Καμόρα

Η Καμόρα (ιταλικά: Camorra‎‎) είναι εγκληματική οργάνωση της ιταλικής μαφίας, η οποία προέκυψε στην περιοχή της Καμπανίας και της Νάπολη. Είναι μία από τις παλαιότερες και μεγαλύτερες εγκληματικές οργανώσεις της Ιταλίας, που χρονολογείται από τον 17ο αιώνα. Σε αντίθεση με την πυραμιδική δομή της μαφίας της Σικελίας, η οργανωτική δομή της Καμόρα είναι πιο οριζόντια από κατακόρυφη. Κατά συνέπεια, μεμονωμένες φατρίες της Καμόρα ενεργούν ανεξάρτητα, και είναι πιο επιρρεπείς σε διαμάχες μεταξύ τους.

Καμόρα
Ίδρυση	από το 1700
Τόπος ίδρυσης	Νάπολη, Ιταλία
Έτη δράσης	19ος αιώνας εως σήμερα .
Περιοχές	Καμπανία, Λάτσιο, Εμίλια-Ρομάνια Λομβαρδία στη Ιταλία Ισπανία, Γερμανία, Ολλανδία, Γαλλία, Βέλγιο, Ελβετία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ρουμανία στη Ευρώπη Μαρόκο στη Αφρική Ονδούρα, Αργεντινή Ουρουγουάη στη Νότια Αμερική Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής στη Βόρεια Αμερική
Εθνικότητα	Ιταλία
Μέλη	4500-7000
Εγκληματικές δραστηριότητες	διακίνηση ναρκωτικών, διαχείριση αποβλήτων, συμβόλαια δολοφονιών, εκβιασμούς, επίθεση, λαθρεμπόριο, παράνομος τζόγος, τοκογλυφία, πορνεία, ξέπλυμα μαύρου χρήματος, ληστείες.
Συμμάχοι	Κόζα Νόστρα, Ντραγκέτα
Σχετικά πολυμέσα

Ιστορικό υπόβαθρο

Η προέλευση της Καμόρα δεν είναι απολύτως σαφής. Μπορεί να χρονολογείται από τον 17ο αιώνα ως απόγονος της ισπανικής μυστικής κοινότητας, την Garduña, που ιδρύθηκε το 1417. Αξιωματούχοι του Βασιλείου της Νάπολης μπορεί να εισήγαγαν την οργάνωση στην περιοχή, ή μπορεί να είχαν αυξηθεί σταδιακά από μικρές εγκληματικές συμμορίες που δραστηριοποιούνταν στην ναπολιτάνικη κοινωνία, κοντά στο τέλος του 18ου αιώνα. Ωστόσο, η πρόσφατη ιστορική έρευνα στην Ισπανία έδειξε ότι η Garduña ποτέ δεν υπήρξε και βασίστηκε σε ένα φανταστικό βιβλίο του 19ου αιώνα.

Η πρώτη επίσημη χρήση της λέξης "Καμόρα" χρονολογείται από το 1735, όταν ένα βασιλικό διάταγμα ενέκρινε τη δημιουργία οκτώ σπιτιών για τυχερά παιχνίδια στη Νάπολη. Η λέξη είναι σχεδόν βέβαιο ότι είναι ένα μείγμα, από την λέξη «capo» (το αφεντικό) και ένα παιχνίδι που παιζόταν στους δρόμους, την «morra».

Η Καμόρα εμφανίστηκε για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια ενός χαοτικού κενού εξουσίας στα χρόνια μεταξύ 1799 και 1815, όταν η Παρθενόπεια Δημοκρατία ανακηρύχθηκε από το κύμα της Γαλλικής Επανάστασης και της Παλινόρθωσης των Βουρβόνων.

Η πρώτη επίσημη αναφορά της Καμόρα ως οργάνωση χρονολογείται από το 1820, όταν ένα αρχείο της αστυνομίας ανέφερε μια πειθαρχική συνεδρίαση της Καμόρα, από το δικαστήριο γνωστό ως "Gran Mamma". Εκείνο το έτος ανακαλύφθηκε επίσης το πρώτο γραπτό καταστατικό, η frieno, που έδειχνε μια σταθερή οργανωτική δομή στον υπόκοσμο. Ένα άλλο καταστατικό ανακαλύφθηκε το 1842, συμπεριλαμβανομένων των τελετών έναρξης και κονδύλια που προορίζονταν για τις οικογένειες των φυλακισμένων. Η οργάνωση ήταν επίσης γνωστή ως η "Bella Società Riformata", και "Società dell'Umirtà" ή "Onorata Società".

19ος Αιώνας

Η εξέλιξη σε πιο οργανωμένη δομή έδειξε μια ποιοτική αλλαγή: η Καμόρα και τα μέλη της δεν ήταν πλέον οι τοπικές συμμορίες που ζούσαν από τις κλοπές και τους εκβιασμούς. Είχαν πλέον μια σταθερή δομή και κάποιο είδος ιεραρχίας. Ένα άλλο ποιοτικό άλμα ήταν η συμφωνία της φιλελεύθερης αντιπολίτευσης με την Καμόρα, μετά την ήττα του 1848 της επανάστασης. Οι φιλελεύθεροι συνειδητοποίησαν ότι έπρεπε να έχουν λαϊκή υποστήριξη για την ανατροπή του βασιλιά. Πήγαν στην Καμόρα και την επέτρεψαν να πληρώνεται, με τα μέλη της να είναι οι ηγέτες της πόλης. Ο νέος επικεφαλής της αστυνομίας, Λιμπόριο Ρομάνο, στράφηκε προς τον επικεφαλής της Καμόρα, Σαλβατόρε Ντε Κρεσκένζο, για να διατηρήσουν την τάξη και τον διόρισε ως επικεφαλής της δημοτικής φρουράς. Η Καμόρα ουσιαστικά είχε εξελιχθεί σε μεσίτη εξουσίας μέσα σε μερικές δεκαετίες. Το 1869, ο Τσίτσιο Καπούτσιο εξελέγη ως ο capintesta (αρχηγός των συμμοριών) της Καμόρα από τους δώδεκα επικεφαλής των περιοχών (capintriti), πετυχαίνοντας ο Ντε Κρεσκένζο μετά από ένα σύντομο μεσοδιάστημα. το παρατσούκλι "Ο βασιλιάς της Νάπολης" ο οποίος πέθανε το 1892.

Μετά την ενοποίηση της Ιταλίας το 1861 έγιναν προσπάθειες για την αντιμετώπιση της Καμόρα και μια σειρά από ανθρωποκυνηγητά έγιναν από το 1882. Δημιουργήθηκε η επιτροπή "Saredo" (1900-1901), η οποία συστάθηκε για να διερευνήσει τη διαφθορά και την κακή διακυβέρνηση στη Νάπολη, Η επιτροπή εντόπισε το σύστημα της πολιτικής κηδεμονίας και συνετάξε μια έκθεση που την ονομάτησε «Η Ανώτερη Καμόρα» και περιγράφει τα εξής:

«Η αρχική Κατώτερη Καμόρα κυριάρχησε κατά τη διάρκεια των φτωχών πληβείων στην εποχή της εξαθλίωσης και της υποτέλειας. Στη συνέχεια, προέκυψε μια Ανώτερη Καμόρα που περιλαμβάνει τα πιο πονηρά και τολμηρά μέλη της μεσαίας τάξης. Θα τροφοδοτείται από το εμπόριο και τις δημόσιες συμβάσεις έργων, και τις πολιτικές συναντήσεις με Κυβερνητικούς αξιωματούχους.Αυτή η Ανώτερη Καμόρα θα χτυπά και θα δραστηριοποιείται με τη Κατώτερη Καμόρα, ανταλλασόντας υποσχέσεις για χάρες και τις εύνοιες για υποσχέσεις. Η Ανώτερη Καμόρα σκέφτεται και αξιοποιεί τα εργαλεία που έχει, τα οποία είναι η πονηριά, τα νεύρα και η βία. Η δύναμή της προέρχεται από τους δρόμους. Και δικαίως αν το εξετάσει κανείς αυτό την κάνει να είναι πιο επικίνδυνη, επειδή έχει εκ νέου ιδρύσει τη χειρότερη μορφή δεσποτισμού, ιδρύοντας ένα καθεστώς που βασίζεται σε εκφοβισμό. Η Ανώτερη Καμόρα έχει αντικαταστήσει την ελεύθερη βούληση με την επιβολή της και έχει καταλύσει την ελευθερία, όπως επίσης έχει εξαπατήσει το νόμο και τη δημόσια εμπιστοσύνη».

Η έκθεση εισήγαγε την ορολογία της «Ανώτερης Καμόρα», με ένα αστικό χαρακτήρα, αλλά διακριτή από την πληβειακή Καμόρα, μολονότι και οι δύο ήταν σε στενή επαφή μέσω του προσώπου του ενδιάμεσου (faccendiere). Και η έκθεση συνεχίζει:

«Από τον πλούσιο βιομήχανο που θέλει ένα σαφή δρόμο στην πολιτική διοίκηση? Από έναν μικρό μαγαζάτορα που θέλει να ζητήσει τη μείωση των φόρων? Από μια επιχείρηση που προσπαθεί να κερδίσει από το συμβόλαιο με έναν εργαζόμενο που ψάχνει για δουλειά? Από έναν επαγγελματία που θέλει περισσότερους πελάτες ή μεγαλύτερη αναγνώριση? Από κάποιους που έχουν έρθει από άλλες επαρχίες στη Νάπολη για να αγοράσουν κάποια αγαθά σε κάποιον που θέλει να μεταναστεύσει στην Αμερική? Όλοι βρίσκουν κάποιον μεσαζόντα στην πορεία τους, και σχεδόν όλα είναι φτιαγμένα για τη χρήση τους».

Ωστόσο, αν η «Ανώτερη Καμόρα» ήταν αναπόσπαστο μέρος της Καμόρα, σωστά αμφισβητείται. Αν και η έρευνα δεν αποδείκνυε συγκεκριμένες συμπαιγνίες μεταξύ της Καμόρα και της πολιτικής, που έφεραν στο φως οι μηχανισμοί χορηγιών που τροφοδοτούσε τη διαφθορά στο δήμο. Η επιρροή της στη κοινωνία αποδυναμώθηκε το οποίο αποδεικνύεται και από την ήττα του συνόλου των υποψηφίων τους στην Νάπολη στις εκλογές του 1901, και πολλά μέλη της έφυγαν για τις Ηνωμένες Πολιτείες στις αρχές του 20ού αιώνα.

20ος Αιώνας

Η Καμόρα δεχθήκε ένα ακόμα χτύπημα με τη δίκη Κουόκολο (1911-1912). Ενώ η δίκη ήταν για τη δολοφονία του Τζενάρο Κουόκολο και της συζύγου του, ωστόσο υπάρχουν υποψίες ότι η αστυνομία, στις 6 Ιουνίου, 1906 με τον κύριο ερευνητή των καραμπινιέρων Λοχαγό Κάρλο Φαμπρόνι, πήγε να τη μετατρεψεί από μια δίκη για φόνο σε μία εναντίον της Καμόρα. Ο Φαμπρόνι σκόπευε να χρησιμοποιήσει τη δίκη για να δώσει το τελικό πλήγμα στην Καμόρα. Η δίκη προσέλκυσε την μεγάλη προσοχή των εφημερίδων και το ευρύ κοινό, τόσο στην Ιταλία όσο και στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Οι ακροάσεις άρχισαν την άνοιξη του 1911 και θα συνεχιστεί για δώδεκα μήνες. Μετά από μια δίκη 17 μηνών, με συχνή ταραχώδη διαδικασία έκλεισε με καταδικαστική απόφαση της 8ης Ιουλίου, 1912. Οι κατηγορούμενοι, μεταξύ των οποίων 27 κορυφαίοι αρχηγοί της Καμόρα, καταδικάστηκαν σε συνολική ποινή φυλάκισης 354 χρόνων. Ο κύριος κατηγορούμενος και επικεφαλής της Καμόρα, Ενρίκο Αλφάνο, καταδικάστηκε σε 30 χρόνια φυλάκιση.

Οργάνωση και επιρροή

Η Καμόρα δεν ήταν ποτέ ένα συνεκτικό σύνολο, ούτε με μια κεντρική οργάνωση. Αντ 'αυτού, έχει πάντα μια χαλαρή συνομοσπονδία των διαφορετικών, και ανεξάρτητων ομάδων ή οικογενειών. Κάθε ομάδα ήταν υποχρεωμένη να έχει δεσμούς συγγένειας και ελεγχόμενες οικονομικές δραστηριότητες που λαμβάναν χώρα στο συγκεκριμένο έδαφος της. Κάθε οικογένειακή γενιά φρόντισε την δική του επιχείρηση, στην προστατευόμενη περιοχή του, και μερικές φορές προσπάθησαν να επεκταθούν σε βάρος άλλης ομάδας. Αν και δεν είναι κεντρική, υπήρξε κάποιος ελάχιστος συντονισμός, προκειμένου να αποφευχθεί η αμοιβαία παρεμβολή. Οι οικογένειες αγωνίστηκαν για να διατηρηθεί ένα σύστημα ελέγχων και ισορροπιών μεταξύ ίσων εξουσιών.

Μία από τις στρατηγικές της Καμόρα για να αποκτήσουν κοινωνική καταξίωση είναι η πολιτική πατρωνία. Οι οικογενειακές φατρίες έγιναν οι προτιμώμενοι συνομιλητές των τοπικών πολιτικών και δημόσιων υπαλλήλων, λόγω της θέσης τους στην κοινότητα. Με τη σειρά τους, τα αφεντικά των φατριών χρησιμοποιούσαν την πολιτική τους εξουσία για να βοηθήσουν και να προστατεύσουν τους πελάτες τους από τις τοπικές αρχές. Μέσα από ένα μείγμα από ωμή βία, την πολιτική κατάσταση και την κοινωνική ηγεσία, οι οικογενειακές φατρίες της Καμόρα θα επιβληθούν ως μεσάζοντες μεταξύ της τοπικής κοινότητας και των γραφειοκρατών και των πολιτικών σε εθνικό επίπεδο. Θα έχουν προνόμια και προστασία, και θα παρεμβενούν υπέρ των πελατών τους σε αντάλλαγμα για τη σιωπή και την ανοχή τους έναντι των τοπικών αρχών και της αστυνομίας. Με τις πολιτικές τους συνδέσεις, οι επικεφαλής των μεγάλων οικογενειών έγιναν μεσίτες εξουσίας σε τοπικό και εθνικό πολιτικό πλαίσιο, παρέχοντας σε ναπολιτάνους πολιτικούς μια ευρεία στήριξη στις εκλογές, και σε αντάλλαγμα να λαμβάνουν παροχές για την περιφέρεια τους.

Η Δράση

Σε σύγκριση με πυραμιδική δομή της μαφίας της Σικελίας, η Καμόρα έχει περισσότερο μια «οριζόντια» από μια «κάθετη» δομή. Ως αποτέλεσμα, οι φατρίες της Καμόρα ενεργούν ανεξάρτητα μεταξύ τους, και είναι πιο επιρρεπής σε διενέξεις μεταξύ τους. Αυτό όμως κάνει την Καμόρα πιο ανθεκτική, όταν οι κορυφαίοι ηγέτες συνελήφθησαν ή σκοτώθηκαν, με νέες φατρίες και οργανώσεις που ιδρύθηκαν από τα μέλη των παλαιών. Καθώς το αφεντικό της φατρίας Γκαλάσο, Πασκουάλε Γκαλάσο δήλωσε κάποτε στο δικαστήριο: «Η Καμπάνια μπορεί να αφανιστεί, επειδή θα μπορούσε να κοπεί σε μια νέα φατρία της Καμόρα, αλλά μετά άλλες δέκα θα μπορούσαν να προκύψουν από αυτή.»

Στη δεκαετία του 1970 και του 1980 ο Ραφαέλ Κουτόλο έκανε μια προσπάθεια για την ενοποίηση των οικογενειών της Καμόρα με τον τρόπο της Μαφίας της Σικελίας, με δομή της Nέας οργανωμένης Καμόρα (Nuova Camorra Organizzata ή NCO), αλλά αυτό αποδείχθηκε ανεπιτυχής.

Το 1983, η ιταλική αστυνομία εκτιμούσε ότι υπήρχαν περίπου 12 φατρίες της Καμόρα. Μέχρι το 1987, ο αριθμός είχε αυξηθεί σε 26, και κατά το επόμενο έτος, μια έκθεση από μια ομάδα της αστυνομίας της Νάπολη αναφέρει ότι ο αριθμός τους είναι ως 32. Σήμερα εκτιμάται ότι υπάρχουν περίπου 111 φατρίες της Καμόρα και πάνω από 6.700 μέλη στη Νάπολη και το άμεσο περιβάλλον.

Το 2004 και το 2005 ξεκίνησε μια αιματηρή βεντέτα που έγινε γνωστή στον ιταλικό Τύπο ως το φέουδο Σκαμπία. Το αποτέλεσμα ήταν πάνω από 100 δολοφονίες στο δρόμο. Στα τέλη Οκτωβρίου του 2006 μια νέα σειρά από δολοφονίες έλαβαν χώρα στη Νάπολη μεταξύ 20 ανταγωνιστριών φατριών, που κόστισε 12 ζωές σε 10 ημέρες. Ο τότε υπουργός Εσωτερικών Τζουλιάνο Αμάτο αποφάσισε να στείλει περισσότερους από 1.000 επιπλέον αστυνομικούς και καραμπινιέρους στη Νάπολη για την καταπολέμηση του εγκλήματος και την προστασία τουριστών. Παρά το γεγονός αυτό, κατά το επόμενο έτος υπήρχαν πάνω από 120 δολοφονίες. Οι πυροβολισμοί από μέλη της Καμόρα συχνά οδηγούν σε απώλειες μεταξύ του τοπικού πληθυσμού, αλλά τέτοια επεισόδια είναι συχνά δύσκολο να ερευνηθούν, λόγω της ευρείας ομερτά (κώδικας σιωπής).

Σύμφωνα με μια έκθεση από την Confesercenti, τον δεύτερο μεγαλύτερο Ιταλικό Οργανισμό Εμπορίου, η οποία δημοσιεύθηκε στις 22 Οκτωβρίου, 2007 στη Corriere della Sera, η Καμόρα ελέγχει τα γαλακτοκομικά και τα ψάρια στις βιομηχανίες, το εμπόριο καφέ, και πάνω από 2.500 αρτοποιεία στη Νάπολη.