Βικιπαίδεια

Βιττόριο Στοράρο

Ιταλός κινηματογραφιστής

Ο Βιττόριο Στοράρο (ιταλικά: Vittorio Storaro‎‎, 24 Ιουνίου 1940 - ) είναι Ιταλός διευθυντής φωτογραφίας του κινηματογράφου, αναγνωρισμένος για το έργο του σε αρκετές κλασικές ταινίες, όπως οι Αποκάλυψη, Τώρα! και Ο τελευταίος αυτοκράτορας. Με περισσότερο από μισό αιώνα σταδιοδρομίας, συνεργάσθηκε με σκηνοθέτες όπως οι Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, Φράνσις Φορντ Κόπολα, Γουόρεν Μπίτι και Γούντι Άλεν. Βραβεύθηκε με τρία «Όσκαρ» Φωτογραφίας, ένα BAFTA Φωτογραφίας, ένα Βραβείο Έμμυ Ζώνης Υψηλής Τηλεθέασης, ένα Βραβείο Γκόγια και ένα Βραβείο Νταβίντ ντι Ντονατέλο. Επιλέον έχει τιμηθεί με πολυάριθμες διακρίσεις για το σύνολο του έργου του από διάφορα κινηματογραφικά ιδρύματα. Ο Στοράρο θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους και πλέον επιδραστικούς διευθυντές φωτογραφίας όλων των εποχών.[9][10][11][12]

Βιττόριο Στοράρο
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Vittorio Storaro (Ιταλικά)
Γέννηση24  Ιουνίου 1940[1][2][3]
Ρώμη[4]
Χώρα πολιτογράφησηςΙταλία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΙταλικά[5][6]
ΣπουδέςΠειραματικό Κέντρο Κινηματογράφου
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητακινηματογραφιστής
εικονολήπτης
Περίοδος ακμής1960 - 1975[7]
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΌσκαρ Καλύτερης Διεύθυνσης Φωτογραφίας (1979)
Όσκαρ Καλύτερης Διεύθυνσης Φωτογραφίας (1981)
Όσκαρ Καλύτερης Διεύθυνσης Φωτογραφίας (1987)
βραβεία Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου καλύτερης φωτογραφίας (2000)[8]
Premio Cinearti La chioma di Berenice
Βραβεία Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου
44th British Academy Film Awards
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Απαρχές

Επεξεργασία

Ο Στοράρο γεννήθηκε στη Ρώμη και ήταν γιος ενός μηχανικού προβολής σε κινηματογραφική αίθουσα της «Lux Film». Ο Βιττόριο άρχισε να μαθαίνει φωτογραφία σε ηλικία 11 ετών και συνέχισε με σπουδές στην εθνική ιταλική σχολή κινηματογράφου, το Πειραματικό Κέντρο Κινηματογράφου, σε ηλικία 18 ετών.[13]

Σταδιοδρομία

Επεξεργασία

Η φιλοσοφία που ανέπτυξε ο Στοράρο άντλησε την έμπνευσή της από το βιβλίο Θεωρία των χρωμάτων (Zur Farbenlehre) του Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε, και εστιάζει στα ψυχολογικά αποτελέσματα που έχουν διαφορετικά χρώματα και στον τρόπο με τον οποίο τα χρώματα επηρεάζουν την αντίληψη που έχουμε για διάφορες καταστάσεις.[14]

Ο σκηνοθέτης με τον οποίο ο Στοράρο είχε τη μακρότερη συνεργασία ήταν ο συμπατριώτης του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι. Αυτή η συνεργασία άρχισε με την ταινία Κονφορμίστας (1970), που είχε θέμα τη συμπόρευση με τον φασισμό και έχει περιγραφεί ως «οπτικό αριστούργημα».[15] Το ίδιο έτος κινηματογράφησε Το Πουλί με τα Κρυσταλλένια Φτερά, την πρώτη ταινία του σκηνοθέτη Ντάριο Αρτζέντο και ορόσημο στην ιστορία των ταινιών «giallo».[16]

Η πρώτη αμερικανική ταινία την οποία ανέλαβε ο Στοράρο ήταν η Αποκάλυψη, Τώρα! (1979). Ο σκηνοθέτης της, ο Φράνσις Φορντ Κόπολα, του έδωσε πλήρη ελευθερία ως προς την εικαστική πλευρά της.[17] Αυτό κατέστησε ακόμα σημαντικότερο για τον φωτογράφο το γεγονός ότι τιμήθηκε για το έργο αυτό με το πρώτο του Βραβείο «Όσκαρ».[18]

Με τον Γουόρεν Μπίτι ο Στοράρο συνεργάσθηκε για πρώτη φορά στην ταινία Οι κόκκινοι (1981) και πήρε έτσι το δεύτερο «Όσκαρ» του.[19]

Μετά και από την ταινία φαντασίας Ο Λύκος και το Γεράκι (1985) του Ρίτσαρντ Ντόνερ, ο Στοράρο επέστρεψε στη συνεργασία με τον Μπερτολούτσι με την επική ταινία Ο τελευταίος αυτοκράτορας (1987), που του εξασφάλισε και τρίτο Βραβείο Όσκαρ.[19] Τρία χρόνια αργότερα πήρε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ, αλλά δεν το κέρδισε, για την ταινία του Μπίτι Ντικ Τρέισυ.[20]

Το 2002 ο Στοράρο ολοκλήρωσε το πρώτο βιβλίο μιας σειράς, που επιχειρούν να διατυπώσουν τη φιλοσοφία του για τη φωτογραφία.[21]

Το 2005, το 46ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης έκανε ένα αφιέρωμα στον Στοράρο, στο πλαίσιο του οποίου προβλήθηκαν οι ταινίες 1900 , Άγκαθα, Αποκάλυψη τώρα: Redux, Τόσκα, Bulworth, Γκόγια και Μίρκα. [22]

Ο Στοράρο κινηματογράφησε επίσης μια συμπαραγωγή του BBC και της RAI, τον Ριγκολέττο του Βέρντι μέσα σε δύο νύχτες, στις 4 και 5 Σεπτεμβρίου 2010.[23]

Το Café Society (2016) του Γούντι Άλεν υπήρξε η πρώτη ταινία που ο Στοράρο κινηματογράφησε με ψηφιακή κάμερα.[24]

Το 2017 ο Στοράρο τιμήθηκε με το Βραβείο Τζωρτζ Ήστμαν.[25]

Μερικές άλλες ταινίες σε φωτογραφία του Στοράρο είναι οι: 1900, Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι, Μια μέρα, ενας έρωτας, Τσάι στη Σαχάρα, Τάκερ: Ο άνθρωπος και το όνειρό του, Tango και Γκόγια.

Μαζί με τον γιο του, τον Φαμπρίτσιο, ο Στοράρο δημιούργησε το φορμά εικόνας «Univisium» για να ενοποιήσει όλες τις μελλοντικές κινηματογραφικές και τηλεοπτικές ταινίες[26] σε λόγο διαστάσεων πλάτους-ύψους 2,00 προς 1. Μέχρι σήμερα αυτό δεν έχει συμβεί, και η γενικευόμενη αντικατάσταση των οθονών τηλεοράσεως 4:3 από το φορμά «ευρείας οθόνης» 16:9 μειώνει κατά πολύ την ανάγκη να τροποποιηθεί το σημερινό κινηματογραφικό φορμά.

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 27  Απριλίου 2014.
  2. ↑ 2,0 2,1 (Αγγλικά) Internet Movie Database. nm0005886. Ανακτήθηκε στις 13  Αυγούστου 2015.
  3. ↑ 3,0 3,1 (Αγγλικά) Discogs. 2123523. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 15  Δεκεμβρίου 2014.
  5. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 14044595d. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  6. ↑ CONOR.SI. 24156003.
  7. ↑ 7,0 7,1 (Ολλανδικά) RKDartists. 406574. Ανακτήθηκε στις 2  Απριλίου 2023.
  8. ↑ www.europeanfilmacademy.org/European-Film-Awards-Winners-2000.73.0.html. Ανακτήθηκε στις 14  Δεκεμβρίου 2019.
  9. ↑ Kay, Jeremy (16 Οκτωβρίου 2003). «And the 11 most influential cinematographers of all time are...». Screen Daily. Ανακτήθηκε στις 23 Απριλίου 2019. 
  10. ↑ «Cinematographer Vittorio Storaro Warns of "Major Problem" in the Field». The Hollywood Reporter. 4 Ιουνίου 2016. https://www.hollywoodreporter.com/behind-screen/cinematographer-vittorio-storaro-warns-major-899691. Ανακτήθηκε στις 22 Απριλίου 2019. 
  11. ↑ «The 10 Most Visually Stunning Movies Shot by Vittorio Storaro». Taste of Cinema - Movie Reviews and Classic Movie Lists. 15 Σεπτεμβρίου 2015. http://www.tasteofcinema.com/2015/the-10-most-visually-stunning-movies-shot-by-vittorio-storaro/. Ανακτήθηκε στις 23 Απριλίου 2019. 
  12. ↑ Jones, Jonathan (9 Ιουλίου 2003). «Cinematographer Vittorio Storaro reveals his inspiration». The Guardian. ISSN 0261-3077. OCLC 900948621. https://www.theguardian.com/film/2003/jul/09/artsfeatures. 
  13. ↑ «Back in Time: Vittorio Storaro AIC, ASC / The Early Life of Mohammed». British Cinematographer. Ανακτήθηκε στις 23 Απριλίου 2019. 
  14. ↑ «Cinematographer Vittorio Storaro, ASC, AIC personally details the richly hued artistic strategy he created to shoot Woody Allen’s period drama.». American Cinematographer. 30 Νοεμβρίου 2017. https://ascmag.com/articles/whos-afraid-of-red-green-and-blue. 
  15. ↑ Berardinelli, James (1994). «Review: The Conformist». ReelViews. Ανακτήθηκε στις 23 Απριλίου 2019. 
  16. ↑ Gallant, Chris (7 Ιουνίου 2018). «Where to begin with giallo». British Film Institute. https://www.bfi.org.uk/news-opinion/news-bfi/features/where-begin-giallo. Ανακτήθηκε στις 23 Απριλίου 2019. 
  17. ↑ Pizzello, Stephen (24 Αυγούστου 2017). «Flashback: Apocalypse Now». American Cinematographer. https://ascmag.com/articles/flashback-apocalypse-now. 
  18. ↑ «Mighty Tome: Vittorio Storaro AIC ASC / The Art of Cinematography». British Cinematographer. Ανακτήθηκε στις 23 Απριλίου 2019. 
  19. ↑ 19,0 19,1 «Cinematographer Vittorio Storaro: Master of Lights and Colors». 20 Σεπτεμβρίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2019-04-22. https://web.archive.org/web/20190422235940/https://italoamericano.org/story/2016-9-20/vittorio-storaro. Ανακτήθηκε στις 23 Απριλίου 2019. 
  20. ↑ Bob Fisher (2004). Vittorio Storaro: Maestro of Light. International Cinematographers Guild. https://scrapsfromtheloft.com/2017/11/11/vittorio-storaro-maestro-of-light/. 
  21. ↑ Jones, Jonathan (9 Ιουλίου 2003). «Painting with light». The Guardian (Guardian Media Group). https://www.theguardian.com/film/2003/jul/09/artsfeatures. Ανακτήθηκε στις 23 Απριλίου 2019. 
  22. ↑ Κιτροέφ, Μαίρη (2005). 46ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Αθήνα: Υπουργείο Πολιτισμού. σελ. 190-195. 
  23. ↑ Adetunji, Jo (25 Ιουλίου 2010). «Verdi's Rigoletto given 'cinematic' makeover for BBC». The Guardian (Guardian Media Group). https://www.theguardian.com/music/2010/jul/25/verdi-rigoletto-opera-bbc-television. Ανακτήθηκε στις 23 Απριλίου 2019. 
  24. ↑ Giardina, Carolyn (15 Ιουλίου 2016). «Cinematographer Vittorio Storaro on Filming 'Cafe Society' Digitally: «You Can't Stop Progress»». The Hollywood Reporter. Ανακτήθηκε στις 23 Απριλίου 2019. 
  25. ↑ «Vittorio Storaro, ASC, AIC Honored with George Eastman Award». American Society of Cinematographers. 21 Μαρτίου 2017. https://theasc.com/news/vittorio-storaro-asc-aic-honored-with-george-eastman-award. Ανακτήθηκε στις 22 Απριλίου 2019. 
  26. ↑ Joe Foster (24 Οκτωβρίου 2017). «The remarkable rise of the Univisium 2:1 aspect ratio». RedSharkNews. https://www.redsharknews.com/production/item/4996-the-remarkable-rise-of-the-univisium-2-1-aspect-ratio. Ανακτήθηκε στις 23 Απριλίου 2019. 

Βιβλιογραφία

Επεξεργασία
  • Schaefer, S. & Salvato, L.: Masters of Light - Conversations with cinematographers, 1984, ISBN 0-520-05336-2
  • Zone, R.: Writer of Light: The Cinematography of Vittorio Storaro, ASC, AIC, 2000, ISBN 0-935578-18-8
  • Storaro, V.: Vittorio Storaro: Writing with Light: Volume 1: The Light, ISBN 1-931788-03-0

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επεξεργασία
Ανακτήθηκε από "https://el.wiki.x.io/w/index.php?title=Βιττόριο_Στοράρο&oldid=10884051"