Διάτμηση ονομάζεται η καταπόνηση που εμφανίζεται σε ένα σώμα όταν δύο ίσες και αντίθετες δυνάμεις ενεργούν κάθετα στον άξονα του.

Εφαρμογή διατμητικής τάσης στην κορυφή του ορθογωνίου ενώ η βάση παραμένει σταθερή. Η διατμητική τάση που προκύπτει παραμορφώνει το ορθογώνιο σε ένα παραλληλόγραμμο.

Στη μηχανική διατμητική τάση ονομάζεται το πηλίκο της παράλληλης ή εφαπτομενικής δύναμης που εφαρμόζεται σε μια διατομή[1] του υλικού προς την επιφάνεια της διατομής. Δηλαδή η διατμητική τάση είναι η τάση που είναι παράλληλη στο επίπεδο της διατομής. Συμβολίζεται δε με το ελληνικό μικρόγραμμα τ (ταυ). Μονάδα μέτρησης της διατμητικής τάσης στο Διεθνές Σύστημα Μονάδων (SI) είναι το πασκάλ που είναι ίσο με 1 Νιούτον (μονάδα ασκούμενης δύναμης) ανά τετραγωνικό μέτρο (μέτρο επιφάνειας εφαρμογής στο SI).

Διάτμηση λόγω στρέψης

Επεξεργασία
 
Παραμόρφωση κυλίνδρου υπό στρέψη. Κάθε διατομή στρίβει σε σχέση με την επόμενη.
 
Διατμητικες τάσεις σε διατομή ορθογώνιου που στρέφεται.

Διατμητικές τάσεις εμφανίζονται και στο εσωτερικό στοιχείων που καταπονούνται από στρέψη λόγω στης στροφής κάθε διατομής σε σχέση με την επόμενη.

Διάτμηση στα ρευστά

Επεξεργασία

Ειδικότερα, στη μηχανική των ρευστών η διατμητική τάση είναι η δύναμη που συνηθέστερα παραμορφώνει τα ρευστά, στη ροή τους, ανεξάρτητα το πόσο μικρή μπορεί να είναι.

Ως διατμητική τάση χαρακτηρίζεται το πηλίκο της παράλληλης ή εφαπτομενικής δύναμης που εφαρμόζεται σε μια επιφάνεια ρευστού, προς το εμβαδόν της επιφάνειας αυτής.

Συνέπεια του παραπάνω ορισμού είναι ότι κάθε ρευστό (υγρό ή αέριο) που βρίσκεται σε ισορροπία δε δέχεται διατμητική τάση.
Η Διατμητική τάση εφαρμόζεται εφαπτομενικά σε αντίθεση με την πίεση που εφαρμόζεται κάθετα στην επιφάνεια του ρευστού.

  • Τύπος: τ = F / A, όπου F η παράλληλη συνιστώσα της δύναμης εφαρμογής και Α η επιφάνεια εφαρμογής.

Σημειώσεις

Επεξεργασία
  1. Διατομή ονομάζεται η επιφάνεια που είναι κάθετη στον κύριο άξονα.
  • Παναγιώτης Α. Βουθούνης Τεχνική μηχανική αντοχή των υλικών, Αθήνα, 1993
  • Γ.Ι. Τσαμασφύρος Μηχανική παραμορφώσιμων σωμάτων Τόμος Ι και ΙΙ, 1990 Εκδόσεις Συμμετρία