Συρταρωτό μυθιστόρημα

Συρταρωτό μυθιστόρημα (γαλλικά: Roman à tiroirs) ή συρταρωτή κωμωδία είναι αφηγηματική τεχνική που αφορά κείμενα στα οποία η διήγηση της κύριας ιστορίας διακόπτεται με την παράθεση δευτερευουσών ιστοριών που δεν είναι απαραίτητες για την εξέλιξη της κύριας ιστορίας και όπου το πεπρωμένο και οι περιπέτειες των διαφόρων ηρώων διασταυρώνονται ή καθρεφτίζονται μέσα στις φαινομενικά ασύνδετες ιστορίες. Τα δευτερεύοντα μέρη μερικές φορές αναφέρονται ως ενσωματωμένες ιστορίες, με την κύρια ιστορία να είναι η ιστορία -πλαίσιο. Σε ορισμένα μυθιστορήματα, τα δευτερεύοντα μέρη μπορεί να διακόπτονται από επί πλέον ενσωματωμένες αφηγήσεις. Τα μυθιστορήματα αυτής της τεχνικής είναι μακροσκελή, καθώς η επίλυση της κύριας αφήγησης καθυστερεί λόγω των παρεμβαλλόμενων δευτερευόντων ιστοριών.

Ζιλ Μπλας του Αλαίν Ρενέ Λεσάζ χαρακτηριστικό Συρταρωτό μυθιστόρημα

Η έκφραση είναι γαλλικός όρος και φαίνεται να χρησιμοποιήθηκε από τα μέσα του 18ου αιώνα αρχικά σε σχέση με θεατρικά έργα.

Παραδείγματα

• Δον Κιχώτης του Θερβάντες, δημοσιεύθηκε το πρώτο μέρος το 1605 και το δεύτερο μέρος το 1615
• Η Αστραία του Ονορέ ντ'Υρφέ, δημοσιεύτηκε από το 1607 έως το 1627.
• Η κωμική ιστορία του Φρανσιόν του Σαρλ Σορέλ (1623 -1626)
• Το κωμικό μυθιστόρημα του Πωλ Σκαρρόν (1651-1657)
• Ζιλ Μπλας του Αλαίν Ρενέ Λεσάζ (1715–35)
• Το Χειρόγραφο της Σαραγόσα του Γιαν Ποτότσκι, δημοσιεύτηκε αρχικά το 1794.
• Ζακ ο μοιρολάτρης και ο αφέντης του, Ντιντερό, 1771
• Νύχτες κάτω από την πέτρινη γέφυρα του Λέο Περούτς, δημοσιεύτηκε το 1953