Πιέρος Βοϊδής
Ο Πιέρος Βοϊδής Μαυρομιχάλης[1] (Μαυροβούνι Λακωνίας, 18ος αιώνας - Μανιάκι Μεσσηνίας, 20 Μαΐου 1825) ήταν Έλληνας οπλαρχηγός της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 από τη Μάνη, ο οποίος σκοτώθηκε στην Μάχη στο Μανιάκι πολεμώντας εναντίον των αιγυπτιακών δυνάμεων του στρατηγού Ιμπραήμ.
| Πιέρος Βοϊδής | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 18ος αιώνας Μαυροβούνι Λακωνίας |
| Θάνατος | 20 Μαΐου 1825 Μανιάκι Μεσσηνίας |
| Χώρα πολιτογράφησης | Οθωμανική Αυτοκρατορία |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | στρατιωτικός |
| Οικογένεια | |
| Συγγενείς | Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης (πρωτοξάδερφος) |
| Οικογένεια | Οικογένεια Μαυρομιχάλη |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Πόλεμοι/μάχες | Ελληνική Επανάσταση του 1821, Μάχη στο Μανιάκι και Απελευθέρωση της Καλαμάτας |
Βιογραφία
ΕπεξεργασίαΟ Βοϊδής από το Μαυροβούνι Γυθείου Λακωνίας, ήταν ξάδελφος του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη[2] και θεωρείτο ήδη από την προεπαναστατική περίοδο ως ένας από τους επιφανέστερους οπλαρχηγούς της Μάνης[3]. Στις 23 Μαρτίου του 1821, συμμετείχε μαζί με άλλους οπλαρχηγούς στην απελευθέρωση της Καλαμάτας[4], ενώ αμέσως μετά, μαζί με τους Πετρόμπεη και Μούρτζινο, παραχώρησε στον Κολοκοτρώνη 270 άνδρες, καθώς ο «Γέρος του Μοριά» αποφάσισε να κινηθεί προς την Αρκαδία[5].
Λίγες ημέρες αργότερα, την 28η Μαρτίου, συμμετείχε στην μάχη του Αγίου Αθανασίου, κατά την οποία οι επαναστάτες προσπάθησαν να εμποδίσουν την υποχώρηση των μουσουλμάνων του Φαναρίου προς την Τριπολιτσά. Κατά τη διάρκεια της σφοδρής και πολύνεκρης σύγκρουσης, ο Βοϊδής τραυματίστηκε και μεταφέρθηκε από τους άνδρες του μακριά από το πεδίο της μάχης, η οποία τελικά έληξε με τη νίκη των επαναστατών και τον θάνατο 500 περίπου Τούρκων, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονταν και αρκετοί άμαχοι που ακολουθούσαν τους ένοπλους συμπατριώτες τους[6]. Αργότερα, συμμετείχε σε μια σειρά από πολεμικές επιχειρήσεις στην Πελοπόννησο, δρώντας κυρίως στην περιοχή της Αργολίδας[4]. Διακρίθηκε για τις πολεμικές του αρετές και κατάφερε να αναδειχτεί σε έναν από τους σημαντικότερους υπαρχηγούς του Κολοκοτρώνη[7].
Τον Μάιο του 1825 ενίσχυσε με 120 Μανιάτες τον Παπαφλέσσα στο Μανιάκι ενόψει της επικείμενης σύγκρουσης με τον αιγυπτιακό στρατό του Ιμπραήμ Πασά, αναλαμβάνοντας την υπεράσπιση του νοτιότερου εκ των τριών οχυρωμάτων. Στα άλλα δύο είχαν τεθεί επικεφαλής οι Παπαφλέσσας και Δημήτριος Δικαίος[8]. Κατά την μάχη που ακολούθησε την 20ή Μαΐου, το οχύρωμα που υπερασπίζονταν ο Βοϊδής και οι υπόλοιποι Μανιάτες, όντας το ισχυρότερο, ήταν το τελευταίο που κάμφθηκε από τις εχθρικές δυνάμεις (μάλιστα σε αυτό είχαν καταφύγει και όσοι Έλληνες στρατιώτες είχαν καταφέρει να υποχωρήσουν ζωντανοί από τα άλλα δύο οχυρώματα) με τον ίδιο τελικά να σκοτώνεται[9], όπως άλλωστε και οι Παπαφλέσσας, Δημήτριος Δικαίος, Παναγιώτης Κεφάλας κ.ά.
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ Το Βήμα: Μανιάκι 1825.
- ↑ Αποστόλου Ε. Βακαλοπούλου, Ιστορία του Νέου Ελληνισμού, τόμος Ζ', Θεσσαλονίκη 1986, σ. 113.
- ↑ Αμβροσίου Φραντζή, Επιτομή της Ιστορίας της αναγεννηθείσης Ελλάδος αρχομένη από του έτους 1715, και λήγουσα το 1837, Εν Αθήναις, 1841, σ. 152.
- ↑ 4,0 4,1 Φώτιος Χρυσανθόπουλος, Βίοι Πελοποννησίων ανδρών και των εξώθεν εις την Πελοπόννησον ελθόντων κληρικών, στρατιωτικών και πολιτικών των αγωνισαμένων τον αγώνα της επαναστάσεως. Αθήναι 1888, σ. 253.
- ↑ Διονυσίου Κοκκίνου, Η Ελληνική Επανάστασις, εκδόσεις Μέλισσα, έκτη έκδοσις, Αθήναι 1974, τόμος Α', σ. 184.
- ↑ Κόκκινου, 1974, Α΄, σ. 358.
- ↑ Σύγχρονος Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, έκδοσις πέμπτη - εκσυγχρονισμένη δια συμπληρώματος κατά τόμον, τόμος 17ος, σ. 232.
- ↑ Φώτιος Χρυσανθόπουλος, Βίος του παπά Φλέσα, Εν Αθήναις, 1868, σ. 55, 57.
- ↑ Φώτιος Χρυσανθόπουλος, 1868, σ. 66.
Βιβλιογραφία
Επεξεργασία- Αποστόλου Ε. Βακαλοπούλου, Ιστορία του Νέου Ελληνισμού, τόμος Ζ', Θεσσαλονίκη 1986.
- Διονυσίου Κοκκίνου, Η Ελληνική Επανάστασις, εκδόσεις Μέλισσα, έκτη έκδοσις, Αθήναι 1974
- Αμβροσίου Φραντζή, Επιτομή της Ιστορίας της αναγεννηθείσης Ελλάδος αρχομένη από του έτους 1715, και λήγουσα το 1837, Εν Αθήναις, 1841.
- Φώτιος Χρυσανθόπουλος, Βίοι Πελοποννησίων ανδρών και των εξώθεν εις την Πελοπόννησον ελθόντων κληρικών, στρατιωτικών και πολιτικών των αγωνισαμένων τον αγώνα της επαναστάσεως. Αθήναι 1888.
- Φώτιος Χρυσανθόπουλος, Βίος του παπά Φλέσα, Εν Αθήναις, 1868.