Λουδοβίκος ΣΤ΄ της Γαλλίας

Για άλλες χρήσεις, δείτε: Λουδοβίκος (αποσαφήνιση).

Ο Λουδοβίκος ΣΤ΄ της Γαλλίας (γαλ.: Louis VI, 1 Δεκεμβρίου 1081 – 1 Αυγούστου 1137), αποκαλούμενος ο Παχύς (le Gros) ή ο Μαχητής (le Batailleur), ήταν βασιλιάς των Φράγκων από το 1108 έως το 1137, ο πέμπτος από τον Οίκο των Καπετιδών.

Λουδοβίκος ΣΤ΄
Βασιλιάς των Φράγκων
Περίοδος	30 Ιουλίου 1108 - 1 Αυγούστου 1137
Στέψη	3 Αυγούστου 1108 Καθεδρικός της Ορλεάνης
Προκάτοχος	Φίλιππος Α΄ της Γαλλίας
Διάδοχος	Λουδοβίκος Ζ´ της Γαλλίας
Γέννηση	1 Δεκεμβρίου 1081 Παρίσι, Βασίλειο της Γαλλίας
Θάνατος	1 Αυγούστου 1137 (55 ετών) Μπετιζί-Σαιν-Πιερ, Βασίλειο της Γαλλίας
Τόπος ταφής	Βασιλική Σαιν-Ντενί, Παρίσι, Γαλλία
Σύζυγος	Λουσιέν του Ροσφόρ Αδελαΐδα του Μωριέν
Επίγονοι	Φίλιππος, διάδοχος Λουδοβίκος Ζ´ της Γαλλίας Ερρίκος της Ρενς Ούγος της Γαλλίας Ροβέρτος Α΄ του Ντρε Κωνσταντία της Γαλλίας, κόμισσα της Τουλούζης Φίλιππος, αρχιδιάκονος Πέτρος Α΄ του Κουρτεναί
Οίκος	Οίκος των Καπετιδών
Πατέρας	Φίλιππος Α΄ της Γαλλίας
Μητέρα	Μπέρτα της Ολλανδίας
Θρησκεία	Καθολική Εκκλησία
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα ()

Ήταν μεγαλύτερος γιος και διάδοχος του βασιλιά των Φράγκων Φιλίππου Α΄ και της πρώτης συζύγου του Μπέρτας της Ολλανδίας. Ο Λουδοβίκος ΣΤ΄ ο πρώτος Καπετίδης μονάρχης που συγκέντρωσε όλες τις εξουσίες σε μια κεντρική διοίκηση, δημιούργησε ένα ισχυρό βασίλειο των Φράγκων για πρώτη φορά μετά τη διαίρεση της αυτοκρατορίας του Καρλομάγνου (843). Τα πρώτα 29 χρόνια της βασιλείας του ασχολήθηκε με την καταπολέμηση των ληστών βαρώνων που λυμαίνονταν την περιοχή του Παρισιού, και των Νορμανδών ηγεμόνων της Αγγλίας που διεκδικούσαν τμήματα της ηπειρωτικής Γαλλίας και τη Νορμανδία.

Εσωτερική πολιτική

Νεανικά χρόνια

Ο Λουδοβίκος γεννήθηκε στο Παρίσι. Ήταν σκληρός πολεμιστής αλλά μετά τα 40 του χρόνια έγινε υπέρβαρος και δεν μπορούσε να σταθεί στο πεδίο της μάχης. Η βιογραφία του συμβούλου και συνομήλικου του ηγουμένου Συζέ του Σαιν-Ντενί με τίτλο "Οι πράξεις του Λουδοβίκου του Παχέως" δίνει λεπτομερή στοιχεία για τον χαρακτήρα του και πληροφορίες που δεν παρέχει κανένας σύγχρονος ιστορικός.

Ο αββάς Συζέ αναλυτικά γράφει :

"Στα νιάτα του ο Λουδοβίκος ήταν τόσο σκληρός και δυναμικός που δεν είχε μπει ποτέ στον κόπο να ασχοληθεί με τα υπόλοιπα παιχνίδια που χρησιμοποιούσαν τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του, αποκλειστικό ενδιαφέρον του ήταν μόνο τα όπλα. Η μεγάλη του γενναιότητα φάνηκε στον τρόπο που απέκρουσε την επίθεση του Άγγλου βασιλιά Γουλιέλμου Ρούφου στο δικό του βασίλειο όταν το κληρονόμησε"

Ο Λουδοβίκος παντρεύτηκε στον πρώτο γάμο τη Λουκιαννή του Ρότσεφορτ (1104), τη χώρισε σε 3 χρόνια χωρίς να αποκτήσουν παιδιά (1107). Στις 3 Αυγούστου 1115 ο Λουδοβίκος παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο την Αδελαΐδα του Μωριέν, κόρη του Ουμβέρτου Β΄ της Σαβοΐας και της Γκιζέλας της Βουργουνδίας και ανιψιά του πάπα Καλλίστου Β΄, με την Αδελαΐδα απέκτησε 8 παιδιά. Η Αδελαΐδα ήταν η πιο ενεργητική βασίλισσα του μεσαίωνα, το όνομα της εμφανίστηκε σε 45 βασιλικά διατάγματα την εποχή που ήταν βασίλισσα της Γαλλίας μαζί με το όνομα του συζύγου της Λουδοβίκου ΣΤ΄. Ο Συζέ έγινε σύμβουλος του Λουδοβίκου ΣΤ΄ πριν διαδεχτεί τον πατέρα του στις 29 Ιουλίου 1108 σε ηλικία 26 ετών, στέφτηκε από τον Δαμβέρτο αρχιεπίσκοπο του Σεν στον καθεδρικό ναό της Ορλεάνης στις 3 Αυγούστου 1108, ο Ράλφ ο Γκρίν αρχιεπίσκοπος του Ρέμς ζήτησε να ακυρωθεί η στέψη αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Η απληστία των βαρόνων στην περιοχή του

Η στέψη του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου του παχύ στην Ορλεάνη - μικρογραφία 12ου αιώνα.

Το κύριο χαρακτηριστικό της βασιλείας του Λουδοβίκου ΣΤ΄ ήταν η ισχυροποίηση των Καπετιδών ηγεμόνων οι οποίοι μέχρι τότε είχαν ελάχιστες εξουσίες απέναντι στους ανεξάρτητους ισχυρούς βαρόνους και κόμηδες. Η διαδικασία θα ολοκληρωθεί σε δυο αιώνες, το επόμενο χαρακτηριστικό ήταν η αντιμετώπιση του πανίσχυρου Ερρίκου Α΄ της Αγγλίας τέταρτου γιου του Γουλιέλμου του Κατακτητή. Από την εποχή του πατέρα του τα προβλήματα με τους ανεξέλεγκτους βαρόνους και κόμηδες ήταν τεράστια, έκαναν δύσκολη τη ζωή γύρω από το Παρίσι. Χρησιμοποιώντας τα τρία κάστρα τους Λε Πουισέ, Σατώφορτ και Μοντλερί λεηλατούσαν τους περαστικούς ιδιαίτερα τους προσκυνητές, τρομοκρατούσαν τους αγρότες, λήστευαν εκκλησίες και ιερά, οι χρονικογράφοι της εποχής οι οποίοι ήταν ιδιαίτερα ιερείς οργίστηκαν. Ο Λουδοβίκος ΣΤ΄ από την αρχή τα έβαλε ανοιχτά μαζί τους κάτι που δεν είχε κάνει μέχρι τότε κανένας Καπετίδης βασιλιάς, με την υποταγή των ταραχοποιών ισχυροποίησε τη θέση του δίνοντας μεγάλη αξία στον βασιλικό θεσμό κάτι που φάνηκε ξεκάθαρα στους απογόνους του. Ο λαός τον σεβάστηκε επειδή τον ανακούφισε από τους ανθρώπους που τον λήστευαν και τον λεηλατούσαν, ήταν παρόν σε όλα τα μέρη του βασιλείου όταν μάθαινε ότι υπάρχει ανάγκη για να λύσει τα προβλήματα των κατοίκων και να αποδώσει δικαιοσύνη.

Την περίοδο της βασιλείας του έδρασε και ο περίπου συνομήλικος του Γάλλος φιλόσοφος Πέτρος Αβελάρδος.

Υποταγή των άπληστων βαρόνων

Πρώτος στόχος του Λουδοβίκου όταν ανέβηκε στον θρόνο (1108) ήταν ο επικίνδυνος βαρόνος Ούγος του Κρεσί που είχε συλλάβει και φυλακίσει τον Εύδη κόμη του Κορμπέιγ, ο Λουδοβίκος ο παχύς πολιόρκησε το κάστρο και απελευθέρωσε τον Εύδη. Την επόμενη χρονιά πολιόρκησε τον ετεροθαλή αδελφό του Φίλιππο γιο της Βερτράδης του Μονφόρ ο οποίος είχε συνωμοτήσει εναντίον του βασιλιά με τη βοήθεια του λόρδου Αμωρί Γ΄ του Μονφόρ δημιουργώντας ένα εκτεταμένο δίκτυο από κάστρα και οχυρά που διέκοψαν την επικοινωνία με το Παρίσι. Την ίδια περίοδο ο ευγενής Αιμόν κυρίευσε τη Βουρβόνη από τον νεαρό ανιψιό του Αρχαμπό, ο Λουδοβίκος ζήτησε να επανέλθει το παιδί ο Αυμόν το αρνήθηκε, ο βασιλιάς πολιόρκησε με στρατό στο κάστρο τον Αιμόν που παρέδωσε την κυριαρχία στον Αρχαμπό. Το 1122 ο Γουλιέλμος ΣΤ΄, κόμης του Οβέρν έδιωξε το Αιμερί από την επισκοπή του Κλαιρμόν, ο εκδιωχθείς επίσκοπος ζήτησε τη βοήθεια του βασιλιά. Ο Λουδοβίκος ξεκίνησε με στρατό από την Μπούργκ εναντίον του Γουλιέλμου συμμαχώντας με τους υποτελείς του κόμητες του Ανζού, της Βρετάνης και του Νέβερ, ο Γουλιέλμος παραιτήθηκε και ο Αιμερί επανήλθε στην αρχιεπισκοπή. Σε 4 χρόνια ο Γουλιέλμος ΣΤ΄ του Οβέρν εξεγέρθηκε ξανά (1126), ο βασιλιάς παρά τις δυσκολίες λόγω του αυξημένου πάχους του κυρίευσε το Κλαιρμόν για δεύτερη φορά, συνέλαβε τον Γουλιέλμο και τον οδήγησε στην Ορλεάνη να δικαστεί για τα αδικήματα του.

Δυο άλλοι άθλιοι βαρόνοι ήταν ο Θωμάς, λόρδος του Κουκί γνωστός για τη βιαιότητα του, θανάτωνε τα θύματα του με φρικτά βασανιστήρια όπως κρέμασμα από τους όρχεις, βγάλσιμο ματιών, κόψιμο χεριών και ποδιών και ο Ούγος λόρδος του Λε Πουισέ που κυρίευσε τα εδάφη γύρω από το Σάρτρ. Ο βασιλιάς ανήγγειλε κατηγορίες εναντίον του Ούγου από τον Θεοβάλδο Β΄ της Καμπανίας, τον αρχιεπίσκοπο του Σένς και πολλούς άλλους κληρικούς τον κάλεσε στην αυλή του να απαντήσει στις κατηγορίες αλλά ο Ούγος αρνήθηκε να εμφανιστεί. Ο Λουδοβίκος έκανε κατάσχεση των εδαφών και των τίτλων του, ύστερα από μια σκληρή πολιορκία έκαψε το κάστρο του και τον συνέλαβε αιχμάλωτο. Ο Λουδοβίκος ΣΤ΄ απερίσκεπτα απελευθέρωσε τον Ούγο και ενώ βρισκόταν σε πόλεμο με τον Ερρίκο Α΄ της Αγγλίας και τον Θεοβάλδο ο Ούγος εκμεταλλεύτηκε την απουσία του βασιλιά για να ξεκινήσει ξανά τις λεηλασίες, σε συνεργασία με τον Θεοβάλδο άρχισε να ξανακτίζει το κάστρο του. Ο βασιλιάς τον κυρίευσε για τρίτη φορά και ο Ούγος από φόβο ορκίστηκε ότι δεν θα λεηλατήσει ξανά ποτέ την περιοχή και τους κατοίκους και δεν θα επιχειρήσει να ξανακτίσει το κάστρο του. Ο Ούγος ελευθερώθηκε αφού έγινε κατάσχεση της περιουσίας του, πέθανε λίγο αργότερα σε ταξίδι στους Αγίους Τόπους για να ζητήσει εξιλέωση των αμαρτιών του.

Πόλεμοι στο εξωτερικό

Πόλεμοι με την Αγγλία

Μετάλλιο με τη μορφή του Λουδοβίκου του παχύ.

Ο Ερρίκος Α΄ της Αγγλίας όταν κατέλαβε τον θρόνο έδιωξε από το δουκάτο της Νορμανδίας τον μεγαλύτερο αδελφό του Ροβέρτο και τον φυλάκισε αφού πρώτα τον συνέτριψε στην εμφύλια Μάχη του Τινσεμπραί (1106). Κατέλαβε το κάστρο του Γκισόρ ένα φρούριο στρατηγικής σημασίας τη δεξιά όχθη του Έπτ, στον δρόμο ανάμεσα στη Ρουέν και στο Παρίσι. Η πράξη αυτή παραβίαζε τη συμφωνία που είχε γίνει παλιότερα ανάμεσα στους Άγγλους και στους Γάλλους βασιλείς να παραμείνει το συγκεκριμένο κάστρο ουδέτερο, ο Λουδοβίκος εξοργίστηκε και του ζήτησε να εμφανιστεί μπροστά του σαν υποτελής του στην περιοχή και να του δώσει λογαριασμό για τις πράξεις του. Τον Μάρτιο του 1109 οι δυο βασιλείς συναντήθηκαν στα σύνορα των περιοχών τους στη γέφυρα του Νώφλ στον Έπτ. Ο Ερρίκος αρνήθηκε επίμονα να εγκαταλείψει το κάστρο του Γκισόρ, ο Λουδοβίκος ΣΤ΄ του πρότεινε να λύσουν προσωπικά το ζήτημα ο Ερρίκος Α΄ πάλι αρνήθηκε με αποτέλεσμα να ξεσπάσει εικοσαετής πόλεμος ανάμεσα στην Αγγλία και τη Γαλλία. Η πρώτη χρονιά του πολέμου πήγαινε πολύ καλά για τον Λουδοβίκο αλλά στη συνέχεια ο Θεοβάλδος Β΄ της Καμπανίας στράφηκε υπέρ του Ερρίκου (1112). Ο Θεοβάλδος είχε την υποστήριξη ενός μεγάλου αριθμού βαρόνων όπως του Λανσελίν του Μπούλ, του Ραλφ του Μπωγενσί, του Ούγου του Κρεκί, του Γκυ του Ροχφόρτ, του Ούγου ντα Λε Πουισέτ και του Ούγου, κόμητος του Τροί. Ο Λουδοβίκος νίκησε ξανά τον συνασπισμό των βαρόνων του Θεοβάλδου, ο Ερρίκος Α΄ αναγκάστηκε να υπογράψει συνθήκη με την οποία εγκαταλείπει το Γκισόρ αλλά παραμένει κυρίαρχος στη Βρετάνη και στο Μαιν (1113). Η ειρήνη διατηρήθηκε τρία χρόνια, στη συνέχεια ξεκίνησαν πάλι οι εχθροπραξίες (1116).

Μετά από πολλές επιτυχίες και τη σύλληψη του Λες Αντελίς ο Λουδοβίκος ετοιμάστηκε για την τελική αναμέτρηση αλλά στη μάχη του Μπρεμούλ τον Αύγουστο του 1119 τα στρατεύματα του Λουδοβίκου ηττήθηκαν. Ο Γάλλος βασιλιάς του οποίου η υγεία δεν ήταν σε καλή κατάσταση αναγκάστηκε να ζητήσει ειρήνη με τη μεσολάβηση του πάπα Καλλίστου Δ΄ τον Νοέμβριο του 1120. Οι όροι της ειρήνης ήταν να δίνει ο διάδοχος του Ερρίκου Γουλιέλμος Αντελίν όρκο υποτέλειας στον Λουδοβίκο για τη Νορμανδία και την επιστροφή όλων των εδαφών που κυριεύθηκαν από τους δυο βασιλείς, εξαίρεση το Γκισόρ που παραχωρήθηκε στον Ερρίκο.

Επεμβάσεις του Λουδοβίκου στη Φλάνδρα

Ο βασιλιάς της Γαλλίας Λουδοβίκος ΣΤ΄ σε μικρογραφία του 14ου αιώνα.

Στις 2 Μαρτίου 1127 ο Κάρολος Α΄ της Φλάνδρας δολοφονήθηκε στον καθεδρικό ναό του Αγίου Δονατιανού στη Μπρυζ, η δολοφονία αυτή ήταν μεγάλο σκάνδαλο, ο Κάρολος δεν είχε παιδιά για να κληρονομήσουν την κομητεία. Πολλοί διεκδικητές εμφανίστηκαν για τη διαδοχή ανάμεσα τους ο Γουλιέλμος της Υπρ ξάδελφος του Καρόλου, ο Τιερί της Αλσατίας γιος της Γερτρούδης της Φλάνδρας (κόρης του Ροβέρτου Α΄ της Φλάνδρας), ο Αρνόλδος της Δανίας ανιψιός του Καρόλου του Καλού που κυρίευσε του Σαν Ομέρ, ο Βαλδουίνος Αινώ και ο Γοδεφρείδος Α΄ της Βραβάντης.

Το στέμμα της Φλάνδρας δόθηκε σύμφωνα με την επιθυμία του ίδιου του Καρόλου του Καλού στον γιο του Ροβέρτου της Νορμανδίας Γουλιέλμο Κλίτο ο οποίος είχε εξοριστεί από τα εδάφη του στη Νορμανδία από τον θείο του Ερρίκο Α΄ της Αγγλίας, ορκίστηκε κόμης των Φλαμανδών στις 23 Μαρτίου 1127. Ο Λουδοβίκος ΣΤ΄ έσπευσε στη Φλάνδρα για να βοηθήσει τον Γουλιέλμο Κλίτο να ορκιστεί βασιλιάς απέναντι στους διεκδικητές του και για να τιμωρήσει τους δολοφόνους του Καρόλου. Στις 2 Απριλίου ο Λουδοβίκος κατέλαβε τη Γάνδη, στις 5 Απριλίου την Μπρυζ και στις 26 Απριλίου την Υπρ, συνέλαβε τον Γουλιέλμο της Υπρ και τον φυλάκισε στη Λιλ, γρήγορα κατέλαβε και τις υπόλοιπες πόλεις. Οι δολοφόνοι του Καρόλου του Καλού καταδικάστηκαν σε θάνατο και ρίχτηκαν από την οροφή της εκκλησίας του Αγίου Δονατιανού στην οποία έπραξαν το έγκλημα. Ο νέος κόμης Γουλιέλμος ο οποίος είχε συνηθίσει από την οικογένεια του να διοικεί με αυστηρές φεουδαρχικές μεθόδους γρήγορα ξεσήκωσε μεγάλες αντιδράσεις από τους εξελιγμένους για την εποχή τους Φλαμανδούς οι οποίοι βασικά ήταν έμποροι. Ο λαός της Μπρυζ ήρθε αντιμέτωπος σκληρά με τον Γουλιέλμο, ξεσηκώθηκαν, τον κήρυξαν ανεπιθύμητο ορίζοντας νέο κόμη τον Τιερί της Αλσατίας εγγονό από μητέρα παλιού κόμη της Φλάνδρας Ροβέρτου Α΄. Ο Λουδοβίκος ΣΤ΄ αν και δυσαρεστήθηκε λόγω του δημοκρατικού χαρακτήρα του αναγκάστηκε να δεχτεί τη νέα επιλογή, ο Γουλιέλμος Κλίτο πέθανε στις 27 Ιουλίου 1128 στην πολιορκία του Αλόστ.

Αποτυχημένη επίθεση του Γερμανού αυτοκράτορα Ερρίκου Ε΄

Στις 25 Νοεμβρίου 1120 η Αγγλία έζησε μεγάλη τραγωδία, ο μοναδικός γιος και διάδοχος του Ερρίκου Α΄ Γουλιέλμος Αδελίν μεθυσμένος σκοτώθηκε σε ένα ατύχημα στο καράβι το οποίο τον μετέφερε από τη Νορμανδία στην Αγγλία. Το Αγγλικό βασίλειο έμεινε χωρίς διάδοχο με τη Νορμανδική δυναστεία να κινδυνεύει να ξεκληριστεί σε περίπτωση θανάτου του Ερρίκου Α΄. Ο Λουδοβίκος ΣΤ΄ συνωμότησε με Γάλλους και Νορμανδούς βαρόνους με σκοπό την εκδίωξη των Άγγλων από τη Νορμανδία και την τοποθέτηση του Γουλιέλμο Κλίτο στη θέση του δούκα. Ο Ερρίκος αφού αναγνώρισε τη συνωμοσία κάλεσε τον γαμπρό του Γερμανό αυτοκράτορα Ερρίκο Ε΄ σύζυγο της κόρης του Ματθίλδης να επιτεθεί στη Γαλλία. Ο Ερρίκος Ε΄ βάδισε για την κατάληψη τη Ρενς (1124), ο Γαλλικός λαός που λάτρευε τον βασιλιά του ξεσηκώθηκε σύσσωμος να τον αντιμετωπίσει, ο Ερρίκος Ε΄ τρομοκρατημένος από την απρόσμενη ενότητα του Γαλλικού λαού δεν τόλμησε να προχωρήσει την επίθεση. Ο Ερρίκος Ε΄ πέθανε λίγο αργότερα και ο Ερρίκος Α΄ πάντρεψε την κόρη του Ματθίλδη σε δεύτερο γάμο με τον Γοδεφρείδο Πλανταγενέτη τον ισχυρότερο κόμη της Γαλλίας εκείνη την εποχή γιο του Φούλκωνα των Ιεροσολύμων. Με τον γάμο αυτό η Ματθίλδη θα αποκτήσει τον Ερρίκο του Ανζού πρώτο βασιλιά των Πλανταγενετών στην Αγγλία. Ο γάμος αυτός της Ματθίλδης με τον Γοδεφρείδο θα αποδειχτεί τους επόμενους αιώνες με τους απογόνους τους καταστροφικός για τη δυναστεία των Καπετιδών.

Το τέλος του και απόγονοι

Τελευταία χρόνια και θάνατος

Ανδριάντας του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου ΣΤ΄ επί του τάφου του στη βασιλική του Σαιν-Ντενί

Ο Ερρίκος Α΄ πέθανε στις 9 Απριλίου 1137 και ο Στέφανος του Μπλουά παρά τους όρκους που είχε δώσει στον Ερρίκο Α΄ ότι θα σεβαστεί την επιθυμία του να τον διαδεχτούν η κόρη του Ματθίλδη και ο δεύτερος σύζυγος της Γοδεφρείδος Πλανταγενέτης κατέλαβε τον Αγγλικό θρόνο. Ο Στέφανος ετοιμάστηκε να επιτεθεί στη Γαλλία, όλοι οι Γάλλοι βαρόνοι με επικεφαλής τον Θεοβάλδο Β΄ συσπειρώθηκαν πάλι να υπερασπιστούν τον βασιλιά τους. Στις 9 Απριλίου 1137 ο Γουλιέλμος Ι΄ της Ακουιτανίας πέθανε αφήνοντας τον Γάλλο βασιλιά κηδεμόνα της 15χρονης κόρης του Ελεονώρας της πιο περιζήτητης νύφης της Ευρώπης εκείνη την εποχή. Ο Λουδοβίκος ΣΤ΄ δεν έχασε την ευκαιρία να την παντρέψει με τον δελφίνο Λουδοβίκο Ζ΄ αλλά ο συγκεκριμένος γάμος αργότερα θα ατυχήσει. Ο γάμος πραγματοποιήθηκε στο Μπορντό στις 25 Ιουλίου 1137. Ο Λουδοβίκος ΣΤ΄ πέθανε 7 μέρες αργότερα στις 1 Αυγούστου 1137, ήταν άρρωστος από δυσεντερία που προκλήθηκε από το υπερβολικό του πάχος, η ταφή του έγινε στη βασιλική του Σαιν-Ντενί.

Οικογένεια

Νυμφεύτηκε πρώτα ο 1104 τη Λουσιέν των Μονλερύ, κόρη του Γκυ Β΄ κόμη του Ροσφόρ, αλλά ο γάμος ακυρώθηκε το 1107.

Με τη δεύτερη σύζυγό του Αδελαΐδα του Μωριέν, κόρη του Ουμβέρτου Β΄ κόμη της Σαβοΐας, παιδιά του ήταν:

• Φίλιππος 1116-1131, διάδοχος της Γαλλίας, απεβ. 15 ετών.
• Λουδοβίκος Ζ΄ 1120-1180, βασιλιάς της Γαλλίας.
• Ερρίκος 1121-1175, αρχιεπίσκοπος του Ρενς.
• Ροβέρτος Α΄ π.1123-1188, κόμης του Ντρε. Ιδρυτής του κλάδου του Ντρε.
• Κωνσταντία π.1128-1176, παντρεύτηκε πρώτα τον Ευστάθιο Δ΄ των Μπλουά κόμη του Μπουλόν και μετά τον Ραϋμόνδο Δ΄ κόμη της Τουλούζης.
• Πέτρος 1126-1183, νυμφεύτηκε την Ελισάβετ κυρία του Κουρτεναί. Ιδρυτής του κλάδου του Κουρτεναί.
• Φίλιππος π.1132-1160, αρχιδιάκονος του Παρισιού.

Πηγές

• Abbot Suger: Life of King Louis the Fat, Chapter 1.
• "France: Louis VI and Louis VII (1108-1180)", Louis Halphen, The Cambridge Medieval History: Contest of Empire and Papacy, Volume V, ed. J.R. Tanner, C.W. Previte-Orton, and Z.N. Brooke. The Macmillan Company, 1926.
• Isabella of Angouleme: John's Jezebel, Nicholas Vincent, King John: New Interpretations, ed. S. D. Church, (The Boydell Press, 1999)
• Robert Fawtier, The Capetian Kings of France, transl. Lionel Butler and R.J. Adam, (Macmillan, 1989)
• Jim Bradbury, The Capetians: kings of France, 987-1328
• The Cambridge Medieval History Volume V

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Λουδοβίκος ο Παχύς