Οι δίδυμοι (θεατρικό έργο)

Οι δίδυμοι (γερμανικά: Die Zwillinge‎‎) είναι θεατρικό έργο σε 5 πράξεις του Φρίντριχ Μαξιμίλιαν Κλίνγκερ που δημοσιεύθηκε το 1776. Με τα θεατρικά Γκετς φον Μπερλίχινγκεν (1773) του Γκαίτε και Ο παιδαγωγός (1774) του Γιάκομπ Λεντς, θεωρείται ένα από τα τρία πιο σημαντικά έργα του κινήματος Θύελλα και ορμή. Ο συγγραφέας το έγραψε κατά τη διάρκεια των σπουδών του και το περιγράφει ως «έργο νεανικής ορμής, έκφραση αληθινού πάθους» και γενικά θεωρείται το καλύτερο έργο του.

Οι δίδυμοι

Ο Φρίντριχ Μαξιμίλιαν Κλίνγκερ το 1807
Συγγραφέας	Φρίντριχ Μαξιμίλιαν Κλίνγκερ
Γλώσσα	Γερμανικά
Ημερομηνία δημοσίευσης	1776
Μορφή	θεατρικό έργο
δεδομένα ()

Πραγματεύεται τη σύγκρουση πατέρα-γιου και τον ανταγωνισμό μεταξύ αδελφών που καταλήγει σε αδελφοκτονία, τυπικά μοτίβα του κινήματος - όπως εμφανίζονται και στις τραγωδίες Ιούλιος του Τάραντα (1774) του Γιόχαν Άντον Λάιζεβιτς και Οι ληστές (1780) του Φρίντριχ Σίλερ. Ο νεότερος από τα δίδυμα αδέρφια, ο βίαιος και παθιασμένος Γκουέλφο, κυριεύεται από ακατανίκητη ζήλια απέναντι στον αδελφό του, τον ευγενικό και συναισθηματικό Φερδινάνδο, στον οποίο ανήκουν οι τίτλοι και η κληρονομιά. Την ημέρα του γάμου του Φερδινάνδου και της Καμίλα, την οποία αγαπούσαν και οι δύο αλλά κέρδισε ο πρωτότοκος, ο Γκουέλφο σκοτώνει τον αδερφό του. Ο πατέρας του παίρνει τη δικαιοσύνη στα χέρια του και τον σκοτώνει.

Υπόθεση

Το έργο διαδραματίζεται σε ένα εξοχικό αρχοντικό στον Τίβερη. Τα δίδυμα αδέρφια, γόνοι αριστοκρατικής οικογένειας, είναι θεμελιωδώς διαφορετικά: ο μεγαλύτερος Φερδινάνδος είναι ευγενικός και συναισθηματικός, ενώ ο αδελφός του Γκουέλφο είναι βίαιος και παθιασμένος, δυνατός και απρόβλεπτος. Ως πρωτότοκος, ο Φερδινάνδος είναι ο κληρονόμος του τίτλου και της περιουσίας. Μη μπορώντας να ανεχθεί την κατάσταση κατωτερότητάς του, ο Γκουέλφο θεωρεί τον εαυτό του θύμα αδικίας και, καθώς ούτε ο γιατρός που ήταν παρών στη γέννησή τους ούτε η μητέρα τους μπορούν να πουν ποιο από τα δύο παιδιά γεννήθηκε πρώτο, πείθει τον εαυτό του ότι τη μοίρα του αποφάσισε μόνο η πατρική αυθαιρεσία. Το μίσος του για τον αδελφό του οξύνεται ακόμη περισσότερο καθώς και οι δύο αγαπούν τη νεαρή Καμίλα, την οποία θα παντρευτεί ο Φερδινάνδος. Ο Γκουέλφο, αν και ερωτευμένος μαζί της, δεν μπόρεσε να την αποκτήσει επειδή εξαρτάται οικονομικά από την οικογένειά του και τον αδερφό του. Άρα ο Φερδινάνδος έχει όλα τα προνόμια και ο Γκουέλφο - κατά την άποψή του - τίποτε. Κατά τη γνώμη του, οι γονείς του τον εξαπατούν από τη νόμιμη κληρονομιά του, νιώθει ότι είναι πρωτότοκος και ενθαρρύνεται από τον φίλο του Γκριμάλντι να διεκδικήσει τα δικαιώματά του.

Ο Γκριμάλντι ήταν ερωτευμένος με την κόρη της οικογένειας, Ζιλιέτ, κάτι που ο ηλικιωμένος πατέρας τους δεν ενέκρινε. Ως μεγαλύτερος γιος, ο Φερδινάνδος επέβαλε τη θέληση του πατέρα αναγκάζοντας την αδελφή του να χωρίσει από τον Γκριμάλντι και να παντρευτεί έναν κόμη. Ωστόσο, η κοπέλα αρνήθηκε και αυτοκτόνησε. Ο Γκριμάλντι μισεί τον Φερδινάνδο και τον θεωρεί υπεύθυνο για την αυτοκτονία της Ζιλιέτ, αλλά δεν φαίνεται να έχει καμία επιθυμία για εκδίκηση, αντίθετα, θρηνεί τον θάνατο της αγαπημένης του, είναι απαρηγόρητος και πολύ μελαγχολικός και λαχταρά τον θάνατο.

Η μητέρα, Αμαλία, προσπαθεί να ηρεμήσει τον εξαγριωμένο Γκουέλφο και να βελτιώσει τη σχέση του με τον πατέρα του, αλλά δεν τα καταφέρνει. Το βράδυ πριν τον γάμο του Φερδινάνδου του μαλακώνει την καρδιά, αλλά μάταια. Το πρωί της ημέρας του γάμου, αυτός και ο Φερδινάνδος είχαν κανονίσει να κάνουν μια βόλτα με άλογα, από την οποία μόνο ο Γκουέλφο επιστρέφει στο σπίτι. Σκότωσε τον αδερφό του κάτω από το δέντρο στο οποίο ο Φερδινάνδος είχε δει το φάντασμά του να στέκεται. Αυτό δεν ήταν το μόνο προμήνυμα, η Καμίλα και η Αμαλία επίσης ανησυχούσαν και ένοιωθαν ότι κάτι κακό θα συμβεί όσο τα δύο αδέλφια βρίσκονταν στο δάσος. Ο πατέρας ήταν επίσης ανήσυχος.

Ο Γκουέλφο αρχικά αρνείται τη δολοφονία του αδελφού του αλλά ομολογεί όταν βλέπει το πτώμα. Ανακοινώνει την πρόθεσή του να φύγει, η μητέρα του τον υποστηρίζει, δεν θέλει να χάσει το τελευταίο της παιδί, προσπαθεί να αποτρέψει την εκδίκηση. Ο πατέρας του παίρνει τη δικαιοσύνη στα χέρια του και τον μαχαιρώνει θανάσιμα για να γλιτώσει την οικογένεια από τη ντροπή μιας δημόσιας εκτέλεσης.

Σχόλια

Στον «διαγωνισμό του Αμβούργου» που διοργανώθηκε το 1776, η τραγωδία κέρδισε το πρώτο βραβείο. Εκτός από τον Κλίνγκερ, ο Γιόχαν Άντον Λάιζεβιτς υπέβαλε το έργο του Ιούλιος του Τάραντα (1774). Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι και τα δύο έργα αφορούν την έχθρα μεταξύ δύο αδελφών και την αδελφοκτονία, τυπικά μοτίβα του πρόδρομου του γερμανικού ρομαντισμού κινήματος Θύελλα και ορμή. Και στα δύο έργα, πηγή είναι η ιστορία του θανάτου των γιων του Δούκα Κόζιμου Α', γεγονός που φέρεται να συνέβη το 1562 στη Φλωρεντία και καταγράφηκε στις Ιστορίες του Ζακ Ωγκύστ ντε Του το 1635. Ρομαντική σχέση και ερωτική αντιζηλία δεν εμφανίζεται στο ιστορικό γεγονός, αυτά προστέθηκαν από τον Λάιζεβιτς και τα επανέλαβε και ο Κλίνγκερ στη δική του εκδοχή.

Παρόλο που το δράμα υποδηλώνει ένα ιστορικό υπόβαθρο του 16ου αιώνα, υπάρχουν πολλοί αναχρονισμοί. Ο συγγραφέας δεν κάνει καμία προσπάθεια να απεικονίσει την αναγεννησιακή Ιταλία, αλλά επιτυγχάνει μια σύνδεση με το σύγχρονο παρόν.

Η μορφή του δράματος ανταποκρίνεται στις προδιαγραφές του διαγωνισμού του Αμβούργου: ακολουθεί τον παραδοσιακό κανόνα των τριών ενοτήτων του κλασικού θεάτρου, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τις θεωρητικές αρχές του κινήματος Θύελλα και ορμή.