Κωνσταντίνος Υψηλάντης
Ο Κωνσταντίνος Υψηλάντης (1760-1816) ήταν ηγεμόνας της Βλαχίας, ηγεμόνας της Μολδαβίας και μέγας διερμηνέας (dragoman) της Υψηλής Πύλης.
| Κωνσταντίνος Υψηλάντης | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Κωνσταντίνος Υψηλάντης (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 1760[1][2][3] Κωνσταντινούπολη |
| Θάνατος | 24 Ιουνίου 1816 Κίεβο |
| Τόπος ταφής | Λαύρα των σπηλαίων του Κιέβου |
| Χώρα πολιτογράφησης | Οθωμανική Αυτοκρατορία Ηγεμονία της Μολδαβίας Βλαχία |
| Θρησκεία | Ορθόδοξη Εκκλησία |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | δραγουμάνος |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Ραλλού Καλλιμάχη Ελισάβετ Υψηλάντη |
| Τέκνα | Ελένη Υψηλάντη Δημήτριος Υψηλάντης Αλέξανδρος Κ. Υψηλάντης Νικόλαος Υψηλάντης Γεώργιος Υψηλάντης Γρηγόριος Υψηλάντης Αικατερίνη Υψηλάντη Μαρία Υψηλάντη |
| Γονείς | Αλέξανδρος Ι. Υψηλάντης και Κατερίνα Μουρούζη[4] |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Βιογραφία
ΕπεξεργασίαΓεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και ήταν γιος του Φαναριώτη Αλέξανδρου Υψηλάντη, μεγάλου διερμηνέα της Υψηλής Πύλης και ηγεμόνα της Βλαχίας και της Αικατερίνης Μουρούζη. Μορφώθηκε στη Γερμανία και αρχικά άρχισε να οργανώνει αντιτουρκική εξέγερση στη Βλαχία. Το 1796 όμως και αφού είχε πείσει τις τουρκικές αρχές για την υπακοή του, διορίστηκε μέγας διερμηνέας, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1799. Στις 22 Σεπτεμβρίου του 1802 ανέλαβε την ηγεμονία της Βλαχίας, την οποία όμως έχασε το 1806, λόγω της συμμετοχής του στον ρωσοτουρκικό πόλεμο -που ξέσπασε εκείνη τη χρονιά- στο πλευρό των Ρώσων.[5]
Μετά από την καθαίρεσή του δραπέτευσε μαζί με την οικογένειά του στην Αγία Πετρούπολη, ενώ για αντίποινα, ο σουλτάνος διέταξε τον αποκεφαλισμό του πατέρα του Κωνσταντίνου, που ζούσε στην Κωνσταντινούπολη.[6]
Τιμήθηκε πλείστες φορές από τον Τσάρο, ενώ διακρίθηκε και για τη μόρφωσή του. Είχε μεταφράσει γαλλικά συγγράμματα στα τουρκικά, ενώ είχε γράψει διάφορα ποιήματα, τα οποία όμως δεν στάθηκε δυνατόν να βρεθούν.
Λίγο πριν το θάνατό του υπέβαλε στον Ιωάννη Καποδίστρια σχετικές διπλωματικές προτάσεις περί του Σερβικού ζητήματος, τις οποίες φαίνεται ν΄ αποδέχθηκε ο δεύτερος όπου και προσπάθησε να τις προωθήσει στον Τσάρο σε αποκήρυξη της συνθήκης του Βουκουρεστίου (1812), ως προς τη Σερβία και την ανακήρυξή της σε ανεξάρτητο Βασίλειο. Απεβίωσε στο Κίεβο το 1816.
Οικογένεια
ΕπεξεργασίαΟ Κωνσταντίνος Υψηλάντης νυμφεύτηκε αρχικά την Ραλλού Καλλιμάχη, κόρη του Αλεξάνδρου πρίγκιπα της Μολδαβίας, η οποία απεβίωσε. Κόρη τους ήταν η
- Ελένη (1789-…), σύζυγος του Αλεξάνδρου Νέγρη[7]
Αργότερα πραγματοποίησε δεύτερο γάμο, παίρνοντας ως σύζυγο την Ελισαβέτα (Σάφτα) Βακαρέσκου, κόρη ευκατάστατης οικογένειας της Βλαχίας, με την οποία απέκτησε τέκνα:
- Αικατερίνη (1791-1835)[8], παντρεύτηκε τον Κονσταντίν Κατακάζι
- Αλέξανδρος (1792–1828), ο αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας, άγαμος.
- Δημήτριος (1793–1832), μέλος της Φιλικής Εταιρείας. Νυμφεύτηκε τη Μαντώ Μαυρογένους, αλλά μετά διαζεύχθηκαν.
- Νικόλαος (1796–1833), αρχηγός του Ιερού Λόχου, άγαμος.
- Γεώργιος π.1801-1847[8], νυμφεύτηκε τη Μαρία Κωνσταντίνου Μουρούζη (εγγονή του Γεωργίου Μουρούζη).
- Γρηγόριος 1805-12 Ιουλίου 1835, νυμφεύτηκε τη Χαρίκλεια Σκαναβή.
- Γρηγόριος Υψηλάντης 1835-1886, νυμφεύτηκε την Ελένη Σίνα de Hodos und Kizdia
- Μαρία (1798/1802-1846), παντρεύτηκε τον Αλέξανδρο Σκινά[9][7]
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 Faceted Application of Subject Terminology. 509481. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 2,0 2,1 Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003. I00350872. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 NUKAT. n2004052789.
- ↑ 4,0 4,1 Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003.
- ↑ Γούδας, Αναστάσιος Ν (1874). Βίοι Παράλληλοι των επί της Αναγεννήσεως της Ελλάδος Διαπρεψάντων Ανδρών, τόμος ΣΤ'. Αθήνησι: Τύποις Χ. Ν. Φιλαδελφέως.
- ↑ Φραντζή, Αμβροσίου (1839). Επιτομή της Ιστορίας της αναγεννηθείσης Ελλάδος αρχομένη από του έτους 1715, και λήγουσα το 1837. Εν Αθήναις: κ της Τυπογραφίας Η Βιτώρια του Κωνστ. Καστόρχη και Συντροφίας. σελ. 72.
- ↑ 7,0 7,1 Αρμονία: επιστημονικόν περιοδικόν σύγγραμμα. 3. 1902. σελ. 335.
- ↑ 8,0 8,1 Αρμονία: επιστημονικόν περιοδικόν σύγγραμμα. 3. 1902. σελ. 335.
- ↑ Σκαρλάτος ο Βυζάντιος, Δημήτριος (2015). Κωνσταντινούπολις, Α'. Πελεκάνος. σελ. 537.
