Ο Γουλιέλμος Α' , οσσιτανικά: Guillem ή Guilhem dels Baus, γαλλ.: Guillaume des Baux ή du Baus, λατιν.: Guillelmus de Balcio, (π. 1155 - Ιούνιος 1218) από τον Οίκο των Μπω (γαλλ.) ή των Μπάλτσο (ιταλ.), ήταν πρίγκιπας της Oράγγης από το 1182 μέχρι το τέλος του. Ήταν ένας σημαντικός ευγενής από την Προβηγκία.

Γουλιέλμος Α΄ του Μπω
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Guilhèm dei Bauç (Οξιτανικά)
Γέννηση1176
Θάνατος1218[1]
Αβινιόν
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητατροβαδούρος
συνθέτης
Οικογένεια
ΣύζυγοςErmengarde de Sabran, Dame de Mévouillon (από 1190)[2]
Alix Eloy
ΤέκναΓουλιέλμος Β΄ του Μπω[3]
Raymond I des Baux[3]
d:Q56006186[4]
ΓονείςBertrand I of Baux[3] και Tibors de Sarenom[3]
ΑδέλφιαHugo III of Baux
ΟικογένειαΟίκος των Μπω

Βιογραφία

Επεξεργασία

Ο Γουλιέλμος ήταν γιος του Βερτράνδου Α΄ του Μπω, ο πρώτος πρίγκιπας της Οράγγης και μεγάλος προστάτης της οσσιτανικής ποίησης, και της Tιμπόρ ντε Σαρενόμ (αδελφής του Ραιμπώ ντ'Ωρενγκά) που ήταν γυναίκα τροβαδούρος. Το 1215, όταν ο αυτοκράτορας Φρειδερίκος Β' προσπάθησε να καταστήσει αποτελεσματική την εξουσία του στο βασίλειο της Βουργουνδίας, παραχώρησε στο Μετς στον Γουλιέλμο ολόκληρο το «βασίλειο της Αρλ και της Βιέν», πιθανώς αναφερόμενος στην αντιβασιλεία του βασιλείου. Ο Γουλιέλμος φυλακίστηκε στην Αβινιόν το καλοκαίρι του 1216, και παρέμεινε εκεί μέχρι το τέλος του τον Ιούνιο τού 1218. Οι απόγονοι τού Γουλιέλμου συνέχισαν να διεκδικούν το βασίλειο της Αρλ μέχρι το 1393.

Ο Γουλιέλμος ήταν άνθρωπος των γραμμάτων και τροβαδούρος: κληρονόμησε την αγάπη του για τη λυρική ποίηση από τους προστάτες-συνθέτες γονείς του. Από τα γραπτά του Γουλιέλμου σώζονται δύο κόμπλας και μία σιρβέντες. Είχε επαφή και με άλλους τροβαδούρους. Οι μοναχικές σιρβέντες τού Γκυ ντε Καβαλόν γράφτηκαν εναντίον τού Γουλιέλμου.

Σώζεται ένα ανέκδοτο ράζο, που περιγράφει πώς ο Γουλιέλμος λήστεψε έναν Γάλλο έμπορο, ο οποίος στη συνέχεια πήγε την υπόθεσή του στον βασιλιά Φίλιππο Β΄ Αύγουστο, αλλά αυτή απορρίφθηκε, επειδή «είχε γίνει πολύ μακριά» (δηλαδή εκτός γαλλικής δικαιοδοσίας, στην Προβηγκία). Στη συνέχεια ο έμπορος παραχάραξε τη βασιλική σφραγίδα, και τη χρησιμοποίησε για να παρασύρει τον Γουλιέλμο στην (ανώνυμη) πόλη του με υποσχέσεις ανταμοιβών. Όταν ο Γουλιέλμος και οι συνοδοί του έφτασαν στην πόλη, ο έμπορος ζήτησε να τους συλλάβουν και να τους φυλακίσουν, μέχρι ο Γουλιέλμος να επανορθώσει για όσα είχε πάρει. Κατά την επιστροφή του στην Προβηγκία, ο Γουλιέλμος φέρεται να σχεδίαζε να προσαρτήσει ένα κομμάτι γης ("la Osteilla" ή "Estella") που ανήκε στον Aντεμάρ Β΄ του Βαλεντινουά, όταν συνελήφθη από τον ψαρά τού Aντεμάρ Β΄, σε μία μικρή βάρκα στον Ροδανό. Αυτό το γεγονός ενέπνευσε μία κόμπλα από τον τροβαδούρο Ραιμπώ ντε Βακερά, ο οποίος έδωσε στον Γουλιέλμο το παρωνύμιο Engles ("ο Άγγλος", για άγνωστους λόγους).

Οικογένεια

Επεξεργασία

Νυμφεύτηκε την Eρμενγάρδη, κόρη του Ραϋμόντ τού Mεβουγιόν, αλλά τη διαζεύχθηκε στις 21 Μαρτίου 1203. Το παιδί τους, ο:

  • Ραϋμόνδος Α΄ του Μπω, διαδέχθηκε τον πατέρα του ως πρίγκιπας της Οράγγης και βασιλιάς της Aρλ.

Ο Γουλιέλμος Α΄ αργότερα ξανανυμφεύτηκε, με μία γυναίκα που ονομαζόταν Αλίκη (Alix). Οι δύο γιοι του από αυτήν κληρονόμησαν αργότερα την Οράγγη:

Ο Γουλιέλμος Α΄ είχε επίσης μία κόρη με το όνομα:

  • Τιμπόρ (Tibors), που παντρεύτηκε τον Giraud III Amic, άρχοντα του Tορ ντε Σατωνέφ.

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. p61045.htm#i610443.
  2. p61045.htm#i610443. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
  3. 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
  4. Charles Cawley: «Medieval Lands». (Αγγλικά) Charles Cawley, "Medieval Lands", 2006-2020. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2018.
  • Aurell, Martin. La vielle et l'épée: Troubadours et politique en Provence au XIII e siècle . Aubier, 1989.
  • Μάγειρας, Θοδωρής Αντρέα. Παλιά Προβηγκία . Signal Books, 2001.(ISBN 1-902669-18-5) .
  • Egan, Margarita, ed. Ο Βίδας των Τροβαδούρων . Νέα Υόρκη: Garland, 1984.(ISBN 0-8240-9437-9)ISBN 0-8240-9437-9 .
  • Guida, Saverio. «Per la biografia di Gui de Cavaillon e di Bertran Folco d'Avignon». Cultura neolatina, 32 (1972), σσ. 189–210.