Βικιπαίδεια

Έθελρεντ της Μερκίας

Ο Έθελρεντ της Μερκίας (Æthelred, πέθανε μετά το 704) βασιλιάς της Μερκίας (675 - 704) ήταν ο μικρότερος γιος του Πέντα της Μερκίας, διάδοχος του δεύτερου αδελφού του Γούλφχερ της Μερκίας. Με την άνοδο του στον θρόνο (675) επιτέθηκε στο Κεντ και στην συνέχεια νίκησε τον γαμπρό του Έκγκφριθ της Νορθουμβρίας στην μάχη του Τρέντ, η ήττα ήταν ένα σημαντικό πλήγμα για τους Νορθουμβρίους που έχασαν την εξουσία νότια του Χάμπερ. Ο Έθελρεντ παρ'όλα αυτά στάθηκε ανίκανος να εγκαταστήσει την ηγεμονία του στην νότια Βρετανία στον βαθμό που υπήρχε στους προκατόχους του. Έμεινε γνωστός σαν ευσεβής χριστιανός βασιλιάς με μεγάλες δωρεές στην εκκλησία, την περίοδο της εξουσίας του ο Θεόδωρος αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι αναδιοργάνωσε την εκκλησία, δημιουργώντας νέες επισκοπές στην Μερκία και στην Νορθουμβρία. Ο Έθελρεντ δέχθηκε τον επίσκοπο Γουίλφριντ της Γιορκ την εποχή που εξορίστηκε από την επισκοπή του στην στην Νορθουμβρία, τον έκανε επίσκοπο της Μίντλαντε και τον υποστήριξε στην Σύνοδο του Άουστερφιλντ (702) η οποία αποφάσισε την επιστροφή των εδαφών του τα οποία του είχαν κατασχεθεί στην Νορθουμβρία. Η σύζυγος του Έθελρεντ Όσθριθ κόρη του Οσουί της Νορθουμβρίας δολοφονήθηκε υπό ύποπτες συνθήκες (697), ο Έθελρεντ παραιτήθηκε από τον θρόνο (704) υπέρ του ανιψιού του Κοένρεντ της Μερκίας και εισήλθε στο μοναστήρι του Μπέρκνει που ίδρυσε με την σύζυγο του, παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του και τάφηκε εκεί. Ο Κέολρεντ της Μερκίας γιος του Έθελρεντ έγινε βασιλιάς μετά τον Κοένρεντ, πιθανότατα είχε άλλον έναν γιο τον Κέοβαλντ της Μερκίας που έγινε βασιλιάς για σύντομο χρονικό διάστημα μετά τον Κέολρεντ.

Έθελρεντ της Μερκίας
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση7ος αιώνας[1]
Θάνατος8ος αιώνας
Bardney Abbey
Τόπος ταφήςBardney Abbey[2]
Χώρα πολιτογράφησηςΜερκία
ΘρησκείαΡωμαιοκαθολική Εκκλησία
Eορτασμός αγίου1 Μαΐου
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταμονάρχης
Οικογένεια
ΣύζυγοςΌσθριθ (από 679)[3]
ΤέκναΚέολρεντ της Μερκίας
Κέολβαλντ της Μερκίας
ΓονείςΠέντα της Μερκίας και Cynewise
ΑδέλφιαΓούλφχερ της Μερκίας
Πεάντα της Μερκίας
Cyneburh
Cyneswith
Eadburh of Bicester
ΟικογένειαΟίκος του Ικέλ
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαβασιλιάς της Μερκίας (675–704)[2]
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Η Μερκία τον 7ο αιώνα

Επεξεργασία
 
Οι Αγγλικοί λαοί στα τέλη του 7ου αιώνα

Τον 7ο αιώνα η Αγγλία ήταν διαιρεμένη σε Άγγλο-Σαξονικά βασίλεια από Γερμανικές φυλές οι οποίες είχαν έρθει στο νησί περίπου δυο αιώνες πιο πριν. Το βασίλειο της Μερκίας ήταν κυρίαρχο στην Αγγλία εκείνη την εποχή, η καταγωγή του βασιλικού Οίκου είναι άγνωστη αλλά τα γενεαλογικά δέντρα και το Αγγλοσαξωνικό χρονικό καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι καταγόταν από τον Ικέλ και έμεινε γνωστή ως "Ικλίνγκας" ή Οίκος του Ικέλ.[4] Ο αρχαιότερος βασιλιάς από τον Οίκο για τον οποίο υπάρχουν άφθονες ιστορικές πηγές ήταν ο Πέντα, ο πατέρας του Έθελρεντ.[5] Τα μεγαλύτερα γειτονικά βασίλεια ήταν : στον βορρά η Νορθουμβρία η οποία δημιουργήθηκε από την ένωση των βασιλείων της Βερνικίας και της Ντέιρα, στα ανατολικά η Ανατολική Αγγλία και στα νότια το Ουέσσεξ.

Η "Εκκλησιαστική ιστορία" έργο του Νορθουμβρίου μοναχού Βέδα τον 8ο αιώνα αναφέρει ότι υπήρχαν εκείνη την περίοδο πέντε αυτοκρατορικοί βασιλείς της Αγγλίας με εξουσία απέναντι στους υπόλοιπους υποτελείς τους. Ο πέμπτος αυτοκρατορικός βασιλιάς ήταν ο Εντουίν της Νορθουμβρίας ο οποίος δολοφονήθηκε στην μάχη του Χάτφιλντ Τσέιζα από τις ενωμένες δυνάμεις του Καντβαλόν, ενός Βρετανού βασιλιά της Γκουινέντ και του Πέντα.[6][7] Μετά την ήττα του Έντουιν το βασίλειο της Νορθουμβρίας χωρίστηκε ξανά στα βασίλεια της Βερνικίας και της Ντέιρα. Σε έναν περίπου χρόνο ο ανιψιός του Έντουιν Άγιος Όσβαλντ σκότωσε τον Καντβαλλόν και ένωσε ξανά το βασίλειο του επαναφέροντας την κυριαρχία της Νορθουμβρίας στα νότια της Αγγλίας.[7] Ο Πέντα σκότωσε τον Όσβαλντ στην μάχη του Μάζερφιλντ και η Νορθουμβρία διαιρέθηκε ξανά (642).[8] Ο γιος του Όσβαλντ Οσουί της Νορθουμβρίας διαδέχθηκε τον πατέρα του στην Βερνικία και ο γιος του Οσρίκ Οσουί στην Ντέιρα, το νοτιότερο από τα δυο βασίλεια.[9]

Το 622 ο Οσουί νίκησε και σκότωσε τον Πέντα στην μάχη της Βινβάεντ (655) , τοποθέτησε τον μεγαλύτερο γιο του Πέντα και γαμπρό του Πεάντα της Μερκίας στην νότια Μερκία και κράτησε την βόρεια για τον εαυτό του.[6] Σε έξι μήνες ο Πεάντα δηλητηριάστηκε από την σύζυγο του και ο Οσουί ανέλαβε την βασιλεία σε ολόκληρη την Μερκία, ένα πραξικόπημα (658) ανέτρεψε την ηγεμονία της Νορθουμβρίας στην Μερκία και τοποθέτησε νέο βασιλιά τον δεύτερο γιο του Πέντα Γούλφρεντ της Μερκίας.[10] Την δεκαετία του 670 ο Γούλφχερ έγινε ο ισχυρότερος Αγγλοσάξονας βασιλιάς και είχε υπό την εξουσία του όλα τα βασίλεια στην νότια Αγγλία ως υποτελή του εκτός από την Νορθουμβρία.[11]

Παιδικά χρόνια

Επεξεργασία

Η κύρια πηγή σχετικά με τα ιστορικά γεγονότα της εποχής είναι η "Εκκλησιαστική Ιστορία" του Βέδα ενός μοναχού από την Νορθουμβρία η οποία ολοκληρώθηκε το 731. Για το Ουέσσεξ και το Κεντ οι πληροφορίες είναι επαρκείς αντίθετα οι πηγές του σχετικά με την Μερκία υστερούν σημαντικά λόγω της εχθρότητας που είχε η χώρα του με το βασίλειο.[12] Μια δεύτερη πηγή σχετικά με τα γεγονότα της εποχής ήταν το Αγγλοσαξωνικό χρονικό το οποίο γράφτηκε στα τέλη του 9ου αιώνα στην βασιλική αυλή του Αλφρέδου του Μέγα και του Εδουάρδου του πρεσβύτερου, οι πληροφορίες του χρονικού σχετικά με την Μερκία για εκείνη την περίοδο είναι επαρκέστερες σε σχέση με τις πληροφορίες του Βέδα.[13] Η μητέρα του Έθελρεντ πιθανότατα ονομαζόταν Κίνεγουαιζ, ο Βέδα γράφει ότι ήταν σύζυγος του Πέντα χωρίς να αναφέρει τα παιδιά της αλλά δεν αναφέρει καμιά άλλη γυναίκα σαν σύζυγο του Πέντα, αυτό παραπέμπει την Κίνεγουαιζ σαν μητέρα του Έθελρεντ.[14][15]

Το Αγγλοσαξωνικό χρονικό αναφέρει ότι ο Πέντα ανέβηκε στον θρόνο της Μερκίας το 626 σε ηλικία 50 ετών και βασίλευσε 30 χρόνια μέχρι την πτώση του στην μάχη του Βινβάεντ σε ηλικία 80 ετών. Οι υπόλοιπες πηγές παρόλα αυτά δεν συμφωνούν με το χρονικό και οι ιστορικοί έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η ηλικία των 50 ετών τοποθετήθηκε εσφαλμένα την εποχή που ανέβηκε στον θρόνο αντί για την εποχή του θανάτου του.[6][16] Η ημερομηνία γέννησης του Γούλφρεντ είναι άγνωστη αλλά σύμφωνα με τον Βέδα την εποχή που ανέβηκε ο αδελφός του Γούλφχερ στον θρόνο (658) ήταν ακόμα έφηβος.[17] Οι σύγχρονες πηγές δεν αναφέρουν αν ήταν μεγαλύτερος ή μικρότερος από τον αδελφό του Γούλφχερ, υποθέτουν ότι είναι μικρότερος λόγω της σειράς ανόδου στον θρόνο. Είναι πολύ πιθανό εκτός από τους δυο αδελφούς του Πεάντα και Γούλφχερ και τις δυο αδελφές του Κίνεμπουρ και Κίνεσγουιθ να είχε άλλον έναν αδελφό τον Μερεβάλ βασιλιά των Μαγκονσατών.[18] Σύμφωνα με τον Στέφανο του Ριπόν ο Γούλφχερ "ξεσήκωσε όλα τα νότια έθνη εναντίον της Νορθουμβρίας" (674) αλλά ηττήθηκε από τον γιο του Οσουί Έκγκφριθ της Νορθουμβρίας, αναγκάστηκε να παραδώσει το Λίντσει και να πληρώσει φόρο υποτέλειας.[19][20] Ο Γούλφχερ επέζησε μετά από αυτή την μάχη αλλά πέθανε τον επόμενο χρόνο από ασθένεια και τον διαδέχθηκε ο αδελφός του Έθελρεντ.[21][22][23]

Εισβολή στο Κεντ

Επεξεργασία
 
Οι Βρετανικοί λαοί γύρω στο 600

Η πρώτη πράξη η οποία έχει καταγραφεί από την βασιλεία του Έθελρεντ ήταν η λεηλασία του Κεντ (676), κατέστρεψε το Ρότσεστερ την έδρα των επισκόπων του δυτικού Κεντ.[24] Ο λόγος της επίθεσης δεν έχει αναφερθεί, ο πιθανότερος λόγος ήταν να αποτρέψει τον βασιλιά Χλόθχερ του Κεντ να ανακαταλάβει το Σάρρεϋ το οποίο είχε πρόσφατα ανακτηθεί από τον Γούλφχερ.[25] Σύμφωνα με άλλη άποψη ο Έθελρεντ ήθελε να εκδικηθεί τον φόνο των γιων του Έορμενρεντ του Κεντ, οι δολοφόνοι είχαν προσκληθεί από τον Έκγκμπερτ του Κεντ αδελφό του Χλόθχερ και πιθανότατα ήταν ο Έθελρεντ θείος των δολοφονημένων πριγκίπων.[26] Μια τρίτη εκδοχή ήταν ότι οι βασιλείς του Έσσεξ ζήτησαν την εισβολή σε αντίδραση των απαιτήσεων των βασιλέων του Κεντ οι οποίοι ήθελαν να έχουν τον έλεγχο στους Δυτικούς Σάξονες, ανεξάρτητα από την αιτία ο Χλόθχερ αναγκάστηκε να αποδεχτεί τη κηδεμονία του Έθελρεντ.[27] Η ζημιά που υπέστη η επισκοπή του Ρότσεστερ ήταν τόσο μεγάλη που ο επίσκοπος Πούτα αποσύρθηκε και ο διάδοχος του Κουίκχελμ αναγκάστηκε να την εγκαταλείψει "λόγω της φτώχειας της".[24][28] Τα πρώτα χρόνια της βασιλείας του Έθελρεντ ο Θεόδωρος, ο αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι ξεκίνησε την οργάνωση της εκκλησίας της Μερκίας. Το 675 έδιωξε τον Γουίνφρεντ από την επισκοπή του Λίχφιλντ η οποία τα επόμενα τέσσερα χρόνια μοιράστηκε στις επισκοπές του Λέστερ, Λίχφιλντ, Γούστερ, Ντόρτσεστερ και Χέρεφορντ.[29]. Ο Έθελρεντ σαν βασιλιάς ήταν γνωστός περισσότερο για την πίστη του παρά για τις πολεμικές του ικανότητες και παραχώρησε πολλές δωρεές από εδάφη σε εκκλησίες.[30] Υπάρχει επίσης μια παράδοση που σχετίζει τον Έθελρεντ με την ίδρυση του αβαείου του Άμπινγκτον στα νότια του Οξφορντσάιρ.[31].

Σύγκρουση με την Νορθουμβρία

Επεξεργασία

Η Μερκία βρισκόταν σε σύγκρουση με την Νορθουμβρία από το 633 χρονιά την οποία ο Πέντα της Μερκίας νίκησε και σκότωσε τον Έντουι της Νορθουμβρίας στην μάχη του Χάτφιλντ Τσέιζ.[9] Αργότερα ωστόσο πραγματοποιήθηκαν διπλωματικοί γάμοι ανάμεσα στα δυο βασίλεια : η αδελφή του Έθελρεντ Κινεμπούρ παντρεύτηκε τον Άλφριθ γιο του Οσουί της Νορθουμβρίας, ο Έθελρεντ και ο αδελφός του Πεάντα παντρεύτηκαν επίσης κόρες του Οσουί. Ο γάμος της Κίνεμπουρ με τον Άλφριθ πραγματοποιήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 650 και ο γάμος του Πεάντα με την Έλφλιντ ακολούθησε αμέσως μετά, ο γάμος του Έθελρεντ με την Όσθριθ έγινε σε άγνωστη ημερομηνία αλλά σίγουρα πριν το 679 χρονιά στην οποία ο Βέδας περιγράφει ότι πραγματοποιήθηκε η μάχη του Τρέντ.[25][32][33]

Ο Βέδας δεν αναφέρει την αιτία της μάχης, γράφει μονάχα ότι πραγματοποιήθηκε τον ένατο χρόνο της βασιλείας του Έκγκφριθ. Στην μάχη σκοτώθηκε ο Έλγγουαιν βασιλιάς της Ντέιρα ο οποίος ήταν αδελφός της Όσθριθ συζύγου του Έθελρεντ και του ίδιου του Έκγκφριθ, ήταν εξαιρετικά αγαπητός τόσο στην Μερκία όσο και στην Νορθουμβρία από την εποχή του γάμου του Έθελρεντ. Σύμφωνα με τον Βέδα ο θάνατος του προετοίμαζε σκληρή σύγκρουση ανάμεσα στα δυο βασίλεια αλλά ο Θεόδωρος, αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι παρενέβη όπως αναφέρει ο Βέδας :[34]

«Ο Θεόδωρος, ο αγαπητός του θεού μπήκε στις φλόγες και ζήτησε την βοήθεια του θεού για να αποτρέψει τον πόλεμο, ως εκ θαύματος κλείστηκε ειρήνη ανάμεσα στους δυο βασιλείς και λαούς μπροστά στην επερχόμενη αιματοχυσία και η Μερκία πλήρωσε αποζημίωση για τον θάνατο του Έκγκριφ».

Ο Έθελρεντ μετά την μάχη απέκτησε το Λίντσεϊ το οποίο παρέμεινε υπό την κατοχή της Μερκίας μέχρι την επίθεση των Βίκινγκ τον 9ο αιώνα η οποία άλλαξε τον χάρτη της Αγγλίας.[25][35] Η σύγκρουση ανάμεσα στην Νορθουμβρία και την Μερκία δεν σταμάτησε εκεί, τα Χρονικά της Σκωτίας καταγράφουν ότι ο Έθελμπαλντ της Μερκίας λεηλάτησε την Νορθουμβρία (740) την περίοδο που ο βασιλιάς Έαντμπερ της Νορθουμβρίας απουσίαζε σε πόλεμο εναντίον των Πίκτων.[36] Η μάχη του Τρέντ σε κάθε περίπτωση έθεσε τέλος στην κυριαρχία της Νορθουμβρίας στην νότια Βρετανία.[37]

Μια σύγκρουση ανάμεσα στον επίσκοπο Ουίλφριντ της Γιορκ και την εκκλησία οδήγησε στην εξορία του Ουίλφριντ από την Νορθουμβρία, ο Έθελρεντ στάθηκε στο πλευρό του Έκγκφριθ εναντίον του Ουίλφριντ. Μετά τον θάνατο του Έκγκφριθ (685) ο αρχιεπίσκοπος Θεόδωρος ανέλαβε την πρωτοβουλία να συμφιλιώσει τον Ουίλφριντ με τον διάδοχο του Έκγκφριθ Άλντφριθ, το 692 ο Άλντφριθ και ο Ουίλφριντ βρέθηκαν ξανά σε σύγκρουση και ο Ουίλφριντ εξορίστηκε στην Μερκία.[38][39] Ο Έθελρεντ αυτή την φορά υποστήριξε τον Ουίλφριντ, τον τοποθέτησε επίσκοπο της Μίντλαντς και τον υπερασπίστηκε στο Συμβούλιο του Άουστερφιλντ (702) απέναντι σε μια ομάδα επισκόπων υπό την ηγεσία του Βέρτβαλντ αρχιεπισκόπου του Καντέρμπερι.[40][41] Η υποστήριξη που παρείχε στον Ουίλφριντ έφερε το Έθελρεντ σε σύγκρουση τόσο με την Νορθουμβρία όσο και με την αρχιεπισκοπή του Καντέρμπερι χωρίς να είναι σαφής η πορεία των μαχών αλλά πολλά μοναστήρια βρέθηκαν υπό την κατοχή του Ουίλφριντ στην περιοχή της Μερκίας.[40]

Σχέσεις με τους Δυτικούς Σάξονες

Επεξεργασία
 
Το γενεαλογικό δέντρο των άμεσων συγγενών του Έθελρεντ της Μερκίας

Τα διατάγματα του 681 εμφανίζει τον Έθελρεντ να παραχωρεί δωρεές γης κοντά στο Τέτμπερι στα σύνορα ανάμεσα στο Γκλόστερσαιρ και στο Γουιλσάιρ.[25][42][43] Το γεγονός δείχνει ότι η κατοχή της Μερκίας επεκτάθηκε περισσότερο στην γη των Δυτικών Σαξόνων όπως είχε κάνει πριν από αυτόν ο αδελφός του Γούλφχερ.[11][25] Οι Δυτικοί Σάξονες γνώρισαν μια σημαντική στρατιωτική αναγέννηση με τον Κεντβάλλα του Ουέσσεξ την περίοδο 685 - 688 αλλά όταν ο Κεντβάλλα αναχώρησε για προσκύνημα στην Ρώμη ξέσπασαν εμφύλιες συγκρούσεις μέχρι την άνοδο του Ίνε του Ουέσσεξ. Ο Κεντβάλλα διοικούσε επιτυχώς τα βασίλεια του Σάσσεξ και του Κεντ, η παραίτηση του άλλαξε σημαντικά την ροή της ιστορίας τα επόμενα χρόνια.[44] Στο ανατολικό Κέντ αναδείχτηκε βασιλιάς ο Οσουί ενώ στο δυτικό τμήμα το βασίλειο κυβερνήθηκε από τον Σουίφχιρντ, γιο του Σάμπι βασιλιά του Έσσεξ. Ο Έθελρεντ υποστήριξε τόσο τον Σουίφχιρντ όσο τον Οσουί, στον καθένα από τους συγκεκριμένους βασιλείς παραχώρησε δωρεές γης και η επίθεση του Έθελρεντ στο Κεντ (676) έγινε για να τους υπερασπιστεί στις συγκρούσεις τους με τον παραδοσιακό βασιλικό Οίκο του Κεντ.[44][45][46][47] Ένα διάταγμα του Σουίφχιρντ (691) αναφέρει ότι ο Έθελρεντ επιτέθηκε στο Κεντ για να τοποθετήσει τον Ουίλφριντ αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπερι αλλά η προσπάθεια απέτυχε.[40][48]

Ο Έθελρεντ εναλλακτικά παρείχε υποστήριξη στο Κεντ απέναντι στους Ανατολικούς Σάξονες που είχαν ανεξαρτητοποιηθεί από την Μερκία περισσότερο από μια δεκαετία.[49] Οι Ανατολικοί Σάξονες επέστρεψαν στην επιρροή της Μερκίας τα επόμενα χρόνια, σε ένα διάταγμα του Έθελρεντ την περίοδο 693 - 704 παραχωρεί γη στο Γουίλντχιρ τον επίσκοπο του Λονδίνου και το 704 ο Έθελρεντ συμφώνησε με μια επιχορήγηση που έγινε από τον Σουίφχιρντ.[49][50][51] Το τελευταίο διάταγμα εμφανίζει έναν βασιλικό υπάλληλο της Μερκίας ο οποίος ήρθε για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα τους.[51][52]

Παρά το γεγονός ότι ο Έθελρεντ πραγματοποίησε στρατιωτικές επιχειρήσεις στα νότια δεν φαίνεται να είχε φιλοδοξίες να επεκταθεί προς τα εκεί.[40] Η αυξημένη δύναμη των Δυτικών Σαξόνων υπό τους βασιλείς Κεντβάλλα και Ίνε στάθηκε εμπόδιο στην Μερκία σε αυτή την κατεύθυνση.[22] Οι Νορθούμβριοι είχαν αποσυρθεί βόρεια του Χάμπερ μετά την μάχη του Τρεντ και έγιναν λιγότερο απειλητικοί μετά την καταστροφική τους ήττα από τους Πίκτους (685). Μια πιθανή εξήγηση γι'αυτό ήταν ότι ο Έθελρεντ προετοιμαζόταν για πόλεμο εναντίον των Ουαλών, την ίδια εποχή το Γούστερ βρισκόταν υπό Μερκιανή επιρροή. Ο τελευταίος που είχε τον τίτλο του βασιλιά του Γούστερ ήταν ο Οσέρ υποτελής του Έθελρεντ (πέθανε το 685), στα μέσα της δεκαετίας του 670 ο Έθελρεντ του έκανε δωρεές γης. Περισσότερες αποδείξεις για την εμπλοκή του Έθελρεντ στο βασίλειο του Γούστερ εμφανίζονται σε διάταγμα που τον καταγράφει να κάνει δωρεές γης στο Γκλόστερσαιρ του Γούστερ, το διάταγμα φαίνεται να είναι πλαστό αλλά βασιζεται σε αυθεντικές πηγές.[39][53]

 
Η τοποθεσία του αβαείου του Μπάρντνει όπου έζησε ο Έθελρεντ μετά την παραίτηση του

Τελευταία χρόνια και παραίτηση

Επεξεργασία

Η Όσθριθ δολοφονήθηκε (697) για άγνωστους λόγους σύμφωνα με τον Βέδα "από τον σύζυγο της, τους οπλαρχηγούς της Μερκίας".[54] Ο Βέδας καταγράφει ότι ο θάνατος του Πεάντα 40 χρόνια πριν έγινε "με επέμβαση και προδοσία της ίδιας της συζύγου του".[55] Η σύζυγος του Πεάντα Έαλφλιντ ήταν αδελφή της Όσθριθ, ο θάνατος της προφανώς ήταν μια πράξη εκδίκησης για την δολοφονία του Πεάντα, η εχθρότητα υπήρχε διαχρονικά ανάμεσα στις δυο οικογένειες.[56] Η Όσθριθ τάφηκε στο Μπάρντνει του Λίντσεϊ στο μοναστήρι στο οποίο βρίσκονταν τα λείψανα του θείου της Αγίου Όσβαλντ.[57]

Ο Έθελρεντ παραιτήθηκε (704) υπέρ του ανιψιού του Κοένρεντ της Μερκίας και αποσύρθηκε ως μοναχός στο αβαείο του Μπάρντνει.[58] Οι βασιλείς της Μερκίας τον 7ο αιώνα είχαν υπό την επιμέλεια τους πολλά αβαεία πέρα από το βασίλειο τους περισσότερο για πολιτικούς λόγους, το ίδιο συνέβη και με τον Έθελρεντ με την σύζυγο του Όσθριθ με το αβαείο του Μπάρντνει στο οποίο λατρεύτηκαν αργότερα ως άγιοι.[59] Ο Έθελρεντ φαίνεται ότι ασκούσε την εξουσία στο βασίλειο του και μετά την παραίτηση του, ο Στέφανος του Ριπόν στο έργο του "η ζωή του Ουίλφριντ" αναφέρει ο Έθελρεντ συμβούλευε τον ανιψιό του να έχει ειρηνικές σχέσεις με τον Ουίλφριντ.[58][60] Η ημερομηνία του θανάτου του δεν είναι γνωστή, το βέβαιο είναι ότι τάφηκε στο αβαείο του Μπάρντνει.[61] Ο Έθελρεντ είχε έναν γιο τον Κέολρεντ της Μερκίας, σύμφωνα με ένα χρονικό του 13ου αιώνα ο Κέολρεντ δεν ήταν γιος της Όσθριθ αλλά δεν αναφέρει το όνομα της μητέρας του, η ιστορικός Άνν Γουίλλιαμς αναφέρει ότι ο Έθελρεντ παντρεύτηκε ξανά μετά τον θάνατο της Όσθριθ. Η Σούζαν Κέλι αντίθετα αναφέρει την Όσθριθ ως μητέρα του Κέολρεντ ο οποίος διαδέχθηκε στον θρόνο τον Κοένρεντ (709) όταν ο ίδιος παραιτήθηκε προκειμένου να πάει στην Ρώμη για προσκύνημα.[39][62][63] Ένας στίχος των βασιλέων της Μερκίας αναφέρει κάποιον άλλο βασιλιά τον Κέοβαλντ της Μερκίας ο οποίος βασίλευσε μετά τον Κέολρεντ, πιθανότατα να ήταν επίσης γιος του Έθελρεντ.[58]

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ↑ 1,0 1,1 Ανακτήθηκε στις 23  Νοεμβρίου 2018.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 «The Wiley Blackwell Encyclopedia of Anglo-Saxon England». (Αγγλικά) The Wiley Blackwell Encyclopedia of Anglo-Saxon England. Wiley. Τσίτσεστερ. 2014. σελ. 527. ISBN-13 978-0-470-65632-7.
  3. ↑ p15035.htm#i150347. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
  4. ↑ Yorke, Barbara, "The Origins of Mercia" in Brown & Farr, Mercia, pp. 15–16.
  5. ↑ Barbara Yorke, "The Origins of Mercia" in Brown & Farr, Mercia, pp. 18–19.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 Yorke, Kings and Kingdoms, pp. 103–104.
  7. ↑ 7,0 7,1 Kirby, Earliest English Kings, p. 83.
  8. ↑ Kirby, Earliest English Kings, pp. 88–90.
  9. ↑ 9,0 9,1 Yorke, Kings and Kingdoms, p. 78.
  10. ↑ Yorke, Kings and Kingdoms, pp. 96–97.
  11. ↑ 11,0 11,1 Kirby, Earliest English Kings, p. 115.
  12. ↑ Yorke, Kings and Kingdoms, p. 100.
  13. ↑ Simon Keynes, "Anglo-Saxon Chronicle", in Blackwell Encyclopedia, p. 35.
  14. ↑ Stafford, Pauline, "Political Women in Mercia" in Brown & Farr, Mercia, p. 36
  15. ↑ Bede, Ecclesiastical History, III, 24, pp. 183–185.
  16. ↑ Kirby, Earliest English Kings, p. 82.
  17. ↑ Kirby, Earliest English Kings, p. 113.
  18. ↑ Yorke, Kings and Kingdoms, p. 107, accepts the account in the Life of St Mildburh, which makes Merewalh and Æthelred brothers, as genuine. Kirby, Earliest English Kings, p. 93, expresses doubts.
  19. ↑ Eddius Stephanus, Life of Wilfrid, 20, in Age of Bede, pp. 126–127.
  20. ↑ Kirby, Earliest English Kings, p. 116; Williams, Kingship and Government, p. 23.
  21. ↑ Henry of Huntingdon, sub anno 670.
  22. ↑ 22,0 22,1 Yorke, Kings and Kingdoms, p. 105.
  23. ↑ A detailed discussion of Æthelred's likely accession date can be found in Kirby, Earliest English Kings, p. 113.
  24. ↑ 24,0 24,1 Bede, Ecclesiastical History, IV, 12, p. 223.
  25. ↑ 25,0 25,1 25,2 25,3 25,4 Kirby, Earliest English Kings, p. 117.
  26. ↑ The suggestion is due to D.W. Rollason, and is described by Kirby, Earliest English Kings, p. 137, n. 14.
  27. ↑ Zaluckyj, Mercia, p. 130, quoting Leonard Dutton's Anglo-Saxon Kingdoms.
  28. ↑ Yorke, Kings and Kingdoms, p. 106.
  29. ↑ Kirby, Making of Early England, p. 49.
  30. ↑ Quoted in Sarah & John Zaluckyj, "The Age of Mercian Supremacy", in Zaluckyj et al., Mercia, p. 129.
  31. ↑ Sarah & John Zaluckyj, "The Age of Mercian Supremacy", in Zaluckyj et al., Mercia, p. 131.
  32. ↑ Kirby, Earliest English Kings, p. 93.
  33. ↑ Bede, Ecclesiastical History, IV, 21, p. 240.
  34. ↑ This translation is by Leo Sherley-Price, from Bede, Ecclesiastical History, IV, 21, p. 240; except that "Ecgfrith" has been substituted for "Egfrid" to keep the spelling consistent within this article.
  35. ↑ Bede, Ecclesiastical History, IV, 12, p. 225.
  36. ↑ Anderson, Scottish Annals, pp. 55–56.
  37. ↑ Stenton, Anglo-Saxon England, p. 85.
  38. ↑ Alan Thacker, "St Wilfrid", in Lapidge et al., "Blackwell Encyclopaedia of Anglo-Saxon England", pp. 474–476.
  39. ↑ 39,0 39,1 Williams, "Æthelred"
  40. ↑ 40,0 40,1 40,2 40,3 Kirby, Earliest English Kings, pp. 126–127.
  41. ↑ Stenton, Anglo-Saxon England, p. 143.
  42. ↑ "Anglo-Saxons.net: S 71". Sean Miller. Retrieved 11 March 2008.
  43. ↑ "Anglo-Saxons.net: S 73". Sean Miller. Retrieved 11 March 2008.
  44. ↑ 44,0 44,1 Kirby, Earliest English Kings, p. 122.
  45. ↑ Yorke, Kings and Kingdoms, p. 30.
  46. ↑ "Anglo-Saxons.net: S 10". Sean Miller. Retrieved 11 March 2008.
  47. ↑ "Anglo-Saxons.net: S 12". Sean Miller. Retrieved 11 March 2008.
  48. ↑ Brooks, Early History of the Church at Canterbury, p. 77.
  49. ↑ 49,0 49,1 Kirby, Earliest English Kings, p. 123.
  50. ↑ "Charters of St. Paul's: 2". Trinity College, Cambridge. Archived from the original on 6 June 2011. Retrieved 11 March 2008.
  51. ↑ 51,0 51,1 "Anglo-Saxons.net: S 65". Sean Miller. Retrieved 11 March 2008.
  52. ↑ Yorke, Kings and Kingdoms, p. 109.
  53. ↑ "Anglo-Saxons.net: S 70". Sean Miller. Retrieved 11 March 2008.
  54. ↑ Bede, Ecclesiastical History, V, 24, p. 327.
  55. ↑ Bede, Ecclesiastical History, III, 24, p. 185.
  56. ↑ Collins & McClure, Ecclesiastical History of the English People, p. 390., n. 127.
  57. ↑ Bede, Ecclesiastical History, III, 11, p. 160.
  58. ↑ 58,0 58,1 58,2 Yorke, Kings and Kingdoms, p. 111.
  59. ↑ Yorke, Kings and Kingdoms, pp. 109–110
  60. ↑ Eddius Stephanus, Life of Wilfrid, in Age of Bede, pp.&169–170.
  61. ↑ Swanton, Anglo-Saxon Chronicle, sub anno 716, p. 42.
  62. ↑ Kirby, Earliest English Kings, p. 128.
  63. ↑ Kelly, "Osthryth"

Πηγές

Επεξεργασία
  • Anderson, Alan Orr (1908). Scottish Annals from English Chroniclers A.D. 500–1286. London: D. Nutt.
  • Bede (1991). D. H. Farmer, ed. Ecclesiastical History of the English People. Translated by Leo Sherley-Price. Revised by R. E. Latham. London: Penguin.
  • Farmer, D.H. (1988). The Age of Bede. Translated by J.F. Webb. London: Penguin.
  • Forrester, Thomas (1991). The Chronicle of Henry of Huntingdon. Felinfach: Llanerch Press.
  • Swanton, Michael (1996). The Anglo-Saxon Chronicle. New York: Routledge.
  • Brooks, Nicholas (1984). The Early History of the Church of Canterbury: Christ Church from 597 to 1066. London: Leicester University Press.
  • Brown, Michelle P.; Farr, Carole A. (2001). Mercia: An Anglo-Saxon kingdom in Europe. Continuum.
  • Collins, Roger; McClure, Judith (1994). The Ecclesiastical History of the English People. trans. Bertram Colgrave. Oxford: Oxford University Press.
  • Kelly, S. E. "Osthryth (Ostrith) (d. 697), queen of the Mercians". Oxford Dictionary of National Biography. Oxford University Press, 2004. Retrieved 9 February 2015
  • Kirby, D.P. (1992). The Earliest English Kings. London: Routledge.
  • Lapidge, Michael (1999). The Blackwell Encyclopedia of Anglo-Saxon England. Oxford: Blackwell Publishing.
  • Stenton, Frank M. (1971). Anglo-Saxon England. Oxford: Clarendon Press.
  • Thacker, Alan, "St Wilfrid", in Lapidge, Michael (1999). The Blackwell Encyclopaedia of Anglo-Saxon England. Oxford: Blackwell Publishing.
  • Williams, Ann, Kingship and Government in Pre-Conquest England, c. 500–1066. Basingstoke: Macmillan, 1999.
  • Williams, Ann. "Æthelred (d. after 704)". Oxford Dictionary of National Biography. Oxford University Press, 2004. Retrieved 25 March 2008.
  • Yorke, Barbara, "The Origins of Mercia", in Brown, Michelle P.; Farr, Carole A. (2001). Mercia: An Anglo-Saxon kingdom in Europe. Continuum.
  • Yorke, Barbara, Kings and Kingdoms in Early Anglo-Saxon England. London: Seaby, 1990.
  • Zaluckyj, Sarah, & Zaluckyj, John, "The Age of Mercian Supremacy", in Zaluckyj, Sarah (2001). Mercia: The Anglo-Saxon Kingdom of Central England. Logaston: Logaston Press.
  • Zaluckyj, Sarah; et al. (2001). Mercia: The Anglo-Saxon Kingdom of Central England. Logaston: Logaston Press.
Έθελρεντ της Μερκίας
Βασιλικοί τίτλοι
Προκάτοχος
Γούλφχερ της Μερκίας 		Βασιλιάς της Μερκίας
 
675 - 704 		Διάδοχος
Κοένρεντ της Μερκίας
Ανακτήθηκε από "https://el.wiki.x.io/w/index.php?title=Έθελρεντ_της_Μερκίας&oldid=10721685"