Δυναστεία Τσινγκ

Δυναστεία Τσινγκ
1636–1912
	; Σημαία
	; Σημαία
Πρωτεύουσα	Σουντιάν Φου, Fengtian Fu και Fengtian Fu
Ίδρυση	1636
Γλώσσες	γλώσσα Μαντσού, Μογγολική γλώσσα, Κινεζικά και Tibetan
Θρησκεία	Heaven worship, Βουδισμός, Χριστιανισμός, Ταοϊσμός και Ισλάμ
Πολίτευμα	απόλυτη μοναρχία
Έκταση	14.700.000 km² (1790)
Πληθυσμός	383.100.000 (1912)
Γεωγραφικές συντεταγμένες	38°0′0″N 103°0′0″E
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα (π • σ • ε )

Η Δυναστεία Τσινγκ επίσης γνωστή ως Δυναστεία Μαντσού, ήταν η τελευταία αυτοκρατορική δυναστεία της Κίνας, η οποία εξουσίαζε την περίοδο 1644 - 1912 (με μία σύντομη, άκαρπη αποκατάσταση το 1917). Είχε προηγηθεί η δυναστεία Μινγκ και ακολουθεί το αστικό δημοκρατικό καθεστώς του Σουν Γιατ Σεν.

Κατά το πρώτο ήμισυ της Δυναστείας, τον 17ο και 18ο αιώνα, οι Αυτοκράτορες των Τσινγκ δημιούργησαν το μεγαλύτερο κράτος στην ιστορία της Κίνας, με έκταση 14,7 εκατομμύρια χιλιόμετρα, καλύπτοντας περίπου το 11% της επιφάνειας της Γης και σχεδόν διπλασιάζοντας την παραδοσιακή κινεζική επικράτεια.^[2] Ανάμεσα στις περιοχές που κατακτήθηκαν ήταν ολόκληρη η ιστορική Μογγολία (τόσο το σημερινό κράτος της Μογγολίας όσο και η Εσωτερική Μογγολία), το Θιβέτ, το Σιντζιάνγκ (η Ανατολικό Τουρκιστάν), ένα τμήμα της σημερινής Ρωσικής Άπω Ανατολής, καθώς και ένα μεγάλο κομμάτι της Κεντρικής Ασίας που σήμερα ανήκει στο Καζακστάν, το Τατζικιστάν, το Κιργιστάν και τη ρωσική δημοκρατία της Τιβά.

Ωστόσο, από τις αρχές του 19ου αιώνα η Δυναστεία Τσινγκ άρχισε να παρακμάζει με ραγδαίο ρυθμό, καθώς απέτυχε πλήρως να ακολουθήσει τις Δυτικές δυνάμεις και την Ιαπωνία στην τεχνολογική και επιστημονική εξέλιξη, με αποτέλεσμα οι Δυτικοί και οι Ιάπωνες να εκμεταλλευθούν την Κίνα υποχρεώνοντάς την σε ταπεινωτικές και ημι-αποικιακές συμφωνίες, ενώ οι Ρώσοι απέσπασαν πολλά εδάφη της Κίνας σε Κεντρική Ασία και Άπω Ανατολή. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την καταρράκωση του κύρους της Δυναστείας στον κινεζικό λαό και, εν τέλει, την ανατροπή της.

Μετάβαση από τους Μινγκ στους Τσινγκ

Η μετάβαση από τους Μινγκ στους Τσινγκ ήταν μια περίοδος δεκαετιών με συγκρούσεις ανάμεσα στη δυναστεία των Τσινγκ, που ιδρύθηκε από τη Μαντσού φατρία Αϊσίν Γκιόρο στην τότε βορειοανατολική Κίνα, την κυβερνώσα δυναστεία των Μινγκ υπό τη φατρία των Τζου, και διάφορες άλλες δυνάμεις ανταρτών στην Κίνα, όπως οι βραχύβιας διάρκειας δυναστείες Σι υπό τον Τζανγκ Σιεντζόνγκ και Σουν υπό τον Λι Τσιτσένγκ.

Ιστορία

Η δυναστεία ξεκίνησε το 1616 από τον ηγεμόνα Νουρχάτσι, του οίκου Αϊσίν Γκιόρο της εθνότητας των Μαντσού, σε εδάφη πέρα από το Σινικό Τείχος, τα οποία κατοικούνταν από λαούς που μιλούσαν τις Τουνγκουζικές γλώσσες, αλλά σήμερα αποτελούν τις τρεις βορειοανατολικές επαρχίες της Κίνας (γνωστές και ως Μαντζουρία). Οι Μαντσού εθνοτικά και πολιτισμικά έχουν συγγένεια με τα τουρκικά και μογγολικά φύλα της Μεγάλης Ευρασιατικής Στέππας, αλλά και σημαντικές διαφορές, καθώς δεν υπήρξαν ποτέ 100% νομάδες στον τρόπο ζωής τους. Ωστόσο, όπως οι Μογγόλοι και οι Τούρκοι, είχαν γίνει διάσημοι για την πολεμική ικανότητά τους ως ιππείς.

Ξεκινώντας το 1644 εγκαθίδρυσε την εξουσία της στην Κίνα και τις γύρω περιοχές, για την ίδρυση της αυτοκρατορίας των Μεγάλων Τσινγκ (απλοποιημένα κινέζικα: 大清国, Παραδοσιακά κινέζικα: 大国清, πινγίν: Da Qing Guo, Ουέιντ-Τζάιλς: Τα Τσινγκ Κουό, ή απλουστευμένα κινέζικα: 大帝国清, παραδοσιακά κινέζικα: 大帝国清, πινγίν: Da Qing Di Guo, Ουέιντ-Τζάιλς: Τα Τσίνγκ Τι Κουό). Η πλήρης ειρήνευση της Κίνας ολοκληρώθηκε γύρω στο 1683 από τον αυτοκράτορα Κανγκσί.

Αρχικά καθιερώθηκε ως Ύστερη Δυναστεία Τζιν (απλοποιημένα κινέζικα: 后金, Παραδοσιακά κινέζικα: 后金, πινγίν: Χόου Τσιν) το 1616. Άλλαξε την επωνυμία της σε «Τσινγκ» (που σημαίνει «καθαρός» ή «διαφανής») το 1636. Το 1644 το Πεκίνο κατακτήθηκε από μια συμμαχία των επαναστατικών δυνάμεων υπό την ηγεσία του Λι Ζιτσένγκ, ενός ηγέτης ελάσσονος σημασίας των Μινγκ που ήταν επικεφαλής της εξέγερσης των αγροτών. Ο τελευταίος αυτοκράτορας των Μινγκ Τσονγκτσέν αυτοκτόνησε όταν η πόλη έπεσε, σηματοδοτώντας το επίσημο τέλος της δυναστείας των Μινγκ. Στη συνέχεια οι Μαντσού συμμάχησαν με τον στρατηγό της δυναστείας Μινγκ, Γου Σανγκούι. Ανέλαβε τον έλεγχο του Πεκίνου και κατέλυσε τη βραχύβια δυναστεία Σουν Λι.

Κατά τη διάρκεια της βασιλείας της δυναστείας των Τσινγκ ενσωματώθηκε ιδιαίτερα με την κινεζική κουλτούρα. Η δυναστεία έφτασε στο απόγειό της τον 18ο αιώνα, στη διάρκεια της οποίας τόσο η επικράτεια όσο και ο πληθυσμός αυξήθηκαν. Ωστόσο, η στρατιωτική της δύναμη αποδυναμώθηκε μετά την εξέγερση των Ταϊπίνγκ, καθώς και την ήττα στους πολέμους του οπίου με τους Ευρωπαίους. Τον 19ο αιώνα η Δυναστεία Τσινγκ έχασε εδάφη υπέρ άλλων χωρών. Λόγω αυτών των αποδυναμώσεων, η Δυναστεία Τσινγκ παράκμασε μετά τα μέσα του 19ου αιώνα. Η δυναστεία Τσινγκ ανατράπηκε μετά την Επανάσταση Σινχάι, όταν η χήρα αυτοκράτειρα Λονγκγιού παραιτήθηκε για λογαριασμό του τελευταίου αυτοκράτορα, Που Γι, στις 12 Φεβρουαρίου 1912. Αυτό το γεγονός τελείωσε τη χιλιετή δυναστική ιστορία της Κίνας, αλλά ξεκίνησε μια μακρά περίοδο εμφύλιων αναταραχών, οι οποίες τελείωσαν με τη μεταφορά της Δημοκρατίας της Κίνας στην Ταϊβάν και την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, η οποία πλέον αποτελεί μεγάλη δύναμη.

Παραπομπές

↑ «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) topic/Qing-dynasty.
↑ Taagepera, Rein (September 1997). «Expansion and Contraction Patterns of Large Polities: Context for Russia». International Studies Quarterly 41 (3): 475–504. doi:10.1111/0020-8833.00053. https://escholarship.org/content/qt3cn68807/qt3cn68807.pdf. Ανακτήθηκε στις 2020-07-07.

Αυτό το λήμμα σχετικά με ένα ιστορικό θέμα χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το.

[13f65759eaaefe45188c5bd68c395605821245b5-1] «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) topic/Qing-dynasty.

[2] Taagepera, Rein (September 1997). «Expansion and Contraction Patterns of Large Polities: Context for Russia». International Studies Quarterly 41 (3): 475–504. doi:10.1111/0020-8833.00053. https://escholarship.org/content/qt3cn68807/qt3cn68807.pdf. Ανακτήθηκε στις 2020-07-07.

[1]

[2]