Θεανώ του Αντήνορα
| Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
Η Θεανώ, σύζυγος του Αντήνορα, ήταν κόρη του Κισσέως, βασιλιά της Θράκης,[5] και της βασίλισσας Εκάβης της Τροίας. Η Θεανώ ήταν ιέρεια της θεάς Αθηνάς στην Τροία. Με τον Αντήνορα είχαν πολλά παιδιά (11 αγόρια κατά τον Όμηρο), τα περισσότερα από τα οποία σκοτώθηκαν στον Τρωικό Πόλεμο (βλ.λ. Αντηνορίδες). Η πριγκήπισσα Θεανώ ανέθρεψε με μεγάλη στοργή ακόμα και τον Πηδαίο, παιδί του Αντήνορα και μιας άλλης γυναίκας. Την ημέρα που ο Οδυσσέας και ο Μενέλαος πήγαν ως πρέσβεις στην Τροία, η Θεανώ τους δέχθηκε στο σπίτι της ως φιλοξενούμενους του άντρα της. Επειδή η οικογένεια τήρησε φιλική στάση προς τους Έλληνες, αφέθηκε ελεύθερη μετά την άλωση της Τροίας, και το ζεύγος πήγε στην Ιλλυρία.
| Θεανώ σύζυγος του Αντήνορα | |
|---|---|
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Αντήνορας[1] |
| Τέκνα | Mimas Δημολέοντας Antheus Κρινώ[1] Ελικάονας Γλαύκος του Αντήνορα[1] Ακάμας[1] Ιφιδάμας[1] Ευρύμαχος[1] Αγήνορας του Αντήνορα[2] |
| Γονείς | Κισσέας[1] και Τηλέκλεια[3] |
| Αδέλφια | Εκάβη[4] |
Στους Δελφούς ο Πολύγνωτος είχε ζωγραφίσει την οικογένεια του Αντήνορα να ετοιμάζεται για αποδημία μετά την άλωση της Τροίας: τον Αντήνορα, τη Θεανώ, τρία από τα παιδιά τους (τον Γλαύκο, τον Ευρύμαχο και την Κρινώ) μαζί με υπηρέτες που φόρτωναν κιβώτιο σε υποζύγιο. Λέγεται ακόμα ότι ο Αγαμέμνονας ανέθεσε τη βασιλεία της Τροίας σε ένα γιο της Θεανώς.
Δείτε επίσης
Επεξεργασία- Άλωση της Τροίας (Πολύγνωτος), αναπαράσταση πανοραμικής τοιχογραφίας μεγαλογραφίας του φημισμένου αρχαίου έλληνα ζωγράφου Πολύγνωτου.
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 «MANTO» (Αγγλικά) 8190101. Ανακτήθηκε στις 10 Απριλίου 2022.
- ↑ Όμηρος: «Ἰλιάς» (Ομηρική γλώσσα, Αρχαία ελληνικά)
- ↑ 3,0 3,1 Όμηρος: «Ἰλιάς» (Ομηρική γλώσσα, Αρχαία ελληνικά)
- ↑ Ευριπίδης: «Ἑκάβη» (Αρχαία ελληνικά)
- ↑ «Κισσέας». mythotopia.eu. Ινστιτούτο Επεξεργασίας του Λόγου. Ανακτήθηκε στις 25 Αυγούστου 2023.
Πηγές
Επεξεργασία- Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια (Χάρη Πάτση), τόμος 13 (1972), σελ. 590.