Βικιπαίδεια

Οστεοαρθρίτιδα

Η Οστεοαρθρίτιδα (ΟΑ), επίσης γνωστή ως εκφυλιστική αρθρίτιδα ή εκφυλιστική νόσος των αρθρώσεων είναι μια ομάδα μηχανικών ανωμαλιών που συνεπάγονται υποβάθμιση της αρθρώσεως,[1] συμπεριλαμβανομένων του αρθρικού χόνδρου και υποχόνδριου οστού. Τα συμπτώματα μπορεί να περιλαμβάνουν πόνο στις αρθρώσεις, ευαισθησία, δυσκαμψία, κλείδωμα, και μερικές φορές μία διάχυση υγρού στην περιοχή της άρθρωσης. Μια ποικιλία αιτιών-κληρονομικά, αναπτυξιακά, μεταβολικά και μηχανικά- μπορεί να κινήσουν τις διαδικασίες που οδηγούν σε απώλεια του χόνδρου. Όταν οι επιφάνειες των οστών είναι λιγότερο καλά προστατευμένες από χόνδρους, τα οστά είναι δυνατόν να εκτεθούν και να καταστραφούν. Ως αποτέλεσμα της μειωμένης κίνησης λόγω πόνου, οι περιφερειακοί μύες μπορεί να ατροφήσουν και οι σύνδεσμοι μπορεί να γίνουν πιο χαλαροί.[2] Κύριες ειδικότητες υπευθυνότητας για την οστεοαρθρίτιδα είναι παθολογικά η Ρευματολογία και χειρουργικά η Ορθοπαιδική.

Οστεοαρθρίτις

Η θεραπεία γενικά περιλαμβάνει ένα συνδυασμό άσκησης, τροποποίηση του τρόπου ζωής και αναλγητικά. Αν ο πόνος γίνεται εξουθενωτικός, η αρθροπλαστική μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής. Η ΟΑ είναι η πιο κοινή μορφή αρθρίτιδας,[2] και η κύρια αιτία χρόνιας αναπηρίας στις Ηνωμένες Πολιτείες.[3] Επηρεάζει περίπου 30 με 53 εκατομμύρια ανθρώπους στις Ηνωμένες Πολιτείες.[4][5]

Ετυμολογία

Επεξεργασία

Η οστεοαρθρίτιδα προέρχεται από την ελληνικό τμήμα λέξης οστεο-, που σημαίνει 'του οστού', σε συνδυασμό με την αρθρίτιδα:Arthr-, που σημαίνει "άρθρωση", και-itis, του οποίου η σημασία έχει έρθει να συνδέεται με φλεγμονή. Η-itis της οστεοαρθρίτιδας θα μπορούσε να θεωρηθεί ως παραπλανητική φλεγμονή δεν είναι ένα ευδιάκριτο χαρακτηριστικό. Ορισμένοι κλινικοί αναφέρονται σε αυτή την κατάσταση ωςosteoarthosis να σημαίνει την έλλειψη φλεγμονώδης αντίδρασης.

Ενδείξεις και Συμπτώματα

Επεξεργασία
 
Κόμβοι Bouchard και Κόμβοι Heberdens μπορούν να σχηματιστούν στην οστεοαρθρίτιδα

Το κύριο σύμπτωμα είναι ο πόνος, που προκαλεί αναπηρία και συχνά ακαμψία. Ο "πόνος" περιγράφεται γενικά ως απότομο άλγος, ή μια αίσθηση καψίματος στους συνδεόμενους μύες και τένοντες . Η ΟΑ μπορεί να προκαλέσει θόρυβο τριξίματος (που ονομάζεται "crepitus"), όταν η πληγείσα άρθρωση μετακινείται ή την αγγίζουμε, και οι ασθενείς μπορεί να βιώσουν σπασμό μυών και συσπάσεις στους τένοντες. Περιστασιακά, οι αρθρώσεις μπορεί επίσης να πληρωθούν με υγρό. Υγρός και κρύος καιρός αυξάνουν τον πόνο σε πολλούς ασθενείς.[6][7]

Η ΟΑ συνήθως επηρεάζει τα άνω και κάτω άκρα , τη σπονδυλική στήλη, και τις αρθρώσεις μεγάλου φορτίου , όπως η άρθρωση του ισχίου και γόνατος , αν και θεωρητικά, οποιαδήποτε άρθρωση στο σώμα μπορεί να επηρεαστεί. Όπως η ΟΑ προχωρεί, οι αρθρώσεις που επηρεάζονται φαίνονται μεγαλύτερες, είναι σκληρές και επίπονες, και συνήθως αισθάνονται καλύτερα με ήπια χρήση, αλλά χειρότερα με υπερβολική ή παρατεταμένη χρήση, έτσι το διακρίνει από ρευματοειδή αρθρίτιδα.

Σε μικρότερες αρθρώσεις, όπως στα δάκτυλα, μπορεί να σχηματιστούν , σκληρές οστεώδεις διευρύνσεις , ονομαζόμενες κόμβος του Heberden (για τις άπω διαφαλαγγικές αρθρώσεις) και / ή κόμβος του Bouchard (για τις εγγύς διαφαλαγγικές αρθρώσεις), και αν και δεν είναι απαραιτήτως επώδυνες, εντούτοις περιορίζουν την κίνηση των δακτύλων σημαντικά. η ΟΑ στα δάχτυλα οδηγεί στο σχηματισμό κάλων , καθιστώντας τα κόκκινα ή πρησμένα. Μερικοί άνθρωποι παρατηρούν αυτές τις φυσικές αλλαγές πριν αντιμετωπίσουν οποιοδήποτε πόνο.

Η ΟΑ είναι η πιο κοινή αιτία του οιδήματος άρθρωσης, μερικές φορές ονομάζεται νερό στο γόνατο σε όρους ωοτοκίας , μία συσσώρευση περίσσειας υγρού στο ή γύρω από την άρθρωση του γόνατος.[8]

Αιτίες

Επεξεργασία

Μερικοί ερευνητές πιστεύουν ότι η μηχανική καταπόνηση στις αρθρώσεις κρύβεται πίσω από κάθε είδος οστεοαρθρίτιδας, με πολλές και ποικίλες πηγές μηχανικής καταπόνησης, περιλαμβανομένων της απόκλισης των οστών που προκαλείται από συγγενή ή παθογόνα αίτια: Μηχανική βλάβη, μεγάλο σωματικό βάρος , απώλεια της δύναμης των μυών που υποστηρίζουν αρθρώσεις και δυσλειτουργία των περιφερικών νεύρων , που οδηγεί σε ξαφνικές ή ασυντόνιστες κινήσεις που καταπονούν τις αρθρώσεις.[9] Ωστόσο, η άσκηση, συμπεριλαμβανομένης της λειτουργίας σε περίπτωση απουσίας του τραυματισμού, δεν έχει βρεθεί να αυξάνει τον κίνδυνο ενός ατόμου να αναπτύξει οστεοαρθρίτιδα.[10] Ούτε τα κατάγματα στις αρθρώσεις έχουν βρεθεί να παίζουν ρόλο.[11]

Πρωτογενής Οστεοαρθρίτιδα

Επεξεργασία
 
Πρωτογενής οστεοαρθρίτιδα του αριστερού γόνατος. Παρατηρείστε τα οστεόφυτα, τα οποία στενεύουν το χώρο της άρθρωσης (βέλος), και την αυξημένη πυκνότητα του υποχονδρίου (βέλος).

Η πρωτογενής οστεοαρθρίτιδα είναι μια χρόνια εκφυλιστική διαταραχή που σχετίζεται με, αλλά δεν προκαλείται από τη γήρανση, καθώς υπάρχουν άνθρωποι που, στα ενενήντα τους χρόνια, δεν έχουν κλινικά ή λειτουργικά σημάδια της ασθένειας. Καθώς ο άνθρωπος μεγαλώνει, η περιεκτικότητα του χόνδρου σε νερό μειώνεται[12] ως αποτέλεσμα μειωμένου πρωτεογλυκανικού περιεχομένου, με αποτέλεσμα ο χόνδρος να είναι λιγότερο ελαστικός. Χωρίς τις προστατευτικές επιδράσεις των πρωτεογλυκανών, οι ίνες κολλαγόνου του χόνδρου μπορεί να γίνουν ευαίσθητες στην αποικοδόμηση και έτσι να επιδεινωθεί ο εκφυλισμός. Φλεγμονή της γύρω αρθρικής κάψας μπορεί επίσης να προκύψει, αν και συχνά ήπια (σε σύγκριση με ό, τι συμβαίνει στη ρευματοειδή αρθρίτιδα). Αυτό μπορεί να συμβεί επειδή τα προϊόντα αποικοδόμησης του χόνδρου απελευθερώνονται στον αρθρικό χώρο, και τα επιθηλιακά κύτταρα της άρθρωσης προσπαθούν να τα απομακρύνουν. Νέες οστικές προεκβολές, που ονομάζεται "σπιρούνια" ή οστεόφυτα, μπορεί να σχηματιστούν στο περιθώριο των αρθρώσεων, ενδεχομένως σε μια προσπάθεια βελτίωσης της συμβατότητας των επιφανειών του αρθρικού χόνδρου. Αυτές οι αλλαγές των οστών, σε συνδυασμό με την φλεγμονή, μπορεί να είναι ταυτόχρονα επώδυνες και εξουθενωτικές.

Μια σειρά από μελέτες έχουν δείξει ότι υπάρχει μια μεγαλύτερη επικράτηση της ασθένειας μεταξύ των αδελφών και κυρίως των μονοζυγωτικών διδύμων, που αποδεικνύουν μια κληρονομική βάση.[13] Έως 60 % των περιπτώσεων ΟΑ πιστεύεται ότι προκύπτουν από γενετικούς παράγοντες.

Και η πρωτοπαθής γενικευμένη κομβική ΟΑ και η διαβρωτική ΟΑ (ΔOA. ονομάζεται επίσης φλεγμονώδης ΟΑ) είναι υποσύνολα των πρωτογενών ΟΑ.Η ΔOA είναι πολύ λιγότερο συχνή, και πιο επιθετική φλεγμονώδης μορφή της ΟΑ, η οποία επηρεάζει συχνά τα περιφερικές διαφαλλαγικές αρθρώσεις και παρουσιάζει χαρακτηριστικές αλλαγές στην ακτινογραφία.

Δευτερογενής Οστεοαρθρίτιδα

Επεξεργασία

Αυτό το είδος OA προκαλείται από άλλους παράγοντες όμως η προκύπτουσα παθολογία είναι η ίδια όπως για τη πρωτοτογενή OA:

Διάγνωση

Επεξεργασία

Η διάγνωση γίνεται με εύλογη βεβαιότητα, με βάση το ιστορικό και την κλινική εξέταση.[14][15] Οι ακτινογραφίες μπορούν να επιβεβαιώσουν τη διάγνωση. Οι τυπικές αλλαγές που παρατηρούνται στην ακτινογραφία περιλαμβάνουν: στένωση της άρθρωσης, υποχόνδρια σκλήρυνση (αυξημένος σχηματισμός του οστού γύρω από την άρθρωση), σχηματισμός υποχόνδριας κύστης, και οστεόφυτα.[16] Οι απλές ακτινογραφίες μπορεί να μην συσχετίζονται με τα ευρήματα κατά τη φυσική εξέταση ή με το βαθμό του πόνου.[17] Συνήθως δεν είναι αναγκαίες για την κλινική διάγνωση της οστεοαρθρίτιδας άλλες απεικονιστικές τεχνικές.

Το 1990, το Αμερικανικό Κολλέγιο Ρευματολογίας Αρχειοθετήθηκε 2012-10-14 στο Wayback Machine., χρησιμοποιώντας δεδομένα από μια πολυκεντρική μελέτη, ανέπτυξε ένα σύνολο κριτηρίων για την διάγνωση της οστεοαρθρίτιδας στο χέρι βασιζόμενη στη διεύρυνση σκληρών ιστών και οίδημα ορισμένων αρθρώσεων . Τα κριτήρια αυτά βρέθηκαν να είναι 92% ευαίσθητα και 98% ακριβή για την οστεοαρθρίτιδα της χειρός σε σχέση με άλλες οντότητες, όπως η ρευματοειδής αρθρίτιδα και οι σπονδυλοαρθροπάθειες.[18]

Σχετικές παθολογίες των οποίων τα ονόματα μπορεί να συγχέονται με την οστεοαρθρίτιδα περιλαμβάνουν ψευδο-αρθροπάθειες. Αυτό προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις "ψευδο", που σημαίνει "ψευδής", και άρθρωση. Ακτινογραφικά αποτελέσματα καταλήγουν στη διάγνωση ενός κατάγματος σε μία άρθρωση, κάτι που δεν πρέπει να συγχέεται με την οστεοαρθρίτιδα, η οποία είναι μία εκφυλιστική παθολογία που επηρεάζει με υψηλή συχνότητα τις άπω φαλαγγικές αρθρώσεις σε γυναίκες ασθενείς. Μια εμφάνιση που θυμίζει γυαλισμένο ελεφαντόδοντο μπορεί επίσης να αναπτυχθεί στα οστά των προσβεβλημένων αρθρώσεων, γεγονός που αντικατοπτρίζει μια αλλαγή που ονομάζεται eburnation.[19]

  •  
    Κατεστραμμένος χόνδρος σε παθολογικό δείγμα από χοιρομητέρες.(α) διάβρωση χόνδρων (β)εξέλκωση του χόνδρου (γ)επισκευή χόνδρου (δ)σχηματισμός οστεοφύτων.
  •  
    Ιστοπαθολογία οστεοαρθρίτιδας άρθρωσης γονάτου σε ηλικιωμένη γυναίκα
  •  
  •  
  •  
  •  
    Σοβαρή οστεοαρθρίτιδα και οστεοπενία του καρπιαίου σωλήνα και της 1ης καρπομετακάρπιας άρθρωσης.

Ταξινόμηση

Επεξεργασία

Η οστεοαρθρίτιδα μπορεί να ταξινομηθεί είτε σε πρωτοταγή ή σε δευτεροταγή ανάλογα με το αν υπάρχει ή όχι μία αναγνωρίσιμη υποκείμενη αιτία.

Διαχείριση

Επεξεργασία

Τροποποίηση του τρόπου ζωής (όπως η απώλεια βάρους και άσκηση) και αναλγητικά είναι ο στυλοβάτης της θεραπείας. Ακεταμινοφαίνη / παρακεταμόλη χρησιμοποιείται ως πρώτη γραμμή και NSAIDs συνιστώνται μόνο ως επιπρόσθετη θεραπεία ανακούφισης από τον πόνο αν αυτή δεν είναι επαρκής.[20] Αυτό συμβαίνει λόγω της σχετικά μεγαλύτερης ασφάλειας της ακεταμινοφαίνης.[20]

Αλλαγή του τρόπου ζωής

Επεξεργασία

Για υπέρβαρα άτομα, η απώλεια βάρους μπορεί να είναι ένας σημαντικός παράγοντας[21]. Η εκπαίδευση των ασθενών έχει αποδειχθεί ότι είναι χρήσιμη για την αυτοδιαχείριση της αρθρίτιδας. Μειώνει τον πόνο, βελτιώνοντας τη λειτουργία, μειώνοντας την ακαμψία και την κούραση και ελαττώνοντας την ιατρική παρέμβαση.[22] Μια μεταανάλυση έδειξε ότι η εκπαίδευση των ασθενών μπορεί να προσφέρει κατά μέσο όρο 20% περισσότερη ανακούφιση από τον πόνο σε σύγκριση με μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα μόνο σε ασθενείς με ΟΑ ισχίου.[22]

Σωματική προσέγγιση

Επεξεργασία

Για τους περισσότερους ανθρώπους με ΟΑ, διαβαθμισμένη άσκηση θα πρέπει να είναι ο στυλοβάτης της αυτο-διαχείρισης τους. Μέτρια άσκηση οδηγεί σε βελτιωμένη λειτουργία και μειωμένο πόνο σε άτομα με οστεοαρθρίτιδα του γόνατος.[10][22] Ενώ υπάρχουν κάποια αποδεικτικά στοιχεία για ορισμένα φυσικές θεραπείες, στοιχεία για συνδυασμένο πρόγραμμα είναι περιορισμένα.[23]

Υπάρχουν επαρκή στοιχεία που να δείχνουν ότι η φυσική παρέμβαση μπορεί να μειώσει τον πόνο και να βελτιώσει τη λειτουργία.[24] Υπάρχουν κάποιες ενδείξεις ότι η φυσική παρέμβαση είναι πιο αποτελεσματική από την άσκηση για τη θεραπεία της οστεοαρθρίτιδας του ισχίου, ωστόσο, τα στοιχεία αυτά θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως ασαφή.[25] Το βάδισμα, η λειτουργική και ισορροπημένη άσκηση έχει προταθεί για την αντιμετώπιση της επιβάρυνσης της ιδιοδεκτικότητας, της ισορροπίας και της δύναμης σε άτομα με αρθρίτιδα των κατω άκρων η οποία μπορεί να συμβάλει στην αύξηση των πτώσεων στα ηλικιωμένα άτομα.[26]. Ο Ο νάρθηκας της βάσης του αντίχειρα για την ΟΑ οδηγεί σε βελτιώσεις μετά από ένα έτος.[27]

Φαρμακευτική αγωγή

Επεξεργασία
Αναλγητικά

Η Ακεταμινοφαίνη είναι η θεραπεία πρώτης γραμμής για την ΟΑ.[20][28] Για ήπια έως μέτρια συμπτώματα, η αποτελεσματικότητα είναι παρόμοια με μη-στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα (ΜΣΑΦ), αν και για πιο σοβαρά συμπτώματα, τα ΜΣΑΦ μπορεί να είναι πιο αποτελεσματικά.[20] Τα ΜΣΑΦ όπως ιμπουπροφέν ενώ είναι πιο αποτελεσματικά σε σοβαρές περιπτώσεις συνδέονται με μεγαλύτερες παρενέργειες όπως γαστροεντερική αιμορραγία.[20] Μία άλλη κατηγορία των NSAIDs, COX-2 εκλεκτικός αναστολέας (όπως σελεκοξίμπη) είναι εξίσου αποτελεσματικά με ΜΣΑΦ με χαμηλότερα ποσοστά δυσμενών γαστρεντερικών ανεπιθύμητων επιδράσεων, αλλά υψηλότερα ποσοστά καρδιαγγειακών παθήσεων, όπως το έμφραγμα του μυοκαρδίου.[29].Επίσης, είναι πολύ πιο ακριβά. Υπάρχουν αρκετά διαθέσιμα ΜΣΑΦ για τοπική χρήση, καθώς και δικλοφενάκη. Έχουν λιγότερες συστηματικές παρενέργειες και τουλάχιστον κάποια θεραπευτική δράση.[30] Ενώ οπιοειδή αναλγητικά όπως μορφίνη και φαιντανύλη βελτιώνουν τον πόνο, αυτό το όφελος αντισταθμίζεται από συχνά ανεπιθύμητα συμβάντα και ως εκ τούτου δεν θα πρέπει να χρησιμοποιούνται σε τακτική βάση.[31]

Άλλα

Η από στόματος χρήση στεροειδών δεν συνιστάται στη θεραπεία της ΟΑ, λόγω των περιορισμένων όφελών τους και του υψηλού ποσοστού των αρνητικών επιπτώσεων. Ένεση γλυκοκορτικοειδών (όπως υδροκορτιζόνη) οδηγεί σε βραχυπρόθεσμη ανακούφιση από τον πόνο που μπορεί να διαρκέσει από λίγες εβδομάδες και λίγους μήνες.[32] Η τοπική καψαϊκίνη και η αρθρική ένεση του υαλουρονικού οξέος δεν έχουν βρεθεί να οδηγεί σε σημαντική βελτίωση.[30][33] Η έγχυση υαλουρονικού οξέος έχει συσχετιστεί με σημαντική βλάβη.[33]

Χειρουργικές επεμβάσεις

Επεξεργασία

Εάν η αναπηρία είναι σημαντική και η παραπάνω διαχείριση είναι αναποτελεσματική, η αρθροπλαστική χειρουργική επέμβαση ή επανακατασκευή μπορεί να συστηθεί. Η ιατρική βιβλιογραφία υποστηρίζει την ολική αρθροπλαστική ισχίου και γόνατος οι οποίες είναι οι πιο αποτελεσματικές επεμβάσεις στην ορθοπαιδική με πάνω από 95% των ασθενών να έχουν μια καλή λειτουργική άρθρωση μετά από 10 χρόνια[34] Στο γόνατο βελτιώνει τόσο τον πόνο και τη λειτουργία.[35][36] Ωστόσο έχει αποδειχθεί ότι η αρθροσκοπική χειρουργική παρέμβαση για την οστεοαρθρίτιδα του γόνατος δεν είναι καλύτερη από τα εικονικά φάρμακα (πλασίμπο) για την ανακούφιση των συμπτωμάτων.[37]

Εναλλακτική Ιατρική

Επεξεργασία

Πολλά εναλλακτικά φάρμακα θεωρείται πως μπορούν να μειώσουν τον πόνο που συνδέεται με την αρθρίτιδα. Εντούτοις, υπάρχουν λίγα στοιχεία που υποστηρίζουν τα πλεονεκτήματα για τις περισσότερες εναλλακτικές θεραπείες όπως οι εξής: βιταμίνη Α, C, και Ε, τζίντζερ, κουρκούμη, ω-3 λιπαρά οξέα, θειική χονδροϊτίνη και γλυκοζαμίνη. Αυτές οι θεραπείες ως εκ τούτου δεν συνιστάται.[38][39] Η γλυκοζαμίνη πιστεύονταν κάποτε ότι είναι αποτελεσματική,[40], αλλά μια πρόσφατη ανάλυση βρήκε ότι δεν είναι καλύτερη από το εικονικό φάρμακο.[41] Η S-αδενοσυλ μεθειονίνη μπορεί να ανακουφίσει τον πόνο παρόμοια με τα μη στεροειδή αντι-φλεγμονώδη φάρμακα.[40][42] Ενώ τεχνικές ηλεκτρικής διέγερσης (NEST) έχουν χρησιμοποιηθεί εδώ και είκοσι χρόνια για τη θεραπεία της οστεοαρθρίτιδας στο γόνατο, δεν υπάρχουν στοιχεία που να δείχνουν ότι μειώνουν τον πόνο ή την αναπηρία.[43] Τρεις μελέτες υποστηρίζουν τη χρήση του "νυχιού της γάτας".[38]

Βελονισμός

Μία κριτική του οργανισμού Κοχρέιν βρήκε ότι ενώ ο βελονισμός οδηγεί σε μία στατιστικά σημαντική βελτίωση στην ανακούφιση του πόνου, η βελτίωση αυτή είναι μικρή και μπορεί να είναι αμφιβόλου κλινικής σημασίας. Δοκιμές ελέγχου σε λίστες αναμονής για οστεοαρθρίτιδα περιφερικών αρθρώσεων εμφανίζουν κλινικά οφέλη, αλλά αυτά μπορεί να οφείλονται σε επιδράσεις του εικονικού φαρμάκου.[44] Ο βελονισμός δεν φαίνεται να παράγει μακροπρόθεσμα οφέλη.[45]

Γλυκοζαμίνη

Η χρήση της γλυκοζαμίνης είναι αμφιλεγόμενη.[46] Μια μετα-ανάλυση του 2010 έδειξε ότι δεν είναι καλύτερη από το εικονικό φάρμακο.[41] Ορισμένες παλαιότερες μελέτες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η θειική γλυκοζαμίνη ήταν μια αποτελεσματική θεραπεία,[47][48] ενώ κάποιοι άλλοι την έχουν βρει αναποτελεσματική.[49][50] Η διαφορά έχει βρεθεί μεταξύ των δοκιμών που αφορούν τη θειική γλυκοζαμίνη και την υδροχλωρική γλυκοζαμίνη, με τη θειική γλυκοζαμίνη να παρουσιάζει κάποιο όφελος, ενώ η υδροχλωρική γλυκοζαμίνη όχι. Η Διεθνής Κοινότητα Έρευνας Της Οστεοαρθρίτιδας (OARSI) συνιστά τη διακοπή της γλυκοζαμίνης εάν δεν παρατηρηθεί καμία επίδραση μετά από έξι μήνες.[51]

Επιδημιολογία

Επεξεργασία
 
Ο αριθμός των ετών που χάνονται λόγω της κακής υγείας, αναπηρίας ή πρόωρου θανάτου για την οστεοαρθρίτιδα ανά 100.000 κατοίκους το 2004.[52]
  δεν υπάρχουν δεδομένα
  ≤ 200
  200–220
  220–240
  240–260
  260–280
  280–300
  300–320
  320–340
  340–360
  360–380
  380–400
  ≥ 400

Η οστεοαρθρίτιδα πλήττει σχεδόν 27 εκατομμύρια ανθρώπους στις Ηνωμένες Πολιτείες, αντιπροσωπεύοντας το 25% των επισκέψεων σε γιατρό πρωτοβάθμιας φροντίδας, και το μισό από όλες τις συνταγές μη στεροειδών αναλγητικών φαρμάκων (ΜΣΑΦ). Εκτιμάται ότι το 80% του πληθυσμού έχει ακτινογραφικά στοιχεία της ΟΑ από την ηλικία των 65 ετών, αν και μόνο το 60% από αυτούς θα έχουν συμπτώματα.[53] Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι νοσηλείες για οστεοαρθρίτιδα αυξήθηκαν από 322.000 το 1993 σε 735.000 το 2006.[54]

Παγκοσμίως η οστεοαρθρίτιδα προκαλεί μέτρια έως σοβαρή αναπηρία σε 43,4 εκατομμύρια ανθρώπους, βασισμένο σε έρευνα του 2004.[55]

Ιστορία

Επεξεργασία

Αποδεικτικά στοιχεία για την οστεοαρθρίτιδα που βρέθηκαν σε αρχεία απολιθωμάτων μελετώνται από παλαιοπαθολόγους, ειδικούς στις αρχαίες ασθένειες και τραυματισμούς. Οστεοαρθρίτιδα έχει αναφερθεί σε απολιθώματα των μεγάλων σαρκοφάγων δεινοσαύρων "Allosaurus fragilis".[56]

Έρευνα

Επεξεργασία

Υπάρχουν συνεχείς προσπάθειες για να διαπιστωθεί αν υπάρχουν παράγοντες που τροποποιούν τα αποτελέσματα στην οστεοαρθρίτιδα. Υπάρχουν δειλά στοιχεία που αποδεικνύουν ότι το ρανελικό στρόντιο μπορεί να μειώσει την εκφύλιση στην οστεοαρθρίτιδα και τη βελτίωση των αποτελεσμάτων.[57][58]

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ↑ "osteoarthritis" στο Ιατρικό Λεξικό Dorland's
  2. ↑ 2,0 2,1 Conaghan, Phillip. «Osteoarthritis — National clinical guideline for care and management in adults» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 26 Ιουνίου 2013. Ανακτήθηκε στις 29 Απριλίου 2008. 
  3. ↑ Centers for Disease Control and Prevention (CDC) (February 2001). «Prevalence of disabilities and associated health conditions among adults—United States, 1999». MMWR Morb Mortal Wkly Rep. 50 (7): 120–5. PMID 11393491. 
  4. ↑ «Arthritis-Related Statistics: Prevalence of Arthritis in the United States». Centers for Disease Control and Prevention, US Department of Health and Human Services. 9 Νοεμβρίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Δεκεμβρίου 2016. 
  5. ↑ «Alternative Methods for Defining Osteoarthritis and the Impact on Estimating Prevalence in a US Population-Based Survey». Arthritis Care & Research 68 (5): 574–80. May 2016. doi:10.1002/acr.22721. PMID 26315529. 
  6. ↑ McAlindon T.; Formica M.; Schmid C.H.; Fletcher J. (2007). «Changes in barometric pressure and ambient temperature influence osteoarthritis pain». The American Journal of Medicine 120 (5): 429–434. doi:10.1016/j.amjmed.2006.07.036. PMID 17466654. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2012-06-29. https://web.archive.org/web/20120629224316/http://eclips.consult.com/eclips/article/Medicine/S0084-3873(08)79099-0. Ανακτήθηκε στις 2012-11-20. 
  7. ↑ Πρότυπο:MedlinePlus
  8. ↑ Water on the knee, MayoClinic.com
  9. ↑ Brandt KD; Dieppe P; Radin E (January 2009). «Etiopathogenesis of osteoarthritis». Med. Clin. North Am. 93 (1): 1–24, xv. doi:10.1016/j.mcna.2008.08.009. PMID 19059018. 
  10. ↑ 10,0 10,1 Bosomworth NJ (Σεπτέμβριος 2009). «Exercise and knee osteoarthritis: benefit or hazard?». Can Fam Physician 55 (9): 871–8. PMID 19752252. 
  11. ↑ Deweber, K; Olszewski, M; Ortolano, R (Μάρτιος–Απρίλιος 2011). «Knuckle cracking and hand osteoarthritis.». Journal of the American Board of Family Medicine : JABFM 24 (2): 169–74. doi:10.3122/jabfm.2011.02.100156. PMID 21383216. 
  12. ↑ Simon, Η· Zieve D (8 Μαΐου 2005). «Osteoarthritis». University of Maryland Medical Center. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Ιουλίου 2009. Ανακτήθηκε στις 25 Απριλίου 2009. 
  13. ↑ Valdes AM, Spector TD (Αύγουστος 2008). «The contribution of genes to osteoarthritis». Rheum Dis Clin North Am. 34 (3): 581–603. doi:10.1016/j.rdc.2008.04.008. PMID 18687274. 
  14. ↑ Zhang W, Doherty M, Peat G και άλλοι. (Μάρτιος 2010). «EULAR evidence-based recommendations for the diagnosis of knee osteoarthritis». Ann. Rheum. Dis. 69 (3): 483–9. doi:10.1136/ard.2009.113100. PMID 19762361. https://archive.org/details/sim_annals-of-the-rheumatic-diseases_2010-03_69_3/page/483. 
  15. ↑ Bierma-Zeinstra SM; Oster JD; Bernsen RM; Verhaar JA; Ginai AZ; Bohnen AM (Αύγουστος 2002). «Joint space narrowing and relationship with symptoms and signs in adults consulting for hip pain in primary care». J. Rheumatol. 29 (8): 1713–8. PMID 12180735. http://www.jrheum.org/cgi/pmidlookup?view=long&pmid=12180735. 
  16. ↑ Πρότυπο:MerckManual
  17. ↑ Phillips CR; Brasington RD (2010). «Osteoarthritis treatment update: Are NSAIDs still in the picture?». Journal of Musculoskeletal Medicine 27 (2). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2010-02-12. https://web.archive.org/web/20100212105652/http://www.musculoskeletalnetwork.com/display/article/1145622/1517357. Ανακτήθηκε στις 2012-11-20. 
  18. ↑ Altman R, Alarcón G, Appelrouth D και άλλοι. (1990). «The American College of Rheumatology criteria for the classification and reporting of osteoarthritis of the hand». Arthritis Rheum. 33 (11): 1601–10. doi:10.1002/art.1780331101. PMID 2242058. 
  19. ↑ Neil Vasan· Le, Tao· Bhushan, Vikas (2010). First Aid for the USMLE Step 1, 2010 (First Aid USMLE). McGraw-Hill Medical. σελ. 378. ISBN 0-07-163340-5. 
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 20,3 20,4 Flood J (Μάρτιος 2010). «The role of acetaminophen in the treatment of osteoarthritis». Am J Manag Care 16 (Suppl Management): S48–54. PMID 20297877. 
  21. ↑ «Επιπτώσεις Παχυσαρκίας στην Αρθρίτιδα (Οστεοαρθρίτιδα) Γόνατος - Θεραπεία». www.theodorideskneesurgeon.gr (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 9 Ιανουαρίου 2023. 
  22. ↑ 22,0 22,1 22,2 Cibulka MT, White DM, Woehrle J, et al. (Απρίλιος 2009). «Hip pain and mobility deficits—hip osteoarthritis: clinical practice guidelines linked to the international classification of functioning, disability, and health from the orthopaedic section of the American Physical Therapy Association». J Orthop Sports Phys Ther 39 (4): A1–25. doi:10.2519/jospt.2009.0301. PMID 19352008. 
  23. ↑ Wang, SY; Olson-Kellogg, B; Shamliyan, TA; Choi, JY; Ramakrishnan, R; Kane, RL (2012-11-06). «Physical therapy interventions for knee pain secondary to osteoarthritis: a systematic review.». Annals of internal medicine 157 (9): 632-644. PMID 23128863. 
  24. ↑ Page CJ; Hinman RS; Bennell KL (2011). «Physiotherapy management of knee osteoarthritis». Int J Rheum Dis 14 (2): 145–152. doi:10.1111/j.1756-185X.2011.01612.x. PMID 21518313. 
  25. ↑ French HP; Brennan A; White B; Cusack T (2011). «Manual therapy for osteoarthritis of the hip or knee — a systematic review». Man Ther 16 (2): 109–117. doi:10.1016/j.math.2010.10.011. PMID 21146444. 
  26. ↑ Sturnieks DL; Tiedemann A; Chapman K; Munro B; Murray SM; Lord SR (Νοέμβριος 2004). «Physiological risk factors for falls in older people with lower limb arthritis». J. Rheumatol. 31 (11): 2272–2279. PMID 15517643. http://www.jrheum.org/cgi/pmidlookup?view=long&pmid=15517643. 
  27. ↑ Rannou F; Dimet J; Boutron I (Μάιος 2009). «Splint for base-of-thumb osteoarthritis: a randomized trial». Ann. Intern. Med. 150 (10): 661–669. PMID 19451573. http://www.annals.org/article.aspx?volume=150&page=661. [νεκρός σύνδεσμος]
  28. ↑ Zhang W, Moskowitz RW, Nuki G και άλλοι. (Σεπτέμβριος 2007). «OARSI recommendations for the management of hip and knee osteoarthritis, part I: critical appraisal of existing treatment guidelines and systematic review of current research evidence». Osteoarthr. Cartil. 15 (9): 981–1000. doi:10.1016/j.joca.2007.06.014. PMID 17719803. 
  29. ↑ Chen, YF; Jobanputra, P; Barton, P; Bryan, S; Fry-Smith, A; Harris, G; Taylor, RS (Απρίλιος 2008). «Cyclooxygenase-2 selective non-steroidal anti-inflammatory drugs (etodolac, meloxicam, celecoxib, rofecoxib, etoricoxib, valdecoxib and lumiracoxib) for osteoarthritis and rheumatoid arthritis: a systematic review and economic evaluation.». Health technology assessment 12 (11): 1–278, iii. PMID 18405470. 
  30. ↑ 30,0 30,1 Altman R; Barkin RL (Μάρτιος 2009). «Topical therapy for osteoarthritis: clinical and pharmacologic perspectives». Postgrad Med 121 (2): 139–47. doi:10.3810/pgm.2009.03.1986. PMID 19332972. 
  31. ↑ Nüesch E; Rutjes AW; Husni E; Welch V; Jüni P (2009). Nüesch, Eveline, επιμ. «Oral or transdermal opioids for osteoarthritis of the knee or hip». Cochrane Database Syst Rev (4): CD003115. doi:10.1002/14651858.CD003115.pub3. PMID 19821302. 
  32. ↑ Arroll B; Goodyear-Smith F (Απρίλιος 2004). «Corticosteroid injections for osteoarthritis of the knee: meta-analysis». BMJ 328 (7444): 869. doi:10.1136/bmj.38039.573970.7C. PMID 15039276. 
  33. ↑ 33,0 33,1 Rutjes AW; Jüni P; da Costa BR; Trelle S; Nüesch E; Reichenbach S (Αύγουστος 2012). «Viscosupplementation for osteoarthritis of the knee: a systematic review and meta-analysis». Ann. Intern. Med. 157 (3): 180–91. doi:10.7326/0003-4819-157-3-201208070-00473. PMID 22868835. http://www.annals.org/article.aspx?volume=157&page=180. 
  34. ↑ Santaguida, PL; Hawker, GA; Hudak, PL; Glazier, R; Mahomed, NN; Kreder, HJ; Coyte, PC; Wright, JG (Δεκέμβριος 2008). «Patient characteristics affecting the prognosis of total hip and knee joint arthroplasty: a systematic review». Canadian journal of surgery. Journal canadien de chirurgie 51 (6): 428–36. PMID 19057730. 
  35. ↑ Carr, AJ; Robertsson, Ο; Graves, S; Price, AJ; Arden, NK; Judge, A; Beard, DJ (2012-04-07). «Knee replacement». Lancet 379 (9823): 1331–40. doi:10.1016/S0140-6736(11)60752-6. PMID 22398175. 
  36. ↑ «Ολική Αρθροπλαστική Γόνατος, Αποκατάσταση - Θεραπεία Οστεοαρθρίτιδας». www.theodorideskneesurgeon.gr (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 9 Ιανουαρίου 2023. 
  37. ↑ Moseley JB, O'Malley K, Petersen NJ και άλλοι. (2002). «A controlled trial of arthroscopic surgery for osteoarthritis of the knee is proven to bring an improvement lasting for about two years». The New England Journal of Medicine 347 (2): 81–8. doi:10.1056/NEJMoa013259. PMID 12110735. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2010-02-18. https://web.archive.org/web/20100218131521/http://content.nejm.org/cgi/content/full/347/2/81. Ανακτήθηκε στις 2012-11-20. 
  38. ↑ 38,0 38,1 Rosenbaum CC; O'Mathúna DP; Chavez M; Shields K (2010). «Antioxidants and antiinflammatory dietary supplements for osteoarthritis and rheumatoid arthritis». Altern Ther Health Med 16 (2): 32–40. PMID 20232616. 
  39. ↑ Reichenbach S; Sterchi R; Scherer M και άλλοι. (2007). «Meta-analysis: chondroitin for osteoarthritis of the knee or hip». Ann. Intern. Med. 146 (8): 580–90. PMID 17438317. 
  40. ↑ 40,0 40,1 Hardy ML; Coulter I; Morton SC και άλλοι. (Αύγουστος 2003). «S-adenosyl-L-methionine for treatment of depression, osteoarthritis, and liver disease». Evid Rep Technol Assess (Summ) (64): 1–3. PMID 12899148. 
  41. ↑ 41,0 41,1 Wandel S; Jüni P; Tendal B (2010). «Effects of glucosamine, chondroitin, or placebo in patients with osteoarthritis of hip or knee: network meta-analysis». BMJ 341: c4675. doi:10.1136/bmj.c4675. PMID 20847017. 
  42. ↑ De Silva, V; El-Metwally, A; Ernst, E; Lewith, G; Macfarlane, GJ (Μάιος 2011). «Evidence for the efficacy of complementary and alternative medicines in the management of osteoarthritis: a systematic review». Rheumatology 50 (5): 911–20. doi:10.1093/rheumatology/keq379. PMID 21169345. 
  43. ↑ Rutjes AW; Nüesch E; Sterchi R και άλλοι. (2009). Rutjes, Anne WS, επιμ. «Transcutaneous electrostimulation for osteoarthritis of the knee». Cochrane Database Syst Rev (4): CD002823. doi:10.1002/14651858.CD002823.pub2. PMID 19821296. 
  44. ↑ Manheimer E; Cheng K; Linde K και άλλοι. (2010). Manheimer, Eric, επιμ. «Acupuncture for peripheral joint osteoarthritis». Cochrane Database Syst Rev (1): CD001977. doi:10.1002/14651858.CD001977.pub2. PMID 20091527. 
  45. ↑ Wang, S; Kain ZN; White PF (2008). «Acupuncture Analgesia: II. Clinical Considerations». Anesth Analg 106 (2): 611–21. doi:10.1213/ane.0b013e318160644d. PMID 18227323. http://www.thecochranelibrary.com/.../file/Acupuncture.../CD001977.pdf. [νεκρός σύνδεσμος]
  46. ↑ The effects of Glucosamine Sulphate on OA of the knee joint. BestBets.
  47. ↑ Poolsup N; Suthisisang C; Channark P; Kittikulsuth W (2005). «Glucosamine long-term treatment and the progression of knee osteoarthritis: systematic review of randomized controlled trials». The Annals of pharmacotherapy 39 (6): 1080–7. doi:10.1345/aph.1E576. PMID 15855241. https://archive.org/details/sim_annals-of-pharmacotherapy_2005-06_39_6/page/1080. 
  48. ↑ Black C; Clar C; Henderson R και άλλοι. (Νοέμβριος 2009). «The clinical effectiveness of glucosamine and chondroitin supplements in slowing or arresting progression of osteoarthritis of the knee: a systematic review and economic evaluation». Health Technol Assess 13 (52): 1–148. PMID 19903416. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2012-11-03. https://web.archive.org/web/20121103215306/http://www.hta.ac.uk/execsumm/summ1352.htm. Ανακτήθηκε στις 2012-11-20. 
  49. ↑ McAlindon T; Formica M; LaValley M; Lehmer M; Kabbara K (Νοέμβριος 2004). «Effectiveness of glucosamine for symptoms of knee osteoarthritis: results from an internet-based randomized double-blind controlled trial». Am J Med 117 (9): 643–649. doi:10.1016/j.amjmed.2004.06.023. PMID 15501201. 
  50. ↑ Vlad SC; Lavalley MP; McAlindon TE; Felson DT (2007). «Glucosamine for pain in osteoarthritis: Why do trial results differ?». Arthritis & Rheumatism 56 (7): 2267–77. doi:10.1002/art.22728. PMID 17599746. 
  51. ↑ Zhang W; Moskowitz RW; Nuki G και άλλοι. (Φεβρουάριος 2008). «OARSI recommendations for the management of hip and knee osteoarthritis, Part II: OARSI evidence-based, expert consensus guidelines». Osteoarthr. Cartil. 16 (2): 137–62. doi:10.1016/j.joca.2007.12.013. PMID 18279766. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2011-07-21. https://web.archive.org/web/20110721225626/http://www.oarsi.org/pdfs/part_II_OARSI_recommendations_for_management_of_hipknee_OA_2007.pdf. Ανακτήθηκε στις 2012-11-20. 
  52. ↑ «WHO Disease and injury country estimates». World Health Organization. 2009. Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2009. 
  53. ↑ Green GA (2001). «Understanding NSAIDs: from aspirin to COX-2». Clin Cornerstone 3 (5): 50–60. doi:10.1016/S1098-3597(01)90069-9. PMID 11464731. 
  54. ↑ Hospitalizations for Osteoarthritis Rising Sharply Newswise, Retrieved on September 4, 2008.
  55. ↑ Organization, World Health (2008). The global burden of disease : 2004 update. Geneva, Switzerland: World Health Organization. σελ. 35. ISBN 9789241563710. 
  56. ↑ Molnar, R. E., 2001, Theropod paleopathology: a literature survey: In: Mesozoic Vertebrate Life, edited by Tanke, D. H., and Carpenter, K., Indiana University Press, p. 337-363.
  57. ↑ Civjan, Natanya (2012). Chemical Biology: Approaches to Drug Discovery and Development to Targeting Disease. John Wiley & Sons. σελ. 313. ISBN 9781118437674. 
  58. ↑ Bruyère, O; Burlet, N; Delmas, PD; Rizzoli, R; Cooper, C; Reginster, JY (2008-12-16). «Evaluation of symptomatic slow-acting drugs in osteoarthritis using the GRADE system.». BMC musculoskeletal disorders 9: 165. PMID 19087296. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επεξεργασία
Ανακτήθηκε από "https://el.wiki.x.io/w/index.php?title=Οστεοαρθρίτιδα&oldid=10509233"