Βικιπαίδεια

Γιάαν Τόνισον

Εσθονός πολιτικός

Ο Γιάαν Τόνισον (εσθονικά: Jaan Tõnisson‎‎, προφέρεται: [ˈjɑːn ˈtɤnisːon], Τανασίλμα, 22 Δεκεμβρίου [Π.Η. 10 Δεκεμβρίου] 1868 - Τάλιν, 1941) ήταν Εσθονός πολιτικός, ο οποίος υπηρέτησε ως πρωθυπουργός της Εσθονίας δύο φορές κατά τη διάρκεια του 1919 έως 1920, ως επικεφαλής κράτους (αρχηγός κράτους και κυβέρνησης) από το 1927 έως το 1928 και το 1933, και ως Υπουργός Εξωτερικών της Εσθονίας από το 1931 έως το 1932.

Γιάαν Τόνισον
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Jaan Tõnisson (Εσθονικά)
Γέννηση22  Δεκεμβρίου 1868[1][2][3]
Viiratsi Rural Municipality
Εξαφάνιση1941
Θάνατος1941[4][2][3]
Τάλιν
Συνθήκες θανάτουθανατική ποινή
Χώρα πολιτογράφησηςΡωσική Αυτοκρατορία
Εσθονία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΕσθονικά[1]
ΣπουδέςΓραμματικό Σχολείο Γκούσταβ Άντολφ
αυτοκρατορικό πανεπιστήμιο του Ντόρπατ
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός[5]
διπλωμάτης
δικηγόρος
δημοσιογράφος
ΕργοδότηςΠανεπιστήμιο του Τάρτου
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαEstonian People's Party και National Centre Party
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαMinister of Foreign Affairs (1925–1932)
Πρωθυπουργός της Εσθονίας (1919–1920)
Πρωθυπουργός της Εσθονίας (Ιουλίου 1920 – Οκτώβριος 1920)
μέλος της Κρατικής Δούμας της Ρωσικής Αυτοκρατορίας
μέλος της Συντακτικής Συνέλευσης της Ρωσίας το 1918
State Elder (1927–1928)[6]
State Elder (Μαΐου 1933 – Οκτώβριος 1933)[6]
member of the Riigikogu
ΒραβεύσειςΤάγμα του Λευκού Αστέρα της Εσθονίας 1ης τάξης
Τάγμα του Σταυρού του Αετού, 1η κλάση
Τάγμα 1ης κλάσης του Εσθονικού Ερυθρού Σταυρού
Σταυρός της Ελευθερίας
honorary citizen of Tartu
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Βιογραφία

Επεξεργασία

Νεανικά χρόνια

Επεξεργασία

Ο Τόνισον γεννήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου [Π.Η. 10 Δεκεμβρίου] 1868 κοντά στο Τανασίλμα, στην ενορία Βιιράτσι, στην κομητεία Βίλγιαντι, τότε τμήμα του Κυβερνείο της Λιβονίας της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Μεγάλωσε κατά τη διάρκεια της εθνικής αφύπνισης της Εσθονίας, εμπνευσμένος από εθνικιστικές ιδέες ήδη στην παιδική του ηλικία.

Ο Τόνισον σπούδασε στο ενοριακό σχολείο και αργότερα στο γυμνάσιο του Βιλιάντι. Συνέχισε να σπουδάζει νομικά στο Πανεπιστήμιο του Τάρτου, όπου έγινε μέλος της νεανικής αδελφότητας της Εσθονικής Φοιτητικής Εταιρείας, μιας ομάδας που έπαιξε σημαντικό ρόλο στο εθνικό κίνημα στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα. Ο Τόνισον έγινε πρόεδρος της εταιρείας, και έγινε εξοικειωμένος με τον Βίλελμ Ρέιμαν, τον αρχηγό του εθνικού κινήματος της εποχής.

Πολιτική σταδιοδρομία

Επεξεργασία

Εθνικό κίνημα

Επεξεργασία

Η πολιτική του εκρωσισμού είχε κλείσει αρκετούς εσθονικούς οργανισμούς και εξέχοντες μαθητές, συμπεριλαμβανομένου του Γιάαν Τόνισον, άρχισαν να μιλούν, βρίσκοντας υποστήριξη μεταξύ των εθνικιστών Εσθονών.

Το 1893 ο Τόνισον έγινε συντάκτης της μεγαλύτερης εσθονικής εφημερίδας Postimees. Με τη βοήθεια του Τόνισον, της Αναγέννησης της Ταρτού, μια περίοδος κατά την οποία οι Εσθονοί προσπάθησαν να αποδυναμώσουν την πολιτική εκρωσισμού. Το 1896, ο Τόνισον, μαζί με πολλούς από τους στενότερους συνεργάτες του, αγόρασε την εφημερίδα Postimees, μετατρέποντάς την στο βήμα του εθνικού κινήματος για τις επόμενες δεκαετίες.[7] Ο Τόνισον υποστήριξε τον εθνικισμό, ο οποίος θα στηριζόταν σε ισχυρούς ηθικούς λόγους και δεν θα επιδίωκε να κατακτήσει άλλα έθνη. Κατά την άποψη του, ένα έθνος θα πρέπει να αναπτυχθεί δυνατά στο πνεύμα.

Ο Τόνισον αγωνίστηκε επίσης για την ανάπτυξη της εσθονικής οικονομίας, δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στις κοινές δραστηριότητες, όπως η ίδρυση των πρώτων γεωργικών συνεταιρισμών στην Εσθονία. Επίσης, η Εσθονική Εταιρεία Δανείων και Ταμιευτηρίου ιδρύθηκε μετά από την πρωτοβουλία του.[8]

Το 1901, ο Κονσταντίν Πατς ίδρυσε τη δεύτερη εφημερίδα της Εσθονίας, ξεκινώντας έναν πολιτικό ανταγωνισμό όχι μόνο μεταξύ των Postimees και των νέων Teataja, αλλά και μεταξύ των Γιάαν Τόνισον και Κονσταντίν Πατς. Ο Τόνισον επρόκειτο να ηγηθεί του «ηθικολογικού» και ο Πατς του «οικονομικού» τμήματος του εθνικού κινήματος. Και οι δύο προσπάθησαν να γίνουν κορυφαίες εθνικές προσωπικότητες, ο Τόνισον ήταν ιδεολόγος και εθνικιστής, ο Πατς τόνισε τη σημασία της οικονομικής δραστηριότητας.[9]

Πρόωρη πολιτική σταδιοδρομία

Επεξεργασία

Ενώ ο Τόνισον δεν επιδοκίμασε τους Εσθονούς, που συμμετείχαν στην Επανάσταση του 1905, δεν τον εμπόδισε να διαμαρτυρηθεί με πάθος ενάντια στις ενέργειες τιμωρίας στην Εσθονία, που οργανώθηκαν από τις αυτοκρατορικές δυνάμεις. Λόγω έλλειψης υποστήριξης των Εσθονών, που συμμετείχαν στην επανάσταση, ο Τόνισον βρέθηκε σε σύγκρουση με πιο ριζοσπαστικούς πολιτικούς της Εσθονίας. Αυτό όμως τον έσωσε από το να αναγκαστεί να πάει στην εξορία, όπως και ο Κονσταντίν Πατς και ο Όττο Στράντμαν.

Μετά την επανάσταση, ο αυτοκράτορας Νικόλαος Β΄ αναγκάστηκε να δώσει στους πολίτες ορισμένες πολιτικές ελευθερίες. Ο Τόνισον χρησιμοποίησε το μανιφέστο του Οκτωβρίου, για να διευρύνει τα δικαιώματα των Εσθονών, ιδρύοντας το πρώτο πολιτικό κόμμα της Εσθονίας - το Εθνικό Κόμμα Προόδου της Εσθονίας ( Eesti Rahvuslik Eduerakond - ERE ή Eesti Rahvameelne Eduerakond - Προοδευτικό Κόμμα του Λαού της Εσθονίας) μαζί με τον Βίλλεμ Ρέιμαν.[7] Το κόμμα υποστήριξε τη βελτίωση των εθνικιστικών και φιλελεύθερων ιδεών και των συνταγματικών δικαιωμάτων. Η πλατφόρμα ήταν παρόμοια με το Συνταγματικό Δημοκρατικό Κόμμα (Kadets) της Ρωσίας, με μικρές διαφορές σε θέματα γεωργίας και ιθαγένειας. Θεωρήθηκε ότι είχε μετριοπαθείς πολιτικές για να μην υποστηρίζει την επανάσταση, αλλά ήθελε ακόμη οι εθνικιστές Εσθονοί να έχουν ίσα δικαιώματα με τους Ρώσους και τους Γερμανούς της Βαλτικής και ήθελε η Ρωσία να είναι μια συνταγματική μοναρχία.[10] Σε αντίθεση με τις πιο ριζοσπαστικές πολιτικές ομάδες, το Εθνικό Κόμμα Προόδου παρέμεινε νόμιμο και μετά την κατάργηση της Επανάστασης.[11]

Τον Δεκέμβριο του 1905, η Τόνισον οργάνωσε τη συγκέντρωση εκπροσώπων της Εσθονίας στο Τάρτου. Λίγο μετά την πρώτη του συνάντηση, πολλοί εκπρόσωποι υποστήριξαν τον Γιάαν Τέεμαντ, ο οποίος ήταν ένθερμος υποστηρικτής της επανάστασης, να είναι ο πρόεδρος της συνάντησης αντί του πιο μετριοπαθούς Τόνισον. Ο Τέεμαντ κέρδισε τις εκλογές συντριπτικά, αλλά ο Τόνισον αρνήθηκε να φύγει. Τελικά, ο Τόνισον και οι μετριοπαθείς υποστηρικτές του εγκατέλειψαν τη συγκέντρωση, ενώ οι υπόλοιποι εκπρόσωποι μετέτρεψαν τη συνάντηση σε μια συζήτηση για το πώς να πάρουν την επαναστατική εξουσία, προς μεγάλη απογοήτευση ακόμα και του Γιάαν Τέεμαντ.[10]

Το 1906, το Εθνικό Κόμμα Προόδου είδε μεγάλη υποστήριξη και ο Τόνισον ήταν μεταξύ των τεσσάρων Εσθονών πολιτικών που εκλέχθηκαν στην Πρώτη Κρατική Δούμα το 1906, όπου εντάχθηκε στην Αυτόνομη-Ομοσπονδιακή ομάδα. Ο Τόνισον εξελέγη στο διοικητικό συμβούλιο αυτής της ομάδας και οργάνωσε ένα ξεχωριστό τμήμα της Βαλτικής για την ομάδα.[12] Προσχώρησε επίσης στο κίνημα διαμαρτυρίας ενάντια στις ενέργειες της ρωσικής κυβέρνησης, προσπαθώντας να προστατεύσει τα νέα δικαιώματα, που ο αυτοκράτορας προσπαθούσε να πάρει πίσω.

Στις 23 Ιουνίου 1906, ο Τόνισον και 177 άλλα μέλη της Κρατικής Δούμας υπέγραψαν την Έφεση του Βίμποργκ, που ζητούσε ανυπακοή, σε ένδειξη διαμαρτυρίας ενάντια στη διάλυση της Κρατικής Δούμας. Ο Τόνισον απομακρύνθηκε από το διοικητικό συμβούλιο Postimees (συνέχισε για λίγο μετά) και τον Δεκέμβριο του 1907, δικάστηκε. Ο Τόνισον καταδικάστηκε σε τρεις μήνες στη φυλακή στο Τάρτου.[13] Η φυλακή δεν ανέστειλε την πολιτική δραστηριότητα του Τόνισον. Στα χρόνια που ακολούθησαν την επανάσταση επικεντρώθηκε στην ανάπτυξη του εσθονικού σχολικού συστήματος, στην ίδρυση σχολικών οργανώσεων σε όλη τη χώρα και στο άνοιγμα αρκετών γυμνασίων εσθονικής γλώσσας. Οι πολιτικές συνεργασίας και γεωργίας, τις οποίες είχε καθιερώσει ο Τόνισον, αναπτύχθηκαν γρήγορα, δημιουργώντας μια εσθονική κοινωνία των πολιτών και επηρεάζοντας τη γενική ανάπτυξη του πλούτου στην Εσθονία. Το 1915, οι Γιάαν Τόνισον και Γιάαν Ράαμοτ ξεκίνησαν τη δημιουργία της Επιτροπής της Βόρειας Βαλτικής για την προστασία των προσφύγων πολέμου. Ο Τόνισον λειτουργεί ως πρόεδρος της επιτροπής έως το 1917, ελπίζοντας να πλησιάσει τη διοικητική εξουσία.[12]

Αυτονομία

Επεξεργασία

Μετά την επανάσταση του Φεβρουαρίου, οι Εσθονοί αντέδρασαν γρήγορα και απέκτησαν τα δικαιώματα στην αυτονομία και να σχηματίσουν έναν εθνικό στρατό από τη ρωσική προσωρινή κυβέρνηση. Τον Μάρτιο του 1917, ο Τόνισον συναντήθηκε με τον Πρωθυπουργό της Ρωσίας Γκεόργι Λβοφ, ο οποίος ωστόσο δεν μπορούσε να υποσχεθεί αυτονομία και είπε ότι η Ρωσική Επαρχιακή Συνέλευση .[14] Στις συζητήσεις για την αυτονομία, ο Τόνισον υποστήριξε την τρέχουσα διαίρεση της Εσθονίας με δύο κυβερνήσεις, μόνο με αυτονομία για καθεμία. Η ιδέα του Κονσταντίν Πατς για ένα αυτόνομο Κυβερνείο της Εσθονίας πέρασε και ο Τόνισον, μεταξύ μερικών άλλων πολιτικών της Εσθονίας, επιλέχθηκε να συνθέσει το σχέδιο μεταρρύθμισης της αυτοδιοίκησης.[15] Ο Τόνισον ήταν συχνά μεταξύ των λίγων πολιτικών, οι οποίοι ήρθαν σε επαφή απευθείας με τη Ρωσική Προσωρινή Κυβέρνηση σε αυτά τα ερωτήματα.[16] Τελικά, δημιουργήθηκε το Αυτόνομο Κυβερνείο της Εσθονίας και ο Τόνισον εξελέγη στην Επαρχιακή Συνέλευση της Εσθονίας (Maapäev) το 1917. Το κόμμα του, που μετονομάστηκε σε Δημοκρατικό Κόμμα της Εσθονίας ( Eesti Demokraatlik Erakond - EDE ), πέτυχε 7 από τις 55 έδρες.

Αρχικά, ο Τόνισον πρότεινε την ιδέα ενός σκανδιναβικού υπερκράτους, που τελικά εμπλέκεται στην υποστήριξη της απόλυτης απόσχισης από τη Ρωσία.[14] Ωστόσο, στα τέλη του φθινοπώρου του 1917, ο Τόνισον ήταν από τους πρώτους εσθονούς πολιτικούς, οι οποίοι άρχισαν να απαιτούν πλήρη ανεξαρτησία για την Εσθονία. Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, οι τοπικοί κομμουνιστές διέλυσαν την Επαρχιακή Συνέλευση. Στις 28 Νοεμβρίου 1917, τα περισσότερα μέλη της συναντήθηκαν στο Κάστρο Τούμπεα και κήρυξαν τη συνέλευση ως την υψηλότερη νόμιμη εξουσία στην Εσθονία. Σε ομιλία του στο κοινοβούλιο, ο Τόνισον τόνισε την κατάσταση της αναρχίας στη Ρωσία και υποστήριξε τη διακήρυξη, η οποία τελικά μετατράπηκε σε ένα επιτυχημένο πραξικόπημα.[17]

Στη συνέχεια, ο Τόνισον συνελήφθη από τις δυνάμεις των Μπολσεβίκων στις 4 Δεκεμβρίου 1917 για τη διοργάνωση φιλο-επαρχιακής συνάντησης στο Τάρτου. Αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα στις 8 Δεκεμβρίου. Το Συμβούλιο των Πρεσβύτερων της συνέλευσης συγκεντρώθηκε παράνομα και αποφάσισε να τον κάνει εκπρόσωπο της Εσθονίας στη Στοκχόλμη, για να βρει υποστήριξη για την ανεξαρτησία της Εσθονίας, ή τουλάχιστον για την αυτονομία της.[17] Ο Τόνισον και άλλα μέλη της Ρωσικής Επαρχιακής Συνέλευσης ορίστηκαν εκπρόσωποι της Εσθονίας στο εξωτερικό και ο Τόνισον έγινε ο ηγέτης των Εσθονικών Εξωτερικών Αντιπροσωπειών, μια θέση που θα εξακολουθούσε να την κατέχει, όταν η Εσθονία δήλωσε την ανεξαρτησία της στις 24 Φεβρουαρίου 1918. Οι αντιπροσωπείες μετατράπηκαν τελικά σε πρεσβείες και στη Στοκχόλμη, ο Τόνισον συναντήθηκε με Γερμανούς και Γάλλους πρεσβευτές, για να βρει υποστήριξη για την εσθονική ανεξαρτησία, αλλά αργότερα στάλθηκε στην Κοπεγχάγη, αν και αρκετοί Εσθονοί εκπρόσωποι τελικά συγκεντρώθηκαν στη Στοκχόλμη.[18] Στις 16 Μαρτίου 1918, ο Σουηδός Υπουργός Εξωτερικών συμφώνησε να συναντηθεί με τους αντιπροσώπους, αλλά δεν έδωσε καμία υποστήριξη.[19] Μετά το τέλος της Γερμανικής Κατοχής της Εσθονίας, ο Τόνισον επέστρεψε στην Εσθονία στις 16 Νοεμβρίου 1918.[20]

Ανεξαρτησία

Επεξεργασία

Από τις 12 Νοεμβρίου 1918, ο Τόνισον υπηρέτησε ως υπουργός χωρίς χαρτοφυλάκιο [21] και από τις 27 Νοεμβρίου 1918 έως τις 9 Μαΐου 1919 ως πληρεξούσιος υπουργός στο εξωτερικό της προσωρινής κυβέρνησης της Εσθονίας, με επικεφαλής τον Κονσταντίν Πατς. Τα γραφεία του Τόνισον τον έστειλαν ξανά στο εξωτερικό, αυτή τη φορά στη Φινλανδία, για να ζητήσει όπλα και δάνεια στον επερχόμενο πόλεμο της Ανεξαρτησίας. Ήταν επίσης μέρος της εσθονικής αντιπροσωπείας στη Σύνοδο Ειρήνης του Παρισιού.

Για τις εκλογές της Συνταγματικής Συνέλευσης της Εσθονίας, ο Τόνισον είχε αλλάξει και πάλι το κόμμα του, αυτή τη φορά στο Λαϊκό Κόμμα της Εσθονίας.[11] Στις εκλογές της Συνταγματικής Συνέλευσης την άνοιξη του 1919, το κεντροδεξιό (συντηρητικό-φιλελεύθερο) Λαϊκό Κόμμα πήρε 25 από τις 120 έδρες, λιγότερες από το Εσθονικό Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα (ESDTP) και το Εργατικό Κόμμα. Το σχήμα της νέας δημοκρατίας θα καθοριζόταν από κόμματα της Αριστεράς και από κόμματα του κέντρου, συμπεριλαμβανομένου του Λαϊκού Κόμματος του Τόνισον.

Στις 18 Νοεμβρίου 1919, ο Τόνισον έγινε πρωθυπουργός της Εσθονίας. Ήδη την επόμενη μέρα, η κυβέρνηση αποφάσισε, ότι η Εσθονία θα ξεκινήσει ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία και στις 2 Φεβρουαρίου 1920, υπογράφηκε η Συνθήκη Ειρήνης του Τάρτου, τερματίζοντας τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας. Με τη συνθήκη, η Εσθονία και η Ρωσική Σοβιετική Ομοσπονδιακή Σοσιαλιστική Δημοκρατία έγιναν οι πρώτες χώρες, που αναγνώρισαν την ανεξαρτησία της άλλης. Αρκετές χώρες στα σύνορα της Ρωσίας και επίσης στη Δύση αντέδρασαν αρνητικά στην απόφαση της Εσθονίας να υπογράψει ειρήνη με τη Σοβιετική Ρωσία.[22] Τον Δεκέμβριο του 1920, οι σχέσεις με τη Λετονία επιδεινώθηκαν, όταν η Εσθονία ανάγκασε τη λετονική διοίκηση να φύγει από τη συνοριακή πόλη της Βάλγκα. Μέσω της βρετανικής διαμεσολάβησης, η σύγκρουση επιλύθηκε και η Βάλγκα χωρίστηκε μεταξύ των δύο χωρών.[23]

Ο συνασπισμός αποτελούνταν από τα τρία μεγάλα κόμματα του κοινοβουλίου: το Λαϊκό Κόμμα του Τόνισον με το σοσιαλδημοκρατικό ESDTP και το κεντροαριστερό Εργατικό Κόμμα. Την 1η Ιουλίου 1920, το ESDTP εγκατέλειψε τον συνασπισμό λόγω ιδεολογικών διαφορών και ολόκληρο το υπουργικό συμβούλιο έπεσε στις 28 Ιουλίου 1920, αφού ο Τόνισον απέτυχε να βρει έναν νέο συνεργάτη συνασπισμού.

Ένας νέος αρχηγός κυβέρνησης ήταν δύσκολο να βρεθεί. Μέλη του Εργατικού Κόμματος απέτυχαν στην προσπάθεια εύρεσης υποστήριξης και ένα άλλο μέλος του Λαϊκού Κόμματος, ο Άντο Μπιρκ επιλέχθηκε, για να ηγηθεί του νέου υπουργικού συμβουλίου. Ωστόσο, δεν έλαβε επίσης την υποστήριξη της Συντακτικής Συνέλευσης και το υπουργικό συμβούλιο του ήταν μόνο ονομαστικά για τρεις ημέρες. Από τις 30 Ιουλίου 1920 έως τις 26 Οκτωβρίου 1920, ο Γιάαν Τόνισον ήταν επικεφαλής του δεύτερου υπουργικού συμβουλίου του ως πρωθυπουργού στον μονοκομματικό συνασπισμό.

Το Εσθονικό Λαϊκό Κόμμα έχασε γρήγορα τη δημοτικότητά του και έγινε ένα από τα μικρότερα κόμματα στο κοινοβούλιο, κερδίζοντας μόνο 10 στις εκλογές του 1920, 8 στις εκλογές του 1923 και στις εκλογές του 1926 και 9 από τις 101 έδρες στις εκλογές του 1929. Ωστόσο, ο ίδιος ο Τόνισον παρέμεινε δημοφιλής και παρά τις λίγες έδρες στο Riigikogu, το Λαϊκό Κόμμα της Εσθονίας ήταν μέλος του συνασπισμού σε εννέα από τα δώδεκα υπουργικά συμβούλια μεταξύ 1920 και 1932. Ένα εξέχον μέλος του Λαϊκού Κόμματος, ο Γιούρι Γιάακσον, ήταν ακόμη επικεφαλής του κράτους του μεγάλου υπουργικού συμβουλίου συνασπισμού μετά την απόπειρα του κομμουνιστικού πραξικοπήματος από το 1924 έως το 1925 Από τις 7 Ιουνίου 1923 έως τις 27 Μαΐου 1925, ο Τόνισον υπηρέτησε ως πρόεδρος (ομιλητής) του Εσθονικού Κοινοβουλίου (Riigikogu).[24]

Ο Γιάαν Τόνισον σχημάτισε το τρίτο υπουργικό συμβούλιο του στις 9 Δεκεμβρίου 1927, για πρώτη φορά ως επικεφαλής του κράτους. Ήταν ένας άλλος μεγάλος συνασπισμός με το Εργατικό Κόμμα, το Κόμμα Εποίκων και τις Συνόδους των Αγροτών. Η κυβέρνηση έπεσε στις 4 Δεκεμβρίου 1928.

Ο Τόνισον επέστρεψε στη μεγάλη πολιτική σκηνή στις 12 Φεβρουαρίου 1931, όταν έγινε Υπουργός Εξωτερικών στο υπουργικό συμβούλιο του Κονσταντίν Πατς. Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, το πολιτικό κλίμα στην Εσθονία άλλαξε. Τον Οκτώβριο του 1931, το Χριστιανικό Λαϊκό Κόμμα συγχωνεύτηκε στο Εσθονικό Λαϊκό Κόμμα [11] το οποίο ενώθηκε με το Εργατικό Κόμμα, για να σχηματίσουν το Εθνικό Κεντρικό Κόμμα στις αρχές του 1932. Τρία μεγάλα κόμματα είχαν προκύψει στο Riigikogu, το αριστερό Εσθονικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα, το κεντροδεξιό Εθνικό Κόμμα του Κέντρου και η δεξιά πτέρυγα Ένωση Αποίκων και Μικροκαλλιεργητών. Το υπουργικό συμβούλιο του Πατς παραιτήθηκε, αλλά ο Τόνισον παρέμεινε στο ίδιο αξίωμα και στο γραφείο του Γιάαν Τέεμαντ έως ότου παραιτήθηκε επίσης στις 19 Ιουλίου 1932.

Οι εκλογές του 1932 απέφεραν στο Εθνικό Κόμμα του Κέντρου τις 23 από τις 101 έδρες στο Ριιγκικόγκου, καθιστώντας το το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα στο κοινοβούλιο. Στη συνέχεια, ο Τόνισον υπηρέτησε ξανά ως Πρόεδρος (ομιλητής) του Ριιγκικόγκου από τις 19 Ιουλίου 1932 έως τις 18 Μαΐου 1933.[24]

Λόγω οικονομικών διαφορών, το Εθνικό Κόμμα του Κέντρου είχε αποχωρήσει από τον κυβερνώντα συνασπισμό και ο Γιάαν Τόνισον σχημάτισε το τέταρτο υπουργικό του συμβούλιο στις 18 Μαΐου 1933. Το επανιδρυμένο Κόμμα Εποίκων, το οποίο και πάλι αποχώρησε από την Ένωση Εποίκων και Μικροκαλλιεργητών, ήταν ο μόνος συνεργάτης του συνασπισμού για το Λαϊκό Κόμμα.

Οι αποφάσεις της κυβέρνησης Τόνισον κατά τη διάρκεια της χρηματοπιστωτικής κρίσης το 1932 οδήγησαν σε πλήρη μείωση της προσωπικής του δημοτικότητας, αν και οι πολιτικές θα βοηθήσουν το κράτος να ξεφύγει από την κρίση. Σε ένα δημοψήφισμα το 1933, οι ψηφοφόροι υιοθέτησαν ένα αυταρχικό σύνταγμα, το οποίο θα οδηγούσε τον Κονσταντίν Πατς στην εξουσία το 1934. Ο Päts ανέστειλε σύντομα τις δραστηριότητες των πολιτικών κομμάτων και το κοινοβούλιο επέβαλε επίσης όρια στην πολιτική ελευθερία, διαλύοντας το κοινοβούλιο το 1934 και όλα τα πολιτικά κόμματα το 1935.

Με την μεταβαλλόμενη κατάσταση στην Εσθονία, ο Τόνισον έγινε ο ηγέτης της δημοκρατικής αντιπολίτευσης. Ως αποτέλεσμα, η κυβέρνηση απαλλοτρίωσε την εφημερίδα του Postimees, αν και αυτό δεν εμπόδισε τον Τόνισον να προωθεί τα δημοκρατικά ιδανικά.

 
Ο Γιάαν Τόνισον (αριστερά) με τον Εσθονό στρατηγό Γκουστάβ Γιάνσον το 1938

Στις ημι-δημοκρατικές εκλογές του 1938, ο Τόνισον επανεκλέχθηκε στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση (Riigivolikogu), την κατώτερη αίθουσα του Riigikogu, όπου συνέχισε να αγωνίζεται για την πλήρη αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Εσθονία.

Ωστόσο, το 1939, η Εσθονία θεωρήθηκε ότι ήταν στη σφαίρα επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης, μετά την υπογραφή του Συμφώνου Μολότοφ-Ριμπεντρόπ . Και το 1940 η Εσθονία καταλήφθηκε πλήρως από τη Σοβιετική Ένωση. Ο Τόνισον προσπάθησε να επηρεάσει τον Πρόεδρο Κονσταντίν Πατς στην αντίσταση στη σοβιετική κατοχή, τουλάχιστον συμβολικά, αλλά ο Πατς είχε ήδη αποφασίσει να παραδοθεί χωρίς αντίσταση.

Το καλοκαίρι του 1940, ο Τόνισον ξεκίνησε μια εκτεταμένη εκστρατεία, οργανώνοντας τον διορισμό αντιπάλων υποψηφίων για τους κομμουνιστές στις εκλογές του σοβιετικού κοινοβουλίου-μαριονέτας της Εσθονίας. Τα Σοβιέτ, θέλοντας τον πλήρη έλεγχο του κοινοβουλίου, απομάκρυναν τους αντιπάλους τους με βίαια μέσα.

Συμμετοχή στο κοινοβούλιο:

Εξαφάνιση

Επεξεργασία

Οι σοβιετικές αρχές συνέλαβαν τον Τόνισον το φθινόπωρο του 1940 και τον δίκασαν. Κατά τη διάρκεια της δίκης του, ο Τόνισον ούτε μετάνιωσε για τίποτα ούτε παρέδωσε πληροφορίες για άλλους πολιτικούς, που αντιτάχθηκαν στους Σοβιετικούς. Η ακριβής τοποθεσία του Τόνισον μετά τη δίκη και οι συνθήκες του θανάτου του παραμένουν μυστήριο. Η πιο αξιόπιστη εικασία σχετικά με το θάνατό του επικεντρώνεται στο ότι ο Τόνισον σκοτώθηκε στο Ταλίν κατά τις πρώτες ημέρες του Ιουλίου το 1941. Ο τόπος ταφής του είναι άγνωστος.[25]

Οι ηθικές απόψεις του Τόνισον και ο έντιμος θάνατος ενέπνευσαν τους Εσθονούς για δεκαετίες να αντισταθούν συμβολικά στο σοβιετικό καθεστώς και να ανακτήσουν τελικά την ανεξαρτησία τους από τη Σοβιετική Ένωση το 1991. Ένα μνημείο του Τόνισον ανεγέρθηκε στο Τάρτου το 1999.

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 133225231. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Jaan-Tonisson. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 «Eesti biograafiline andmebaas ISIK» (Εσθονικά) 4027. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 119114127. Ανακτήθηκε στις 17  Οκτωβρίου 2015.
  5. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 25  Ιουνίου 2015.
  6. ↑ 6,0 6,1 Ανακτήθηκε στις 28  Αυγούστου 2021.
  7. ↑ 7,0 7,1 Frucht, Richard C. (2005). Eastern Europe: an introduction to the people, lands, and culture. ABC-CLIO. σελ. 74. ISBN 978-1-57607-800-6. 
  8. ↑ XX sajandi kroonika, I osa; Eesti Entsüklopeediakirjastus, Tallinn, 2002; p. 32
  9. ↑ XX sajandi kroonika, I osa; Eesti Entsüklopeediakirjastus, Tallinn, 2002; p. 27
  10. ↑ 10,0 10,1 XX sajandi kroonika, I osa; Eesti Entsüklopeediakirjastus, Tallinn, 2002; p. 55
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 Histrodamus – Eesti olulisemad erakonnad Αρχειοθετήθηκε 2018-10-17 στο Wayback Machine.
  12. ↑ 12,0 12,1 XX sajandi kroonika, I osa; Eesti Entsüklopeediakirjastus, Tallinn, 2002; p. 60
  13. ↑ XX sajandi kroonika, I osa; Eesti Entsüklopeediakirjastus, Tallinn, 2002; p. 69
  14. ↑ 14,0 14,1 XX sajandi kroonika, I osa; Eesti Entsüklopeediakirjastus, Tallinn, 2002; p. 149
  15. ↑ XX sajandi kroonika, I osa; Eesti Entsüklopeediakirjastus, Tallinn, 2002; p. 150
  16. ↑ XX sajandi kroonika, I osa; Eesti Entsüklopeediakirjastus, Tallinn, 2002; p. 151
  17. ↑ 17,0 17,1 XX sajandi kroonika, I osa; Eesti Entsüklopeediakirjastus, Tallinn, 2002; p. 162
  18. ↑ XX sajandi kroonika, I osa; Eesti Entsüklopeediakirjastus, Tallinn, 2002; p. 166
  19. ↑ XX sajandi kroonika, I osa; Eesti Entsüklopeediakirjastus, Tallinn, 2002; p. 172
  20. ↑ XX sajandi kroonika, I osa; Eesti Entsüklopeediakirjastus, Tallinn, 2002; p. 180
  21. ↑ Vabariigi Valitsus – Ajutine Valitsus 12.11.1918 – 27 November 1918 Αρχειοθετήθηκε 2012-03-15 at Archive.is
  22. ↑ XX sajandi kroonika, I osa; Eesti Entsüklopeediakirjastus, Tallinn, 2002; p. 210
  23. ↑ XX sajandi kroonika, I osa; Eesti Entsüklopeediakirjastus, Tallinn, 2002; p. 208
  24. ↑ 24,0 24,1 «Riigikogu juhatus». Riigikogu. 
  25. ↑ Miljan, Toivo (21 Μαΐου 2015). Historical Dictionary of Estonia (στα Αγγλικά). Rowman & Littlefield. ISBN 9780810875135. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επεξεργασία
  •   Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Jaan Tõnisson στο Wikimedia Commons
Ανακτήθηκε από "https://el.wiki.x.io/w/index.php?title=Γιάαν_Τόνισον&oldid=10831636"