Ιωάννης Βαρβιτσιώτης
| Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Ο Ιωάννης Βαρβιτσιώτης του Μιλτιάδη (2 Αυγούστου 1933) είναι Έλληνας νομικός και πολιτικός που διετέλεσε επί σειρά ετών βουλευτής της ΕΡΕ και της Νέας Δημοκρατίας, πολλές φορές υπουργός, ευρωβουλευτής και αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας (1993 - 1997).
| Ιωάννης Βαρβιτσιώτης | |
|---|---|
 | |
| Υπουργός Εθνικής Άμυνας Ελλάδας | |
| Περίοδος 2 Ιουλίου 1989 – 12 Οκτωβρίου 1989 | |
| Πρωθυπουργός | Κυβέρνηση Τζαννή Τζαννετάκη 1989 |
| Περίοδος 11 Απριλίου 1990 – 13 Οκτωβρίου 1993 | |
| Πρωθυπουργός | Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη 1990 |
| Υπουργός Δικαιοσύνης Ελλάδας | |
| Περίοδος 7 Αυγούστου 1992 – 3 Δεκεμβρίου 1992 | |
| Πρωθυπουργός | Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη 1990 |
| Υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων | |
| Περίοδος 28 Νοεμβρίου 1977 – 10 Μαΐου 1980 | |
| Πρωθυπουργός | Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή 1977 |
| Υπουργός Εμπορίου | |
| Περίοδος 22 Φεβρουαρίου 1975 – 28 Νοεμβρίου 1977 | |
| Πρωθυπουργός | Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή 1974 |
| Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού κόμματος[1] | |
| Περίοδος 1985 – 1996 | |
| Αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας | |
| Περίοδος 1994 – 1997 | |
| Προσωπικά στοιχεία | |
| Γέννηση | 2 Αυγούστου 1933, Αθήνα, Αττική, Ελλάδα |
| Εθνότητα | Ελληνική |
| Πολιτικό κόμμα | Νέα Δημοκρατία |
| Σύζυγος | Σοφία Λαναρά |
| Παιδιά | Μιλτιάδης Ι. Βαρβιτσιώτης, Ελένη Βαρβιτσιώτη,[2] Θωμάς Βαρβιτσιώτης,[3] Κωνσταντίνος Βαρβιτσιώτης[4] |
| Επάγγελμα | Νομικός |
| Βραβεύσεις | Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Φοίνικος  |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Χρημάτισε υφυπουργός Εσωτερικών (1974), υφυπουργός Εξωτερικών (1974 - 1975), υπουργός Εμπορίου (1975 - 1977), υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (1977 - 1980), υπουργός Εθνικής Άμυνας (1989 και 1990 - 1993) και υπουργός Δικαιοσύνης (1992, ταυτόχρονα με τη θητεία του στο Εθνικής Άμυνας).
Βιογραφία
ΕπεξεργασίαΕίναι γόνος σημαντικής πολιτικής οικογένειας, με απώτερη καταγωγή από τη Βαρβίτσα Λακωνίας (από κει και το επώνυμο Βαρβιτσιώτης), που έχει εκπροσώπους στη Βουλή των Ελλήνων από τις πρώτες δεκαετίες της ιστορίας του σύγχρονου ελληνικού κράτους.
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 2 Αυγούστου του 1933.
Φοίτησε στο Πειραματικό Σχολείο Πανεπιστημίου Αθηνών. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στη συνέχεια στο Πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ της τότε Δυτικής Γερμανίας, με ειδίκευση στο Εταιρικό Δίκαιο. Με την επιστροφή του στην Αθήνα άρχισε να δικηγορεί και το 1960 αναγορεύτηκε διδάκτωρ της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, κατόπιν εισηγήσεως του καθηγητή Κωνσταντίνου Ρόκα. Την εποχή εκείνη γνωρίζεται τυχαία με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, γνώριμο του πατέρα του Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, που είχε διατελέσει βουλευτής του Λαϊκού Κόμματος, ο οποίος και του ανέθεσε να συντάξει σχετικές εισηγήσεις προς κυβερνητικούς παράγοντες, ενώ λίγο αργότερα τον ορίζει υποψήφιο βουλευτή της ΕΡΕ στη Β΄ Περιφέρεια Αθηνών.
Έτσι με τη βοήθεια και του οικογενειακού φίλου Γεωργίου Ράλλη, στις εκλογές του 1961 εκλέχθηκε αμέσως με την πρώτη φορά βουλευτής, επανεκλεγείς και στις εκλογές του 1963, του 1964 και στις υπόλοιπες που ακολούθησαν (στη Β΄ Αθηνών από το 1974 ως και το 1996 και Επικρατείας το 2000).[5]
Την περίοδο της Δικτατορίας, και συγκεκριμένα ένα χρόνο μετά την επιβολή της, τον Ιούλιο του 1968, μαζί με άλλους βουλευτές, αρχίζει να προσυπογράφει ανακοινώσεις περί επανόδου της χώρας στη δημοκρατική ομαλότητα. Οι Αρχές του απαγορεύουν την έξοδο από τη χώρα, οπότε σε συνεννόηση με τους Γ. Ράλλη και Π. Παπαληγούρα συνδέεται με κλιμάκιο της οργάνωσης «Ελεύθεροι Έλληνες». Η σύνδεση όμως αυτή αποκαλύφθηκε και στις 9 Οκτωβρίου συνελήφθη. Μετά από ανάκριση που ακολούθησε στο ΕΑΤ/ΕΣΑ περιορίστηκε επί ένα πεντάμηνο σε πλήρη απομόνωση.
Μετά τη μεταπολίτευση, συμμετείχε ως υφυπουργός Εσωτερικών στη Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας 1974 και στις εκλογές του ίδιου έτους εκλεγείς και πάλι, με τη Νέα Δημοκρατία ανέλαβε ακολούθως υφυπουργός Εξωτερικών (1974 – 1975), υπουργός Εμπορίου (1975 – 1977),υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (1977-1980),υπουργός Εθνικής Αμύνης (Κυβέρνηση Συνεργασίας, 1989), Εμπορίου (Οικουμενική Κυβέρνηση, 1989), Εθνικής Άμυνας (1990-1993), Δικαιοσύνης (1992).
Διετέλεσε αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (1985-1996) και αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας (1994-1997). Το 1989 τάχθηκε κατά της παραπομπής του Ανδρέα Παπανδρέου.
Στην πολιτική του καριέρα επέδειξε αξιόλογη κοινοβουλευτική δράση όπως γραμματέας του προεδρείου της Βουλής (1961-1963), γραμματέας της επιτροπής αναθεώρησης του Συντάγματος (1963), και κοσμήτορας της Βουλής (1965-1967). Υπήρξε επίσης μόνιμο μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στις εργασίες σύνδεσης Ελλάδας με την ΕΟΚ την περίοδο 1962-1967, λαμβάνοντας επίσης μέρος σε κοινοβουλευτικές ομάδες του ΝΑΤΟ.
Επίσης από τον Ιανουάριο του 1998 μέχρι τον Αύγουστο του 2010 διετέλεσε πρόεδρος του «Ινστιτούτου Κ. Καραμανλής», ενώ ένα χρόνο πριν, τον Μάιο του 2009 εγκατέλειψε την πολιτική μετά από 48 χρόνια πολιτικής καριέρας.
Έγραψε πολλές μελέτες νομικού και πολιτικού περιεχομένου, οι κυριότερες των οποίων είναι: «Η ονομαστική μετοχή» (1960), «Η ΕΟΚ και το Εταιρικόν Δίκαιον» (1970), «Η αλλαγή στο εδώλιο» (1984), «Αποκατάσταση Ιστορικών Αληθειών» (1985),«Η αλήθεια για το παρελθόν πυξίδα για το μέλλον» (1989), «Συνταγματικοί Προβληματισμοί» (1993),"Η Ελλάδα Μπροστά στο 2000:Ένα Νέο Συνταγματικό Πλαίσιο"(1998), "Η Βουλευτική Ασυλία" (2000), "Οι Τρεις Απειλές του Αιώνα" (2002), «Πολιτι(στι)κή φωτογραμμετρία» (2005), "Η Μεταναστευτική Πολιτική της Ευρώπης" (2006), "Η Αναγκαία Αναθεώρηση" (2006),«Τυφλοί στρατοί-Η Δύση και η Απειλή του Ισλαμικου Φονταμενταλισμού» (2008), «Αναζητώντας την Τέχνη» (2008)και τη δίγλωσση έκδοση «5 Χρόνια στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο 2004-2009 » (2009)καθώς και πολλά άρθρα πολιτικού και κοινωνικού περιεχομένου. Επισκέφθηκε, επίσημα προσκεκλημένος, την Αγγλία, τη Δυτική Γερμανία και τις ΗΠΑ.
Τιμήθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια με τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Φοίνικος, λόγω της μακράς πολιτικής του δράσης, καθώς και με άλλα ανώτατα παράσημα διαφόρων κρατών, μεταξύ των οποίων με τον Μεγαλόσταυρο της Τιμής της Ιταλικής Δημοκρατίας και τον Ταξιάρχη του Τάγματος Stara Planina της Λαϊκής Δημοκρατίας της Βουλγαρίας. Το 1963 τιμήθηκε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα με τον Χρυσούν Σταυρόν της Χιλιετηρίδος του Αγίου Όρους.
Ο Ιωάννης Βαρβιτσιώτης είναι παντρεμένος (Νοέμβριος 1967), με τη Σοφία Θ. Λαναρά με την οποία και απέκτησε τέσσερα παιδιά, τρεις γιους και μία κόρη. Είναι μόνιμος κάτοικος Αθήνας. Γιος του είναι ο επίσης πολιτικός και βουλευτής Μιλτιάδης Ι. Βαρβιτσιώτης.
Τιμητικές διακρίσεις
ΕπεξεργασίαΤο 2023 ο Δήμος Σπάρτης τιμήσε τον Ιωάννη Βαρβιτσιώτη ως Επίτιμος Δημότης της πόλης. Τιμήθηκε για την πολυσχιδή προσφορά του στην πόλη της Σπάρτης.[6]
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ http://www.biblionet.gr/author/3832/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%9C._%CE%92%CE%B1%CF%81%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82
- ↑ https://www.iefimerida.gr/news/102337/%CE%B1%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CF%86%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CF%84%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7-%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7-%CE%B7-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%AD%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF-%CF%85%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CF%8C-%CE%BD%CE%B1-%CF%86%CF%8D%CE%B3%CE%B5%CE%B9
- ↑ http://ergasianet.gr/2019/10/14/%CE%BF-%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5ldorado-gold-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85/
- ↑ https://www.protothema.gr/stories/article/484589/konstadinos-varvitsiotis-axesouar-paralias-me-varu-eponumo/
- ↑ Θητεία στο Κοινοβούλιο από το 1974, ιστοσελίδα Βουλής των Ελλήνων, ανάκτηση 2-8-2016.
- ↑ Μπρούσαλη, Πέγκη (23 Σεπτεμβρίου 2023). «Επίτιμος δημότης Σπάρτης ανακηρύχτηκε ο Ιωάννης Βαρβιτσιώτης». ertnews.gr. Ανακτήθηκε στις 10 Μαΐου 2024.
Πηγές
Επεξεργασία- "Who's Who" 1979 σελ.65.
- Αντώνης Μακρυδημήτρης, Οι υπουργοί των εξωτερικών της Ελλάδας 1829-2000, εκδ.Καστανιώτης, Αθήνα, 2000, σελ.119
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επεξεργασία
Ιωάννης Βαρβιτσιώτης (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)
