου Κ. Αντωνιάδου, 1869. -- 327 σ.
• Ιστορία της Φραγκοκρατίας εν Ελλάδι (1204-1566) / Ουΐλλιαμ Μίλλερ, μετάφρ. Σπυρ. Π. Λάμπρου, μετά προσθηκών και βελτιώσεων, Εν Αθήναις Ελληνική Εκδοτική Εταιρεία, 1909-1910