Εδουάρδος Στάφορντ, 3ος Δούκας του Μπάκιγχαμ
Ο Εδουάρδος Στάφορντ, αγγλ.: Edward Stafford, 3rd duke of Buckingham ΤΠ (3 Φεβρουαρίου 1478 – 17 Μαΐου 1521) ήταν Άγγλος ευγενής. Ήταν γιος του Ερρίκου Στάφορντ 2ου δούκα του Μπάκιγχαμ, και της Αικατερίνης Γούντβιλ, και ανιψιός της Eλισάβετ Γούντβιλ και τού συζύγου της Εδουάρδου Δ΄ της Αγγλίας. Έτσι, ο Εδουάρδος Στάφορντ ήταν πρώτος εξάδελφος του Ερρίκου Η' της Αγγλίας. Παρακολουθούσε συχνά τις Αυλές τού Ερρίκου Ζ' και του Ερρίκου Η' των Τυδώρ. [5] Καταδικάστηκε για προδοσία και εκτελέστηκε στις 17 Μαΐου 1521.
Καταγωγή
ΕπεξεργασίαΟ Εδουάρδος Στάφορντ, γεννημένος στις 3 Φεβρουαρίου 1478 στο κάστρο Μπρέκον στην Ουαλία, ήταν ο πρωτότοκος γιος του Ερρίκου Στάφορντ, 2ου δούκα του Μπάκιγχαμ, και της Αικατερίνης Γούντβιλ (κόρης του Ριχάρδου Γούντβιλ, 1ου κόμη Ρίβερς, από την Ιακωβίνα του Λουξεμβούργου, κόρη του Πέτρου Α΄ κόμη του Σαιντ Πολ) και έτσι ήταν ανιψιός της Ελισάβετ Γούντβιλ και τού συζύγου της Εδουάρδου Δ' από τον Οίκο της Υόρκης. [6]
Με τον γάμο τού πατέρα του με την Αικατερίνη Γούντβιλ, ο Εδουάρδος είχε έναν μικρότερο αδελφό, τον Ερρίκο Στάφορντ, 1ο κόμη του Γουίλτσιρ, και δύο αδελφές: την Eλισάβετ, που παντρεύτηκε τον Ρόμπερτ Ράντκλιφ, 1ο κόμη του Σάσσεξ, και την Άννα, που παντρεύτηκε πρώτα τον σερ Γουόλτερ Χέρμπερτ. (απεβ. 16 Σεπτεμβρίου 1507), νόθο γιο του Γουίλιαμ Χέρμπερτ, 1ου κόμη του Πέμπροκ, [7] και μετά τον Τζωρτζ Χέιστινγκς, 1ο κόμη του Χάντινγκτον. [8]
Μετά την εκτέλεση του 2ου δούκα του Μπάκιγχαμ, η χήρα του, Αικατερίνη Γούντβιλ, παντρεύτηκε τον Τζάσπερ Τυδώρ, δεύτερο γιο του Όουεν Τυδώρ και της χήρας του Ερρίκου Ε΄ της Αγγλίας, Αικατερίνης των Βαλουά. Μετά το τέλος τού Τζάσπερ Τυδώρ στις 21 Δεκεμβρίου 1495, η Αικατερίνη Γούντβιλ παντρεύτηκε τον σερ Ρίτσαρντ Γουίνγκφηλντ (απεβ. 22 Ιουλίου 1525). Η Αικατερίνη Γούντβιλ πέθανε στις 18 Μαΐου 1497. Μετά το τέλος της, ο σερ Ρίτσαρντ Γουίνγκφηλντ νυμφεύτηκε την Μπρίτζετ Γουίλτσιρ, κόρη και κληρονόμο του σερ Τζον Γουίλτσιρ του Στόουν, Kεντ. [9]
Σταδιοδρομία
ΕπεξεργασίαΤον Οκτώβριο του 1483 ο πατέρας του Στάφορντ ήταν κεντρικός στην εξέγερση του Μπάκιγχαμ εναντίον τού Ριχάρδου Γ' της Αγγλίας, τού Οίκου της Υόρκης. Αποκεφαλίστηκε χωρίς δίκη στις 2 Νοεμβρίου 1483, οπότε όλες οι τιμές του αφαιρέθηκαν. Λέγεται ότι ο Στάφορντ ήταν κρυμμένος σε διάφορα σπίτια στο Χέρφορντσιρ την εποχή της εξέγερσης, και ίσως για το υπόλοιπο της βασιλείας τού Ριχάρδου Γ΄. Μετά την ήττα του Ριχάρδου Γ' στο Μπόσγουορθ στις 22 Αυγούστου 1485 και την άνοδο του Ερρίκου Ζ' Τυδώρ στο στέμμα, ο Στάφορντ έγινε Ιππότης του Τάγματος του Λουτρού στις 29 Οκτωβρίου 1485 ως δούκας του Μπάκιγχαμ, και παρευρέθηκε στη στέψη του Ερρίκου Ζ' την επόμενη ημέρα, αν και η στέρηση των τιμών τού πατέρα του δεν ήρθη επίσημα από το Κοινοβούλιο μέχρι τον Νοέμβριο. Η κηδεμονία και τα εδάφη του νεαρού δούκα παραχωρήθηκαν, στις 3 Αυγούστου 1486, μαζί με την κηδεμονία τού μικρότερου αδελφού του, Ερρίκου Στάφορντ, στη μητέρα τού βασιλιά, Μαργαρίτα Μπωφόρ, και σύμφωνα με τον Ντέιβις είναι πιθανό ότι ο Μπάκιγχαμ μορφώθηκε στα διάφορα νοικοκυριά της. [10]
Το Μπάκιγχαμ παρευρέθηκε στην Αυλή στην περιβολή τού 2ου γιου τού Ερρίκου Ζ', τού Ερρίκου (Η΄), με το αξίωμα τού δούκα της Υόρκης, στις 9 Νοεμβρίου 1494, και έγινε Ιππότης του Τάγματος της Περικνημίδας το 1495. Τον Σεπτέμβριο του 1497 ήταν λοχαγός στις δυνάμεις, που στάλθηκαν για να καταστείλουν μια εξέγερση στην Κορνουάλη.
Ως νεαρός άνδρας, το Μπάκιγχαμ έπαιξε εμφανή ρόλο στους βασιλικούς γάμους και στην υποδοχή πρέσβεων και ξένων πριγκίπων, «εκθαμβώνοντας τους παρατηρητές με το αριστοκρατικό του μεγαλείο». Στον γάμο τού μεγαλύτερου γιου τού Ερρίκου Ζ' και διαδόχου του Αρθούρου, πρίγκιπα της Ουαλίας με την Αικατερίνη της Αραγονίας το 1501, λέγεται ότι φόρεσε ένα ένδυμα αξίας 1500 λιρών. Ήταν αυτός που έκανε τις προκλήσεις στο τουρνουά κονταρομαχίας, που πραγματοποιήθηκε την επόμενη ημέρα. [11]
Κατά την άνοδο τού Ερρίκου Η', ο Μπάκιγχαμ διορίστηκε στις 23 Ιουνίου 1509, μόνο για την ημέρα της στέψης, λόρδος Ανώτατος Φύλακας, ένα αξίωμα το οποίο διεκδίκησε με κληρονομικό δικαίωμα. Υπηρέτησε επίσης ως λόρδος Υψηλός Οικονόμος στη στέψη, και ως κομιστής του στέμματος. Το 1509 έγινε μέλος τού Ιδιαιτέρου Συμβουλίου τού βασιλιά. Στις 9 Ιουλίου 1510 είχε την άδεια να οχυρώσει την ιδιοκτησία του στο Θόρνμπουρυ, στο Γκλόστερσιρ, και σύμφωνα με τον Ντέιβις ξαναέκτισε το αρχοντικό ως "ένα εντυπωσιακά επιβλητικό κάστρο" με "τεράστια προεξέχοντα παράθυρα στα σαλόνια στην εσωτερική αυλή". [12]
Το 1510 το Μπάκιγχαμ ενεπλάκη σε ένα σκάνδαλο σχετικά με την αδελφή του, Άννα, η οποία ήταν σύζυγος του Τζορτζ Χέιστινγκς, 1ου κόμη του Χάντινγκτον. [13] Αφού άκουσε φήμες σχετικά με αυτήν και τον σερ Γουίλιαμ Κόμπτον, ο Μπάκιγχαμ βρήκε τον Κόμπτον στο δωμάτιο της Άννας. Ο Κόμπτον αναγκάστηκε να πάρει το μυστήριο για να αποδείξει ότι αυτός και η Άννα δεν είχαν διαπράξει μοιχεία, και ο σύζυγός της την έστειλε σε ένα μοναστήρι 60 μίλια από την αυλή. Δεν υπάρχουν αποδείξεις που να αποδεικνύουν ότι η Άννα και ο σερ Γουίλιαμ Κόμπτον ήταν ένοχοι για μοιχεία. Το 1523 ο Κόμπτον έκανε το ασυνήθιστο βήμα να κληροδοτήσει γη στην Άννα στη διαθήκη του, και να δώσει εντολή στους εκτελεστές του να τη συμπεριλάβουν στις προσευχές για τους συγγενείς του, για τους οποίες είχε μεριμνήσει στη διαθήκη του. [14] Υπάρχουν κάποιες προτάσεις ότι η υπόθεση συνεχίστηκε μέχρι το 1513. Ο Μπάκιγχαμ επέστρεψε στις χάρες τού βασιλιά, ήταν παρών στο γάμο τής αδελφής τού Ερρίκου Η΄, υπηρέτησε στο Κοινοβούλιο, και ήταν παρών στις διαπραγματεύσεις στο Πεδίο των Χρυσών Ενδυμάτων με τον Φραγκίσκο Α' της Γαλλίας και στις διαπραγματεύσεις με τον Κάρολο Ε' της Γερμανίας.
Από τον Ιούνιο έως τον Οκτώβριο του 1513 ο Μπάκιγχαμ υπηρέτησε ως διοικητής κατά την εισβολή του Ερρίκου Η' στη Γαλλία, διοικώντας 500 άνδρες στο "μεσαίο τμήμα". [15] Περίπου το 1517 ήταν ένας από τους 12 που έκαναν προκλήσεις, επιλεγμένους να πολεμήσουν εναντίον τού βασιλιά και των συντρόφων του, αλλά δικαιολογήθηκε με το σκεπτικό ότι φοβόταν να τρέξει εναντίον τού προσώπου τού βασιλιά. Αυτός και η σύζυγός του, Eλεονόρα, παρακολούθησαν το Πεδίο των Χρυσών Ενδυμάτων το 1520. [16]
Παρόλο που ο Μπάκιγχαμ διορίστηκε σε επιτροπές ειρήνης το 1514 και κατηγορήθηκε -μαζί με άλλους κυρίους των Ουαλικών Βάλτων- με την ευθύνη για την τήρηση της τάξης στη νότια Ουαλία, ιδιαίτερα κατά μήκος των συνόρων της Ουαλίας, επικρίθηκε από τον βασιλιά το 1518, επειδή δεν απέτυχε το επιθυμητό αποτελέσματα. Ο Μπάκιγχαμ άσκησε μικρή άμεση πολιτική επιρροή, και δεν ήταν ποτέ μέλος τού στενού κύκλου τού βασιλιά. [17]
Η εκδοτική υποστήριξη του Μπάκιγχαμ περιελάμβανε δύο μεταφράσεις, μια έντυπη μετάφραση του Helyas, τον Knyghte of the Swanne (στον Ιππότη του Κύκνου), την οποία παρήγγειλε το 1512 και το A Lytell Cronicle, μια μετάφραση μιας αφήγησης για την Εγγύς Ανατολή, που μπορεί να την ανέθεσε το 1520 σε σχέση με το προτεινόμενο προσκύνημα στην Ιερουσαλήμ. [17]
Προδοσία και εκτέλεση
ΕπεξεργασίαΟ Μπάκιγχαμ ήταν ένας από τους λίγους ομοτίμους ευγενείς με σημαντικό αίμα Πλανταγενετών (Ανζού) και διατηρούσε πολυάριθμες σχέσεις, συχνά μεταξύ της ευρύτερης οικογένειάς του, με την υπόλοιπη ανώτερη αριστοκρατία, δραστηριότητες που προσέλκυσαν την υποψία τού Ερρίκου Η΄. Κατά τη διάρκεια του 1520, το Μπάκιγχαμ έγινε ύποπτος για πιθανές προδοτικές ενέργειες, και ο Ερρίκος Η΄ ενέκρινε μια έρευνα. Ο βασιλιάς εξέτασε προσωπικά μάρτυρες εναντίον του, συγκεντρώνοντας αρκετά στοιχεία για μια δίκη. Ο δούκας κλήθηκε τελικά στο Δικαστήριο τον Απρίλιο τού 1521 και συνελήφθη και τοποθετήθηκε στον Πύργο. Δικάστηκε ενώπιον μιας επιτροπής 17 ευγενών, κατηγορούμενος ότι άκουσε προφητείες για το τέλος τού βασιλιά, και σκόπευε να τον σκοτώσει. Το Μπάκιγχαμ εκτελέστηκε στο Τάουερ Χιλ στις 17 Μαΐου 1521 και μεταθανάτια έχασε τους τίτλους του (attained) με νόμο του Κοινοβουλίου στις 31 Ιουλίου 1523, που αφαίρεσε το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του από τα παιδιά του. [18]
Κάποιοι συμπεραίνουν ότι αυτή ήταν μια από τις λίγες εκτελέσεις υψηλών προσώπων υπό τον Ερρίκο Η', στις οποίες ο κατηγορούμενος ήταν "σχεδόν σίγουρα ένοχος". Ωστόσο, ο σερ Τόμας Μορ παραπονέθηκε ότι τα βασικά στοιχεία ήταν φήμες από υπηρέτες, που ως απλοί άνθρωποι, απειλήθηκαν και βασανίστηκαν, για να τους αποσπάσουν ψευδείς ομολογίες.
Οικογένεια
ΕπεξεργασίαΤο 1488, ο Ερρίκος Ζ' είχε προτείνει γάμο μεταξύ του Μπάκιγχαμ και της Άννας της Βρετάνης, αλλά τον Δεκέμβριο τού 1489 οι εκτελεστές τού Χένρι Πέρσι, 4ου κόμη του Νορθάμπερλαντ, πλήρωσαν στον βασιλιά 4.000 λίρες για το γάμο τού Μπάκιγχαμ με την μεγαλύτερη κόρη του Πέρσι, Ελεονόρα (απεβ. 1530). Είχαν έναν γιο και τρεις κόρες: [19]
- Ερρίκος, 1ος βαρόνος Στάφορντ (18 Σεπτεμβρίου 1501 – 30 Απριλίου 1563), ο οποίος παντρεύτηκε την Ούρσουλα Πολ, κόρη του σερ Ρίτσαρντ Πολ από τη σύζυγό του, Μαργαρίτα της Υόρκης 8η κόμισσα του Σόλσμπερυ, κόρη του Γεωργίου 1οτ δούκα του Κλάρενς. [20]
- λαίδη Ελισάβετ (π. 1497 – 30 Νοεμβρίου 1558), η δεύτερη σύζυγος του Τόμας Χάουαρντ, 3ου δούκα του Νόρφολκ. [21]
- Αικατερίνη (π. 1499 – 14 Μαΐου 1555), παντρεύτηκε τον Ραλφ Νέβιλ, 4ο κόμη του Γουέστμορλαντ. [22]
- λαίδη Μαίρη, η μικρότερη κόρη, που παντρεύτηκε, περίπου τον Ιούνιο του 1519, ως τρίτη σύζυγός του, τον Γεώργιο Νέβιλ, 5ο βαρόνο Μπαργκαβενί. [23]
Λέγεται επίσης ότι το Μπάκιγχαμ είχε τρία νόθα παιδιά: [22]
- Γεώργιος.
- Ερρίκος, που αντιπροσώπευσε το Στάφορντ στο Κοινοβούλιο το 1545–1555.
- Mαργαρίτα (π. 1511 – 25 M'αιος 1537), την οποία ο Μπάκιγχαμ πάντρεψε με τον απίτροπό του, Τόμας Φίτζγκεραλντ του Λέιξλιπ, ετεροθαλή αδελφό τού κόμη του Κίλνταρ.[24]
Πρόγονοι
ΕπεξεργασίαΣημειώσεις
ΕπεξεργασίαΑναφορές
ΕπεξεργασίαΠαραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 «Kindred Britain»
- ↑ p10209.htm#i102088. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003.
- ↑ Ross, James (2023). «Alienated Outsider or Integrated Courtier? Edward Stafford, Third Duke of Buckingham, 1498–1521 and the Royal Court» (στα αγγλικά). History 108 (379–380): 20–40. doi:. ISSN 0018-2648.
- ↑ Richardson IV 2011, σελ. 82.
- ↑ Harris 2002, σελ. 145.
- ↑ Richardson II 2011, σελ. 374; Richardson IV 2011, σελ. 82; Davies 2008; Dockray 2004.
- ↑ Richardson IV 2011, σελίδες 82–83; Davies 2008.
- ↑ Cokayne 1912, σελ. 390; Cokayne 1959, σελ. 738; Richardson IV 2011, σελ. 85; Pollard 1898, σελ. 446; Davies 2004; Davies 2008.
- ↑ Pollard 1898, σελ. 446; Davies 2004; Davies 2008.
- ↑ Cokayne 1912, σελ. 390; Pollard 1898, σελ. 446; Davies 2008; Richardson IV 2011, σελ. 85.
- ↑ Hart, Kelly (2009). The Mistresses of Henry VIII (1st έκδοση). The History Press. ISBN 978-0-7524-4835-0.
- ↑ Harris 2002, σελ. 83.
- ↑ Pollard 1898, σελ. 446; According to Cokayne, p. 390, Buckingham commanded the right-wing at the siege of Therouanne.
- ↑ Davies 2008; Richardson IV 2011, σελ. 85.
- ↑ 17,0 17,1 Davies 2008.
- ↑ Pollard 1898, σελ. 447.
- ↑ Davies 2008; Richardson IV 2011, σελίδες 85–87.
- ↑ Richardson IV 2011, σελ. 86.
- ↑ Richardson II 2011, σελίδες 415–416.
- ↑ 22,0 22,1 Richardson IV 2011, σελ. 85.
- ↑ Richardson I 2011, σελ. 170.
- ↑ Davies 2008; Harris 2002, σελ. 161.
Πηγές
Επεξεργασία- Burke, John (1831). A general and heraldic dictionary of the peerages of England, Ireland, and Scotland, extinct, dormant, and in abeyance. Henry Colburn and Richard Bentley. σελ. 490.
- Cokayne, George Edward (1912). The Complete Peerage edited by Vicary Gibbs. II. London: St Catherine Press.
- Cokayne, George Edward (1959). The Complete Peerage edited by Geoffrey H. White. XII (Part II). London: St Catherine Press.
- Davies, C. S. L. (2008). «Stafford, Edward, third duke of Buckingham (1478–1521)». Oxford Dictionary of National Biography (online έκδοση). Oxford University Press. doi:. (Subscription or UK public library membership required.)
- Davies, C. S. L. (2004). «Stafford, Henry, second duke of Buckingham (1455–1483)». Oxford Dictionary of National Biography (online έκδοση). Oxford University Press. doi:. (Subscription or UK public library membership required.)
- Dockray, Keith (2004). «Stafford, Henry, earl of Wiltshire (c. 1479–1523)». Oxford Dictionary of National Biography (online έκδοση). Oxford University Press. doi:. (Subscription or UK public library membership required.)
- Harris, Barbara J. (2002). English Aristocratic Women, 1450–1550. Oxford: Oxford University Press.
Pollard, Albert Frederick (1898) «Edward Stafford (1478–1521)» στο: Lee, Sidney, επιμ. Dictionary of National Biography 53 London: Smith, Elder & Co, σσ. 446–447- Richardson, Douglas (2011). Everingham, Kimball G., επιμ. Magna Carta Ancestry: A Study in Colonial and Medieval Families. I (2nd έκδοση). Salt Lake City. ISBN 978-1449966379.
- Richardson, Douglas (2011). Everingham, Kimball G., επιμ. Magna Carta Ancestry: A Study in Colonial and Medieval Families. II (2nd έκδοση). Salt Lake City. ISBN 978-1449966386.
- Richardson, Douglas (2011). Everingham, Kimball G., επιμ. Magna Carta Ancestry: A Study in Colonial and Medieval Families. IV (2nd έκδοση). Salt Lake City. ISBN 978-1460992708.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επεξεργασία