Ομηρία του ΟΠΕΚ
Η Ομηρία στον Οργανισμό Εξαγωγών Πετρελαιοπαραγωγών Χωρών (συντ. ΟΠΕΚ) (αγγλικά: OPEC siege) έλαβε μέρος στις 21 Δεκεμβρίου 1975, όταν έξι ένοπλοι άνδρες εμφανίστηκαν στην εξαμηνιαία συνάντηση των Υπουργών Πετρέλαιου του ΟΠΕΚ στην Βιέννη της Αυστρίας και πήραν περισσότερους από 60 ομήρους αφού προηγούμενως είχαν σκοτώσει έναν Αυστριακό αστυνομικό, έναν Ιρακινό αξιωματικό ασφαλείας του ΟΠΕΚ και έναν Λίβυο οικονομολόγο. Αρκετά άλλα άτομα τραυματίστηκαν.
| Ομηρία του ΟΠΕΚ | |
|---|---|
 Η έδρα του ΟΠΕΚ στη Βιέννη | |
| Ημερομηνία | 21 Δεκεμβρίου 1975 - 23 Δεκεμβρίου 1975 |
| Τόπος | Βιέννη Αλγέρι Τρίπολη |
| Συντεταγμένες | 48°13′13″N 16°06′00″E / 48.2203445°N 16.0998694°EΣυντεταγμένες: 48°13′13″N 16°06′00″E / 48.2203445°N 16.0998694°E |
| Αίτια | Δημοσιότητα των παλαιστινιακών ζητημάτων και απαίτηση λύτρων |
| Στόχοι | Οργανισμός Εξαγωγών Πετρελαιοπαραγωγών Χωρών |
| Μέθοδοι | Ένοπλη επίθεση και κρίση ομήρων |
| Αποτέλεσμα | Επιτυχής |
| Απολογισμός | |
| Απώλειες | 3 |
| Τραυματίες | άγνωστο |
| δεδομένα () | |
Η αυτοαποκαλούμενη ομάδα «Στρατός της Αραβικής Επανάστασης» (Arm of the Arab Revolution), της οποίας ηγέτης ήταν ο Κάρλος το Τσακάλι, προχώρησε σε αυτήν την τρομοκρατική ενέργεια με στόχο την δημοσιοποιήση των παλαιστινιακών ζητημάτων αλλά και την απαίτηση καταβολής λύτρων. Η ομηρία αυτή είχε ως αποτέλεσμα πολύπλοκες διπλωματικές διαπραγματεύσεις[1] και τελείωσε δύο ημέρες αργότερα με όλους τους ομήρους και τους τρομοκράτες να απομακρύνονται από την έδρα του ΟΠΕΚ και να κατευθύνονται με ειδικές πτήσεις προς το Αλγέρι και την Τρίπολη της Λιβύης.[2]
Το γεγονός αυτό αποτέλεσε μια από τις πρώτες φορές που αραβικά έθνη αποδέχτηκαν επισήμως τρομοκράτες και που τα οδήγησε επίσης στη συνέχεια να συνεργαστούν στην καταπολέμηση τέτοιων τρομοκρατικών προσπαθειών με τα Ηνωμένα Έθνη και την διεθνή κοινότητα.[3]
Ιστορικό
ΕπεξεργασίαΗ ομηρία
ΕπεξεργασίαΣτις 21 Δεκεμβρίου 1975 ο υπουργός Πετρελαίου της Σαουδικής Αραβίας Αχμέτ Ζακί Γιαμανί και οι άλλοι υπουργοί πετρελαίου των μελών του ΟΠΕΚ πιάστηκαν όμηροι στη Βιέννη της Αυστρίας, όπου οι υπουργοί παρευρίσκονταν σε μια συνάντηση στα κεντρικά γραφεία του ΟΠΕΚ στη οδό «Δρ. Καρλ-Λούγκερ-Ριγκ 10» (μετονομάστηκε σε Universitätsring το 2012).
Η τρομοκρατική επιχείρηση ομηρίας ενορχηστρώθηκε από μια ομάδα έξι ατόμων με επικεφαλής τον τρομοκράτη της Βενεζουέλας Ίλιτς Ραμίρεζ Σάντσεζ, γνωστό με το ψευδώνυμο «Κάρλος το Τσακάλι» (η οποία περιελάμβανε μεταξύ των υπολοίπων δύο Γερμανούς τον Γκάμπριελ Κρόχερ-Τεντεμάν, τον Χανς- Γιοακίμ Κλάιν και τον Λιβανέζο Ανίς αλ-Ναγκάς). Η αυτοαποκαλούμενη ομάδα «Στρατός της Αραβικής Επανάστασης» ζήτησε την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Ο Κάρλος σχεδίαζε να καταλάβει τη διάσκεψη των υπουργών με τη βία και να απαγάγει και τους έντεκα υπουργούς πετρελαίου που παρευρίσκονταν εκεί και να τους κρατήσει για λύτρα, με εξαίρεση τον Αχμέτ Ζακί Γιαμανί και τον υπουργό πετρελαίου του Ιράν Τζαμσίντ Αμουζέγκαρ, που είχε σκοπό να τους εκτελέσει.
Ο Κάρλος οδήγησε την ομάδα του χωρίς να γίνει αντιληπτός από δύο αυστριακούς αστυνομικούς στο λόμπι του κτιρίου και μέχρι τον πρώτο όροφο, όπου ένας αστυνομικός, ένας ιρακινός φρουρός ασφαλείας και ένας νεαρός οικονομολόγος της Λιβύης, ο Γιουσούφ αλ-Αζμάρλι, σκοτώθηκαν κατά την διάρκεια συμπλοκής με τους τρομοκράτες. Καθώς ο Κάρλος μπήκε στην αίθουσα συσκέψεων και πυροβόλησε προς την οροφή για εκφοβισμό, οι εκπρόσωποι της διάσκεψης έσκυψαν κάτω από το τραπέζι. Οι τρομοκράτες έψαξαν να βρουν τον Αχμέτ Ζακί Γιαμανί και στη συνέχεια διαίρεσαν τους εξήντα τρεις ομήρους σε ομάδες. Οι εκπρόσωποι των φιλικών χωρών μετακινήθηκαν προς την πόρτα, ενώ οι «ουδέτεροι» τοποθετήθηκαν στο κέντρο της αίθουσας και οι «εχθροί» τοποθετήθηκαν κατά μήκος του πίσω τοίχου, δίπλα σε ένα σάκο εκρηκτικών. Αυτή η τελευταία ομάδα περιελάμβανε τους εκπρόσωπους από τη Σαουδική Αραβία, το Ιράν, το Κατάρ και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
Ο Κάρλος ζήτησε να παρασχεθεί ένα λεωφορείο για να μεταφέρει την ομάδα του και τους ομήρους στο αεροδρόμιο, όπου θα περίμενε ένα αεροπλάνο τύπου DC-9 μαζί με το πλήρωμα του. Εν τω μεταξύ, ο Κάρλος ενημέρωσε τον Γιαμανί σχετικά με το σχέδιό του να πετάξει τελικά στο Άντεν της Νότιας Υεμένης όπου θα εκεί θα προχωρούσε στην δολοφονία των Γιαμανί και Αμουζέγκαρ. Κατά τη διάρκεια της τρομοκρατικής επίθεσης, ο Χανς- Γιοακίμ Κλάιν πυροβολήθηκε από έναν αστυνομικό και τραυματίστηκε. Ωστόσο, ο Κάρλος αρνήθηκε να τον αφήσει πίσω στη έδρα του ΟΠΕΚ και ζήτησε ιατρική βοήθεια. Ο κουρδός γιατρός Ουαρίγια Ραβεντούζι, ο οποίος ζούσε και εργαζόταν στη Βιέννη, προσφέρθηκε εθελοντικά να συνοδεύσει τους τρομοκράτες στο αεροπλάνο σε αντάλλαγμα την ασφαλή απελευθέρωση των ομήρων κατά την άφιξη.[4]
Ο Κάρλος ζήτησε από τις αυστριακές αρχές να διαβάζουν ένα ανακοινωθέν σχετικά με την παλαιστινιακή υπόθεση στα αυστριακά ραδιοτηλεοπτικά δίκτυα κάθε δύο ώρες. Για να αποφευχθεί η εκτέλεση ενός ομήρου κάθε 15 λεπτά που ο Κάρλος απείλησε, η αυστριακή κυβέρνηση συμφώνησε και το ανακοινωθέν μεταδόθηκε όπως ζητήθηκε. Το ανακοινωθέν που ήταν γραμμένο στα γαλλικά απαιτούσε από τον αραβικό κόσμο να διεξάγει έναν «ολικό πόλεμο απελευθέρωσης της Παλαιστίνης». Η αστυνομία της Βιέννης είπε ότι 96 όμηροι συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια της ομηρίας. Οι ένοπλοι απελευθέρωσαν περίπου 50 ομήρους κατοίκους της Βιέννης και ένα λεωφορείο παραδόθηκε το επόμενο πρωί στις 6:40 όπως ζητήθηκε και 42 όμηροι επιβιβάστηκαν και μεταφέρθηκαν στο Διεθνές Αεροδρόμιο της Βιέννης.
Πτήση
ΕπεξεργασίαΈνα αεροπλάνο DC-9 της Austrian Airlines διατέθηκε για την ομάδα και απογειώθηκε αμέσως μετά τις 9:00, με εκρηκτικά τοποθετημένα κάτω από το κάθισμα του Γιαμανί. Το αεροπλάνο έκανε μια στάση για πρώτη φορά στο Αλγέρι, όπου ο Κάρλος κατέβηκε από το αεροπλάνο για να συναντηθεί με τον υπουργό Εξωτερικών της Αλγερίας Αμπντελαζίζ Μπουτεφλίκα. Απελευθερώθηκαν πέντε υπουργοί πετρελαίου και 31 άλλοι όμηροι, ενώ παρέμειναν σε ομηρία πέντε υπουργοί πετρελαίου. Το αεροπλάνο προχώρησε σε ανεφοδιασμένο και έφυγε για την Τρίπολη, όπου διαπιστώθηκε πρόβλημα στην απόκτηση άλλου αεροπλάνου όπως είχε προγραμματιστεί. Ο Κάρλος αποφάσισε να επιστρέψει στο Αλγέρι και να αλλάξει με ένα Boeing 707, ένα αεροπλάνο αρκετά μεγαλύτερο για να πετάξει απευθείας στη Βαγδάτη, όπου 10 ακόμη όμηροι απελευθερώθηκαν πριν φύγουν από το Αλγέρι.
Με μόνο δέκα ομήρους που απομείναν, το Boeing 707 έφυγε για το Αλγέρι και έφτασε στις 3:40 π.μ. Αφού κατέβηκε από το αεροπλάνο για να συναντηθεί με τους Αλγερινούς, ο Κάρλος μίλησε με τους συντρόφους του στην μπροστινή καμπίνα του αεροπλάνου και στη συνέχεια είπε στους Γιαμανί και Αμουζέγκαρ ότι θα απελευθερωθούν τελικά και αυτοί κατά την διάρκεια της ημέρας. Ο Κάρλος έφυγε στη συνέχεια από το αεροπλάνο για δεύτερη φορά και επέστρεψε μετά από δύο ώρες.
Σε αυτή τη δεύτερη συνάντηση πιστεύεται ότι ο Κάρλος πραγματοποίησε τηλεφωνική συνομιλία με τον Πρόεδρο της Αλγερίας Χουαρί Μπουμεντιέν, ο οποίος ενημέρωσε τον Κάρλος ότι οι θάνατοι των υπουργών πετρελαίου θα είχαν ως αποτέλεσμα να διατάξει αστυνομική επίθεση στο αεροπλάνο. Στη βιογραφία του ο Γιαμανί ισχυρίζεται ότι οι Αλγερινοί είχαν χρησιμοποιήσει μια κρυφή συσκευή ακρόασης στο μπροστινό μέρος του αεροσκάφους για να ακούν την προηγούμενη συζήτηση μεταξύ των τρομοκρατών, και διαπίστωσαν ότι ο Κάρλος στην πραγματικότητα ακόμη σχεδίαζε να δολοφονήσει τους δύο υπουργούς πετρελαίου. Ο Μπουμέντιεν πρέπει επίσης να προσέφερε στον Κάρλος ασυλία αυτή τη στιγμή και ενδεχομένως οικονομική αποζημίωση για την αποτυχία ολοκλήρωσης της αποστολής του.
Όταν επέστρεψε στο αεροπλάνο, ο Κάρλος στάθηκε μπροστά από τον Γιαμανί και τον Αμουζέγκαρ και εξέφρασε τη λύπη του που δεν μπόρεσε να τους δολοφονήσει. Στη συνέχεια είπε στους ομήρους ότι αυτός και οι σύντροφοί του θα φύγουν από το αεροπλάνο, μετά το οποίο όλοι θα είναι ελεύθεροι. Αφού περίμεναν να εγκαταλείψουν το αεροπλάνο οι τρομοκράτες, ο Γιαμανί και οι άλλοι εννέα όμηροι ακολούθησαν και μεταφέρθηκαν στο αεροδρόμιο από τον υπουργό Εξωτερικών της Αλγερίας Αμπντελαζίζ Μπουτεφλίκα. Οι τρομοκράτες ήταν παρόντες στη επόμενη αίθουσα και ο Χαλίντ, ο Παλαιστίνιος τρομοκράτης, ζήτησε να μιλήσει στον Γιαμανί. Καθώς το χέρι του έφτασε στο παλτό του, ο Χαλίντ πιάστηκε από φρουρούς και ένα όπλο βρέθηκε κρυμμένο σε μια τσέπη. Όλοι οι όμηροι και οι τρομοκράτες απομακρύνθηκαν από την κατάσταση ομηρίας, δύο ημέρες μετά την έναρξη της.
Συνέπεια
ΕπεξεργασίαΣτα χρόνια που ακολούθησαν της ομηρίας του ΟΠΕΚ, οι συνεργοί του Κάρλος αποκάλυψαν ότι η επιχείρηση διοικούνταν από τον Ουαντί Χαντάντ, ιδρυτή του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Ισχυρίστηκαν επίσης ότι η ιδέα και η χρηματοδότηση προήλθαν από έναν Άραβα πρόεδρο, ο οποίος θεωρείται ευρέως ότι ήταν ο Μουαμάρ Καντάφι της Λιβύης. Οι αλλοί τρομοκράτες Μπασάμ Αμπού Σαρίφ και Κλάιν ισχυρίστηκαν ότι ο Κάρλος έλαβε και κράτησε ο ίδιος λύτρα μεταξύ 20 και 50 εκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ από έναν «Άραβο πρόεδρο» Ο Κάρλος ισχυρίστηκε ότι η Σαουδική Αραβία πλήρωσε λύτρα για λογαριασμό του Ιράν, αλλά ότι τα χρήματα «εκτράπηκαν καθ 'οδόν και χάθηκαν από την Επανάσταση».[5] [6] Τελικά ο Κάρλος συνελήφθη το 1994 στο Χαρτούμ του Σουδάν και εκτίει ποινές ισόβιας κάθειρξης για τουλάχιστον 16 άλλες δολοφονίες.[7]
Στη λαϊκή κουλτούρα
ΕπεξεργασίαΗ ταινία του 1997 The Assignment απεικονίζει την ομηρία του ΟΠΕΚ στην ταινία.
Η τηλεοπτική σειρά Κάρλος του 2010 σε σκηνοθεσία Ολιβιέ Ασαγιάς αναφέρεται τη ζωή του Ραμίρεζ Σάντσεζ. Η ταινία κέρδισε ένα βραβείο Χρυσής Σφαίρας για την Καλύτερη Μίνι Σειρά ή την Τηλεοπτική Ταινία. Τον Κάρλος υποδύθηκε ο Βενεζουελανός ηθοποιός Γκάρντγκαρ Ραμίρεζ.
Περαιτέρω ανάγνωση
Επεξεργασία- Blumenau, Bernhard (2014). The United Nations and Terrorism: Germany, Multilateralism, and Antiterrorism Efforts in the 1970s. Palgrave Macmillan. ISBN 978-1-137-39196-4.
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ Blumenau, Bernhard (2014). The United Nations and Terrorism. Germany, Multilateralism, and Antiterrorism Efforts in the 1970s. Basingstoke: Palgrave Macmillan. σελίδες 55–59. ISBN 978-1-137-39196-4.
- ↑ «OPEC raid 1975». Wien-Vienna.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Ιανουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου 2012.
- ↑ Blumenau, Bernhard (2014). The United Nations and Terrorism. Germany, Multilateralism, and Antiterrorism Efforts in the 1970s. Basingstoke: Palgrave Macmillan. σελ. 123. ISBN 978-1-137-39196-4.
- ↑ Weiss, Ingrid (2004). Face to Face with Terror: From the Vienna OPEC Attack to the Terrorism of Today. Ibera. ISBN 978-3850522199.
- ↑ Bellamy, Patrick. «Carlos the Jackal: Trail of Terror». truTV. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Ιανουαρίου 2012.
- ↑ Follain, John (1998). Jackal: The Complete Story of the Legendary Terrorist, Carlos the Jackal. Arcade Publishing. σελ. 102. ISBN 978-1559704663.
- ↑ Anderson, Gary (March 28, 2017). «'Carlos the Jackal' jailed over 1974 Paris grenade attack». Sky News. http://news.sky.com/story/carlos-the-jackal-jailed-over-1974-paris-grenade-attack-10816476. Ανακτήθηκε στις April 22, 2017.