Μαινάδες

Στην ελληνική μυθολογία οι Μαινάδες ήταν νύμφες που παρουσιάζονται ως συντρόφισσες και συνοδοί του θεού Διονύσου^[1]. Η λέξη μαινάς (στον ενικό) εμφανίζεται στον Όμηρο, όπου συσχετίζεται με τη μανία. Και πράγματι, το κυριότερο χαρακτηριστικό των Μαινάδων ήταν η εκστατική μανία, δηλαδή η πέρα από τη λογική, υπερκινητική και βίαιη συμπεριφορά. Αναφέρονται κυρίως ως τροφοί του Διονύσου και ταυτίζονται με τις Βάκχες. Την καλύτερη περιγραφή τους τη συναντάμε στην τραγωδία Βάκχες του Ευριπίδη. Στη Μακεδονία, σύμφωνα με τον «Βίο του Αλεξάνδρου» από τον Πλούταρχο, οι Μαινάδες αποκαλούνταν Μιμαλλώνες και Κλωδώνες. Στην υπόλοιπη Ελλάδα αναφέρονταν και με τα επίθετα Βασσαρίδες, Ποτνιάδες κ.ά., ενώ συγχέονται και με τις Θυιάδες.

Οι Μαινάδες φορούσαν στεφάνια από κισσό, σμίλακα και νεβρίδες (ελαφριά φορέματα από δέρμα νεβρού, δηλαδή ελαφιού). Διέτρεχαν τα βουνά και μπορούσαν να συναναστρέφονται με τα άγρια ζώα, τα οποία έπαιρναν στα χέρια τους και τα θήλαζαν. Λάτρευαν τον Διόνυσο με τραγούδια, με «μανικούς» χορούς και με κραυγές. Πάνω στον ενθουσιασμό τους μπορούσαν να ξεριζώσουν δέντρα και να σκοτώσουν δυνατά θηρία. Τόση ήταν η δύναμή τους, που τους τη χάριζε ο Διόνυσος. Κυνηγούσαν εξάλλου ζώα και έτρωγαν το κρέας τους ωμό. Οι Μαινάδες ακολούθησαν τον Διόνυσο ακόμα και στην εκστρατεία του στην Ινδία. Ωστόσο, συνδέονται και με ειρηνικά έργα, όπως ο τρύγος και η οινοποιία, όπως αναπαριστώνται σε αγγειογραφίες.

Οι Μαινάδες στην τέχνη

Οι Μαινάδες διακρίνονται στην τέχνη από τις άλλες γυναικείες μορφές. Στις αρχαίες ελληνικές αγγειογραφίες απεικονίζονται πολλές φορές να χορεύουν με Σειληνούς και Σατύρους, ή την ώρα που προσφέρουν θυσία στον Διόνυσο, ή κατά τη σκηνή της τιμωρίας του Πενθέα και του Ορφέα. Στην κλασική και μεταγενέστερη τέχνη, οι Μαινάδες απεικονίζονται επίσης μαζί με τη θεά Αφροδίτη και τον κύκλο της, ή μαζί με την Ειρήνη και τις Μούσες. Από τις γλυπτές αναπαραστάσεις των Μαινάδων ξεχωρίζουν δύο αγάλματα Μαινάδων που χορεύουν. Το ένα από αυτά, που φυλάσσεται στη Δρέσδη, σχετίζεται με τον γλύπτη Σκόπα, ενώ το άλλο ανάγεται στην Ελληνιστική Εποχή.

Έχει προταθεί ότι οι λεγόμενες καρυάτιδες του Τύμβου Καστά, στην πραγματικότητα αποτελούν Μαινάδες.

Οβολός της Κυδωνίας με απεικόνιση μαινάδος, 320-270 π.Χ.
Μαινάδα φέρουσα θύρσο. Θραύσμα αττικού ερυθρόμορφου αγγείου, περ. 480 π.Χ., Μουσείο του Λούβρου

Αναφορές

↑ Στους σχετικούς μύθους ο Διόνυσος περιστοιχίζεται από μια θορυβώδη ακολουθία, στην οποία οι Μαινάδες αντιπροσωπεύουν το θηλυκό στοιχείο, ενώ οι Σάτυροι, οι Σειληνοί και ο Παν το αρσενικό (Ρισπέν 1964, σελ. 254)

Πηγές

Emmy Patsi-Garin (1969): Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας. Αθήνα: Χάρη Πάτση
Ρισπέν, Ζαν. (1964): Ελληνική Μυθολογία, τόμος Α΄. Αθήναι: Αυλός

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Maenads στο Wikimedia Commons

[1] Στους σχετικούς μύθους ο Διόνυσος περιστοιχίζεται από μια θορυβώδη ακολουθία, στην οποία οι Μαινάδες αντιπροσωπεύουν το θηλυκό στοιχείο, ενώ οι Σάτυροι, οι Σειληνοί και ο Παν το αρσενικό (Ρισπέν 1964, σελ. 254)

[1]