Βικιπαίδεια

Μάντι Γουότερς

Ο Μάντι Γουότερς ( Muddy Waters - πραγματικό όνομα McKinley Morganfield, 4 Απριλίου 1913 - 30 Απριλίου 1983) ήταν Αμερικάνος μουσικός της μπλουζ, γνωστός σαν ο "πατέρας της σκηνής μπλουζ του Σικάγου". Το περιοδικό Rolling Stone τον έχει κατατάξει στη 17η θέση της λίστας με τους εκατό σπουδαιότερους μουσικούς όλων των εποχών.[2]

Μάντι Γουότερς
Ο Muddy Waters σε συναυλία το 1971 στο Τορόντο
Πληροφορίες
Όνομα γέννησηςΜακΚίνλεϊ Μόργκανφιλντ (McKinley Morganfield)
Γέννηση4  Απριλίου 1913 (πιθανώς)
Rolling Fork[1] ή Issaquena County
Θάνατος30  Απριλίου 1983
Westmont
ΚαταγωγήΙσακένα, Μισσισσιππής, ΗΠΑ
EίδοςBlues
ΙδιότητεςΜουσικός, Συνθέτης
Μουσικά όργαναΦωνητικά, Κιθάρα, Φυσαρμόνικα
Παρουσία1941 - 1982
Δισκογραφική εταιρείαAristocrat, Chess, Testament
Ιστότοπος
http://www.muddywaters.com/
wikidata (π)

Βιογραφία

Επεξεργασία

Τα πρώτα χρόνια

Επεξεργασία

Ο Waters γεννήθηκε στην κομητεία της Ισακένα του Μισισίπι των Ηνωμένων Πολιτειών, στις 4 Απριλίου του 1913.[3] Το προσωνύμιο "Muddy" του το έδωσε η γιαγιά του, Ντέλα Γκραντ, γιατί του άρεσε να παίζει με το νερό της λάσπης κατά την παιδική του ηλικία.[4] Αργότερα, ο ίδιος προσέθεσε τη λέξη "Waters" ολοκληρώνοντας το όνομα με το οποίο έγινε διάσημος. Κατά τα εφηβικά του χρόνια, έμαθε αρχικά να παίζει φυσαρμόνικα και στη συνέχεια ακουστική κιθάρα με κύριες επιρροές τον Ρόμπερτ Τζόνσον και τον Σον Χάουζ.

Το Νοέμβριο του 1932, παντρεύτηκε την πρώτη του σύζυγο, Μέιμπελ Μπέρι, με την οποία χώρισε τρία χρόνια αργότερα, όταν ο Waters έκανε το πρώτο του παιδί με μία άλλη γυναίκα, την Λεόλα Σπέιν.

Το 1940, μετακόμισε στο Σικάγο για πρώτη φορά για να παίξει κιθάρα με τον Σάιλας Γκριν, επιστρέφοντας στο Μισισίπι λίγους μήνες αργότερα. Το καλοκαίρι του 1941, ο πολυπράγμων Άλαν Λόμαξ μετέβη στην περιοχή μέσω της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών για να ηχογραφήσει διάφορους φολκ μουσικούς της επαρχίας. Ένας εξ αυτών ήταν και ο Muddy Waters, τον οποίο ηχογράφησε έξω από το σπίτι του, δουλειά για την οποία κέρδισε είκοσι δολάρια και δύο αντίτυπα της μουσικής του.[5] Ο Λόμαξ επέστρεψε ένα χρόνο αργότερα, ηχογραφώντας και πάλι τον Waters. Οι δύο αυτές ηχογραφήσεις εκδόθηκαν στη συλλογή "Muddy Waters: The Complete Plantation Recordings. The historic 1941-42 Library of Congress field recordings", το 1993.[6]

Εκείνο το διάστημα παντρεύτηκε για δεύτερη φορά, μία κοπέλα με το όνομα Σάλι Ανν, πριν μετακομίσει για δεύτερη και οριστική φορά στο Σικάγο, το 1943.[7] Στο Σικάγο έζησε για ένα μικρό διάστημα με κάποιο συγγενή του, ενώ δούλευε σε εργοστάσιο την ημέρα και έπαιζε μουσική τα βράδια. Στις πρώτες του εμφανίσεις άνοιγε τις εμφανίσεις του Big Bill Broonzy και πήρε την πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα το 1945.

Την επόμενη χρονιά, ηχογράφησε κάποια τραγούδια για τον J. Mayo Williams μέσω της "Columbia Records", ενώ μέσα στο 1946 ηχογράφησε για την "Aristocrat Records" των αδελφών Λέοναρντ και Φιλ Τσες. Το 1947 έπαιξε κιθάρα με τον Sunnyland Slim στο πιάνο για το σινγκλ "Gypsy Woman" / "Little Anna Mae", αλλά η πρώτη του μεγάλη επιτυχία ήρθε την επόμενη χρονιά με το σινγκλ "(I Feel Like) Going Home" / "I Can't Be Satisfied" το οποίο σκαρφάλωσε στο # 11 της λίστας Hot R&B Songs του Billboard.

Εμπορική επιτυχία

Επεξεργασία

Η "Aristocrat" μετονομάστηκε σε "Chess Records" και ο Waters κυκλοφόρησε την μεγάλη επιτυχία "Rollin' Stone", του οποίου τα έσοδα του επέτρεψαν να παραιτηθεί από την καθημερινή του δουλειά. Το συγκεκριμένο κομμάτι συμπεριλήφθηκε στη λίστα με τα "500 καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών" του περιοδικού "Rolling Stone", το οποίο πήρε το όνομα του από αυτό το τραγούδι.[8]

 
Το σινγκλ του Mannish Boy από το 1955

Η "Chess" δεν επέτρεπε στον Waters να ηχογραφεί στο στούντιο με τους ίδιους μουσικούς με τους οποίους έπαιζε καθημερινά, παρέχοντας του άτομα που θεωρούσε κατάλληλα για τις ηχογραφήσεις. Από τον Σεπτέμβριο του 1953 και έπειτα, τον πλαισίωναν μερικά από τα σπουδαιότερα ονόματα της μπλουζ μουσικής σκηνής, με τον Τζίμι Ρότζερς να έχει αναλάβει την κιθάρα, τον Μάριον Γουόλτερ Τζέικομπς (γνωστό ως "Little Walter") την φυσαρμόνικα, τον Ότις Σπαν το πιάνο και τον Έλτζιν Έβανς τα τύμπανα. Σε συνεργασία με τον μπασίστα και συνθέτη Γουίλι Ντίξον, κυκλοφόρησαν μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της καριέρας του Waters, όπως το "I'm Your Hoochie Coochie Man" που έφθασε στο # 3 των Hot R&B Songs, το "Just Make Love to Me (I Just Want to Make Love to You)" (# 4) και το "I'm Ready".

Το 1954, ο Howlin' Wolf αποφάσισε να μετακομίσει στο Σικάγο μετά την επιτυχία των σινγκλ που είχε κυκλοφορήσει μέσω της "Chess". Λίγο μετά την άφιξη του στο Σικάγο ξεκίνησε η αντιπαλότητα του με τον Waters. Ο κύριος λόγος της αντιπαλότητας τους αυτής ήταν ότι ο Γουίλι Ντίξον έγραφε τραγούδια και για τους δύο. Τα "I'm Your Hoochie Coochie Man" και "Just Make Love to Me (I Just Want to Make Love to You)" του Waters και το "Little Red Rooster", "I Ain't Superstitious" και "Evil" του Wolf ήταν συνθέσεις του Ντίξον, για τον οποίο ο Wolf υποψιαζόταν ότι έδινε τις καλύτερες του δημιουργίες στον Waters, γεγονός που φούντωσε ακόμη περισσότερο την αναμεταξύ τους έχθρα.[9]

Η επιτυχία του Waters βοήθησε τους μουσικούς που τον συνόδευαν να γνωρίσουν επιτυχία με τις προσωπικές τους δουλειές, όπως ο Little Walter με το σινγκλ "Juke" που ανέβηκε στην κορυφή του R&B chart το 1952, κάτι που επανέλαβε τρία χρόνια αργότερα με το "My Babe", ο Ρότζερς που παραιτήθηκε το 1955 για να συνεχίσει με το προσωπικό του σχήμα, ενώ ο Ότις Σπαν συνέχισε στο συγκρότημα του Waters παράλληλα με την προσωπική του καριέρα.


Το 1955, ο Waters κυκλοφόρησε ένα από τα γνωστότερα τραγούδια του, το "Mannish Boy" σκαρφαλώνοντας στο # 5, ενώ την ίδια χρονιά είχε άλλες δύο επιτυχίες με τα "Sugar Sweet (I Can't Call Her Sugar)" και "Trouble No More". Ακολούθησαν τα "Forty Days & Forty Nights" και "Don't Go No Further" στις αρχές του 1956, τα οποία ανέβηκαν στο Top-10 ενώ μέσα στη χρονιά κυκλοφόρησε ένα από τα γνωστότερα του τραγούδια, το "Got My Mojo Working".[10]

Ηχογραφήσεις δίσκων και πειραματισμός

Επεξεργασία

Το 1958, κυκλοφόρησε η τελευταία μεγάλη εμπορική του επιτυχία, το κομμάτι "Close to You", ενώ την ίδια χρονιά ο Waters μετέβη στη Μεγάλη Βρετανία, παρουσιάζοντας τον ήχο των ηλεκτρικών μπλουζ για πρώτη φορά στη Γηραιά Αλβιόνα, μαζί με το τζαζ συγκρότημα Chris Barber band και τον Ότις Σπαν. Η ηλεκτρική "slide" κιθάρα και τα στομφώδη φωνητικά του σόκαραν το άπειρο σε κάτι τέτοιο αγγλικό κοινό.[11]

Στις 3 Ιουλίου 1960, εμφανίστηκε στο φεστιβάλ τζαζ του Νιούπορτ με τον κιθαρίστα Πατ Χέιρ, τον μπασίστα Άντριου Στίβενς, το ντράμερ Φράνσις Κλέι και τον Ότις Σπαν στο πιάνο. Η ηχογράφηση της συγκεκριμένης συναυλίας κυκλοφόρησε στις 15 Νοεμβρίου 1960 με τον τίτλο "At Newport 1960" και έχει καταταχθεί στην 348η θέση της λίστας με τα "500 σπουδαιότερα άλμπουμ όλων των εποχών" από το περιοδικό "Rolling Stone".[12] Μέσα στη χρονιά, είχε κυκλοφορήσει το άλμπουμ "Muddy Waters Sings Big Bill Broonzy", αποτίοντας φόρο τιμής σε μία από τις μεγαλύτερες καλλιτεχνικές επιρροές του. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ο Waters και το συγκρότημα του ηχογραφήθηκαν στερεοφωνικά.[13]

Ακολούθησε το "Folk Singer" τον Απρίλιο του 1964, με τον Waters και τον Buddy Guy να παίζουν ακουστική κιθάρα, τον Γουίλι Ντίξον, κοντραμπάσο και τον Κλίφτον Τζέιμς, τύμπανα. Το άλμπουμ έχει τοποθετηθεί στη θέση # 282 της λίστας του "Rolling Stone" και έλαβε ιδιαίτερα θετικές κριτικές παρά το γεγονός ότι δεν κατάφερε να μπει στα τσαρτ καμίας χώρας.[14] Κατά την περιοδεία για την προώθηση του δίσκου, έπαιξε στο "American Folk Blues Festival", ενώ περιόδευσε στην Ευρώπη παίζοντας στην Αγγλία, τη Γερμανία, το Βέλγιο, τη Δανία και τη Γαλλία. Μερικά από τα τραγούδια τα οποία έπαιζε ήταν τα "My Captain", "Rollin' Stone", "Five Long Years", "Blow Wind Blow", "Trouble No More", "My Home Is In The Delta" και "Got My Mojo Working".

Ακολούθησε η συλλογή "The Real Folk Blues" για να συνεχίσει με το "Brass and the Blues" στα τέλη του 1966, στο οποίο μετά την ηχογράφηση των βασικών κομματιών προστέθηκαν πνευστά, ενώ ο δίσκος χαρακτηρίστηκε από τις σόουλ επιρροές του.[15]

Το 1967, ένωσε τις δυνάμεις του με τον Bo Diddley και τον Little Walter για το άλμπουμ "Super Blues", το οποίο κυκλοφόρησε τον Ιούνιο εκείνης της χρονιάς μέσω της "Checker Records", θυγατρικής της "Chess".[16] Το δεύτερο μέρος της συγκεκριμένης έκδοσης ακολούθησε την επόμενη χρονιά, με τον Howlin' Wolf να παίρνει τη θέση του Little Walter για το "The Super Super Blues Band".[17]

Τον Μάιο του 1968, ηχογράφησε το άλμπουμ "Electric Mud" το οποίο κυκλοφόρησε στις 5 Οκτωβρίου εκείνης της χρονιάς, όντας ο πρώτος του δίσκος που μπήκε στις λίστες του Billboard 200 πουλώντας 150.000 αντίτυπα στις πρώτες έξι εβδομάδες της κυκλοφορίας του, ενώ σκαρφάλωσε στο # 47 στα τσαρτ του Καναδά.[18] Οι ηχογραφήσεις πραγματοποιήθηκαν με το ψυχεδελικό σόουλ συγκρότημα Rotary Connection, μετά από πρόταση του παραγωγού Μάρσαλ Τσες για να πειραματιστεί ο Waters με τον ήχο του. Το άλμπουμ θεωρείται αντιφατικό λόγω της μίξης των ηλεκτρικών μπλουζ με ψυχεδελικά στοιχεία, αν και αποτέλεσε επιρροή για αρκετά συγκροτήματα εκείνης της εποχής. Μετά από έντονη κριτική που δέχτηκε, ο Waters δήλωσε ότι "δεν του άρεσε ο δίσκος και ο ήχος του και δεν το θεωρούσε μπλουζ".[19][20]

Λίγους μήνες αργότερα, ακολούθησε το "After the Rain" με περιορισμένα τα ψυχεδελικά στοιχεία, ενώ ο Waters έπαιξε κιθάρα στα τέσσερα από τα οκτώ τραγούδια του δίσκου, κάτι που απουσίαζε από τις ηχογραφήσεις του κατά τη δεκαετία του '60.[21]

Τον Αύγουστο του 1969, κυκλοφόρησε το ηχογραφημένο από τις 21 μέχρι τις 24 Απριλίου εκείνης της χρονιάς, "Fathers and Sons". Ο δίσκος περιελάμβανε ηχογραφήσεις από τα "Tel Mar Studios" του Σικάγου, όπως και ζωντανές εκτελέσεις από το "Super Cosmic Joy-Scout Jamboree" την τελευταία ημέρα των ηχογραφήσεων. Τον Waters συνόδευαν πέραν του Ότις Σπαν στο πιάνο, ο Μάικ Μπλούμφιλντ στην κιθάρα, ο Πολ Μπάτερφιλντ στη φυσαρμόνικα, ο Ντόναλντ Νταν στο μπάσο και ο Σαμ Λέι στα τύμπανα.[22] Ο δίσκος έφθασε στο # 70 του Billboard, την υψηλότερη θέση από οποιοδήποτε άλλο άλμπουμ του Muddy Waters.[23]

Αλλαγές και προβλήματα υγείας

Επεξεργασία
 
Ο δίσκος "Hard Again", ο πρώτος που κυκλοφόρησε ο Muddy Waters μέσω της εταιρείας Blue Sky Records

Στις 16 Οκτωβρίου 1969, ο Λέοναρντ Τσες έπαθε έμφραγμα και πέθανε την ώρα που οδηγούσε. Λίγο πριν, μαζί με τον αδελφό του, Φιλ Τσες, πούλησαν την "Chess Records" στην "General Recorded Tape Corporation" έναντι 6,5 εκατομμυρίων δολαρίων και 20% των μετοχών.[24]

Το ίδιο διάστημα, ο Waters αντιμετώπισε προβλήματα υγείας με τους γιατρούς να τον αναγκάζουν να σταματήσει να πίνει βαριά αλκοολούχα ποτά, επιτρέποντας του να συνεχίσει με σαμπάνια "Piper-Heidsieck" με σκοπό να κρατήσει την πίεση του σε φυσιολογικά πλαίσια.[25] Εκείνη τη χρονιά και μετά από 17 χρόνια συνεργασίας, ο Ότις Σπαν αποχώρησε δίνοντας τη θέση του στον Γουίλι Πέρκινς. Στις 24 Απριλίου 1970 πέθανε από καρκίνο στο ήπαρ σε ηλικία 40 ετών.[26]

Μετά από μία συναυλία στο Τενεσί, ο Muddy Waters επέστρεφε στο Σικάγο με το αυτοκίνητο του, όταν ήλθε σε μετωπική σύγκρουση με αυτοκίνητο που ξέφυγε από το αντίθετο ρεύμα. Ο οδηγός του οχήματος του Waters έχασε τη ζωή του, ενώ ο ίδιος έσπασε τρία πλευρά, τη λεκάνη του, ο γοφός του θρυμματίστηκε και εξαρθρώθηκε η πλάτη του. Μετά από δύο μήνες νοσηλείας, πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο τον Ιανουάριο του 1970, περπατώντας με μπαστούνι και έχοντας τα χέρια του πρησμένα σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην μπορεί να παίξει κιθάρα.[27]

Μετά τη βελτίωση της υγείας του, ο Waters περιόδευσε και πάλι στην Ευρώπη, αλλά λόγω σφάλματος του μάνατζερ του δεν πληρώθηκε για τις εμφανίσεις του στην Αγγλία. Γι' αυτό το λόγο, τον απέλυσε και συνέχισε κλείνοντας ο ίδιος τις εμφανίσεις του, μέχρι που γνώρισε τον Σκοτ Κάμερον, ο οποίος τον βοήθησε να ξεφύγει από τα μικρά κλαμπ προωθώντας τον σε μεγαλύτερο αγοραστικό κοινό.[28]

Οι εμφανίσεις του στις 11 και 12 Ιουνίου στο κλαμπ "Mister Kelly's" ηχογραφήθηκαν, για να κυκλοφορήσουν τον Δεκέμβριο εκείνης της χρονιάς στο άλμπουμ "Muddy Waters Live (At Mr. Kelly's)", το οποίο σηματοδότησε τη μεταστροφή του προς ένα ευρύτερο κοινό και τη γενικότερη επιστροφή του μετά τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπισε.[29]

Το 1971, κέρδισε το βραβείο "Grammy" στην κατηγορία "Best Ethnic or Traditional Folk Recording" για τη συλλογή ανέκδοτων ηχογραφήσεων "They Call Me Muddy Waters" που είχε κυκλοφορήσει τον Δεκέμβριο του 1970.[30]

Στα τέλη του 1971, ο Waters μετέβη στο Λονδίνο μαζί με τον Κάρεϊ Μπελ στη φυσαρμόνικα και τον Σάμι Λόχορν στην κιθάρα. Από τις 4 μέχρι τις 8 Οκτωβρίου, ηχογράφησαν το δίσκο "The London Muddy Waters Sessions" μαζί με τον Ρόρι Γκάλαχερ, τον Στιβ Γουίνγουντ, τον μπασίστα Ρικ Γκρις και τον πρώην ντράμερ του Τζίμι Χέντριξ, Μιτς Μίτσελ. Το συγκεκριμένο άλμπουμ έδωσε στον Waters το δεύτερο του "Grammy".[31]

Επιστροφή στις επιτυχίες

Επεξεργασία

Στις 15 Μαρτίου 1973, η σύζυγος του Muddy Waters, Τζενίβα Μόργκανφιλντ πέθανε από καρκίνο, οδηγώντας τον και πάλι σε ιατρική βοήθεια, μετά από την οποία αναγκάστηκε να κόψει το κάπνισμα. Ο Waters ανέλαβε την επιμέλεια κάποιων από τα παιδιά του, μεταξύ αυτών και ο μετέπειτα κιθαρίστας Γουίλιαμ "Big Bill" Μόργκανφιλντ. Θεωρώντας ότι το Σικάγο δεν ήταν κατάλληλο μέρος για να ζήσει με την οικογένεια του, μετακόμισε στο Γουέστμοντ του Ιλινόι, ένα μέρος το οποίο βρήκε με την βοήθεια του Σκοτ Κάμερον. Μετά από μία συναυλία στη Φλόριντα, γνώρισε τη μέλλουσα σύζυγο του, Μάρβα Τζιν Μπρουκς, η οποία ήταν 19 ετών και μετακόμισε μαζί του στο νέο του σπίτι.[32]

Τον Μάρτιο του 1974 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Chess Records"[33] κυκλοφόρησε το αλμπουμ με τίτλο ""Unk" in Funk", στο οποίο συμμετείχαν μουσικοί όπως ο Πάιντοπ Πέρκινς, ο Μπομπ Μάργκολιν, ο Λούθερ Τζόνσον, ο Κάλβιν Τζόουνς και ο Γουίλι Σμιθ.

Το 1975, συνεργάστηκε με τον Πολ Μπάτερφιλντ, τον μπασίστα Φρεντ Κάρτερ, τον κιθαρίστα Μπομπ Μάργκολιν, τον σαξοφωνίστα Γκαρθ Χάντσον και το ντράμερ Λέβον Χελμ για το δίσκο "Muddy Water's Woodstock Album", ο οποίος έδωσε στον τραγουδιστή το τρίτο του βραβείο "Grammy".[34]

Μετά τη λύση της συνεργασίας του με την "Chess", ο Waters υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με τη δισκογραφική εταιρεία "Epic Records" και μετά από προτροπή του Τζόνι Γουίντερ στην "Blue Sky", ηχογραφώντας το άλμπουμ "Hard Again" με την συμμετοχή του Γουίντερ στην κιθάρα και την παραγωγή. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε στις 10 Ιανουαρίου 1977, μπαίνοντας στη λίστα του Billboard και δίνοντας στον τραγουδιστή το τέταρτο του βραβείο "Grammy". Ο δίσκος χαρακτηρίστηκε ως η επιστροφή του Waters στον αρχικό ήχο των μπλουζ του Σικάγου.[35]

Μετά από μία σύντομη περιοδεία, οι Muddy Waters Blues Band επέστρεψαν στο στούντιο τον Οκτώβριο του 1977. Με τη συμμετοχή και πάλι του Γουίντερ, ηχογράφησαν το άλμπουμ "I'm Ready", το οποίο εκδόθηκε στις αρχές του 1978 δίνοντας στον καλλιτέχνη άλλο ένα "Grammy".[36]

Το επίπεδο των συναυλιών του Waters αποτυπώθηκε στο ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ "Muddy "Mississippi" Waters – Live", του οποίου οι ηχογραφήσεις προέρχονται από εμφανίσεις του κατά την περιοδεία του "Hard Again" και του "I'm Ready". Η κυκλοφορία του άλμπουμ έγινε το 1979, με τον τραγουδιστή να λαμβάνει το έκτο και τελευταίο βραβείο "Grammy".[37]

Ο Waters περιόδευσε στην Ευρώπη με μεγάλα έσοδα και ηχογράφησε το τελευταίο άλμπουμ του με τίτλο "King Bee", τον Μάιο του 1980. Το άλμπουμ ολοκληρώθηκε μέσα διάστημα τριών ημερών λόγω των προβλημάτων υγείας που πλέον αντιμετώπιζε ο καλλιτέχνης, με τους Γουίντερ και Μάργκολιν να δηλώνουν απογοητευμένοι από το αποτέλεσμα.[38]

Οι σχέσεις μεταξύ των μελών του συγκροτήματος του και του μάνατζερ Σκοτ Κάμερον ήταν τεταμένες και μετά την άρνηση του τελευταίου να αυξήσει την αμοιβή τους πριν από την έναρξη μιας περιοδείας στην Ιαπωνία, όλα τα μέλη παραιτήθηκαν και ο Waters βρήκε τον εαυτό του μπροστά σε ένα νέο συγκρότημα.[39]

Το τέλος του καλλιτέχνη

Επεξεργασία

Στα τέλη του 1981, ο Muddy Waters διαγνώστηκε με καρκίνο του πνεύμονα, για την αντιμετώπιση του οποίου αφαιρέθηκε κομμάτι του πνεύμονα του. Μετά από ακτινοθεραπεία στην οποία υποβλήθηκε, ο Waters αρνήθηκε την χημειοθεραπεία. Η ασθένεια κρατήθηκε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και το καλοκαίρι του 1982 προγραμματίσθηκε μία νέα περιοδεία.

Σε μία εμφάνιση του Έρικ Κλάπτον στο Μαϊάμι στις 30 Ιουνίου 1982, ο Waters ανέβηκε στη σκηνή χωρίς να το γνωρίζει ο Κλάπτον από πριν, για να τραγουδήσει το "Blow Wind Blow". Κατά την επιστροφή του από τη συναυλία, παρουσίασε αιμόπτυση και μετά από εξέταση ενημερώθηκε ότι το καρκίνωμα είχε επανεμφανιστεί. Το σώμα του είχε εξασθενίσει σε βαθμό που δεν ήταν ικανό να αντέξει μία ακόμη επέμβαση και ο Waters επέλεξε να επιστρέψει στο σπίτι του. Πέθανε στις 30 Απριλίου 1983 στον ύπνο του, από καρδιακή ανεπάρκεια.[40] Η κηδεία του πραγματοποιήθηκε στο κοιμητήριο του Ρέστβεϊλ στο Άσλιπ του Ιλινόι, με την παρουσία πολλών καλλιτεχνών τους οποίους επηρέασε, αλλά και μεγάλου πλήθους οπαδών της μουσικής του.[41]

Το 1987, εντάχθηκε στο Rock and Roll Hall of Fame και πέντε χρόνια αργότερα έλαβε το βραβείο "Grammy" στην κατηγορία "Βραβεία Γκράμι για Συνολική Προσφορά".

Βραβεία

Επεξεργασία

Grammy

Επεξεργασία
Βραβεία Grammy του Muddy Waters
Έτος Κατηγορία Τίτλος Εταιρεία Αποτέλεσμα
1961 Best Rhythm and Blues Performance Got My Mojo Working Chess Υποψήφιος
1971 Best Ethnic or Traditional Folk Recording Sail On Chess Υποψήφιος
1972 Best Ethnic or Traditional Folk Recording They Call Me Muddy Waters MCA/Chess Νικητής
1973 Best Ethnic or Traditional Folk Recording The London Muddy Waters Sessions MCA/Chess Νικητής
1974 Best Ethnic or Traditional Folk Recording Can't Get No Grindin' Chess Υποψήφιος
1975 Best Ethnic or Traditional Folk Recording London Revisited Chess Υποψήφιος
1976 Best Ethnic or Traditional Folk Recording Muddy Water's Woodstock Album MCA/Chess Νικητής
1978 Best Ethnic or Traditional Folk Recording Hard Again Blue Sky Νικητής
1979 Best Ethnic or Traditional Folk Recording I'm Ready Blue Sky Νικητής
1980 Best Ethnic or Traditional Folk Recording Muddy "Mississippi" Waters – Live Blue Sky Νικητής
1982 Best Ethnic or Traditional Folk Recording Blues Deluxe Blue Sky Υποψήφιος

W.C. Handy Blues

Επεξεργασία
Βραβεία W.C. Handy Blues του Muddy Waters
Έτος Κατηγορία Τίτλος
1983 Single of the Year Got My Mojo Working
1985 Reissue album of the Year Rare and Unissued
1990 Reissue album of the Year The Chess Box
1994 Reissue album of the Year The Complete Plantation Recordings
1995 Reissue album of the Year One More Mile

Rock and Roll Hall of Fame

Επεξεργασία

Τέσσερα τραγούδια του Muddy Waters έχουν συμπεριληφθεί στη λίστα "500 Songs That Shaped Rock and Roll" του Rock and Roll Hall of Fame[42]

Έτος Τίτλος
1950 Rollin' Stone
1954 I'm Your Hoochie Coochie Man
1955 Mannish Boy
1956 Got My Mojo Working

Δισκογραφία

Επεξεργασία

Στούντιο ηχογραφήσεις

Επεξεργασία

Άλλες συνεργασίες

Επεξεργασία

Ζωντανές ηχογραφήσεις

Επεξεργασία

Συλλογές

Επεξεργασία
  • The Best of Muddy Waters (1958)
  • The Real Folk Blues (1966)
  • More Real Folk Blues (1967)
  • They Call Me Muddy Waters (1970)
  • McKinley Morganfield a.k.a. Muddy Waters (1971)
  • Rolling Stone (1982)
  • Rare and Unissued (1984)
  • Trouble No More: Singles 1955-1959 (1989)
  • The Chess Box (1990)
  • Blue Sky (1992)
  • The Complete Plantation Recordings (1993)
  • One More Mile (1994)
  • His Best: 1947 to 1955 (1997)
  • His Best: 1956 to 1964 (1997)
  • King of the Electric Blues (1997)
  • The Best of Muddy Waters – The Millennium Collection (1999)
  • Rollin' Stone: The Golden Anniversary Collection (2000)
  • The Anthology (1947–1972) (2001)
  • Martin Scorsese Presents the Blues: Muddy Waters (2003)
  • Hoochie Coochie Man: The Complete Chess Masters, Vol. 2: 1952–1958 (2004)
  • The Definitive Collection (2006)
  • Playlist: The Very Best of Muddy Waters (2011)
  • You Shook Me: The Chess Masters, Vol. 3: 1958 to 1963 (2012)


Σινγκλ

Επεξεργασία
  • "Country Blues" / "I Be's Troubled" (1941)
  • "Gypsy Woman" / "Little Anna Mae" (1947)
  • "(I Feel Like) Going Home" / "I Can't Be Satisfied" (1948)
  • "Train Fare Home" / "Sittin' Here and Drinkin' (Whiskey Blues)" (1948)
  • "You're Gonna Miss Me (When I'm Dead and Gone)" / "Mean Red Spider" (1948)
  • "Streamline Woman" / "Muddy Jumps One" (1948)
  • "Little Geneva" / "Canary Bird" (1948)
  • "Screamin' and Cryin' / "Where's My Woman Been" (1949)
  • "Rollin' and Tumblin'" part 1 / "Rollin' and Tumblin'" part 2 (1950)
  • "Rollin' Stone" / "Walkin' Blues" (1950)
  • "You're Gonna Need My Help I Said (Gonna Need My Help)" / "Sad Letter Blues" (1950)
  • "Louisiana Blues" / "Evan's Shuffle (Inst.) (Ebony Shuffle)" (1950)
  • "Long Distance Call" / "Too Young Too Know" (1951)
  • "Honey Bee" / "Appealing Blues (Hello Little Girl)" (1951)
  • "Still a Fool" / "My Fault" (1951)
  • "She Moves Me" / "Early Morning Blues (Before Daybreak)" (1952)
  • "All Night Long" / "Country Boy" (1952)
  • "Please Have Mercy" " "I Can't Be Satisfied" (1952)
  • "Standing Around Crying" / "Gone to Main Street" (1952)
  • "She's All Right" / "Sad, Sad Day" (1952)
  • "Turn the Lamp Down Low (Baby Please Don't Go)" / "Who's Gonna Be Your Sweet Man" (1953)
  • "Mad Love (I Want You to Love Me)" / "Blow Wind Blow" (1953)
  • "I'm Your Hoochie Coochie Man" / "She's So Pretty" (1954)
  • "Just Make Love to Me (I Just Want to Make Love to You)" / "Oh Yeah" (1954)
  • "I'm Ready" / "I Don't Know Why" (1954)
  • "I'm a Natural Born Lover" / "Loving Man" (1954)
  • "I Want to Be Loved" / "My Eyes (Keep Me in Trouble)" (1955)
  • "Manish Boy (Mannish Boy)" / "Young Fashioned Ways (Old Fashioned Ways)" (1955)
  • "Sugar Sweet (I Can't Call Her Sugar)" (1955)
  • "Trouble No More" (1955)
  • "Forty Days and Forty Nights" / "All Aboard" (1956)
  • "Don't Go No Farther" / "Diamonds at Your Feet" (1956)
  • "Just to Be with You" / "I Got to Find My Baby" (1956)
  • "Got My Mojo Working" / "Rock Me" (1956)
  • "Good News" / "Come Home Baby (I Wish You Would)" (1957)
  • "I Live the Life I Love (I Love the Life I Live)" / "Evil" (1957)
  • "I Won't Go On" / "She's Got It" (1958)
  • "Close to You" / "She's Nineteen Years Old" (1958)
  • "Walking Thru the Park (Walking in the Park)" / "Mean Mistreater" (1958)
  • "Clouds in My Heart" / "Ooh Wee" (1958)
  • "Take the Bitter with the Sweet" / "She's Into Something" (1959)
  • "Recipe for Love" / "Tell Me Baby" (1959)
  • "I Feel So Good" / "When I Get to Thinking" (1959)
  • "Read Way Back" / "I'm Your Doctor" (1960)
  • "Look What You've Done" / "Love Affair" (1960)
  • "Tiger in Your Tank" / "Meanest Woman" (1960)
  • "Got My Mojo Working Part 1 (live)" / "Woman Wanted" (1960)
  • "Messin' with the Man" / "Lonesome Bedroom Blues" (1961)
  • "Going Home" / "Tough Times" (1962)
  • "You Shook Me" / "Muddy Waters Twist" (1962)
  • "You Need Love" / "Little Brown Bird" (1963)
  • "Five Long Years" / "Twenty Four Hours" (1963)
  • "The Same Thing" / "You Can't Lose What You Ain't Never Had" (1964)
  • "My John the Conquer Root" / "Short Dress Woman" (1964)
  • "Put Me in Your Lay Away" / "Still a Fool" (1964)
  • "My Dog Can't Bark" / "I Got a Rich Man's Woman" (1965)
  • "Corine, Corina" / "I'm Your Hoochie Coochie Man" (1966)
  • "Birdnest on the Ground" / "When the Eagle Flies" (1967)
  • "Going Home" / "I Feel So Good" (1969)
  • "Making Friends" / "Two Steps Forward" (1971)
  • "The Blues Had a Baby and They Named It Rock and Roll (No. 2)" / "Mannish Boy" (1977)
  • "I'm Your Hoochie Coochie Man" (remake) / "Mannish Boy (edit)" (1977)

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ↑ Eileen Southern: «Biographical Dictionary of Afro-American and African Musicians» (Αγγλικά) Greenwood Publishing Group. 1982.
  2. ↑ «100 GREATEST ARTISTS, 17. Muddy Waters». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Ιουνίου 2013. Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2013. 
  3. ↑ «Muddy Waters is born — History.com This Day in History — 4/4/1913». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2013. 
  4. ↑ «McKinley Morganfield "Muddy Waters" - Delta School». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2013. 
  5. ↑ Lomax Family Collections at the American Folklife Center
  6. ↑ Muddy Waters – The Complete Plantation Recordings
  7. ↑ Muddy Waters Biography 1
  8. ↑ «Rollin' Stone Muddy Waters». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Ιουνίου 2008. Ανακτήθηκε στις 18 Ιουνίου 2008. 
  9. ↑ The life and times of Howlin' Wolf | MusicRadar
  10. ↑ Muddy Waters Biography, Allmusic
  11. ↑ Allmusic, Muddy Waters Live in 1958
  12. ↑ «Rolling Stone's 500 Greatest Albums of all time (2012 Edition)». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Ιουλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2013. 
  13. ↑ Allmusic, Muddy Waters Sings Big Bill Broonzy
  14. ↑ Allmusic, Mudday Waters, Folk Singer
  15. ↑ Allmusic, Muddy Waters Brass and the Blues
  16. ↑ New Album Releases, Billboard, June 17, 1967
  17. ↑ Allmusic, The Super Super Blues Band
  18. ↑ «Top Albums/CDs - Volume 10, No. 16, December 16 1968». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Δεκεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2013. 
  19. ↑ A Blues Icon Who Rocks Unwillingly
  20. ↑ «His most hated, misunderstood album by Tim Shannon (December 2006)». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Φεβρουαρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2013. 
  21. ↑ Allmusic, Muddy Waters After the Rain
  22. ↑ Fathers and Sons (Vinyl sleeve)
  23. ↑ Charts & Awards: Muddy Waters – Billboard Albums
  24. ↑ The Chess Story by Mike Callahan and David Edwards
  25. ↑ Can't Be Satisfied: The Life and Times of Muddy Waters
  26. ↑ «Otis Spann (1930 - 1970) - Find A Grave Memorial». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Οκτωβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2013. 
  27. ↑ «Muddy Waters Book Review - New York Blues And Jazz Society». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Μαρτίου 2005. Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2013. 
  28. ↑ «Scott A. Cameron | The Cameron Organisation, Inc». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Αυγούστου 2013. Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2013. 
  29. ↑ Allmusic, Muddy Waters Muddy Waters Live (At Mr. Kelly's)
  30. ↑ «LivinBlues- Muddy Waters». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Φεβρουαρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2013. 
  31. ↑ Allmusic, Muddy Waters The London Muddy Waters Sessions
  32. ↑ WESTMONT, ILLINOIS HOME TO THE GODFATHER OF THE BLUES
  33. ↑ Chess Records - The History of Rock and Roll
  34. ↑ Allmusic, Muddy Waters The Muddy Waters Woodstock Album
  35. ↑ Allmusic, Muddy Waters Hard Again
  36. ↑ Allmusic, Muddy Waters I'm Ready
  37. ↑ Allmusic, Muddy Waters Muddy "Mississippi" Waters Live
  38. ↑ Allmusic, Muddy Waters King Bee
  39. ↑ Muddy Waters , Part 3: Champagne & Reefer
  40. ↑ Muddy Waters, Blues Performer, Dies - The New York Times
  41. ↑ Muddy Waters Facts, information, pictures | Encyclopedia.com
  42. ↑ «500 Songs That Shaped Rock and Roll». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Φεβρουαρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2013. 

Πηγές

Επεξεργασία

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επεξεργασία


Ανακτήθηκε από "https://el.wiki.x.io/w/index.php?title=Μάντι_Γουότερς&oldid=10712640"