Μαρίνα Καρέλλα

Η Μαρίνα Καρέλλα (Αθήνα, 17 Ιουλίου 1940) είναι Ελληνίδα ζωγράφος, γλύπτρια, σκηνογράφος και ενδυματολόγος.

Μαρίνα Καρέλλα
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	17 Ιουλίου 1940 (1940-07-17) Αθήνα
Χώρα πολιτογράφησης	Ελλάδα
Θρησκεία	Ανατολικός Ορθόδοξος Χριστιανισμός
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	νέα ελληνική γλώσσα
Σπουδές	Κολλέγιο Βακαλό Art & Design Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού (1963–1965) Salzburg International Summer Academy of Fine Arts
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	ζωγράφος γλύπτρια σκηνογράφος ενδυματολόγος
Περίοδος ακμής	1965
Οικογένεια
Σύζυγος	Μιχαήλ ντε Γκρες (1965–2024)
Τέκνα	Αλεξάνδρα Μιρζαγιάντζ Όλγα της Σαβοΐας-Αόστας
Γονείς	Θεόδωρος Καρέλλας και Έλλη Χαλικιοπούλου
Ιστότοπος
www.marinakarella.fr

Βιογραφικά στοιχεία

Γονείς της ήταν ο βιομήχανος Θεόδωρος Καρέλλας και η Έλλη Χαλικιοπούλου. Σύζυγός της ήταν ο λογοτέχνης και συγγραφέας, Μιχαήλ ντε Γκρες (μέλος της τέως βασιλικής οικογένειας).

Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (1960-1963). Μαθήτρια του Γιάννη Τσαρούχη, αλλά και του σπουδαίου ζωγράφου Όσκαρ Κοκόσκα. Συνέχισε τις σπουδές της στο Παρίσι, στην Ecole des beaux-arts (1963-5) και στο Σάλτσμπουργκ, στην Σχολή Kokoschka.

Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία της το 1966, όταν παρουσίασε την πρώτη έκθεση ζωγραφικής της στο Φεστιβάλ των Δύο Κόσμων στην Ιταλία.

Έργα της παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στη Galleria Levi στο Μιλάνο το 1971. Τη δεκαετία του 1970 εξέθεσε στην Gallery Iolas τους Λευκούς Πίνακές της, οι οποίοι θεωρούνται πλέον από τα διασημότερα κομμάτια της δουλειάς της. Αργότερα ασχολήθηκε με την αποτύπωση πτυχώσεων σε γύψο, μάρμαρο και μέταλλο, μεταφέροντας ένα προσφιλές της θέμα από τη ζωγραφική στη γλυπτική. Τη δεκαετία του 1980, κατά τη διαμονή της στη Νέα Υόρκη, οι πίνακές της χαρακτηρίζονται πιο «σκοτεινοί», ενώ τα πιο πρόσφατα έργα της είναι προσωπογραφίες ή εικόνες εμπνευσμένες από τη φύση.

Κατά την επιτυχημένη σταδιοδρομία της η Μαρίνα Καρέλλα έχει εκθέσει σε διάφορες πόλεις του κόσμου, όπως η Νέα Υόρκη, το Λος Άντζελες, η Μαδρίτη, οι Βρυξέλλες, η Ρώμη, και το Λονδίνο, ενώ έργα της φιλοξενούνται σε σημαντικά μουσεία και ιδρύματα. Στο ενεργητικό της καταγράφονται πάνω από τριάντα ατομικές εκθέσεις, στην Ελλάδα (Αθήνα, Χανιά, Θεσσαλονίκη) και στο εξωτερικό. Το 2005 οργανώθηκε αναδρομική έκθεση του έργου της στο Μουσείο Μπενάκη.

Αξιοσημείωτη είναι επίσης η ενασχόληση της καλλιτέχνιδας με τη σκηνογραφία και τα κουστούμια για φιλμς και θεατρικές παραστάσεις. Ενδεικτική είναι η συνεργασία της με τον γνωστό γλύπτη Τάκη για την παράσταση της Ηλέκτρας (Επίδαυρος, 1984), με τη Niki de Saint - Phalle στο φιλμ Un reve plus long que la nuit (1976), με το Εθνικό Θέατρο Πειραιά για την παράσταση Δωδέκατη Νύχτα του Σαίξπηρ (1979), με τη Λυρική Σκηνή για τις όπερες Don Juan (1972) και L' Incoronazione di Poppea (1977) κ.ά.. Οι αναζητήσεις της στον σκηνικό χώρο επηρέασαν αναπόφευκτα τη ματιά και τις εικαστικές επιλογές της.

Η καλλιτέχνιδα ξεκίνησε τη σταδιοδρομία της ως ζωγράφος. Στους πίνακές της εικονίζονται, σιωπηλά εσωτερικά, στα οποία η ανθρώπινη παρουσία, αν και απλώς υποδηλώνεται, είναι έντονα υπογραμμισμένη. Πρόκειται για ένα παιχνίδι ανάμεσα σε αντιθετικές έννοιες: παρουσία - απουσία, κίνηση - ακινησία, άγχος - ηρεμία. Οι χωρίς τίτλους εικόνες της, λουσμένες σε ψυχρό φως και ντυμένες στη λευκότητα, μεταφέρουν ένα συναίσθημα λύπης και μοναξιάς, χωρίς να φτάνουν, ωστόσο, στην απαισιοδοξία και το μηδενισμό. Ήταν θέμα οργανικής εξέλιξης των έργων της το πέρασμα σε γλυπτικές διατυπώσεις: η Καρέλλα μετέφερε απλώς στις τρεις διαστάσεις τους μυστηριώδεις τόπους των πινάκων της. Η αίσθηση της θεατρικότητας ξεπηδά αμεσότερα από τις συνθέσεις αυτές, που επιβάλλονται με το μέγεθος και τη χαρακτηριστική πτυχολογία τους. Η καλλιτέχνιδα μοιάζει να καλύπτει τα πάντα με υφάσματα από ποικίλα υλικά, μια τεχνική που έλκει μνήμες από την κλασική ελληνική αρχαιότητα, τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και τις Ινδίες. Άλλοτε διαμορφώσεις υφασμάτων απλώνονται ανεξάρτητες στο χώρο, άλλοτε υποστηρίζονται από φέρουσες κατασκευές και έχουν ως φόντο τρίπτυχα και πίνακες που λειτουργούν σαν ένα είδος ορίζοντα και άλλοτε περιτυλίγουν έπιπλα-γλυπτά.

Τα έργα της καλλιτέχνιδας «αποπνέουν μια αίσθηση μυστηρίου και παροτρύνουν τον θεατή να μην παγιδευθεί σε μια ερμηνεία αλλά να περιπλανηθεί, να νιώσει την ελευθερία και να ταξιδέψει σε δικούς του κόσμους», ενώ στην τέχνη της «διαφαίνονται τόσο οι ελληνικές της ρίζες όσο και οι επιδράσεις διαφόρων πολιτισμών».

Οικογένεια

Παντρεύτηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1965, στην Αθήνα, τον λογοτέχνη και συγγραφέα, Μιχαήλ ντε Γκρες, πρίγκιπα, μέλος της τέως βασιλικής οικογένειας, και απέκτησαν δύο παιδιά:

• την Αλεξάνδρα, 15 Οκτωβρίου 1968, παντρεύτηκε τον Νικόλαο Μιρζαγιάντζ και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Τιγκράν και τον Δαρείο.
• την Όλγα, γενν. 17 Νοεμβρίου 1971, παντρεύτηκε τον 2ο εξάδελφό της Πρίγκιπα Αιμόνε, γιο του Αμεντέο, ο οποίος είναι γιος της κόρης του βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄, Πριγκίπισσας Ειρήνης. Η Όλγα είναι δισεγγονή και ο Αιμόνε τρισεγγονός, του βασιλιά Γεωργίου Α΄. Επίσης και οι δύο είναι δισεγγονοί του Ιωάννη της Ορλεάνης δούκα του Γκιζ. Έχουν τρία παιδιά, τον πρίγκιπα Ουμπέρτο, τον πρίγκιπα Αμεντέο και την πριγκίπισσα Ιζαμπέλλα της Σαβοΐας.

Ωστόσο, επειδή ο γάμος αυτός θεωρείται μη δυναστικός, δεν απέκτησε τον τίτλο της «Πριγκίπισσας της Ελλάδας και της Δανίας», ούτε και την προσφώνηση της "Βασιλικής Υψηλότητας", αλλά αναφέρεται ως "Μαρίνα, Σύζυγος του Πρίγκιπα Μιχαήλ της Ελλάδας και της Δανίας".

Διαμένει με τον Μιχαήλ στη Γαλλία και στις Η.Π.Α, επίσης διατηρούν μια οικία στην Πάτμο.