Μαξίμ Γκόρκι
| Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Ο Αλεξέι Μαξίμοβιτς Πεσκόφ[1], 28 Μαρτίου 1868 - 18 Ιουνίου 1936), πρωτίστως γνωστός ως Μαξίμ Γκόρκι (ρώσικα: Максим Горький, προφέρεται [mɐˈksʲim ˈgorʲkʲɪj]) ήταν Ρώσος συγγραφέας, από τους πρωτοπόρους του ρεύματος του σοσιαλιστικού ρεαλισμού[2].
| Μαξίμ Γκόρκι | |
|---|---|
 | |
| Όνομα | Μαξίμ Γκόρκι |
| Γέννηση | Алексе́й Макси́мович Пешко́в 28 Μαρτίου 1868 Νίζνι Νόβγκοροντ, Ρωσική Αυτοκρατορία |
| Θάνατος | 18 Ιουνίου 1936 (68 ετών) Περιφέρεια Μόσχας, Ρωσική Σοβιετική Ομοσπονδιακή Σοσιαλιστική Δημοκρατία, Σοβιετική Ένωση |
| Επάγγελμα/ ιδιότητες | Συγγραφέας Δημοσιογράφος |
| Εθνικότητα | Ρώσος Σοβιετικός |
| Περίοδος | Μοντερνισμός |
| Είδη | Μυθιστόρημα Δράμα |
| Λογοτεχνικό κίνημα | Σοσιαλιστικός ρεαλισμός |
| Υπογραφή |  |
 Πολυμέσα σχετικά με τoν συγγραφέα | |
| δεδομένα () | |
Το Γκόρκι το επέλεξε ως ψευδώνυμο επειδή σημαίνει πικρός. Αντιτάχτηκε πολλάκις στο τσαρικό καθεστώς και πέρασε πολύ καιρό στις φυλακές και στην εξορία.
Βιογραφία
ΕπεξεργασίαΓεννήθηκε από φτωχούς γονείς, στην πόλη Νίζνι Νόβγκοροντ (Ни́жний Но́вгород) στις 28 Μαρτίου 1868 και πέθανε στη Μόσχα στις 18 Ιουνίου 1936. Στα 1873 πεθαίνει ο πατέρας του. Η μητέρα του θα ξαναπαντρευτεί κι ο Μαξίμ Γκόρκι θα μείνει με τον παππού και τη γιαγιά του. Οι ιστορίες, τα παραμύθια κι η τρυφερή παρουσία της τελευταίας άσκησαν μεγάλη επίδραση πάνω του.
Αναγκάζεται λόγω της φτώχειας να φύγει από το σπίτι σε ηλικία μόλις 9 ετών και να αναζητήσει μόνος την τύχη του. Δοκιμάζει διάφορα επαγγέλματα: βοηθός υποδηματοποιού, βοηθός αγιογράφου, λαντζέρης σε καράβι, αχθοφόρος στην Οδησσό, νυχτοφύλακας σε ψαράδικο, φούρναρης, καθαριστής καμινάδων, εργάτης στα χωράφια. Ρακένδυτος, πεζός και πεινασμένος, γυρνά όλη τη Ρωσία, γνωρίζει τους ανθρώπους και τη δυστυχία τους για πάνω από 5 χρόνια, κάτι που ήταν εξίσου καθοριστικό για τη μετέπειτα λογοτεχνική αλλά και την πολιτική του πορεία.
Τον Δεκέμβριο του 1887 αυτοπυροβολείται μ' ένα παλιό πιστόλι στο στήθος. Η σφαίρα θα μείνει στα πνευμόνια του 40 ολόκληρα χρόνια. Η αιτία ήταν μάλλον ο θάνατος της γιαγιάς του. Παρά τις αντιξοότητες αυτές, από το 1892 κιόλας αρχίζει να εκδηλώνεται η αγάπη του για τη λογοτεχνία. Ξεκινά να γράφει πρώτα για βιοποριστικούς λόγους, επιφυλλίδες σε επαρχιακές εφημερίδες. Τότε εργαζόταν στην εφημερίδα Tiflis του Καυκάσου κι ακόμα χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο Jehudiel Khlamida, αλλ' από κείνη τη χρονιά και μετά επέλεξε το Γκόρκι. Τρία χρόνια μετά γνώρισε τον συγγραφέα Βλαντιμίρ Κορολένκο (Владимир Короленко), ο οποίος του δημοσίευσε το διήγημα «Τσελκάς» που απέσπασε κάποιο ενδιαφέρον. Το 1899 οι τυπωμένες συλλογές των διηγημάτων του γνώρισαν μεγάλη επτυχία και έγινε γνωστός σ' όλη την Ευρώπη.
Το 1902 η Ακαδημία τον εκλέγει μέλος της. Λίγες μέρες μετά ο Τσάρος Νικόλαος ο Β' ακυρώνει την εκλογή του, επειδή τα βάζει με τη λογοκρισία του Τύπου που εφαρμόζεται, με αποτέλεσμα οι Τσέχωφ και Κορολένκο να παραιτηθούν. Την ίδια χρονιά γνωρίζεται με τον Λένιν και γίνονται φίλοι. Τρία χρόνια μετά αναλαμβάνει τη διεύθυνση του περιοδικού Νέα Ζωή κι αγωνίζεται για την επανάσταση. Γράφεται στο κομμουνιστικό κόμμα. Συλλαμβάνεται και κλείνεται στο φρούριο Πετροπαβλόφσκ, κατά τη διάρκεια της αποτυχημένης επανάστασης του 1905 κι εκεί μέσα γράφει ένα βιβλίο που φαινομενικά αναφέρεται στην επιδημία χολέρας του 1862, μα ουσιαστικά μιλά για το παρόν. Λογοτέχνες απ' όλο τον κόσμο κάνουν έκκληση για τη σωτηρία του.
Την επόμενη χρονιά φεύγει στο Κάπρι μέχρι το 1913 κι όταν επιστρέφει συμμετέχει στα πολιτικά δρώμενα που συντέλεσαν στο να ξεσπάσει η επανάσταση του 1917 και συμμετέχει ενεργά και σ' αυτήν. Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκόσμιου Πολέμου το δωμάτιό του στην Πετρούπολη είχε γίνει καταφύγιο μπολσεβίκων. Μέχρι να ξεσπάσει η επανάσταση, δεν του επιτρεπόταν να εγκαταλείψει τη χώρα.
Δυο βδομάδες μετά το ξέσπασμα της επανάστασης, τον Οκτώβρη του 1917, έρχεται σε σύγκρουση με τα ηγετικά στελέχη του κόμματος. Γράφει χαρακτηριστικά:
... Οι Λένιν και Τρότσκι δεν έχουν οιαδήποτε ιδέα για την ελευθερία ή τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αλλοτριώνονται ήδη από το βρωμερό δηλητήριο της εξουσίας. Αυτό είναι ορατό από την επαίσχυντη ασέβεια στην ελευθερία του λόγου αλλά κι όλων των άλλων αστικών ελευθεριών για τις οποίες η δημοκρατία πάλεψε...
Ο Λένιν απαντά, το 1919:
... Σας συμβουλεύω: αλλάξτε δραστικά ατμόσφαιρα, περιβάλλον, κατοικία, απασχόληση, γιατί, αλλιώς μπορεί να αηδιάσετε οριστικά απ´τη ζωή. Σας σφίγγω θερμά το χέρι.
Τον Αύγουστο του 1921 συλλαμβάνονται οι φίλοι του λογοτέχνες, Νικολάι Γκουμιλιόφ (Николай Гумилёв) κι η σύζυγός του Άννα Αχμάτοβα (Анна Ахматова), για φιλομοναρχικές τάσεις. Γυρίζει εσπευσμένα στη Μόσχα πετυχαίνοντας να τους λευτερώσει με προσωπική διαταγή του ίδιου του Λένιν, μα όταν σπεύδει να τους δει, διαπιστώνει πως ήδη έχουν πυροβολήσει θανάσιμα τον Νικολάι. Κοντά σ' αυτά έρχεται η επιδείνωση της υγείας του, μια παλιά φυματίωση από τον καιρό που γυρνούσε στους δρόμους, και τον Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς, μεταναστεύει ξανά στο Κάπρι για λόγους υγείας. Τούτη τη φορά θα μείνει μέχρι το 1929.
Επιστρέφει στη Ρωσία κατά διαστήματα και δέχεται τιμές από τον Στάλιν. Τ' όνομά του δίνεται σε κεντρική λεωφόρο και μετονομάζεται και η γενέτειρά του, επίσης ένα από τα μεγαλύτερα αεροπλάνα της εποχής στη Ρωσία, το Τουπόλεφ 20 ονομάζεται Γκόρκι, όπως κι ένα μεγάλο πάρκο μες στο κέντρο της Μόσχας. Είναι γεγονός πως το κόμμα εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τ' όνομά του για να προωθήσει την προπαγάνδα του στον έξω κόσμο.
Το 1936 πεθαίνει ξαφνικά κάτω από ανεξιχνίαστες συνθήκες. Οι Στάλιν και Μολότωφ, ήταν από κείνους που μετέφεραν το φέρετρό του στην κηδεία. Η δε γενέτειρά του ξαναπήρε την προηγούμενή της ονομασία (Νίζνι-Νόβγκοροντ) το 1990.
Ενδεικτική εργογραφία
Επεξεργασία- 1892: «Μακάρ Τσούντρα»
- 1894: «Ο θλιβερός Πάβελ»
- 1895: «Τσελκά», «Η γριά Ιζεργκήλ», «Το τραγούδι του γερακιού»
- 1897: «Κονοβάλοφ», «Μάλβα», «Οι πρώτοι άνθρωποι», «Οι σύζυγοι Ορλόφ»
- 1899: «Θωμάς Κορντέεφ»
- 1901: «Το τραγούδι του πουλιού της καταιγίδας», «Μικροαστοί», «Τραγούδια για τα άλμπατρος», «Τρεις»
- 1902: «Οι τρεις μύθοι», «Ξενοδοχείο των φτωχών», «Στο βυθό»
- 1904: «Παραθεριστές»
- 1905: «Παιδιά του ήλιου»
- 1908: «Η μάνα», «Η ζωή ενός άχρηστου ανθρώπου», «Εξομολογήσεις»
- 1909: «Καλοκαίρι», «Η πολιτειούλα των απορριμάτων», «Η ζωή του Ματβέι Κοζεμιάγκιν», «Μύθοι για την Ιταλία»
- 1913: «Παιδικά χρόνια»
- 1914: «Στα ξένα χέρια»
- 1923: «Τα πανεπιστήμιά μου»
- 1925: «Αρταμάνωφ»
- 1927: «Η ζωή του Κλιμ Σάμγκιν»
Ελληνικές παραστάσεις έργων του
Επεξεργασία
Τα έργα του Μαξίμ Γκόρκι έχουν ανεβεί σε πολλά ελληνικά θέατρα. Το έργο του Οι τελευταίοι παρουσιάστηκε το 1978 από το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο στο Θέατρο Μπρόντγουαιη σε σκηνοθεσία Τάκη Μουζενίδη και μετάφραση Παύλου Μάτεσι. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους εμφανίστηκαν ο Μάνος Κατράκης, η Κατερίνα Χέλμη, ο Πέτρος Φυσσούν, ο Χρήστος Καλαβρούζος και η Μαρία Φωκά.
Οι τελευταίοι ανέβηκαν και το 1995 στο Θέατρο Πόρτα σε σκηνοθεσία Μάγιας Λυμπεροπούλου και μετάφραση Κωστή Σκαλιόρα. Πρωταγωνιστές ήταν οι Δημήτρης Παπαμιχαήλ (Ιβάν), Ξένια Καλογεροπούλου (Σόνια), Κώστας Τριανταφυλλόπουλος (Γιάκοβ), Κλέων Γρηγοριάδης (Αλέξανδρος), Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης (Πιότρ), Σμαράγδα Καρύδη (Νάντια), Χριστίνα Αλεξανιάν (Βέρα).[3]
Το γνωστό δράμα Στο βυθό ανέβηκε στο Εθνικό Θέατρο το 1981 σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου και μετάφραση Γιώργου Σεβαστίκογλου. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους εμφανίστηκαν οι Λυκούργος Καλλέργης, Θόδωρος Μορίδης, Γιώργος Τσιτσόπουλος, Νικήτας Τσακίρογλου και Ιάκωβος Ψαρράς.[4]
Το 2007 παρουσιάστηκε το έργο Βάσσα στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού και μετάφραση Χρύσας Προκοπάκη. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους εμφανίστηκαν οι ηθοποιοί Μπέττυ Αρβανίτη, Μαρία Καλλιμάνη, Δημοσθένης Παπαδόπουλος, Μάνος Βακούσης, Κώστας Γαλανάκης.[5]
Λίστα με τις ελληνικές θεατρικές παραστάσεις έργων του Μ. Γκόρκι.
Ελληνικές μεταφράσεις έργων του
Επεξεργασία- Η Μάνα (μυθιστόρημα, 1907) : Μέλπω Αξιώτη ("Θεμέλιο")
- Ιστορίες από την Ιταλία (διηγήματα, 1911-1913) : Σόφη Κεφάλα ("Σύγχρονη Εποχή")
- Τα παιδικά χρόνια (α΄μέρος αυτοβιογραφίας, 1913-14) : Νίκος Κυτόπουλος ("Σ.Ι.Ζαχαρόπουλος")
- Στα ξένα χέρια (β΄μέρος αυτοβιογραφίας, 1916) : Άρης Αλεξάνδρου ("Γκοβόστης")
- Τα πανεπιστήμιά μου (γ΄μέρος αυτοβιογραφίας, 1923) : Νίκος Κυτόπουλος ("Σ.Ι.Ζαχαρόπουλος")
- Το αφεντικό (αφήγημα) : Νίκος Κυτόπουλος ("Σ.Ι.Ζαχαρόπουλος")
- Μικροαστοί (δράμα, 1901) : Κώστας Μερτβάγος ("Γκοβόστης")
- Στο βυθό (δράμα, 1902) : Αθηνά Σαραντίδη ("Γκοβόστης")
- Οι βάρβαροι (δράμα, 1905) : Αθηνά Σαραντίδη ("Γκοβόστης")
- Οι εχθροί (δράμα, 1906) : Αθηνά Σαραντίδη ("Γκοβόστης")
- Η ζωή μου (σε δύο τόμους, περιλαμβάνει τις αυτοβιογραφίες: Τα παιδικά χρόνια, Στα ξένα χέρια, Τα πανεπιστήμιά μου), Εκδόσεις "ΑΚΑΔΗΜΟΣ", 1977
- Ο Συνοδοιπόρος μου Μετάφραση Νίκος Καστρινός, Εκδόσεις Μαΐστρος
- Ο Περαστικός Μετάφραση Νίκος Καστρινός, Εκδόσεις Μαΐστρος
- Ο Άνθρωπος που πέθανε περπατώντας
- Βάσσα Ζελεσνόβα (δράμα, 1910) Μετάφραση: Αλεξανδρος Κοέν, Εκδόσεις: Κάπα Εκδοτική (2015)
- Το αμαρτωλό σπίτι (Οι τρεις), Μετάφραση Στ. Βουρδουμπά Εκδ. Δαρεμα (χ.χ)
- Θωμάς Γκορντιέγεφ (1899) : Α. Σαραντόπουλος, ("Σ.Ι.Ζαχαρόπουλος") 1988
- Θωμάς Κορντέγιεφ (1899) : Α. Νίκας ("Τέχνη" 1953)
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του Τα Παιδικά Χρόνια, ο ίδιος πρόφερε το επώνυμό του ως Πεσκόφ αλλά οι περισσότεροι Ρώσοι τον προφέρουν Πέσκοφ και συχνά συναντάται έτσι στα βιβλία.
- ↑ Maksim Gorky Books And Writers
- ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Δεκεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 5 Απριλίου 2014.
- ↑ Αρχείο του Εθνικού Θεάτρου http://www.nt-archive.gr/playDetails.aspx?playID=460
- ↑ Καθημερινή http://www.kathimerini.gr/306275/article/politismos/arxeio-politismoy/o-st-liva8inos-anevazei-gkorki
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επεξεργασία