Νόμος της παγκόσμιας έλξης

Ο Ισαάκ Νεύτων (1642-1727) διετύπωσε τον περίφημο Νόμο της παγκόσμιας έλξης όπου κατ΄ αυτόν:

• Οι ελκτικές δυνάμεις μεταξύ δύο ουρανίων σωμάτων είναι ανάλογες του γινομένου των μαζών τους και αντιστρόφως ανάλογες του τετραγώνου της μεταξύ των κέντρων μάζας τους απόστασης.

Οι ελκτικές δυνάμεις κρατούν τους πλανήτες σε σταθερές αποστάσεις και τροχιές γύρω από τον ήλιο. (Η εικόνα δεν βρίσκεται σε κλίμακα)

Ο παραπάνω νόμος εκφράζεται με τη μαθηματική σχέση:

$F=G{\frac {m_{1}m_{2}}{r^{2}}}$

όπου F είναι η ελκτική δύναμη σε Νιούτον, G η σταθερά της παγκόσμιας έλξης, m₁ και m₂ οι μάζες αδράνειας των δύο σωμάτων σε χιλιόγραμμα, και r η μεταξύ τους απόσταση σε μέτρα.

Η σταθερά της παγκόσμιας έλξης, G, έχει συνιστώμενη τιμή βάσει της επιστημονικής επιτροπής CODATA ίση με (σε μονάδες SI):

$G=6.67428(67)\times 10^{-11}\ {\mbox{N}}\ {\mbox{m}}^{2}\ {\mbox{kg}}^{-2}\,$

με σχετικό σφάλμα 1 προς 10⁴.

Σημειώσεις

Δια του παραπάνω νόμου δόθηκε η φυσική εξήγηση των προηγηθέντων νόμων του Κέπλερ, οι οποίοι με τη σειρά τους προέκυψαν από τις παρατηρήσεις του Τύχο Μπράχε. Όμως προς χάριν του νόμου αυτού ο Νεύτων θεωρήθηκε "πατέρας της ουράνιας μηχανικής".

Οι θεωρίες αυτές διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην επεξηγήση της εξέλιξης του σύμπαντος, και χρησιμοποιήθηκαν για να περιγράψουν το πως:

• Η Γη περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο
• Υπάρχουν οι παλιρροϊκές δυνάμεις που προκαλούν και το φαινόμενο της παλίρροιας.
• Οι γαλαξίες συγκρούονται μεταξύ τους στο σύμπαν.

Η χρήση του νόμου της παγκόσμιας έλξης για την επεξήγηση των κοσμολογικών φαινομένων, αντικαταστάθηκε από αυτή της γενικής θεωρίας της σχετικότητας του Άινστάιν το 1915.

Δείτε επίσης

• Νόμοι Πλανητικού Συστήματος.
• Βαρύτητα
• Παράδοξο του Μπέντλεϊ
• Γενική θεωρία της σχετικότητας