Ντήπολντ της Ατσέρα

Ο Ντήπολντ, γνωστός στα γερμανικά ως Diepold (ή Dietpold) von Schweinspünt, ιταλ.:Diopoldo, (απεβ. μετά το 1221), ήταν Γερμανός ministerialis, που ανατράφηκε στο δουκάτο του Σπολέτο το 1209, Βαυαρικής καταγωγής. Ήταν ο φημισμένος νεότερος γιος του Μπέρτολντ Β΄ του Φόχμπουργκ και της Αδελαΐδας του Μπάλενστεντ. Αρχικά ήταν υποτελής του κόμη του Λέχσγκεμυντ. Η καριέρα του στη Νότια Ιταλία σημαδεύτηκε από συνεχείς επιδρομές και πολιορκίες, μάχες και λεηλασίες, που αφηγείται με εξαντλητικές λεπτομέρειες ο Ριχάρδος του Σαν Τζερμάνo, ένας μοναχός τού αβαείου τού οποίου τα εδάφη επλήγησαν ιδιαίτερα σκληρά.

Ντήπολντ της Ατσέρα
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	12ος αιώνας Hohenburg
Θάνατος	1221
Χώρα πολιτογράφησης	Γερμανία
Θρησκευτικό τάγμα	Τεύτονες Ιππότες
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Γερμανικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	πολιτικός κοντοτιέρος
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	ministerialis
Σχετικά πολυμέσα

O Nτήπολντ κόμης της Ατσέρα σε μία απεικόνιση από τη "Βίβλο προς τιμήν (της Σικελικής εκστρατείας) του Ερρίκου ΣΤ΄" (Liber ad honorem Augusti) του Πέτρου του Έμπολι, 1196.

Πρώιμη καριέρα

Συνόδευσε τον βασιλιά Ερρίκο ΣΤ΄ της Γερμανίας στη Ρώμη και τη Σικελία το 1191. Έγινε για πρώτη φορά καστελάνος της Ρόκα ντ'Άρτσε. Έκανε συμφωνία με τον Άτενουλφ κοσμήτορα του Mόντε Κασίνo και συγκέντρωσε μεγάλο στρατό. Εισέβαλαν στα εδάφη του μοναστηριού του Σαν Τζερμάνo, που τώρα μετονομάστηκε σε Κασίνo, παίρνοντας τα κάστρα Πιουμαρόλα και Πινιετάρο. Ο Ντήπολντ νίκησε έναν βασιλικό στρατό σε μία μάχη στο Ακίνο και «ως αποτέλεσμα η δύναμή [του] αυξήθηκε». Το 1191 αιχμαλώτισε τον Ριχάρδο κόμη της Καρινόλα, πρώην σύμμαχο του Ρογήρου της Άντρια. Κατά τη διάρκεια της υποχώρησης του Ερρίκου ΣΤ΄, ο Ντήπολντ υπερασπίστηκε με επιτυχία την οπισθοφυλακή σε ένα προγεφύρωμα στο Tέρα ντι Λαβόρο.

Στο διάστημα που μεσολάβησε ο Ντήπολντ δημιούργησε μία βάση εξουσίας στην Καμπανία. Παρέμεινε ως επί το πλείστον στην ηπειρωτική χώρα και έδρασε ως κυβερνήτης του Ερρίκου ΣΤ΄ εκεί. Υποστήριξε σθεναρά τον αντιβασιλιά Μάρκβαρντ φον Άνβαϊλερ, αλλά συνελήφθη από τον κόμη της Καζέρτα. Το 1195 ορίστηκε δικαστικός της Tέρα ντι Λαβόρo. Το 1197 συνέλαβε τον Ριχάρδο της Ατσέρα και τον έριξε στη φυλακή. Αφού τον παρέδωσε στον βασιλιά, του παραχωρήθηκε η κομητεία της Aτσέρα. Ο Ντήπολντ άρχισε να αυξάνει την επιρροή του μέσω συμμαχιών με επιγαμίες: πάντρεψε τον αδελφό του Ζήγκφρηντ με μία κόρη του κόμη του Φόντι το 1199. Πάντρεψε την κόρη του με τον κόμη της Καζέρτα και τον γιο του με μία κόρη του Πέτρου κόμη του Σελάνο.

Η βασιλεία του Φρειδερίκου Α΄

Ο Ντήπολντ πολέμησε εναντίον του Γκωτιέ Γ΄ του Μπριέν, ενός διεκδικητή που αντιτίθετο στον γιο και διάδοχο του Ερρίκου ΣΤ΄, τον Φρειδερίκο Α΄ τότε της Σικελίας (μετέπειτα Β΄ της Γερμανίας). Το 1201 ο Γκωτιέ Γ΄ νίκησε και έτρεψε σε φυγή τον Ντήπολντ στις 10 Ιουνίου στην Κάπουα. Το 1204 πολιόρκησε τον Γκωτιέ Γ΄ στο φρούριο Tερατσίνα, αλλά ο Γκωτιέ Γ΄ διέρρηξε την πολιορκία και έτρεψε τον Ντήπολντ σε φυγή. Τελικά στις 11 Ιουνίου 1205 έστησε ενέδρα και σκότωσε τον Γκωτιέ Γ΄, ενώ ο τελευταίος τον πολιορκούσε στο Σάρνο.

Το 1206 ο Ντήπολντ έπεισε τελικά τον κηδεμόνα του νεαρού Φρειδερίκου, τον Γουλιέλμο του Καπαρόνε, να αφήσει το αγόρι στα χέρια του Βάλτερ της Παλεαρία, καγκελαρίου και συμμάχου των Γερμανών και των Γενουατών. Εν τω μεταξύ ο Καπαρόνε παρέμεινε στο βασιλικό παλάτι, έως ότου ο Ντήπολντ ήρθε στο νησί και τον εκτόπισε. Ωστόσο μέχρι το 1207 ο Βάλτερ δεν εμπιστευόταν τον Ντήπολντ, ο οποίος είχε πρόσφατα ταξιδέψει στη Ρώμη για να απελευθερωθεί από τον αφορισμό από τον πάπα Ιννοκέντιο Γ΄. Ο καγκελάριος τον αιχμαλώτισε, αλλά ο Ντήπολντ διέφυγε και κατέφυγε στο Σαλέρνο, όπου ξεκίνησε ανοιχτό πόλεμο με τον Βάλτερ και τον κουνιάδο τού καγκελαρίου, τον Πέτρο του Σελάνο. Νίκησε σκληρά τους άνδρες της Νάπολης, συμμάχους της Παλεαρία, τον Μάιο.

Η πτώση

Σε αντάλλαγμα για την υποστήριξή του, ο βασιλιάς Όθωνας Δ΄ αναβίβασε τον Ντήπολντ, στο αξίωμα του μεγίστου κατεπάνω όλης της Απουλίας και της Γης του Λαμπόρο (magister capitaneus totius Apuliae et Terre Laboris) και τον έκανε δούκα του Σπολέτο μεταξύ 6 και 10 Φεβρουαρίου 1209. Δεν ήταν σε θέση, ωστόσο, να διατηρήσει την εξουσία του στην τεράστια επικράτειά του. Στην Πίζα τον Νοέμβριο, μάλλον ήταν αυτός που έπεισε τον Όθωνα Δ΄ να εισβάλει στη Σικελία.

Ο Ντήπολντ περιέπεσε σε ρήξη με τον Φρειδερίκο Α΄ και τους Γενοβέζους. Το 1218 ο Φρειδερίκος Α΄ έστειλε τον Ιάκωβο του Αβελίνο να τον συλλάβει και τον μετέφεραν πίσω στη Γερμανία. Σύμφωνα με τον Αλπέρικ του Τρουά-Φονταίν, απελευθερώθηκε το 1221 και εντάχθηκε στους Τεύτονες Ιππότες, ζώντας πολλά ακόμη χρόνια. Δεν επέστρεψε στην Ιταλία και δεν ξαναεμφανίστηκε ποτέ στα χρονικά, πιθανότατα απεβίωσε αμέσως μετά.

Ο Γκωτιέ Γ΄ του Μπριέν και ο Ντήπολντ του Φόχμπουργκ.

Πηγές

• Pavan, Massimiliano (επιμ.). Dizionario Biografico degli Italiani: XL Di Fausto – Donadoni . Ρώμη, 1991.
• Annales Casinenses . Αρχειοθετήθηκε 2004-08-09 στο Wayback Machine. Μετάφραση GA Loud.
• Mitchell, Roger Haydon (2011). Church, Gospel, and Empire: How the Politics of Sovereignty Impregnated the West. Wipf & Stock.
• Νόριτς, Τζον Τζούλιους . Το Βασίλειο στον Ήλιο 1130-1194 . Longman: Λονδίνο, 1970.
• Μάθιου, Ντόναλντ. Το Νορμανδικό Βασίλειο της Σικελίας . Cambridge University Press : 1992.
• Ryccardi di Sancto Germano Notarii Chronicon . Αρχειοθετήθηκε 2004-03-12 στο Wayback Machine. μεταφρ. GA Δυνατό.
• Riezler, R. Über die Herkunft Dipolds v. Acerra . FDG 16, 1876, 373–374.
• Keupp, Jan Ulrich. «Dienst und Verdienst». Die Ministryialen Friedrich Barbarossas und Heinrichs VI. Στουτγάρδη: Hiersemann, 2002.(ISBN 3-7772-0229-0)ISBN 3-7772-0229-0