Θεολόγος Συμεωνίδης
Ο Θεολόγος Συμεωνίδης (1910, Σμύρνη — 19 Μαΐου 1969, Αθήνα)[1] ήταν Έλληνας διεθνής ποδοσφαιριστής και στη συνέχεια προπονητής ποδοσφαίρου.
.jpg) Ο Θεολόγος Συμεωνίδης αγωνιζόμενος με τα χρώματα του Ολυμπιακού | |||
| Προσωπικές πληροφορίες | |||
|---|---|---|---|
| Ημερ. γέννησης | 1910 | ||
| Τόπος γέννησης | Σμύρνη, Οθωμανική Αυτοκρατορία | ||
| Ημερ. θανάτου | 19 Μαΐου 1969 | ||
| Τόπος θανάτου | Αθήνα, Ελλάδα | ||
| Θέση | Επιθετικός | ||
| Ομάδες νέων | |||
| Δρομέας Πειραιώς | |||
| -1926 | Φαληρικός Σύνδεσμος | ||
| Επαγγελματική καριέρα* | |||
| Περίοδος | Ομάδα | Συμμ.† | (Γκ.)† |
| 1926-1930 | Άμυνα Κοκκινιάς | ||
| 1930 | Ολυμπιακός Πειραιώς | ||
| 1930-1932 | Άμυνα Κοκκινιάς | ||
| 1932-1946 | Ολυμπιακός Πειραιώς | 109 | (88) |
| Εθνική ομάδα | |||
| Περίοδος | Ομάδα | Συμμ.† | (Γκ.)† |
| 1931-1938 | Ελλάδα | 11 | (4) |
| Προπονητική καριέρα | |||
| Περίοδος | Ομάδα | ||
| 1948-1950 | Ολυμπιακός Πειραιώς | ||
| 1954-1955 | Ολυμπιακός Πειραιώς | ||
| * Οι συμμετοχές και τα γκολ στις προηγούμενες ομάδες υπολογίζονται μόνο για τα εγχώρια πρωταθλήματα. † Συμμετοχές (Γκολ). | |||
Η οικογένεια του εγκαταστάθηκε στον Πειραιά το 1922 εξαιτίας της Μικρασιατικής καταστροφής. Απεβίωσε το 1969 στην Αθήνα σε ηλικία 59 ετών, από καρκίνο.[2][3]
Ποδοσφαιρική σταδιοδρομία
ΕπεξεργασίαΞεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στην ηλικία των 10 ετών στην ομάδα Ελευθερία της Κωνσταντινούπολης το 1920, όπου είχε συμπαίκτη μεταξύ άλλων τον Μακαρονόπουλο [4] ο οποίος αργότερα αγωνίστηκε με τη φανέλα του ΠΑΟΚ.[5] Με την εγκατάσταση του στην Ελλάδα, έπαιξε αρχικά στο ανεπίσημο σωματείο Δρομέας Πειραιώς και ακολούθως αγωνίστηκε στον Φαληρικό Σύνδεσμο.[6]
Άμυνα Κοκκινιάς
ΕπεξεργασίαΤο 1926 μεταπήδησε στην Άμυνα, με τη φανέλα της οποίας αγωνίστηκε μέχρι και το 1932[6] ενώ ενδιάμεσα του διαστήματος αυτού και συγκεκριμένα Το 1930, μεταπήδησε στον Ολυμπιακός Πειραιώς, όπου ήρθε όμως σύντομα σε διάσταση και επέστρεψε άμεσα στο σωματείο της Κοκκινιάς. Κλήθηκε στην Εθνική ομάδα και κατέκτησε το πειραϊκό πρωτάθλημα της περιόδου 1931-32, διεξαγόμενο χωρίς την παρουσία Εθνικού και ερυθρόλευκων που μετείχαν στο αντίστοιχο Πανελλήνιο. Εναντίον των τελευταίων, πάντως, δεν πήρε μέρος στους αγώνες διαβάθμισης που θα έκριναν άνοδο και υποβιβασμό για το ερχόμενο Πανελλήνιο πρωτάθλημα.[7]
Ολυμπιακός Πειραιώς
ΕπεξεργασίαΕντάχθηκε εκ νέου στον Ολυμπιακό όταν περί τα τέλη του 1932 αποσύρθηκε ο Ντίνος Ανδριανόπουλος, τον οποίον και αντικατέστησε στη θέση του μέσα αριστερά ή ντεμί κυνηγού (μεσοεπιθετικού) στο τότε σύστημα τακτικής 2-3-5 ή WM.[8] Με τον κεντρικό φορ Γιάννη Βάζο και τον μέσα δεξιά Χριστόφορο Ράγγο, γρήγορα συγκρότησαν τη "θρυλική τριπλέτα", μία άκρως ομοιογενή επιθετική γραμμή που συνέβαλε αποφασιστικά στην κατάκτηση 5 τίτλων πρωταθλητή σε μία 6ετία και κατέστησε το σύλλογο δημοφιλή σε όλη τη χώρα.[8] Αγωνίστηκε σε 114 επίσημες αναμετρήσεις του και πέτυχε 88 τέρματα: 71/44 στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα, 38/44 στο πρωτάθλημα ΕΠΣ Πειραιώς, 5/0 στο κύπελλο Ελλάδας, καθώς και σε 140 φιλικά με ελληνικά ή ξένα σωματεία (97 τέρματα).[9]
Αποσύρθηκε οριστικά από την ενεργό δράση με την έναρξη της πρώτης μεταπολεμικής χρονιάς 1945-46.[10]
Εθνική Ελλάδας
ΕπεξεργασίαΧρίστηκε διεθνής με την ομάδα των Ανδρών 2 φορές ως ποδοσφαιριστής της Άμυνας (μοναδικός στην 40ετή ιστορία της) και 9 του Ολυμπιακού, σημειώνοντας 1 και 2 τέρματα αντίστοιχα. Σε μία διεθνή πορεία με αφετηρία το 1931 και διάρκεια περισσότερο από 6 χρόνια, μετείχε σε 11 εκ των 20 −αναγνωρισμένων από την ΕΠΟ− αγώνων της περιόδου, 3 Βαλκανικά κύπελλα εθνών (Σόφια και 2 στο Βουκουρέστι), όπως και την πρώτη ελληνική νίκη εκτός έδρας, το 3-1 επί του Ισραήλ (τότε Παλαιστίνη υπό βρετανική διακυβέρνηση) στο Τελ Αβίβ το 1938, κατά την τελευταία του εμφάνιση με το εθνόσημο.[11]
Συχνά στο Συμεωνίδη πιστώνεται εκ παραδρομής ένα επιπλέον τέρμα, αυτό που διαμόρφωσε το τελικό 4-5 από τη Βουλγαρία στα πλαίσια του 6ου −τελευταίου προπολεμικού− Βαλκανικού κυπέλλου το 1936. Το σφάλμα συνέβη πιθανώς στην πρώτη απόπειρα καταγραφής της ιστορίας της Εθνικής,[12] αντιγράφτηκε από μεταγενέστερες πηγές,[13] αναπαράγεται δε στον ιστότοπο της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας ΕΠΟ.[14] Οι ανταποκρίσεις όμως εφημερίδων της εποχής από τρεις διαφορετικούς Έλληνες απεσταλμένους στο Βουκουρέστι,[15] δεν αφήνουν αμφιβολία ότι σκόρερ υπήρξε ο Κώστας Χούμης.[16]
Προπονητική σταδιοδρομία
ΕπεξεργασίαΑμέσως μετά το τέλος της καριέρας του ως παίκτης, ασχολήθηκε με την προπονητική και μεταξύ άλλων διετέλεσε τεχνικός των Φωστήρα, Εθνικού Πειραιώς, Αίαντα Σαλαμίνας, Α.Ε. Νίκαιας, Ατρομήτου Πειραιώς και του Ολυμπιακού[6] με 2 θητείες: τη διετία 1948 έως 1950 όπου κατέκτησε τον πανελλήνιο τίτλο 1947-48, και επί 8 μήνες τα έτη 1954 με 1955. Αποτελεί χρονικά στην ιστορία του συλλόγου: τον τέταρτο Έλληνα προπονητή −έπειτα από τους Γιάννη Ανδριανόπουλο, Ασδέρη και Πανόπουλο−, τον τρίτο ενεργό ή παλαίμαχο ποδοσφαιριστή του στην τεχνική ηγεσία −οι άλλοι πλην Ασδέρη− και το δεύτερο που στέφθηκε πρωταθλητής τόσο ως παίκτης, όσο και τεχνικός −προηγήθηκε το 1936 ο Πανόπουλος, με το Συμεωνίδη υπό τις οδηγίες του−.[17]
Τίτλοι - διακρίσεις ως ποδοσφαιριστής
ΕπεξεργασίαΟλυμπιακός Πειραιώς
Επεξεργασία- 2 φορές αρχισκόρερ πρωταθλήματος Ελλάδας:
Άμυνα Κοκκινιάς
Επεξεργασία- 1 πρωτάθλημα ΕΠΣ Πειραιώς:
- 1932.
Τίτλοι ως προπονητής
ΕπεξεργασίαΜε τον Ολυμπιακό[17]
- 1 πρωτάθλημα Ελλάδας:
- 1948 (ακόμη, στην αρχή της νικηφόρας περιόδου 1954-55 είχε δώσει τη θέση του στον Κώστα Νεγρεπόντη)
- 3 πρωταθλήματα ΕΠΣ Πειραιώς:
Παραπομπές - σημειώσεις
Επεξεργασία- ↑ Απέθανε χθες ο Θεολόγος Συμεωνίδης, εφημερ. «ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΗΧΩ», 20 Μαΐου 1969, σελ. 6
- ↑ Φύλλο εφημερίδας 'Εθνος' της 20 Μαΐου 1969, σελ. 9: "Πέθανε ο βετεράνος Συμεωνίδης"
- ↑ «ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΣΥΜΕΩΝΙΔΗ». redsagainsthemachine.gr.
- ↑ «Ένωση Κων/πολιτών (ΕΚ): Το 6ο φιλικό (1925)». aspromavresistories.com.
- ↑ «"ΠΕΡΑΣΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ: Ο θρυλικός γέρος του Ολυμπιακού και της Εθνικής μας Συμεωνίδης ώργωσε τα γήπεδα Τουρκίας-Ελλάδος επί 26 έτη", συνέντευξη Θεολόγου Συμεωνίδη, εφ. [[Αθλητική Ηχώ]], 19/11/1954, σελ. 3 (ψηφ. σελ. 173)». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Σεπτεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2019.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 "ΠΕΡΑΣΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ: Ο θρυλικός γέρος του Ολυμπιακού και της Εθνικής μας Συμεωνίδης ώργωσε τα γήπεδα Τουρκίας-Ελλάδος επί 26 έτη", συνέντευξη Θεολόγου Συμεωνίδη, εφ. Αθλητική Ηχώ, 19/11/1954, σελ. 3 (ψηφ. σελ. 173)
- ↑ Η Εποποιία του ελληνικού ποδοσφαίρου[νεκρός σύνδεσμος], Ηλίας Λέκκας, εφημερ. «ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΗΧΩ», 1 Σεπτ. 1974
- ↑ 8,0 8,1 Σφάλμα αναφοράς: Σφάλμα παραπομπής: Λανθασμένο
<ref>. Δεν υπάρχει κείμενο για τις παραπομπές με όνοματριπλέτα. - ↑ "Η ιστορία του Ολυμπιακού, με πλήρη στοιχεία 1925-2000 • 75 χρόνια θρύλου", Στάθης Αρβανίτης, Εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2000, ISBN 960-0329-45-1, σελ. 35 και 37
- ↑ "Αυτός είναι ο Ολυμπιακός", ό.π, σελ. 59-60
- ↑ Θεολόγος Συμεωνίδης, βάση δεδομένων ευρωπαϊκών εθνικών ομάδων eu-football.info
- ↑ "Η εθνική ομάς της Ελλάδος (και οι δέκα αγώνες της εθνικής Ενόπλων)", Αλέξανδρος Σιδηρόπουλος, ιδιωτική έκδοση, Αθήνα 1953, σελ. 46
- ↑ α) "ITALIA '90, η εγκυκλοπαίδεια του Μουντιάλ • Ο καθρέφτης του ελληνικού και ξένου ποδοσφαίρου", συλλογικό έργο (δ/νση Ανδρέας Μπόμης), έκδοση περιοδ. «ΕΙΚΟΝΕΣ», Αθήνα Ιούν. 1990, σελ. 311
β) Bukuresti 21/5/36, Αλέξανδρος Μαστρογιαννόπουλος για το Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation RSSSF
γ) "Αυτή είναι η ιστορία της Εθνικής Ελλάδας (και πώς φτάσαμε στην Αφρική)", Ανδρ. Μπόμης, Εκδ. Ερεχθηίδας, Αθήνα 2009, ISBN 960-9912-50-8, σελ. 136
δ) "Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου", συλλογικό έργο (υπεύθ. Σωτήρης Γιαννάτος), Εκδόσεις ΣΚΑΪ, Αθήνα 2009, ISBN 960-4820-17-6, σελ. 174 - ↑ 21 Μαΐου 1936, Αγώνες Εθνικής Ανδρών 1929-1938
- ↑ Αρ. Αγγελόπουλος από «ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ της Ελλάδος» (22 & 25 Μαῒου) και «ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ» (επίσης), Ιω. Αρδάμης σε «Η Βραδυνή» (25) και έκτακτος απεσταλμένος του «ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΜΕΛΛΟΝ» (22). Αποκόμματα των τριών τελευταίων ορατά με απλή εγγραφή στη βάση δεδομένων eu-football.info, ενώ του πρώτου στις ψηφιακές σελίδες Αρχειοθετήθηκε 2016-03-05 στο Wayback Machine. 169 & 173 (Βιβλιοθήκη Βουλής των Ελλήνων). Επιπρόσθετα, στην 173 δημοσιεύεται φωτογραφία τέρματος του Χούμη με κεφαλιά και όλες οι πηγές, σύγχρονες και μεταγενέστερες, συμφωνούν ότι μόνο το τέταρτο σημείωσε η Ελλάδα με το συγκεκριμένο τρόπο.
- ↑ όπως επίσης του τρίτου τέρματος και όχι ο Γιάννης Βάζος - αντίθετα πιστώνουν στον Κλεάνθη Βικελίδη το δεύτερο, όχι στο Χούμη
- ↑ 17,0 17,1 "Η ιστορία του Ολυμπιακού", ό.π, σελ. 39 και 41
- ↑ 18,0 18,1 "Η ιστορία του Ολυμπιακού", ό.π, σελ. 23
Πηγές
Επεξεργασία- Η ιστορία του Ολυμπιακού, Εκδόσεις Γ.Χ. Αλεξανδρή, Αθήνα 1996
- Θρύλος, πορεία μέσα στο χρόνο, Εκδόσεις Ηλιοτρόπιο, Αθήνα 1997, ISBN 960-3420-49-2
- Χρυσός Θρύλος, Εκδόσεις Art Press, Αθήνα 1997
- Εθνική Ελλάδος, πορεία μέσα στο χρόνο, Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 2001, ISBN 960-0210-82-9
- Ολυμπιακός, ένα αρχείο μία ιστορία, Εκδόσεις Μίλητος, Αθήνα 1997, ISBN 960-8460-09-3
- Ο τελευταίος των πέντε, ο Λεωνίδας Ανδριανόπουλος αφηγείται, Εκδόσεις Καστανιώτης, Αθήνα 2004, ISBN 960-03-3851-5
- 80 χρόνια, 80 μορφές, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2005, ISBN 960-442-021-6