Ναπολέων Β΄

Ο Ναπολέων Β΄ (γαλλ. Napoléon II, Παρίσι, 20 Μαρτίου 1811 – Βιέννη, 22 Ιουλίου 1832) ήταν Αυτοκράτορας των Γάλλων από τις 22 Ιούνιου έως τις 7 Ιουλίου 1815, Βασιλιάς της Ρώμης (με την γέννηση του), Δούκας του Ράιχστατ και Δούκας της Πάρμα, Πλακεντίας & Γκουαστάλλα.

Ναπολέων Β΄
Ο Ναπολέων Β΄
Αυτοκράτορας των Γάλλων
Περίοδος	22 Ιουνίου 1815 – 7 Ιουλίου 1815
Προκάτοχος	Ναπολέων Α΄
Διάδοχος	Λουδοβίκος ΙΗ΄
Βασιλιάς της Ρώμης ως Ναπολέων Α΄
Περίοδος	20 Μαρτίου 1811 – 11 Απριλίου 1814
Προκάτοχος	Ιωσήφ Α΄
Διάδοχος	ο τίτλος καταργήθηκε
Γέννηση	20 Μαρτίου 1811 Παρίσι, Γαλλία
Θάνατος	22 Ιουλίου 1832 Βιέννη, Αυστρία
Οίκος	Οικογένεια Βοναπάρτη
Πατέρας	Ναπολέων Α΄
Μητέρα	Μαρία Λουίζα της Αυστρίας
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα ()

Μοναρχικές προσφωνήσεις του Ναπολέοντα Β΄ της Γαλλίας
Προσφώνηση αναφοράς	Μεγαλειότατος
Προφορική προσφώνηση	Μεγαλειότατε
Εναλλακτική προσφώνηση	Δ/Δ

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Ναπολέων Φραγκίσκος Ιωσήφ Κάρολος ήταν γιος του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, Αυτοκράτορα της Γαλλίας, και της δεύτερης συζύγου του, Μαρίας Λουίζας των Αψβούργων-Λωρραίνης, κόρης του Φραγκίσκου Β΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Θείοι του, από την μεριά του πατέρα του, ήταν ο Ιωσήφ, Βασιλιάς της Ισπανίας, ο Λουδοβίκος, Βασιλιάς της Ολλανδίας, και ο Ιερώνυμος, Βασιλιάς της Βεστφαλίας. Βαπτίστηκε στις 9 Ιουνίου 1811 στην Παναγία των Παρισίων.

Πρώτα χρόνια

Λίγο μετά την γέννησή του, το 1811, ο πατέρας του τον έκανε βασιλιά της Ρώμης. Τρία χρόνια αργότερα, μετά την Εξαήμερη Εκστρατεία και την πολιορκία του Παρισιού, ο Ναπολέων παραιτήθηκε υπέρ τού γιου του. Ο Ναπολέων Β΄ ήταν τότε τεσσάρων ετών μόνο και κράτησε τιμητικά τον τίτλο για ελάχιστες μέρες. Σύμφωνα με τη συνθήκη του Φονταινεμπλώ (1814) η μητέρα του έλαβε τον τίτλο της δούκισσας της Πάρμα, Πλακεντίας & Γκουαστάλλα.

Φυγή από τη Γαλλία

Στις 29 Μαρτίου 1814 η Μαρία Λουίζα έφυγε με τον μικρό Ναπολέοντα από το Παλάτι του Κεραμεικού και πήγε στο Κάστρο του Ραμπουγιέ και μετά στο Κάστρο του Μπλουά. Καθώς η συνοδεία της είχε ελαττωθεί σημαντικά, επέστρεψε στο Ραμπουγιέ, όπου συνάντησε τον πατέρα της και τον Αλέξανδρο Α΄ της Ρωσίας. Στη συνέχεια έφυγαν για την Αυστρία υπό την προστασία ρωσικής φρουράς.

Το 1815, μετά από την επάνοδο και τελική ήττα στο Βατερλώ, ο Ναπολέων παραιτήθηκε υπέρ του γιου του για δεύτερη φορά. Την επόμενη ημέρα της παραίτησης, μια πενταμελής κυβερνητική επιτροπή συντάχθηκε εν αναμονή της επιστροφής του εξόριστου Λουδοβίκου ΙΗ΄, ενώ ο Ναπολέων εξορίστηκε στην Αγία Ελένη όπου πέθανε το 1821.

Ζωή στην Αυστρία

Ο Ναπολέων Β΄ δεν έγινε πότε κανονικός βασιλιάς, αλλά κράτησε τον τίτλο του πρίγκηπα της Πάρμα, Πλακεντίας & Γκουαστάλλα που απέκτησε από την μητέρα του, καθώς και άλλους τίτλους που του χάρισε ο πάππος του στην Αυστρία, όπως δούκας του Ράιχστατ. Ζούσε στην αυστριακή Αυλή όπου ήταν γνωστός ως Φραντς. Έλαβε από μικρή ηλικία εκπαίδευση από στρατιωτικούς και ήδη από τα οκτώ του χρόνια ήταν φανερό ότι θα ακολουθούσε στρατιωτική σταδιοδρομία. Είχε γνώση γερμανικών, ιταλικών και μαθηματικών, ενώ περιγράφηκε ως ψηλός, έξυπνος, σοβαρός και συγκεντρωμένος.

Κατατάχθηκε στον στρατό και άρχισε την εκπαίδευσή του, περίπου το 1823. Οι καλές του επιδόσεις θορύβησαν τις ευρωπαϊκές Αυλές για το ενδεχόμενο επιστροφής στη Γαλλία. Παρ' όλα αυτά, δεν είχε πολιτικό ρόλο και ο πρίγκηπας Μέττερνιχ τον αξιοποίησε για διπλωματικές ενέργειες με στόχο τα αυστριακά συμφέροντα. Το 1831 έλαβε την ηγεσία μια αυστριακής μεραρχίας, αλλά δεν πρόλαβε να κάνει σημαντικό έργο.

Θάνατος

Το 1832 αρρώστησε με πνευμονία και έμεινε κλινήρης για πολλούς μήνες. Σταδιακά η υγεία του χειροτέρευσε. Απεβίωσε από φυματίωση στις 22 Ιουλίου 1832 σε ηλικία 21 ετών στα Ανάκτορα Σενμπρούν. Ενταφιάστηκε στην Αυτοκρατορική Κρύπτη στη Βιέννη.

Με τον θάνατό του δεν υπήρξε άλλος απευθείας νόμιμος απόγονος του Μεγάλου Ναπολέοντα. Η οικογένεια Βοναπάρτη ήλπιζε ότι κάποια στιγμή ο Ναπολέων θα κατάφερνε να πάρει τον θρόνο της Γαλλίας, αλλά αυτό που δεν πρόλαβε να κάνει αυτός, το πραγματοποίησε ο εξάδελφός του Ναπολέων το 1852, που, για λόγους σεβασμού προς τον εξάδελφό του, ονόμασε τον εαυτό του «Ναπολέων Γ΄».

Λόγω της στενής σχέσης του με τη Σοφία της Βαυαρίας, σύζυγο του αρχιδούκα Φραγκίσκου Καρόλου, κυκλοφόρησαν φήμες ότι ο δεύτερος γιος της, Μαξιμιλιανός, που είχε γεννηθεί λίγες εβδομάδες πριν το θάνατο του Ναπολέοντα, ήταν βιολογικό παιδί του.

Το 1940 ο Αδόλφος Χίτλερ διέταξε τη μεταφορά των οστών του Ναπολέοντα στο ναό του Μεγάρου των Απομάχων στο Παρίσι. Από το 1969 βρίσκονται στο σύμπλεγμα του τάφου του Ναπολέοντα. Η καρδιά και τα εντόσθιά του παρέμειναν στη Βιέννη, στο Ναό των Αυγουστίνων και στον Καθεδρικό του Αγίου Στεφάνου αντίστοιχα, σύμφωνα με την παράδοση των Αψβούργων.