Βικιπαίδεια

Φρούριο του Γκόλουμπατς

Συντεταγμένες: 44°39′40.2743″N 21°40′42.5449″E / 44.661187306°N 21.678484694°E / 44.661187306; 21.678484694

Το φρούριο Γκόλουμπατς (σερβικά: Голубачки град‎‎ ή Golubački grad, ουγγρικά: Galambóc vára‎‎ , βουλγαρικά: Гълъбец‎‎ , ρουμανικά: Cetatea Golubăț‎‎ , τουρκικά: Güvercinlik Kalesi‎‎) ήταν μια μεσαιωνική οχυρωμένη πόλη στη νότια πλευρά του ποταμού Δούναβη 4 χιλιόμετρα κατάντη από τη σύγχρονη πόλη Γκόλουμπατς της Σερβίας. Σύμφωνα με πρόσφατες ανακαλύψεις, το φρούριο, το οποίο χτίστηκε τον 14ο αιώνα από το μεσαιωνικό σερβικό κράτος, χωρίζεται σε τρία τμήματα, που χτίστηκαν σταδιακά. [2] Διαθέτει δέκα πύργους, οι περισσότεροι από τους οποίους ξεκίνησαν τετράγωνοι, και αρκετοί από τους οποίους έλαβαν πολύπλευρες ενισχύσεις με την έλευση των πυροβόλων όπλων. Οι πύργοι δεν ήταν συνδεδεμένοι για ευκολότερη άμυνα. Επίσης μέσα στο φρούριο βρέθηκαν σερβικές μεσαιωνικές τοιχογραφίες.

Φρούριο του Γκόλουμπατς
Голубачки Град
Χάρτης
Είδοςφρούριο και κάστρο
Γεωγραφικές συντεταγμένες44°39′40″N 21°40′43″E
Διοικητική υπαγωγήΓκόλουμπατς και Golubac Municipality
ΧώραΣερβία
Έναρξη κατασκευής1335[1]
ΙδιοκτήτηςΣερβία
Προστασίαπολιτισμικό μνημείο εξαιρετικής σημασίας
Ιστότοπος
Επίσημος ιστότοπος
Commons page Πολυμέσα
δεδομένα (π)

Το φρούριο Γκόλουμπατς είχε μια ταραχώδη ιστορία. Πριν από την κατασκευή του ήταν ο τόπος ενός ρωμαϊκού οικισμού. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, έγινε αντικείμενο πολλών μαχών, ειδικά μεταξύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και του Βασιλείου της Ουγγαρίας. Άλλαξε τα χέρια επανειλημμένα, περνώντας ανάμεσα σε Τούρκους, Βούλγαρους, Ούγγρους, Σέρβους και Αυστριακούς, μέχρι το 1867, όταν παραδόθηκε στον Σέρβο Κνιάζ, Μιχάηλο Ομπρένοβιτς Γ' . Τώρα, είναι ένα δημοφιλές τουριστικό αξιοθέατο στην περιοχή και ένα αξιοθέατο για περιηγήσεις με βάρκα στο Δούναβη.

Το φρούριο έχει τη διάκριση να αποκρούει επιτυχώς πάνω από 120 κατακτητικές επιθέσεις κατά τη διάρκεια της ιστορίας. [3]

Τοποθεσία

Επεξεργασία

Το Γκόλουμπατς, στην περιοχή Μπρανίτσεβο της βορειοανατολικής Σερβίας και στα σημερινά σύνορα με τη Ρουμανία, σηματοδοτεί την είσοδο στο εθνικό πάρκο Τζέρνταπ. Βρίσκεται στρατηγικά στο ανάχωμα του ποταμού Δούναβη, όπου στενεύει για να σχηματίσει το φαράγγι των Σιδηρών Πυλών [4] [5] επιτρέποντας τη ρύθμιση και τη φορολόγηση της κυκλοφορίας κατά μήκος και κατά πλάτος του ποταμού. [6] [7] Στην τοποθεσία του φρουρίου, ο Δούναβης είναι 6,5 χιλιόμετρα πλάτος. [8] Τον Μεσαίωνα, αυτό έγινε με τη βοήθεια μιας ισχυρής αλυσίδας, που συνδεόταν με το Μπαμπακάι, ένα βράχο στην άκρη του ποταμού.

Όνομα

Επεξεργασία

Το όνομα του φρουρίου και της σύγχρονης πόλης, που βρίσκεται κοντά του μπορεί να μεταφραστεί ως "πόλη περιστεριών" ή "πόλη περιστεριών" ( golub, "περιστέρι"). Δεν είναι ασυνήθιστη πηγή ονόματος στη σερβική τοπωνυμία, αλλά ο ακριβής λόγος για το όνομα του φρουρίου δεν είναι γνωστός και υπάρχουν μόνο οι μύθοι για την προέλευση του ονόματος. Ορισμένες πηγές χρησιμοποιούν την περιγραφική μέθοδο, καθώς οι «πύργοι, όπως τα περιστέρια στοχεύουν στους ουρανούς». Ο πιο δημοφιλής, αλλά προφανώς και πολύ αργότερα μύθος, είναι αυτός ενός όμορφου κοριτσιού Σερβικής καταγωγής, που ονομάζεται Γκολουμπάνα. Ένας ντόπιος Τούρκος πασάς την ερωτεύτηκε, αλλά αυτή αγαπούσε έναν νεαρό Σέρβο άνδρα και απέρριψε όλες τις προτάσεις και τα ακριβά δώρα από τον πασά. Θυμωμένος, την κατέλαβε σε μια βάρκα και είτε την φυλάκισε στον μοναδικό κωνικό πύργο, είτε την έδεσε στο βράχο πάνω από το ποτάμι και την άφησε εκεί μέχρι να πεθάνει. [8]

Ιστορία

Επεξεργασία

Τα κατάλοιπα που αποκαλύφθηκαν κατά τη διάρκεια της ανοικοδόμησης του 2010, δείχνουν τον ρωμαϊκό και βυζαντινό οικισμό, που προηγήθηκε του φρουρίου. Τα στοιχεία βρέθηκαν στον τυπικό συνδυασμό από τούβλα-πέτρα, ειδικά στο κτήριο, που οι Οθωμανοί αργότερα χρησιμοποιούσαν ως χαμάμ. [8] Ανακαλύφθηκαν επίσης υπολείμματα του συστήματος υδάτινων έργων. [3]

 
Κύρια είσοδος και μπροστινός χώρος

Η πρώιμη ιστορία του Γκόλουμπατς είναι αβέβαιη. Από το 803 έως το 1018, η περιοχή ανήκε στην Πρώτη Βουλγαρική Αυτοκρατορία, στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία από τότε έως το 1193, και στη Δεύτερη Βουλγαρική Αυτοκρατορία έως το 1257. Η περιοχή παρέμεινε στα χέρια της Σερβίας από τότε μέχρι την οθωμανική κατάκτηση τον 15ο αιώνα, με τον έλεγχο της περιοχής να αλλάζει πολλές φορές μεταξύ Ούγγρων, Βουλγάρων και Σέρβων πριν από τότε. Δεν είναι επίσης σαφές εάν το μεσαιωνικό φρούριο χτίστηκε από Βούλγαρους, Σέρβους ή Ούγγρους, [6] [9] ή πόσους πύργους είχε αρχικά. Ωστόσο, ένα ορθόδοξο παρεκκλήσι που χτίστηκε ως μέρος ενός πύργου δείχνει ότι, τουλάχιστον, χτίστηκε από έναν τοπικό ευγενή. Υπάρχει επίσης αβεβαιότητα σχετικά με το πότε ξεκίνησε η κατασκευή, αν και είναι γενικά αποδεκτό ότι το μεγαλύτερο μέρος του φρουρίου χτίστηκε στις αρχές του 14ου αιώνα. [4] [5] [7] Το παρεκκλήσι προέρχεται πιθανότατα από την περίοδο του Δεσπότη Στέφαν Λαζάρεβιτς στο πρώτο μισό του 15ου αιώνα. [3]

Μερικές από τις προτεινόμενες θεωρίες είναι αυτές, που ο Σέρβος βασιλιάς Στέφαν Ντραγκούτιν το έχτισε το 1286 ή ότι οι Ούγγροι το έχτισαν αμέσως μετά την κατάκτηση αυτού του τμήματος της περιοχής του Μπρανίτσεβο από τους Σέρβους λίγο μετά από αυτήν την ημερομηνία. Κανένα δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί από την ιστοριογραφία, αλλά η ανακάλυψη του προαναφερθέντος Ορθόδοξου παρεκκλησιού μπορεί να δείξει προσωρινά τη σερβική προέλευση του φρουρίου. [8]

Το πρώτο γνωστό αρχείο του Γκόλουμπατς βρίσκεται στις ουγγρικές πηγές από το 1335, όταν καταλήφθηκε από ουγγρικό στρατό. [9] [10] Περιγράφτηκε ως ο «παρατηρητής από πέτρα, που φρουρούσε το φαράγγι». [8] Κάπου μεταξύ του 1345 και του 1355, ο Σέρβος Τσάρος Στέφαν Ντουσάν περιόδευσε την περιοχή Μπρανίτσεβο, η οποία ήταν μέρος της Σερβίας κατά μήκος των συνόρων μεταξύ Σερβίας και Ουγγαρίας. Επισκέφτηκε επίσης το Γκόλουμπατς, το οποίο ήταν υπό τη διοίκηση του καστελλάνου Τόμα, Βοεβόδα της Τρανσυλβανίας, υπό ουγγρικό έλεγχο. Μετά το θάνατο του Ντουσάν, η Βουλή του Ραστισλάτιτς κέρδισε επιρροή στο Μπρανίτσεβο, κερδίζοντας αργότερα ανεξαρτησία. Σύμφωνα με τους Σέρβους χρονογράφους, ο Κνιάζ (τίτλος) (Κόμης) Λαζάρ της Σερβίας εκδίωξε τον τελευταίο φεουδαρχικό άρχοντα του Ραστισλάτιτς, Ράντιτς Μπράνκοβιτς, το 1379, και στη συνέχεια προσέφερε απομακρυσμένα χωριά σε μοναστήρια στη Βλαχία.

 
Σιγισμούνδος, Βασιλιάς της Ουγγαρίας

Μέχρι τη στιγμή της Μάχης του Κοσσυφοπεδίου το 1389, το Γκόλουμπατς ήταν υπό την κατοχή της Σερβίας. Δεν είναι σαφές πότε ή πώς άλλαξε τα χέρια, αν και μια πηγή το βάζει αργότερα από το 1382. [9] Μετά τη μάχη, το φρούριο καταλήφθηκε από τον Σουλτάνο Βαγιαζήτ Α', σηματοδοτώντας την πρώτη κατοχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το 1391, το Γκόλουμπατς άλλαξε χέρια δύο φορές. Ο Ούγγρος κόμης Πέτερ Περένι από την Τιμισοάρα το κέρδισε, αλλά λίγο αργότερα το έχασε ξανά από τους Τούρκους. [11] Αργότερα, επέστρεψε για άλλη μια φορά στο Βασίλειο της Ουγγαρίας.

Η πρώτη επέκταση της σερβικής κατοχής του Γκόλουμπατς ξεκίνησε το 1403 όταν ο Σιγισμούνδος, βασιλιάς της Ουγγαρίας, το παραχώρησε ως προσωπικό φέουδο στον Δεσπότη (αυλικός τίτλος) Στέφαν Λαζάρεβιτς, [10] από κοινού με το Βελιγράδι, αφού έγινε μέλος του υψηλότερου βαθμού του ουγγρικού ιππικού Τάξη του Δράκου. [3] Τον Μάιο του 1426, ο Στέφαν και ο Σιγισμούνδοςσυναντήθηκαν στα Τάτα, για να συζητήσουν ποιος θα ήταν ο διάδοχος του Στέφαν. Γράφτηκε ένα συμβόλαιο, που δήλωνε ότι ο Σιγισμούνδος θα δεχόταν τον Γεώργιο Μπράνκοβιτς, υπό την προϋπόθεση ότι το Γκόλουμπατς, το Βελιγράδι και η περιοχή Μάτσβα θα επέστρεφαν στην Ουγγαρία, όταν πέθανε ο Στέφαν. [12] [13] Μετά το θάνατο του Στέφαν το 1427, ο Σιγισμούνδος βιάστηκε να εκπληρώσει τις ρήτρες της σύμβασης Τάτα, και το Βελιγράδι και η περιοχή Μάτσβα παραδόθηκαν χωρίς πρόβλημα. Ωστόσο, ο διοικητής του Γκόλουμπατς, Βοεβόδας Ιερεμίας, ζήτησε αποζημίωση 12.000 δουκάτα . Όταν ο Σιγισμούνδος αρνήθηκε να πληρώσει, ο Ιερεμίας παρέδωσε το Γκόλουμπατς στους Τούρκους, που το μετέτρεψαν στην κατοικία του πασά.

 
Στέφαν Λαζάρεβιτς, Δεσπότης της Σερβίας

Παρόλο που κέρδισε το Γκόλουμπατς, ο Σουλτάνος Μουράτ Β ' δεν ήταν ικανοποιημένος με την αυξανόμενη επιρροή της Ουγγαρίας αλλού στη Σερβία, οπότε έστειλε το στρατό του, για να επιτεθεί. Μια ομάδα προήλθε από το Γκόλουμπατς και στόχευσε σε κοντινούς οικισμούς Σερβίας και Ουγγαρίας στην περιοχή Μπρανίτσεβο . [12] Σε απάντηση, ο Γεώργιος ταξίδεψε προσωπικά στο Γκόλουμπατς, υποσχόμενος συγχώρεση στον Ιερεμία και προτρέποντάς τον να επιστρέψει το φρούριο με κάθε δυνατό τρόπο. Ο Βοεβόδας αρνήθηκε και επιτέθηκε στον Δεσπότη, όταν αυτός και ο συνοδός του προσπάθησαν να μπουν στα τείχη. Αυτές οι προδοσίες ακολουθήθηκαν το 1428 από τη Μάχη του Γκόλουμπατς. [11]

Γύρω στον Απρίλιο του 1428, ο Σιγισμούνδος συγκέντρωσε έναν στρατό 25.000 πεζικό, 6.000 τοξότες της Βλαχίας με επικεφαλής τον πρίγκιπα Νταν Β' , [14] 200 ιταλικά πυροβολικό και έναν αριθμό πολωνικό ιππικό στην άκρη του Δούναβη, και στη συνέχεια επιτέθηκαν στο Γκόλουμπατς και τους Τούρκους. [11] Είχε, επίσης, πλοία που επιτίθεντο από το ποτάμι, [12] ένα εκ των οποίων ήταν υπό τη διοίκηση της Σεσίλια Ροζγκόνι, της συζύγου του κόμη Ιστβάν Ροζγκόνι της Τιμισοάρα. Ο Μουράτ έσπευσε να βοηθήσει τους πολιορκημένους Τούρκους, φτάνοντας στα τέλη Μαΐου. Ο Σιγισμούνδος, ο οποίος δεν ήθελε να πολεμήσει τον μεγαλύτερο στρατό, ολοκλήρωσε μια συνθήκη στις αρχές Ιουνίου. Μόλις ένα μέρος του ουγγρικού στρατού είχε αποσυρθεί στην άκρη του ποταμού, ωστόσο, ο Τούρκος διοικητής Σινάν Μπέη επιτέθηκε στο πίσω μέρος του, συλλαμβάνοντας και σκοτώνοντας όσους έμειναν, ανάμεσά τους ο Πολωνός ιππότης Ζαβίσα ο Μαύρος. Ο Σιγισμούνδος πιάστηκε σχεδόν με τον υπόλοιπο στρατό του. Ωστόσο, η Σεσίλια Ροζγκόνι παρενέβη και ήταν αποκλειστικά υπεύθυνη για τη διάσωση του. [15] [16] Στη συνέχεια, η Σιγισμούνδος παραχώρησε ένα κληρονομικό δικαίωμα στο Γκόλουμπατς στη Σεσίλια και στα αδέρφια της. [3]

Κατά τη διάρκεια αυτού και άλλων αγώνων που προέκυψαν από το θάνατο του Στέφαν, η νότια και ανατολική Σερβία, συμπεριλαμβανομένης της Μονής Ντάλισα κοντά στο Γκόλουμπατς , υπέστη σοβαρές ζημιές. Μετά από αυτές τις μάχες, ωστόσο, ο Σιγισμούνδος αναφέρθηκε για πρώτη φορά ως «ο αυτοκράτορας μας», στα απομνημονεύματα ενός μοναχού Ντάλισα, σε αντίθεση με τον Τούρκο «παγανιστικό αυτοκράτορα». [12]

Η Οθωμανική Αυτοκρατορία διατήρησε τον έλεγχο του Γκόλουμπατς καθ 'όλη τη διάρκεια της κατοχής του στο Σερβικό Δεσποτάτο. Μετά από χρόνια μάχης, με αποτέλεσμα ο ουγγρικός στρατός να εκδιώξει τους Οθωμανούς από τη Σερβία, η Ειρήνη του Σέγκεντ αποκατέστησε το Δεσποτάτο αργά το καλοκαίρι του 1444. Το φρούριο Γκόλουμπατς συμπεριλήφθηκε στην επαναπροσδιορισμένη περιοχή, μετά από πολλές συζητήσεις. [17] Ωστόσο, οι Τούρκοι το κατέλαβαν για άλλη μια φορά μετά το θάνατο του Γεώργιου Μπράνκοβιτς το 1456. Το 1458, ο Ματθίας Κορβίνος της Ουγγαρίας ανέκτησε το φρούριο, [18] αλλά το έχασε από τον Μωάμεθ Β' την ίδια χρονιά. [19]

 
Θέα από τον ανατολικό πύργο

Τα χρόνια 1481–82 οδήγησαν σε περισσότερες μάχες μεταξύ των Ούγγρων και των Τούρκων. Κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου του 1481, ενώ το Γκόλουμπατς ήταν υπό την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ο κόμης Παλ Κινίζι από την Τιμισοάρα ανέλαβε αποστολή εναντίον των Τούρκων στην περιοχή Τέμες. [20] Στις 2 Νοεμβρίου 1481, γύρισε το στρατό του με 32.000 άνδρες νότια προς τον Δούναβη, [11] πιέζοντας προς τον Κρούσεβατς. Στο Γκόλουμπατς, χίλιοι Τούρκοι ιππείς σκοτώθηκαν ή συνελήφθησαν, 24  πλοία βυθίστηκαν και ο Μιχάλογλου Ισκεντέρ Μπέη, ο πασάς του υπό Οθωμανική κατοχή Σμεντέρεβο και αρχηγός του τουρκικού στρατού, αποκεφαλίστηκε στην πύλη από τον Γιάκσιτς, έναν από τους άντρες του Κινίζι. Οι Τούρκοι αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν και να αφήσουν πίσω το φρούριο. Η εισβολή του Κινίζι ήταν μόνο μια επιδρομή, και λίγο μετά επέστρεψε στο Τέμες. Οι Τούρκοι, οι οποίοι είχαν υποφέρει βαριά αλλά δεν έχασαν καμία γη, ανακατέλαβαν το Γκόλουμπατς και γρήγορα βελτίωσαν τις οχυρώσεις του.

Το Γκόλουμπατς κρατήθηκε από τη μοναρχία των Αψβούργων μεταξύ 1688 και 1690 και 1718 και 1739. Οι Σέρβοι επαναστάτες το έλεγξαν κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Κοτσίνα Κράινα το 1788–91, και πάλι από το 1804–13, κατά τη διάρκεια της Πρώτης Σερβικής εξέγερσης. Στη συνέχεια, έπεσε υπό τον οθωμανικό έλεγχο μέχρι το 1867 όταν, μαζί με το Καλεμεγκντάν και άλλες πόλεις στη Σερβία, δόθηκε στον Κνιάζ Μιχάηλο Ομπρένοβιτς της Σερβίας .

Τα πρόσφατα χρόνια

Επεξεργασία

Από τα τέλη του 19ου αιώνα έως τις αρχές του 20ού αιώνα, μύγες, που ρουφούσαν αίμα, που μερικές φορές αναφέρονταν ως «κουνούπια Γκόλουμπατς» άνθισαν στην περιοχή. Ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνα για τα ζώα, μερικά χρόνια σκότωσαν ολόκληρα κοπάδια βοοειδών. [11] [15] [16] Μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, κατασκευάστηκε ένας δρόμος που περνούσε και από τις δύο πύλες του φρουρίου. Αυτός ο δρόμος είναι η πιο σύντομη σύνδεση μεταξύ της Σερβίας και των ανατολικών τμημάτων της χερσονήσου των Βαλκανίων. Μεταξύ 1964-72, ένα υδροηλεκτρικό φράγμα χτίστηκε στο φαράγγι των Σιδηρών Πυλών, ανεβάζοντας σημαντικά τη στάθμη του νερού του ποταμού. Ως αποτέλεσμα, το κάτω άκρο της πλαγιάς και τα αντίστοιχα μέρη του φρουρίου πλημμυρίζουν τώρα.

Από τις αρχές του 21ου αιώνα, μεγάλο μέρος του φρουρίου έχει καλυφθεί, καθιστώντας απρόσιτη την πρόσβαση στα περισσότερα τμήματα ψηλότερα στο λόφο. Την άνοιξη του 2005, ξεκίνησε ένα δημόσιο έργο για την αποκατάσταση του φρουρίου. Τα περισσότερα από τα φυτά απομακρύνθηκαν και επισκευάστηκαν ορισμένα μέρη, όπως το σιντριβάνι στην τάφρο που υψώθηκε προς τιμήν του ιππότη Ζαβίσα του Μαύρου. Οι τοίχοι, οι πύργοι και οι πέτρινες σκάλες είναι σε καλή κατάσταση, αλλά τα ξύλινα δάπεδα και τα σκαλοπάτια έχουν σαπίσει, καθιστώντας τα περισσότερα από τα ανώτερα δάπεδα αδιάβατα. Το Γκόλουμπατς έχει επίσης αποκτήσει δημοτικότητα ως τουριστικό αξιοθέατο. Δύο βασικοί λόγοι είναι ο κύριος δρόμος που το διαπερνά, και η εγγύτητά του με το Λεπένσκι Βιρ, καθιστώντας τις δύο τοποθεσίες ένα τουριστικό σύνολο.

Αρχιτεκτονική

Επεξεργασία

Το Γκόλουμπατς αποτελείται από τρία κύρια τμήματα, που προστατεύονται από το 9 πύργους, 2  πύλες και ένα παλάτι, όλα συνδεδεμένα με τείχη φρουρίου 2 έως 3 μέτρα παχύ. [6] [7] Μπροστά από το φρούριο, το μπροστινό τείχος (Ι) διπλασιάστηκε ως το εξωτερικό τοίχωμα της τάφρου, που συνδέθηκε με τον Δούναβη και πιθανότατα ήταν γεμάτο με νερό. Μπροστά από το τείχος βρισκόταν ένας οικισμός κοινών ανθρώπων.

Όπως συμβαίνει με πολλά φρούρια, η δομή του Γκόλουμπατς τροποποιήθηκε με την πάροδο του χρόνου. Για χρόνια, υπήρχαν μόνο πέντε πύργοι. Αργότερα, προστέθηκαν τέσσερεις ακόμη. [6] [21] Όλοι οι πύργοι ήταν χτισμένοι ως τετράγωνοι, ένα σημάδι της εποχής του φρουρίου, δείχνοντας ότι οι μάχες εξακολουθούν να πολεμούν με κρύο ατσάλι. Όταν τα πυροβόλα όπλα τέθηκαν σε χρήση, οι Τούρκοι οχύρωσαν τους δυτικούς πύργους με κανόνια και πολυγωνικές ή κυλινδρικές ενισχύσεις έως 2μέτρα πάχος. [7] Μετά την ουγγρική επιδρομή το 1481, [20] πρόσθεσαν το τελικό πύργο, ολοκληρωμένο με πολεμίστρες με κανόνια και στοές.

Άνω τμήμα

Επεξεργασία
 
Μπροστινό τμήμα του κάστρου

Το άνω τμήμα (Α) είναι το παλαιότερο τμήμα του φρουρίου. Περιλαμβάνει την ακρόπολη (πύργος 1) και το Σερβικό ορθόδοξο παρεκκλήσι (πύργος 4). Αν και παραμένει αβέβαιο, το εκκλησάκι έχει οδηγήσει πολλούς να πιστεύουν ότι αυτό το τμήμα χτίστηκε από έναν Σέρβο ευγενή.

Αργότερα, κατά τη διάρκεια της Σερβικής ή της Ουγγρικής κυριαρχίας, το φρούριο επεκτάθηκε, ώστε να περιλαμβάνει τις οπίσθια και εμπρόσθια κτηριακά συγκροτήματα.

Πίσω τμήμα

Επεξεργασία

Το πίσω τμήμα (D) διαχωρίζεται από το άνω τμήμα και από τους δύο πύργους σύνδεσης τοίχου 2 και 4, και έναν απότομο βράχο 4 έως 4 μέτρων. Δίπλα στον πύργο 5 βρίσκεται ένα κτίριο (VII), που πιθανότατα χρησιμοποιήθηκε ως στρατιωτικός στρατώνας και για αποθήκευση πυρομαχικών.

Μπροστινό τμήμα

Επεξεργασία

Το μπροστινό τμήμα χωρίστηκε σε χαμηλότερα (C) και ανώτερα (Β) μέρη από έναν τοίχο, που συνδέει τους πύργους 4 και 7. Η είσοδος (II) βρίσκεται στο κάτω μέρος, προστατεύεται από τους πύργους 8 και 9. Ο Πύργος 8, με τη σειρά του, οχυρώθηκε με μία πύλη με κανόνι. Απέναντι από την είσοδο ήταν μία δεύτερη πύλη, που οδηγούσε στο πίσω συγκρότημα κτηρίων. Κατά μήκος του μονοπατιού ήταν μια τάφρος 0,5 μέτρων πλάτους και 0,75 μέτρων βάθους που στη συνέχεια έγινε απότομη κατηφόρα. Στο εξωτερικό άκρο του κάτω μέρους, και συνδεόμενος με τον 9ο πύργο με ένα χαμηλό τείχος, είναι ο πύργος 10, τον οποίο οι Τούρκοι πρόσθεσαν να λειτουργεί ως κατώτερος πύργος πυροβολικού. Έλεγχε τη διέλευση κατά μήκος του Δούναβη και φρουρούσε την είσοδο του λιμανιού, το οποίο πιθανότατα βρισκόταν μεταξύ των πύργων 5 και 10. Υπάρχουν υπολείμματα συνδεδεμένα με τον πύργο 8 που πιθανότατα σχηματίζουν ένα μεγαλύτερο σύνολο μαζί του, αλλά το κάτω μέρος δεν περιείχε διαφορετικά κτήρια.

Στον τοίχο που χώριζε το πάνω και το κάτω μέρος ήταν μια πύλη που οδηγούσε στο πάνω μέρος. Το πάνω μέρος δεν είχε κτήρια, αλλά παραμένει ένα μονοπάτι προς τις σκάλες μέχρι την πύλη IV, που είναι 2 μέτρα από το έδαφος, ακριβώς δίπλα στον πύργο 3.

Πύργοι

Επεξεργασία

Οι πρώτοι εννέα πύργοι είναι 20 έως 25 μέτρα ψηλοί. [6] [7] Και στους δέκα πύργους, τα δάπεδα και οι σκάλες στο εσωτερικό ήταν από ξύλο, ενώ οι εξωτερικές σκάλες ήταν από πέτρα. Οι μισοί από τους πύργους (1, 2, 4, 5, 10) έχουν και τις τέσσερις πλευρές και είναι εντελώς κατασκευασμένοι από πέτρα, ενώ οι άλλοι μισοί (3, 6, 7, 8, 9) δεν έχουν την πλευρά που βλέπει στο εσωτερικό του φρουρίου .

 
Η πίσω πύλη και ο πύργος 5 στα δεξιά και ο πύργος 10 στα αριστερά.

Ο Πύργος 1, με το παρατσούκλι «Καπέλο Πύργος» (Šešir-kula) από τον Αυστρο-ουγγαρό ταξιδιώτη Φέλιξ Κάνιτζ τον 19ο αιώνα, [3] [21] είναι ένας από τους παλαιότερα πύργους, και διπλασιάζει ως ακρόπολη και τη φύλαξη του πύργου (donžon). [10] Έχει οκταπλευρική βάση με κυκλικό κωδωνοστάσιο να υψώνεται από αυτό και τετράγωνο εσωτερικό. Ο επόμενος πύργος προς τα δυτικά, ο πύργος 2, έχει εντελώς κυκλικό σχήμα. Ο τρίτος πύργος έχει τετραγωνική βάση, με την ανοιχτή πλευρά να βλέπει στον πύργο-μπουντρούμι προς τα βόρεια. Στον τελευταίο όροφο υπάρχει μια βεράντα με θέα στον Δούναβη και την είσοδο του φαραγγιού των Σιδηρών Πυλών. Κάτω από την πλαγιά από τον πύργο 3 βρίσκεται ο πύργος 4, ο οποίος έχει επίσης τετραγωνική βάση. Το ισόγειο έχει ένα σερβικό ορθόδοξο παρεκκλήσι, που χτίστηκε στον πύργο, αντί να προστεθεί αργότερα. Ο τελευταίος πύργος κατά μήκος αυτού του τοίχου, ο πύργος 5, είναι ο μοναδικός πύργος, που παραμένει εντελώς τετράγωνος. Όλοι οι πύργοι ήταν αρχικά ορθογώνιοι, αλλά οι Οθωμανοί τους αναβάθμισαν και επιπλέον τους ενίσχυσαν εναντίον του πυροβολικού.

Ο πάνω πύργος κατά μήκος του εμπρόσθιου τοιχώματος του εμπρόσθιου συγκροτήματος, ο πύργος 6, έχει μια τετράγωνη βάση η οποία ενισχύθηκε με μια βάση έξι όψεων. Δουλεύοντας δυτικά, η τετράγωνη βάση του πύργου 7 ενισχύθηκε με κυκλική βάση. Ο Πύργος 8, στην πάνω πλευρά του μπροστινού portcullis, έχει μια ακανόνιστη, αλλά γενικά τετράγωνη βάση. Είναι επίσης το μικρότερο από τους πρώτους εννέα πύργους. Φύλαξη της άλλης πλευράς είναι ο πύργος 9, ο οποίος έχει τετράγωνη βάση ενισχυμένη με οκτάπλευρη βάση.

Ο τελευταίος πύργος είναι ο πύργος κανόνι. Έχει μόνο έναν όροφο και είναι ο κοντινότερος από τους δέκα πύργους. Χτίστηκε με βάση οκτώ όψεων και θύρες με κανόνια, για να βοηθήσει στον έλεγχο της κυκλοφορίας στον Δούναβη. Ο Πύργος 10 είναι σχεδόν πανομοιότυπος με τους τρεις πύργους πυροβολικού που προστέθηκαν στο φρούριο Smederevo . Ο πύργος κανόνι είναι επίσης ο νεότερος. Ήταν στην ξηρά, αλλά με τον σχηματισμό της τεχνητής λίμνης Τζέρνταπ στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970, η στάθμη του νερού αυξήθηκε, οπότε σήμερα προεξέχει στον Δούναβη. Ονομάζεται επίσης Λευκός Πύργος. [10]

Ανακατασκευή 2014-2019

Επεξεργασία
 
Ανακατασκευή του φρουρίου 2017

Η περιοχή που περιβάλλει το φρούριο ανακηρύχθηκε τουριστική περιοχή από την κυβέρνηση το 2011, καλύπτοντας 23 εκτάρια, μέσα στο εθνικό πάρκο Τζέρνταπ. Η κυβέρνηση της Δημοκρατίας της Σερβίας υπέβαλε αίτηση για την ανασυγκρότηση του φρουρίου Blace με κεφάλαια IPA της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο πλαίσιο του διεθνούς έργου "Πολιτιστική Διαδρομή - Φρούρια στον Δούναβη". Τα χρήματα διατέθηκαν μέσω αυτών των κεφαλαίων σε ποσό 6,5 εκατομμυρίων ευρώ το 2011 και 2,1 εκατομμύρια ευρώ το 2016. [10] Το προκαταρκτικό σχέδιο ανακατασκευής είναι έργο της αρχιτέκτονα Μαρίνα Γιόβιν, επαγγελματίες σύμβουλοι του έργου ήταν η Σίνισα Τεμερίνσκι και ο αρχαιολόγος Δρ Μίομιρ Κόρατς.

Λόγω δεκαετιών παραμέλησης, σκληρών εργασιακών συνθηκών, ασυμφωνίας μεταξύ των προβαλλόμενων λύσεων και της υπάρχουσας κατάστασης και του γεγονότος ότι η μεγάλη κυκλοφορία περνούσε ακριβώς μέσα από το φρούριο, τα έργα συνέχισαν με καθυστερήσεις. Ενώ προβλεπόταν να διαρκέσει τρία χρόνια, η ανοικοδόμηση που ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2014 συνεχίζεται, έως τον Φεβρουάριο του 2018. Τον Ιούλιο του 2017, άνοιξε μια σήραγγα, που ανακατευθύνει έξω από το φρούριο και την περιοχή ανοικοδόμησης την κίνηση των οχημάτων, τα οποία περνούσαν μέσα από το κάστρο από το 1930.Η σήραγγα μήκους 152 μέτρων κατασκευάστηκε για 2 χρόνια, χρησιμοποιώντας την ειδικά ελεγχόμενη έκρηξη, για να μην καταστρέψει το φρούριο. [10]

Χρησιμοποιούνται παραδοσιακά υλικά (πέτρα) και τεχνικές (χειροκίνητη επεξεργασία). Η προθεσμία έχει πλέον οριστεί στις 30 Σεπτεμβρίου 2018. [10] Το πλήρως ανακατασκευασμένο φρούριο ήταν ανοιχτό τον Απρίλιο του 2019, δηλαδή όταν τελείωσε ολόκληρο το ανακατασκευασμένο έργο του 2014. [22]

Σημασία

Επεξεργασία

Λαμβάνοντας υπόψη την ηλικία και την τοποθεσία του Φρουρίου Γκόλουμπατς, είναι μεγάλο και καλά διατηρημένο. Η τοποθέτησή του στην κεφαλή του φαραγγιού των Σιδηρών Πυλών επέτρεψε τον εύκολο έλεγχο της κυκλοφορίας του ποταμού. [6] [7] Ήταν το τελευταίο στρατιωτικό φυλάκιο σε αυτήν την έκταση του ποταμού Δούναβη, το οποίο το έκανε συχνά να αποτελεί μέρος της τελικής γραμμής άμυνας μεταξύ της Ουγγαρίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ειδικά κατά τις περιόδους, που η Σερβία ήταν οθωμανική. [13] Η σημασία του φρουρίου υποδεικνύεται περαιτέρω από την προσοχή, που έλαβε από τους Σιγισμούνδο και Μουράτ Β', παρά απλώς από τις μάχες μεταξύ ντόπιων και διοικητών των κοντινών πόλεων. Το φρούριο Γκόλουμπατς ανακηρύχθηκε πολιτιστικό μνημείο εξαιρετικής σημασίας το 1979 και προστατεύεται από τη Δημοκρατία της Σερβίας .

Με το φρούριο του Βελιγραδίου, είναι σήμερα το μοναδικό πολιτιστικό μνημείο στη Σερβία, που έχει τη δική του διοίκηση - μια κρατική εταιρεία που ιδρύθηκε ειδικά για τη διαχείριση του φρουρίου. [10]

Τουρισμός

Επεξεργασία
 
Φρούριο Γκόλουμπατς μετά την ανοικοδόμηση, Ιούλιος 2019

Το μερικώς ανακαινισμένο φρούριο ήταν επίσημα ανοιχτό για τους τουρίστες το φθινόπωρο του 2016 και είχε 63.000 επισκέπτες το 2017, παρά το ότι δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο να δει στο φρούριο εκτός από τη θέα και τη μικρή έκθεση "Πανόραμα μέσω των αιώνων", οπότε η διοίκηση δεν περίμενε περισσότερους από 10.000 επισκέπτες. Σχεδόν το ένα τρίτο, 20.000, ήταν ξένοι τουρίστες. Δύο προβλήτες, μια μεγαλύτερη και η άλλη μικρότερη, τοποθετούνται στον Δούναβη, αλλά τα τουριστικά σκάφη δεν επιτράπηκαν να ελλιμενίσουν έως ότου το φρούριο κηρύχθηκε επίσημα λιμενική περιοχή τον Απρίλιο του 2018, όταν τα διεθνή κρουαζιερόπλοια άρχισαν να ελλιμενίζονται. Επίσης, υπάρχουν σχέδια να φέρουν δείγματα κανονιών στον πύργο των κανονιών. [8] [10]

Τον Απρίλιο του 2018, τέσσερις πύργοι είχαν προγραμματιστεί να είναι ανοιχτοί για το κοινό, 6, 7, 8 και 10 ή ο πύργος κανόνι, αλλά η προθεσμία παρατάθηκε μέχρι το τέλος του έτους. Ο πύργος 8 θα φιλοξενήσει μια τριώροφη έκθεση αφιερωμένη στους ιππότες, με ένα τμήμα αφιερωμένο στον Πολωνό ιππότη Ζαβίσα τον Μαύρο. Τα σχέδια περιλαμβάνουν τη σύνδεση των αξιοθέατων στην περιοχή, όπως το εθνικό πάρκο Τζέρνταπ και τον προϊστορικό χώρο Λεπένσκι Βιρ, σε μία τουριστική ρύθμιση. [8] [10]

Καθώς ο αριθμός των επισκεπτών αυξήθηκε σημαντικά από το πλήρες άνοιγμα του φρουρίου, σχεδιάζονται διάφορα έργα στη γύρω περιοχή προς τα δυτικά, προς την κατεύθυνση της σύγχρονης πόλης Γκόλουμπατς. Περιλαμβάνουν νέα εστιατόρια, εγκαταστάσεις συνταξιοδότησης, νέους δρόμους, ποδήλατα και πεζόδρομους και διευθέτηση του τουριστικού οικισμού Ντεντίνσκι Ράι ("Golubac's Dedinje "), μεταξύ της πόλης και του φρουρίου. Επίσης, η παραλία θα προσαρμοστεί κατά μήκος της όχθης του Δούναβη. [23]

Σημειώσεις

Επεξεργασία
  • Οι πληροφορίες στις ενότητες Αρχιτεκτονική και Τα τελευταία χρόνια προέρχονται από τη Σερβική σελίδα.
  • Οι μη αναφερόμενες πληροφορίες στις υπόλοιπες ενότητες προέρχονται είτε από τη σερβική σελίδα είτε από τη γερμανική σελίδα, και πολλές από αυτές επικαλύπτονται.
    • Ο κύριος συγγραφέας της σερβικής σελίδας είπε ότι βασίζεται στον Αλεξάνταρ Ντερόκο, "Srednjevekovni gradovi u Srbiji, Crnoj Gori i Makedoniji", Βελιγράδι 1950 και Aleksandar Deroko, "Μεσαιωνικά κάστρα στο Δούναβη", Βελιγράδι 1964 .
    • Ο κύριος συγγραφέας της γερμανικής σελίδας είπε ότι βασίζεται στην Istorija srpskog naroda (u šest knjiga), druga knjiga. Srpska književna zadruga, drugo izdanje, Beograd 1994 (Ιστορία των Σέρβων (σε έξι βιβλία), δεύτερο βιβλίο · Σερβική κοινωνία συγγραφέων, δεύτερη έκδοση, Βελιγράδι 1994), η οποία είναι μια διαφορετική έκδοση του βιβλίου σε παραπομπή [12] παρακάτω.

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ↑ tvrdjavagolubackigrad.rs/istorijat/.
  2. ↑ https://www.nationalgeographic.rs/vesti/13474-uskoro-otvaranje-kapija-nova-istrazivanja-promenila-saznanja-o-golubackoj-tvrdjavi.html
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 Mirjana Nikić (19 April 2019). «Неосвојива Ђердапска капија» (στα sr). Politika-Moja kuća: σελ. 1. 
  4. ↑ 4,0 4,1 «Golubac». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Μαρτίου 2007. Ανακτήθηκε στις 28 Ιανουαρίου 2007. 
  5. ↑ 5,0 5,1 «Golubac». Serbia National Association of Travel Agencies. Ανακτήθηκε στις 23 Μαρτίου 2007. 
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 Hitchcock, Don (13 Δεκεμβρίου 2004). «Golubac». Ανακτήθηκε στις 28 Ιανουαρίου 2007. 
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 7,5 Belovukovic, Katarina. «Golubacki Grad - Festung aus dem 13. Jahrhundert» (στα Γερμανικά). BEO-BOOKS: Bücher aus Serbien. Ανακτήθηκε στις 28 Ιανουαρίου 2007. 
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 8,5 8,6 Dragoljub Stevanović (30 September 2018). «Крузери под Голубачком тврђавом - Легенде уз мед и вино» (στα sr). Politika-Magazin, No. 1096: σελ. 20–21. 
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 Ranisavljević, Dejan. «Stari Grad Golubac» (στα Σερβικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Μαρτίου 2007. Ανακτήθηκε στις 3 Μαρτίου 2007. 
  10. ↑ 10,00 10,01 10,02 10,03 10,04 10,05 10,06 10,07 10,08 10,09 Andrijana Cvetićanin (14 January 2018). «Zanimljiva Srbija: Golubački grad - Bele kule na Dunavu» (στα sr). Politika-Magazin, No. 1059: σελ. 20–21. 
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 11,4 Zollner, Anton (1991). «Die Burgen "Sankt Ladislaus" und "Golubatsch"». Mittelalterliche Burgen auf dem Gebiet des rumänischen Banats (στα Γερμανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Ιουνίου 2007. Ανακτήθηκε στις 23 Μαρτίου 2007. 
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 12,4 Ćorović, Vladimir (1997). «IV. Oporavljena Srbija - V. Despot Đurađ Branković». Istorija srpskog naroda (στα Σερβικά). Banja Luka / Belgrade: Project Rastko. ISBN 86-7119-101-X. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Μαρτίου 2013. Ανακτήθηκε στις 23 Μαρτίου 2007. 
  13. ↑ 13,0 13,1 Imber, Colin (Ιουλίου 2006). «Introduction». The Crusade of Varna, 1443-45. Ashgate Publishing. σελίδες 23–26. ISBN 0-7546-0144-7. Ανακτήθηκε στις 29 Μαρτίου 2007. 
  14. ↑ Vladislav cel Inalt Tepelus. «Timeline of Romanian History, 900-1472». Romanian Knowledge Page. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Δεκεμβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 23 Μαρτίου 2007. 
  15. ↑ 15,0 15,1 W. B. Forster Bovill (1908) [1908]. Hungary and the Hungarians. London: Methuen & Co. σελ. 293. Ανακτήθηκε στις 23 Μαρτίου 2007. 
  16. ↑ 16,0 16,1 Esterházy, Péter (1999). The Glance of Countess Hahn-Hahn (Down the Danube). Translated by Richard Aczel. Evanston, Illinois: Northwestern University Press. σελ. 225. ISBN 0-8101-1760-6. Ανακτήθηκε στις 23 Μαρτίου 2007. 
  17. ↑ Perjes, Geza (1999) [1989]. «Chapter I: Methodology». Στο: Bela Kiraly. The Fall of The Medieval Kingdom of Hungary: Mohacs 1526 - Buda 1541. Columbia University Press / Corvinus Library - Hungarian History. ISBN 0-88033-152-6. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Απριλίου 2007. Ανακτήθηκε στις 23 Μαρτίου 2007. 
  18. ↑ «Matthias Corvinus». NNDB. Soylent Communications. Ανακτήθηκε στις 3 Αυγούστου 2007. 
  19. ↑ Inalcik, Halil (July 1960). «Mehmed the Conqueror (1432-1481) and His Time». Speculum (Medieval Academy of America) 35 (3): 408–427. doi:10.2307/2849734. https://archive.org/details/sim_speculum_1960-07_35_3/page/408. 
  20. ↑ 20,0 20,1 Harmankaya, Kaan (2002). «Die Familie Mihaloglu - Harmankaya» (στα Γερμανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Αυγούστου 2017. Ανακτήθηκε στις 29 Μαρτίου 2007. 
  21. ↑ 21,0 21,1 «Monumental Heritage of the Smederevo and Braničevo Region». Regional Institute for Protection of Cultural Monuments in Smederevo, Serbia. Project Rastko. 2003. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Δεκεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 29 Μαρτίου 2007. 
  22. ↑ Jelica Antelj (21 May 2018). «Do kraja godine sedam pristana na Dunavu» (στα sr). Politika: σελ. 01 & 10. http://www.politika.rs/sr/clanak/404084/Do-kraja-godine-sedam-pristana-na-Dunavu. 
  23. ↑ Mirjana Nikić (27 September 2019). (στα sr)Politika-Moja kuća: σελ. 1. 

 

Ανακτήθηκε από "https://el.wiki.x.io/w/index.php?title=Φρούριο_του_Γκόλουμπατς&oldid=10218704"