Μαρίνος Γερουλάνος
| Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Ο Μαρίνος Γερουλάνος (21 Φεβρουαρίου 1867 - 8 Ιουνίου 1960[4]) ήταν από τους σημαντικότερους Έλληνες ιατρούς και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών αλλά και πολιτικός βουλευτής Κεφαλληνίας.
| Μαρίνος Γερουλάνος | |
|---|---|
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Μαρίνος Γερουλάνος (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 21 Φεβρουαρίου 1867[1][2] Πάτρα[3] |
| Θάνατος | 8 Ιουνίου 1960[1] Ληξούρι |
| Υπηκοότητα | Ελλάδα |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο του Μονάχου και Πανεπιστήμιο Χούμπολτ |
| Τέκνα | Johannes Geroulanos |
| Επιστημονική σταδιοδρομία | |
| Αξίωμα | μέλος της Βουλής των Ελλήνων, Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών |
| Ιδιότητα | ιατρός, πολιτικός και διδάσκων πανεπιστημίου |
| δεδομένα () | |
Βιογραφικά στοιχεία
ΕπεξεργασίαΓεννήθηκε στην Πάτρα, όπου είχε καταφύγει η οικογένειά του εξαιτίας σεισμών στην Κεφαλονιά, και ήταν γιος του Ιωάννη Γερουλάνου, γιου του Νικολάου Γερουλάνου και της Ελένης Δελλαπόρτα, γόνου εύπορης και αρχοντικής Κεφαλλονίτικης οικογένειας και πρώτου εξαδέλφου εκ μητρός του Αγίου Παναγή Τυπάλδου Μπασιά (υιός του Μιχαήλ Τυπάλδου Μπασιά και της Ρεγγίνας Δελλαπόρτα) της Κεφαλληνίας. Έζησε τα παιδικά του χρόνια στην Πάτρα, το Ληξούρι και το Αργοστόλι. Σπούδασε ιατρική στο πανεπιστήμιο του Μονάχου και το 1892 έγινε διδάκτορας με την εναίσιμο διατριβή Περί των μεταστάσεων κακοηθών νεοπλασιών εν τω εγκεφάλω. Τα επόμενα δύο χρόνια συμπλήρωσε τις σπουδές του στο Βερολίνο.
Ακολούθησε ακαδημαϊκή καριέρα και το 1897 έγινε καθηγητής στο πανεπιστήμιο Γκράιφσβαλντ της Γερμανίας. Το 1902 εξελέγη έκτακτος καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Κιέλου. Τον ίδιο χρόνο, και ύστερα από πρόσκληση της βασίλισσας Όλγας, διορίστηκε διευθυντής του Χειρουργικού Τμήματος του Ευαγγελισμού. Το 1911 διορίστηκε καθηγητής Χειρουργικής Παθολογίας στο Εθνικό Πανεπιστήμιο και το 1922 καθηγητής Χειρουργικής. Την περίοδο 1922-1939 ήταν διευθυντής στη χειρουργική κλινική του Λαϊκού νοσοκομείου. Ήταν επίσης ένας από τους θεράποντες ιατρούς του Ιωάννη Μεταξά όταν απεβίωσε.[5]
Ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της Ελληνικής Χειρουργικής Εταιρείας, της οποίας διατέλεσε και πρώτος πρόεδρος (1929) καθώς και πρόεδρος της Ιατρικής Εταιρείας Αθηνών (1906-1914, 1917). Επίσης ήταν μέλος στην Γερμανική Εταιρεία Φυσιοδιφών και Ιατρών, αντιπρόεδρος στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό (1907-1943) και από το 1933 μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, της οποίας το 1940 χρημάτισε πρόεδρος. Το 1935 ανακηρύχτηκε διδάκτορας του πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης ενώ είχε τιμηθεί και με τον Μεγαλόσταυρο. Είχε εκλεγεί για ένα διάστημα βουλευτής Κεφαλλονιάς, αλλά παραιτήθηκε για να λάβει μέρος στη Μικρασιατική εκστρατεία.
Σημαντικό ήταν και το φιλανθρωπικό του έργο, αφού πραγματοποίησε πλήθος δωρεών. Παραχώρησε δωρεάν γη προς εγκατάσταση στους πρόσφυγες, ενώ δώρισε αρκετά μεγάλα ποσά στο πολεμικό ναυτικό και στην εκκλησία, η οποία τον έχει ανακηρύξει μέγα ευεργέτη. Επίσης δώρισε την ιδιωτική του κλινική, δημιουργώντας έτσι το Γερουλάνειο ίδρυμα. Χαρακτηριστικό της τεράστιας περιουσίας που είχε και δώρισε, είναι ότι οι περιοχές όπου σήμερα βρίσκεται η Αργυρούπολη, αλλά και η λεωφόρος Βουλιαγμένης ήταν υπό την ιδιοκτησία του.
Απεβίωσε το 1960 στην Αθήνα και ενταφιάστηκε στο νεκροταφείο της εκκλησίας του κτήματός του στους Τράχωνες Αργυρούπολης. Ήταν παντρεμένος με τη Μαργαρίτα Μίτζλαφ και απέκτησαν πέντε παιδιά: τον Ιωάννη, την Κλειώ, τη Μαριάνθη, την Έρικα και την Ειρήνη. Εγγονός του είναι ο Μαρίνος Ι. Γερουλάνος και δισέγγονος ο Παύλος Μ. Γερουλάνος.
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 7 Μαΐου 2014.
- ↑ (Γαλλικά) Base biographique. Bibliothèque interuniversitaire de Santé. 48887.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ εφ. Ελευθερία, Απέθανε χθες ο ακαδημαϊκός Μ. Γερουλάνος, 9/6/1960.
- ↑ Ποιος ήταν ο Ιωάννης Μεταξάς που είπε το «ΟΧΙ»
Βιβλιογραφία
ΕπεξεργασίαΜαρκέτος Σπύρος., "Μαρίνος Γερουλάνος, Ιστορία της Ιατρικής του 20ού Αιώνα- Οι Έλληνες Πρωτοπόροι". Εκδόσεις Ζήτα, Αθήνα 2011.
