Νεοκλασικισμός (ζωγραφική)

Στη διαμόρφωση της νεοκλασικής ζωγραφικής μετά την κυριαρχία του πομπώδη και εμφατικού χρακτήρα του Μπαρόκ αλλά και της ελαφρότητας και παραδοξότητας του Ροκοκό συνέβαλε η αναζήτηση ενός προτύπου με τα ιδεώδη της κλασικής Αρχαιότητας που να εμπεριέχουν ανώτερες ηθικές αξίες.

Προμετωπίδα του έργου «Αρχαία ανέκδοτα μνημεία» (1767) του Γερμανού αρχαιολόγου και αισθητικού Γιόχαν Γιοάχιμ Βίνκελμαν, ενός από τους πρωτοπόρους της πολιτιστικής κίνησης του νεοκλασικισμού.

Δείγμα του ιταλικού πρώιμου νεοκλασικισμού. Παρνασσός του Ανδρέα Απιάνι (1811)

Ο όρκος των Ορατίων (1787) του Ζακ Λουί Νταβίντ με σαφή αναφορά στο ηρωικό ύφος

Οιδίπους και Σφίγγα (1811) του Ντομινίκ Ένγκρ