Ροζίτα Σώκου

Η Ροζίτα (Ζωή Μαρία) Σώκου (9 Σεπτεμβρίου 1923 - 14 Δεκεμβρίου 2021) ήταν Ελληνίδα δημοσιογράφος, συγγραφέας, μεταφράστρια και κριτικός.

Ροζίτα Σώκου
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Ροζίτα Σώκου (Ελληνικά)
Γέννηση	09/09/1923 Αθήνα
Θάνατος	14 Δεκεμβρίου 2021 (98 ετών) Αθήνα
Αιτία θανάτου	COVID-19
Συνθήκες θανάτου	φυσικά αίτια
Χώρα πολιτογράφησης	Ελλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσα	Ελληνικά
Ομιλούμενες γλώσσες	Αγγλικά Ιταλικά Ελληνικά
Σπουδές	Αρσάκεια - Τοσίτσεια Σχολεία Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Λέιντι Μάργκαρετ Χωλ (1947–2021)
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	κριτικός κινηματογράφου/θεάτρου, δημοσιογράφος, συγγραφέας, μεταφράστρια
Εργοδότης	εφημερίδα "Βραδυνή", Ελένη Βλάχου, εκδόσεις Μπότση, εκδόσεις "Πάπυρος", ΕΡΤ, διάφοροι εκδοτικοί οίκοι
Τηλεοπτικά προγράμματα	Να η ευκαιρία, Οι επισκέπτες της νύχτας, συμμετοχή σε εκπομπές
Οικογένεια
Σύζυγος	Μάνλιο Μαραντέϊ
Τέκνα	Ιρένε Μαραντέϊ
Γονείς	Γεώργιος Σώκος, Τιτίκα Μιχαηλίδου
Συγγενείς	Εκάλη Σώκου (πρώτη ξαδέλφη)
Αξιώματα και βραβεύσεις
Βραβεύσεις	Ιππότης του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων

Προσωπική ζωή

Γεννήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 1923 στην Πλάκα της Αθήνας και μεγάλωσε στο Ψυχικό. Ήταν κόρη του δημοσιογράφου, θεατρικού συγγραφέα και εκδότη Γεωργίου Σώκου και της Τιτίκας Μιχαηλίδου, με καταγωγή από τη Σμύρνη. Παρακολουθούσε από νηπιακής ηλικίας μαζί με τον παππού της Φώτη Μιχαηλίδη, μανιώδη θεατρόφιλο και κινηματογραφόφιλο, τις κινηματογραφικές ταινίες και θεατρικές παραστάσεις που παίζονταν στην Αθήνα. Διατηρούσε τις ιδιόχειρες προσωπικές της κριτικές από την εποχή του Γυμνασίου. Το 1937 πέθανε ο πατέρας της ύστερα από μακρόχρονη ασθένεια και εκείνη ξεκίνησε να εργάζεται ως μεταφράστρια και καθηγήτρια ξένων γλωσσών και, από το 1946 και μετά, ως κριτικός κινηματογράφου.

Το 1957 παντρεύτηκε τον Ιταλό δημοσιογράφο Μάνλιο Μαραντέι (Manlio Maradei) και αναχώρησε για την Ιταλία. Το 1958 απέκτησε την κόρη της Ιρένε και το 1961 επέστρεψε μαζί της στην Ελλάδα. Έχει δύο εγγόνια, τον Τανκρέντι-Εμίλιο (1993) και τη Λαβίνια-Φαρίντα (1997).

Στις 8 Δεκεμβρίου 2021 νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο Αλεξάνδρας με κορωνοϊό. Απεβίωσε σε ηλικία 98 ετών στις 14 Δεκεμβρίου 2021.

Σπουδές

Τελείωσε το Αρσάκειο Γυμνάσιο Θηλέων, τις τάξεις του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών με δάσκαλο τον Ροζέ Μιλλιέξ και πήρε το Cambridge Diploma of English Studies από το Βρετανικό Συμβούλιο. Μόλις ολοκλήρωσε το σχολείο, έδωσε εξετάσεις στη Σχολή Καλών Τεχνών. Άφησε τη σχολή μόλις γνώρισε τον Γιάννη Τσαρούχη και ίδρυσε μαζί του έναν ερασιτεχνικό όμιλο . Στα χρόνια της γερμανικής κατοχής παρακολουθούσε μαθήματα στη θεατρική σχολή του Βασίλη Ρώτα. Καθηγητές της υπήρξαν εκτός από τον ίδιο ο γλύπτης Απάρτης, η θεατρολόγος Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη, ο Γιαννούλης Σαραντίδης στη θεατρική τέχνη, ο σκηνογράφος και ζωγράφος Τσαρούχης, ο ενδυματολόγος Αντωνάκης Φωκάς. Ορισμένοι από τους συμμαθητές της ήταν: οι τρεις αδελφοί Ξενάκη (Γιάννης, Ιάσων και Κοσμάς), ο Νίκος Γεωργιάδης, ο Μίνως Αργυράκης, ο Μίνως Βολανάκης, ο Μάνος Ζαχαρίας. Μετά την απελευθέρωση πήγε στην Αγγλία, όπου παρακολούθησε έναν θερινό κύκλο μαθημάτων με θέμα τη λογοτεχνία του 20ού αιώνα στο κολλέγιο Lady Margaret Hall του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης.

Επαγγελματική σταδιοδρομία

Έντυπη δημοσιογραφία

Υπήρξε μια από τις πρώτες Ελληνίδες γυναίκες δημοσιογράφους. Άρχισε να ασχολείται επαγγελματικά με την κινηματογραφική κριτική το 1946. Εργάστηκε στο περιοδικό Χόλλυγουντ, στις εφημερίδες Οι καιροί (1948-1950), Ανεξαρτησία (1949), Βραδυνή (1949-1955) και συγχρόνως στην Athens News (1952-1980).

Τον Ιούνιο του 1950 υπήρξε συνιδρύτρια, μαζί με την Ελένη Βλάχου, την Ειρήνη Καλκάνη, την Αγλαΐα Μητροπούλου, το Μάριο Πλωρίτη, τον Βίωνα Παπαμιχάλη και άλλους, της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφων Αθηνών (ΕΚΚΑ).

Το 1953 η Ελένη Βλάχου, που ως τότε έγραφε η ίδια την κινηματογραφική κριτική της Καθημερινής, της παρέδωσε τη στήλη, την οποία η Σώκου διατήρησε για αρκετά χρόνια, συνεργαζόμενη και με τα περιοδικά Εκλογή και Εικόνες.

Όταν έναν χρόνο αργότερα πήγε στην Ιταλία, διατήρησε τη συνεργασία της με την Ελένη Βλάχου στο περιοδικό Εκλογή. Εκεί γνώρισε τον γελοιογράφο Γιάννη Κυριακόπουλο (κατά κόσμον ΚΥΡ), τον οποίο σύστησε στην Ελένη Βλάχου. Επιστρέφοντας το 1961 στην Ελλάδα, στήριξε τη δημιουργία της Μεσημβρινής (1961-1965).

Συνεργάστηκε επί χρόνια με την Ταινιοθήκη της Ελλάδος, γράφοντας φυλλάδια και παρουσιάζοντας ταινίες πριν από τις Κυριακάτικες προβολές τους.

Μετά το πραξικόπημα του 1967, η Ελένη Βλάχου έκλεισε την Καθημερινή φεύγοντας στο εξωτερικό και η Ροζίτα Σώκου αποτέλεσε το ένα από τα δύο στελέχη της εφημερίδας που αρνήθηκαν να υπογράψουν τη συλλογική μήνυση κατά της Βλάχου . Με την υπογραφή της θα συνομολογούσε πως είχε άδικο η Ελένη Βλάχου όταν υποστήριζε πως υπό το υφιστάμενο καθεστώς ήταν αδύνατον να συνεχιστεί η έκδοση μιας αντικειμενικής εφημερίδας. Για την άρνησή της αυτή, η Σώκου πέρασε από πειθαρχικό συμβούλιο, όπου απειλήθηκε με διαγραφή από την ΕΣΗΕΑ. Στη συνέχεια συνεργάστηκε στη δημιουργία του περιοδικού του Γιάννη Πουρνάρα Επίκαιρα, καθώς και στο Πρώτο. Το 1968 πήγε για λογαριασμό του τελευταίου σε αποστολή στη Σοβιετική Ένωση και στο Χόλυγουντ.

Από το 1969 έως το 2005 διήρκεσε η συνεργασία της με την εφημερίδα Ακρόπολη. Από το 1970 προστέθηκε και η Απογευματινή. Έγραφε κριτική κινηματογράφου, θεάτρου, μπαλέτου. Διατηρούσε διάφορες προσωπικές σελίδες με χρονογραφήματα, πορτρέτα καλλιτεχνών ή αναμνήσεις, καθώς και ανταποκρίσεις από κινηματογραφικά και θεατρικά φεστιβάλ. Στις ανταποκρίσεις της έδινε αγώνα να βοηθήσει ταλαντούχους δημιουργούς που θεωρούσε ότι αδικούνταν από το κατεστημένο. Σε σειρές άρθρων συχνά καταπιανόταν με τολμηρά για τη δεκαετία του '70 θέματα, όπως η ομοφυλοφιλία ή η έντονη καταγγελία της ενάντια στο ξεπούλημα διανοούμενων σε συσχέτιση με τις επιχορηγήσεις του Ιδρύματος Φορντ. Αυτό ήταν κάτι που την έφερε σε αντιπαράθεση με τον παλιό της αγαπημένο Ιάννη Ξενάκη και τη γυναίκα του Φρανσουάζ, οι οποίοι διέψευσαν όσα είχαν πει δηλώνοντας πως δεν της είχαν παραχωρήσει ποτέ συνέντευξη.

Όταν η Καθημερινή ξανάρχισε την κυκλοφορία της, η Σώκου έγραφε έως το 1987 στο κυριακάτικο φύλλο με το ψευδώνυμο Ειρήνη Σταύρου. Για ένα διάστημα έγραφε στο Έθνος της Κυριακής και στον Κόσμο του Επενδυτή. Επί χρόνια διατηρούσε σελίδα στο περιοδικό Παιδί και Νέοι γονείς. Από το 1984 έως το 2006 ανέλαβε μια σελίδα στο εβδομαδιαίο περιοδικό Τηλέραμα, όπου προσπαθούσε να δώσει λύσεις στα προβλήματα που της έθεταν οι αναγνώστες.

Ραδιόφωνο

Είχε τη δική της εκπομπή με συνεντεύξεις διάσημων και άσημων που μιλούσαν για τα θετικά και τα αρνητικά του επαγγέλματός τους. Είχε ακόμα μία εκπομπή ποικίλης ύλης μαζί με τον Κώστα Φέρρη με τίτλο Λίθοι και κέραμοι.

Τηλεόραση

Στην τηλεόραση έγινε γνωστή με την εκπομπή ταλέντων Να η ευκαιρία , που σημείωσε μεγάλη τηλεθέαση (1977-1983), ως μέλος της κριτικής επιτροπής , όπου ξεχώριζε για την καλλιέργεια και την αμεσότητά της.

Το 1992-1993 είχε εκπομπή στο Νew Channel με τίτλο Οι επισκέπτες της νύχτας. Υποδεχόταν προσωπικούς φίλους, επώνυμους και ανώνυμους, για μια απρογραμμάτιστη κουβεντούλα στο σαλόνι του σπιτιού της.

Το 1995-1996 εμφανιζόταν μία φορά την εβδομάδα στον Πρωινό καφέ του ΑΝΤ1.

Το 1997 το Κανάλι 5 επιχείρησε να αναβιώσει την επιτυχία του Να η ευκαιρία σε μια εβδομαδιαία εκπομπή παρουσίασης ταλέντων με τίτλο Όνειρα στο φως συγκεντρώνοντας τους: Σώκου, Κατσαρό, Ντάριο μαζί με νέους συνεργάτες.

Όλο αυτό το διάστημα η Σώκου είχε εμφανίσεις σε διάφορες εκπομπές, ακόμα και στη διαδικτυακή τηλεόραση, εκφράζοντας την άποψή της άφοβα, συχνά προκαλώντας θύελλα αντιδράσεων.

Μεταφράσεις

Γνωρίζει αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά. Έχει μεταφράσει βιβλία αλλά και τη σειρά Κόρτο Μαλτέζε του Ούγκο Πρατ. Έχει μεταφράσει, επιμεληθεί και συμπληρώσει το δίτομο έργο Κινηματογράφος του εκδοτικού οίκου Πάπυρος-Λαρούς. Τρέφει ιδιαίτερη αγάπη για την επιστημονική φαντασία.

Θέατρο - Μονογραφίες

Το 1974 άρχισε η ενασχόλησή της με το θέατρο γράφοντας Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέϋ του Όσκαρ Ουάϊλντ και διασκευάζοντας το έργο Λεντς για το Θέατρο Έρευνας του Δημήτρη Ποταμίτη. Αργότερα μετέφρασε τα έργα: Σοκ του Σαμ Σέπαρντ και Με θέα τη θάλασσα του Έντουαρντ Άλμπι, που ανέβηκαν το 1995 και 1996 αντίστοιχα στο θέατρο του Γιώργου Μεσσάλα. Συνεργάστηκε με την κόρη της στη μετάφραση του έργου Συγκομιδή της Μάντζουλα Παντμανάμπαν, που πήρε το 1998 το πρώτο βραβείο στον Διεθνή Διαγωνισμό Θεάτρου του Ιδρύματος Α. Ωνάση και της Ιεζάβελ του Ζαν Ανούιγ, που ανέβασε ο θίασος Τζένης Ρουσσέα το 1999. Το 1999-2000 ξαναπαρουσιάστηκε το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέϋ, αυτή τη φορά από τον θίασο του Στράτου Τζώρτζογλου.

Έχει γράψει και δημοσιεύσει μονογραφίες για πρωταγωνιστές στο χώρο της τέχνης: Νουρέγεφ (1983), Αναστάσιος (1985), Νουρέγεφ - όπως τον γνώρισα (2003), Ο Μάριος κι εγώ (2005) . Επίσης το θεατρικό έργο Quai Voltaire (1991), εμπνευσμένο από τη ζωή της στο Παρίσι κοντά στον Ρούντολφ Νουρέγιεφ. Επί περισσότερο από μια δεκαετία ετοίμαζε, σε συνεργασία με την κόρη της, την αυτοβιογραφία της, που τελικά ολοκληρώθηκε και δημοσιεύτηκε το 2017 με τίτλο Ο αιώνας της Ροζίτας. Έκτοτε δούλεψε την δεύτερη, εμπλουτισμένη και διορθωμένη έκδοση, που ολοκληρώθηκε πριν το θάνατό της και αναμένεται να κυκλοφορήσει το 2024, όπως και το ακόμη ανέκδοτο βιβλίο Δημήτρης και Ροζίτα, με θέμα τις εμπειρίες της με το Δημήτρη Ποταμίτη και το Θέατρο Έρευνας.

Μεταξύ 2006 και 2009 δίδαξε Ιστορία Θεάτρου στη δραματική σχολή Μέλισσα της Έλντας Πανοπούλου και μετέπειτα για μικρό διάστημα στη δραματική σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου.

Διακρίσεις

• Το 1986 τιμήθηκε από τη Γαλλική Κυβέρνηση με το παράσημο του Ιππότη του Τάγματος Γραμμάτων και Τεχνών (Chevalier de l'Ordre des Arts et des Lettres) για τις υπηρεσίες της στον κινηματογράφο.
• Το 1988 το Ίδρυμα Μπότση της απένειμε βραβείο για την προσφορά της στη δημοσιογραφία.
• Το 2009 η ΕΣΗΕΑ την τίμησε για την καταξιωμένη δημοσιογραφική της πορεία, το επαγγελματικό ήθος της και την προσφορά της στον κλάδο.
• Το 2009 βραβεύτηκε στην τιμητική εκδήλωση Από το 1 στο 50: Το 50ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης συναντά την 1η Εβδομάδα Ελληνικού Κινηματογράφου στο πλαίσιο της 50ής επετειακής διοργάνωσης, ανάμεσα σε άλλα πρόσωπα που σηματοδότησαν την ίδρυση και εξέλιξη του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Εργογραφία

Μεταφράσεις

Βιβλία και κόμικς

• Ώλντους Χάξλεϋ (Aldous Huxley): Ο μεγαλοφυής και η θεά, εκδ. Γαλαξίας, 1961, ανατύπωση εκδ. Ερμείας, 1989
• Φανταστικά διηγήματα (ανθολογία επιστημονικής φαντασίας: Ισαάκ Ασίμοφ, «Οι κυνηγοί του διαστήματος» / Φριτς Λάιμπερ, «Το φεγγάρι είναι πράσινο» / Έρικ Φρανκ Ράσελ, «Δεν είμαι τίποτα / Τζον Γουίνταμ, «Επιβίωση» / Ε. Μ. Φόρστερ, «Η μηχανή σταμάτησε» / Φρέντρικ Μπράουν, «Ο φρουρός»  / Τσαντ Όλιβερ, «Ταξίδι χωρίς τέλος» / Ρον Γκουλάρ, «Ο Κονρουά και οι κόπιες του») εκδ. Γαλαξίας, 1961, ανατύπωση εκδ. Ερμείας, 1978
• Ίνγκμαρ Μπέργκμαν: Αγριοφράουλες - Η έβδομη σφραγίδα, εκδ. Γαλαξίας, 1962, ανατύπωση εκδ. Ερμείας, 1978, ISBN 960-216-039-X
• Georges Charensol: Ο κινηματογράφος (με δικές της προσθήκες) εκδ. Πάπυρος - Larousse, 1968
• Στάνισλαβ Λεμ: Σολάρις, εκδ. Καστανιώτη, 196; και ανατύπωση από τις εκδόσεις Κάκτος, 1978
• Μαίρη Σέλλεϋ (Mary Shelley): Φράνκενσταϊν ή ο σύγχρονος Προμηθεύς, εκδ. Γαλαξίας, 1971, ανατύπωση εκδ. Κάκτος, 1979
• Ίνγκμαρ Μπέργκμαν (Ingmar Bergman): Η τριλογία της σιωπής (Μέσα από τον σπασμένο καθρέφτη • Οι μεταλαμβάνοντες • Η σιωπή) εκδ. Γαλαξίας, 1971 (σε συνεργασία με τον Ανδρέα Ρικάκη)
• Αγκάθα Κρίστι: Ο δολοφόνος βρίσκεται ανάμεσά μας, εκδ. Πάπυρος, 1971
• Αγκάθα Κρίστι: Η δολοφονία του Ρότζερ Άκροϊντ, εκδ. Πάπυρος, 1972
• Ρόμπερτ Χάινλαϊν (Robert Heinlein): Το διπλό αστέρι, εκδ. Πάπυρος, 1972
• Claude Baillen: Η μοναχική Chanel, εκδ. Γαλαξίας, 1972
• Στάνισλαβ Λεμ (Stanislaw Lem): Κυβεριάδα, εκδ. Κάκτος, 1979
• Ούγκο Πρατ - Corto Maltese (Ο αετός της Βραζιλίας, εκδ. Μαμούθ Comix, 1990 / Βουντού για τον κύριο Πρόεδρο, εκδ. Μαμούθ Comix, 1993 / Κάτω από τη σημαία του χρήματος, εκδ. Μαμούθ Comix, 1993 / Όνειρο χειμωνιάτικου πρωινού, εκδ. Μαμούθ Comix, 1993 / Κοτ ντε Νουί και Ρόδα της Πικαρδίας, εκδ. Μαμούθ Comix, 1994 / Το χρυσό σπίτι της Σαμαρκάνδης, εκδ. Μαμούθ Comix, 1994)

Θέατρο

• Giuseppe Patroni Griffi - Anima nera (Μαύρη ψυχή) (για τον θίασο Σμαρούλας Γιούλη & Σπύρου Φωκά, σεζόν 1962 - 1963)
• Ken Campbell - Ο θαυμαστός κύριος Φαζ (για την παιδική σκηνή του Θεάτρου Έρευνας του Δημήτρη Ποταμίτη, σεζόν 1977 - 1978)
• Mike Stott - Lenz, από τη νουβέλα του Georg Büchner (για το Θέατρο Έρευνας του Δημήτρη Ποταμίτη, 1978)
• Μάντζουλα Παντμανάμπαν (Manjula Padmanabhan) - Συγκομιδή (με την Ι. Μαραντέι) - 1988 Βραβείο Ιδρύματος Ωνάση
• Σάμ Σέπαρντ (Sam Shepard) - Σοκ (για το «Μοντέρνο Θέατρο» Γιώργου Μεσσάλα, σεζόν 1992- 1993)
• Έντουαρντ Άλμπι - Με θέα τη θάλασσα (για το «Μοντέρνο Θέατρο» Γιώργου Μεσσάλα, 1996)
• Ζαν Ανούιγ - Ιεζάβελ (με την Ι. Μαραντέι) (για το θέατρο «Σταθμός», σκηνοθεσία: Κοραής Δαμάτης, με τη Τζένη Ρουσσέα, σεζόν 1998 - 1999)

Θεατρικές διασκευές

• Oscar Wilde, Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ, από το μυθιστόρημα του Όσκαρ Ουάιλντ, σεζόν 1976 - 1977 (για το Θέατρο Έρευνας του Δημήτρη Ποταμίτη). Παρουσιάστηκε και κατά τη σεζόν 1999 - 2000 από τον Στράτο Τζώρτζογλου.

Συγγραφικό έργο

• Το εγκεφαλόποδο – διήγημα επιστημονικής φαντασίας που πρωτοεκδόθηκε στο περιοδικό Italia domani (Ρώμη, 1960) και στα ελληνικά στο περιοδικό "Εκλογή" τεύχος 183 (19-6-1960)
• Νουρέγεφ - βιβλίο για τη γνωριμία της με το διάσημο χορευτή / χορογράφο, εκδ. Κάκτος, 1983
• Αναστάσιος - πορτραίτο του χορευτή Αναστάσιου Βιτώρου, εκδ. Κάκτος, 1985
• Νουρέγεφ - όπως τον γνώρισα - ολοκληρωμένη εκδοχή, πλήρης βιογραφία, με τη συνεργασία της Ιρένε Μαραντέι, Εκδ. Κάκτος, 2003 ISBN 960-382-503-4
• Quai Voltaire - θεατρικό έργο, εκδ. Χατζηνικολή, 1990
• Ο Μάριος κι εγώ, εκδ. Καστανιώτης, 2005 ISBN 960-03-4126-5
• Ο αιώνας της Ροζίτας (σε δύο τόμους), με την Ιρένε Μαραντέϊ, εκδ. Οδός Πανός, 2017 ISBN 978-960-477-298-8, 9789604773039

Συμμετοχή σε MME

Εφημερίδες

• Οι Καιροί (1948-1950)
• Ανεξαρτησία (1949)
• Βραδυνή (1949-1955)
• Athens News (1952-1960)
• Καθημερινή (1953-1957, 1960-1967, 1974-1987)
• Μεσημβρινή (1961-1965)
• Ακρόπολις (1969-?)
• Απογευματινή (1970-2005)
• Έθνος της Κυριακής
• Κόσμος του Επενδυτή

Περιοδικά

• Χόλλυγουντ (1946)
• Εικόνες (1953-1957, 1961-1967)
• Εκλογή (1955-1961)
• Επίκαιρα (1967)
• Πρώτο (1967-1968)
• Παιδί και Νέοι Γονείς (2009)
• Τηλέραμα (1984-2005)

Καθώς και μεμονωμένες συνεργασίες της σε πολλά ακόμη

Ραδιόφωνο

• "Λίθοι και κέραμοι" - με τον Κώστα Φέρρη
• "Επισκέπτες της νύχτας" - με διάφορους καλεσμένους

Τηλεόραση

• "Να η ευκαιρία" (1977-1983), μέλος της κριτικής επιτροπής
• "Όνειρα στο φως: Να η ευκαιρία, νέα εκδοχή" 1997 στο Κανάλι 5
• "Οι επισκέπτες της νύχτας" (1992-1993) New Channel

Συμμετοχές σε εκπομπές

• "Μουσική βραδιά" (προσκεκλημένη) (1976)
• "Βραδιά επιθεώρησης" (1984) - 5 επεισόδια της σειράς του Γιώργου Λαζαρίδη
• "Πρωινός καφές" (προσκεκλημένη μία φορά την εβδομάδα) (1995-1996) ANT1

Κινηματογράφος

• Προς την ελευθερία (του Χάρη Παπαδόπουλου) (1996)

Πηγές

• Αυτοβιογραφία "Ο αιώνας της Ροζίτας" τόμος Α' και τόμος Β' Συνεντεύξεις σε περιοδικά
• Συνεντεύξεις στην τηλεόραση
• Who is Who
• Βιογραφικό στη σελίδα των εκδόσεων Καστανιώτη
• Μίνι βιογραφικό από τη σελίδα των εκδόσεων Ελευθερουδάκη
• Για το βιβλίο "Ο Μάριος κι εγώ" - από την παρουσίαση στην Ελασσόνα
• Σκόνη, Σκουριά και Σκώρος - Περιοδικό Εκλογή.
• Από το άρθρο Διανοούμενοι, χρήμα και εξουσία
• Να η ευκαιρία (Retromaniax)
• Πώς η Ροζίτα Σώκου σύστησε τον ΚΥΡ στην Ελένη Βλάχου
• Η καταγγελία της του Ιδρύματος Φόρντ
• Πορτραίτο-συνέντευξη με τον Ιωσήφ Πρωϊμάκη
• Απόσπασμα συνέντευξης στο You
• Δεν θέλω να ανήκω πουθενά - Συνέντευξη στους Εύη Τσολάκη και Αχιλλέα Σακκά Αρχειοθετήθηκε 2017-07-01 στο Wayback Machine.

• Για τη γνωριμία της με το Νουρέγεφ, μίνι-συνέντευξη στο news.gr

• Ροζίτα Σώκου (1923-2021): Η –σχεδόν– μυθιστορηματική και πολυκύμαντη ζωή της - άρθρο στο Lifo
• «Να το δούμε, η Σώκου το έγραψε για “καλό”» Πηγή: Protagon.gr - άρθρο του Αντώνη Πανούτσου

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Κατάλογος των βιβλίων της στο διαδίκτυο
• Ο Μάριος κι εγώ
• Η Ροζίτα Σώκου και τα πρόσωπα που τη σημάδεψαν (συνέντευξη)
• Πορτραίτο-συνέντευξη από τον Ιωσήφ Πρωϊμάκη