Μακιαγιόλι

Ο όρος μακιαγιόλι χρησιμοποιήθηκε με μειωτική σημασία αρχικά, για να χαρακτηρίσει μια ομάδα καλλιτεχνών της τοπιογραφίας, που χωρίς να προσέχουν το σχέδιο και τα περιγράμματα, απλώνουν το χρώμα στα έργα τους κατά προσέγγιση γιατί κύριος σκοπός τους είναι να αναδείξουν τις χρωματικές σχέσεις. Έτσι σαν μακιαγιόλι χαρακτηρίζεται τόσο η παραπάνω τεχνική της ζωγραφικής όσο και οι ζωγράφοι της Φλωρεντίας που την χρησιμοποίησαν, μεταξύ του 1855 και του 1870. Η πρώτη αναφορά έγινε στις 3 Νοεμβρίου 1862 σε άρθρο ανώνυμου δημοσιογράφου στην «Εφημερίδα του Λαού» της Φλωρεντίας με το οποίο προσδιόριζε σαν μαγιακιόλι τους ζωγράφους αυτούς που συγκεντρώνονταν στο καφέ Μικελάτζελο (Caffè Michelangiolo) κοντά στη Σάντα Μαρία ντελ Φιόρε. Η ομάδα των ζωγράφων αποδέχεται την πρόκληση, ιδιοποιούνται το όνομα, του προσδίδουν θετική σημασία και υπερασπιζόμενοι τη ζωγραφική της «κηλίδας» αντιτίθενται στην τότε επικρατούσα ακαδημαϊκή ζωγραφική, επιζητώντας την άμεση και αυθόρμητη σχέση με τη φύση. Οι ίδιοι αυτοαποκαλούνταν αρχικά «Εφετιστές» (ιταλ. Effettisti), πιθανόν από τη γαλλική λέξη effet.

Μια ομάδα των μακιαγιόλι στο καφε Μικαλάτζελο

Οι Γάλλοι ζωγράφοι Κορό και Κουρμπέ με τις συχνές επισκέψεις και τα έργα τους στην Ιταλία επήρεασαν σε μεγάλο βαθμό τους μακιαγιόλι και την τεχνική τους η οποία μπορεί να θεωρηθεί προοάγγελος κατά κάποιον τρόπο της τεχνική των γάλλων ιμπρεσιονιστών. Η θεματολογία των μακιαγιόλι είναι κυρίως τα τοπία αλλά ασχολούνται και με πορτρέτα, καθημερινές σκηνές (βλ. ρωπογραφία) και ιστορικά θέματα. Αρκετοί, μάλιστα, από αυτούς συμμετείχαν ενεργά σε ενθικοαπελευθερωτικά κινήματα της εποχής τους. Οι Τζουζέππε Αμπάτι, Κριστιάνο Μπάντι, Οντοάρντο Μποράνι, Βιτσέντσο Καμπάνια, Τζοβάννι Φαττόρι, Σιλβέστρο Λέγκα, Σερνέζι και Τελέμακο Σινιορίνι αναφέρονται σαν κυριότεροι εκπρόσωποι, ενώ αρκετά έργα τους εκτίθενται στη Πινακοθήκη Νεότερης Τέχνης του Παλάτσο Πίττι της Φλωρεντίας.