Αυθάριος
Ο Αυθάριος (Autari, περί το 550 – 5 Σεπτεμβρίου 590) ήταν βασιλιάς των Λομβαρδών από το 584 έως το θάνατό του. Θεωρείται ο πρώτος βασιλιάς που εισήγαγε την "Ρωμαϊκότητα" στους Λομβαρδούς, προχώρησε σε σημαντικές αλλαγές που περιείχαν την εισαγωγή των Ρωμαϊκών τακτικών και την ανοχή στον χριστιανισμό.[1]
| Αυθάριος | |
|---|---|
 | |
Βασιλιάς των Λομβαρδών | |
| Περίοδος | 584 - 5 Σεπτεμβρίου 590 |
| Προκάτοχος | Βασιλεία των Δουκάδων |
| Διάδοχος | Αγιλούλφος |
| Γέννηση | 540 |
| Θάνατος | 5 Σεπτεμβρίου 590 (50 ετών) Παβία, Λομβαρδία |
| Σύζυγος | Θεοδελίνδη |
| Πατέρας | Κλέφος |
| Θρησκεία | Αρειανισμός |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Βιογραφία
ΕπεξεργασίαΟ Αυθάριος ήταν γιος του Κλέφου, βασιλιά των Λομβαρδών.[2] Μετά την δολοφονία του τελευταίου το 574, η αριστοκρατία των Λομβαρδών αρνήθηκε να διορίσει διάδοχο με αποτέλεσμα να ακολουθήσει μία δεκαετής περίοδος γνωστή ως Βασιλεία των Δουκάδων.[3] Τα έτη 574 και 575 οι Λομβαρδοί έκαναν το καταστροφικό λάθος να εισβάλλουν στην Προβηγκία που ήταν μέρος του Βασιλείου της Βουργουνδίας του Μεροβίγγειου Γκούντραμ. Ο Γκούντραμ συμμάχησε με τον ανηψιό του Χιλδεβέρτο Β΄ της Αυστρασίας και αντεπιτέθηκε εντός Λομβαρδίας, φτάνοντας ως την κοιλάδα του Άδιγη καταλαμβάνοντας το Τρέντο.[4] Ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Τιβέριος Β' ξεκίνησε αμέσως διαπραγματεύσεις με τους Φράγκους και οι Λομβαρδοί, φοβούμενοι τον επικείμενο πολεμικό κλοιό, εξέλεξαν νέο βασιλιά τους τον δούκα Αυθάριο (584) παραχωρώντας του όχι μόνο την Παβία αλλά και μισές από τις δικές τους κτήσεις.[4] Ο Αυθάριος έμελλε να ξοδέψει ολόκληρη τη θητεία του σε συνεχείς πολέμους με τους Φράγκους, τους Έλληνες και τους ντόπιους αντάρτες της Λομβαρδίας. Η πρώτη του εκστρατεία αφορούσε τον στασιαστή Δροκτούλφο του Μπρέσκελλο που είχε συμμαχήσει με τους Ρωμαίους και κυβερνούσε στην κοιλάδα του Πάδου.[5] Αφού τον εξόρισε, ο Αυθάριος ασχολήθηκε, στα επόμενα έξι χρόνια, με το Εξαρχάτο της Ραβέννας του Σμάραγδου και το βασίλειο των Μεροβιγγίων.[6]
Ο Γούντραμ και ο Χιλδεβέρτος που παρέμεναν ανικανοποίητοι με τις επιτυχίες τους στην Ιταλία απειλούσαν συχνά με νέες εισβολές, κάτι που έπραξαν δύο φορές. Την πολεμοχαρή διάθεσή τους είχαν φουντώσει οι προηγούμενες εκστρατείες του Θευδεβέρτου Β΄ της Αυστρασίας, η συμπεριφορά του Βυζαντινού έξαρχου αλλά και οι ιαχές της δυναμικής μητέρας του Χιλδεβέρτου της Μπρουνχίλντας. Την πρώτη φορά, το 588, ο Αυθάριος τους νίκησε άνετα αλλά το 590 οι αντίπαλοί του διέσχισαν τις Άλπεις και κατέβηκαν μέσω Μιλάνου στη Βερόνα για να τον συναντήσουν ξανά. Ο Αυθάριος κλείστηκε στην Παβία, αλλά οι Φράγκοι δεν κατάφεραν τίποτα καθώς ο Βυζαντινός στρατός απέτυχε να τους συναντήσει εγκαίρως. Αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν λόγω της πανώλης που χτύπησε την περιοχή αφήνοντας τους Λομβαρδούς σε ελάχιστα χειρότερη μοίρα. Όταν δεν είχε να αντιμετωπίσει τους δυτικούς εισβολείς, ο Αυθάριος επιχείρησε να επεκταθεί ενάντια των Βυζαντινών. Κατέλαβε το κάστρο του Κομάτσιο και απέκλεισε την επικοινωνία μεταξύ Πάντοβας και Ραβέννας, ενώ ο Φαρόαλδος, Δούκας του Σπολέτο, κατέλαβε το λιμάνι της Ραβέννας (Κλάσσις) και το κατάστρεψε ολοσχερώς. Ο Αυθάριος κατέβηκε επίσης ως το Ρήγιο ορκισμένος να κατακτήσει την Καλαβρία, κάτι που, τελικά, κανένας Λομβαρδός δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει στην ιστορία του βασιλείου.
Οικογένεια
ΕπεξεργασίαΣτις 15 Μαΐου του 589, ο Αυθάριος παντρεύτηκε τη Θεοδελίνδη, κόρη του δούκα της Βαυαρίας, Γαριβάλδου Α΄. Η Θεοδελίνδα ήταν καθολική και με αυτή της την αρετή άσκησε μεγάλη επιρροή στους Λομβαρδούς. Όταν ο Αυθάριος πέθανε στην Παβία το 590 (μάλλον από δηλητηρίαση), στο θρόνο τον διαδέχθηκε ο Αγιλούλφος, δούκας του Τορίνο, με την προτροπή της Θεοδελίνδης που τελικά τον παντρεύτηκε.[7]
Θρύλοι
ΕπεξεργασίαΌταν ο Αυθάριος πέθανε στην Παβία από Δηλητήριο (590) τον διαδέχθηκε ο δούκας του Τορίνου Αγιλούλφος ύστερα από συμβολές του δούκα της Βαυαρίας, η κόρη του Θεοδελίνδη παντρεύτηκε τον νέο βασιλιά.[8] Η Θεοδελίνδη ενίσχυσε ισχυρά τους δεσμούς της με τον πάπα Γρηγόριο τον Μέγα φέρνοντας το βασίλειο των Λομβαρδών σε θρησκευτικό αποκορύφωμα.[9] Οι διάδοχοι του Αυθάριου τον 7ο αιώνα ενίσχυσαν σημαντικά το βασίλειο των Λομβαρδών τόσο εδαφικά όσο και διοικητικά, προχώρησαν σε σημαντικές αλλαγές στον νομοθετικό και τον θρησκευτικό τομέα.[10]
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ Ghosh 2015, σ. 145
- ↑ Wolfram 1997, σ. 294
- ↑ Wolfram 1997, σ. 293
- ↑ 4,0 4,1 Wolfram 1997, σ. 295
- ↑ Herrin 2020, σ. 207
- ↑ Herrin 2020, σσ. 207-208
- ↑ «German Tribes org Lombard Kings». GermanTribes.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Ιουλίου 2010. Ανακτήθηκε στις 18 Ιουλίου 2010.
- ↑ Hartmann 1913, σ. 201
- ↑ Ghosh 2015, σ. 146
- ↑ Frassetto 2003, σσ. 246–247
Πηγές
Επεξεργασία- Bauer, Susan Wise (2010). The History of the Medieval World: From the Conversion of Constantine to the First Crusade. New York: W. W. Norton & Company.
- Christie, Neil (1998). The Lombards: The Ancient Longobards. Malden, MA: Blackwell.
- Frassetto, Michael (2003). Encyclopedia of Barbarian Europe: Society in Transformation. Santa Barbara, CA: ABC-CLIO.
- Frassetto, Michael (2013). The Early Medieval World: From the Fall of Rome to the Time of Charlemagne [2 Volumes]. Santa Barbara, CA: ABC-CLIO, LLC.
- Ghosh, Shami (2015). Writing the Barbarian Past: Studies in Early Medieval Historical Narrative. Leiden: Brill.
- Hartmann, L.M. (1913). "Italy under the Lombards". In H.M. Gwatkin; J.P. Whitney (eds.). The Cambridge Medieval History. Vol. III [The Rise of the Saracens and the Foundations of the Western Empire]. New York: Macmillan & Co.
- Herrin, Judith (2020). Ravenna: Capital of Empire, Crucible of Europe. Princeton and Oxford: Princeton University Press.
- Paul the Deacon (2011). Edward Peters (ed.). History of the Lombards. Philadelphia: University of Pennsylvania Press.
- Wolfram, Herwig (1997). The Roman Empire and its Germanic Peoples. Berkeley and Los Ange
- Jarnut, Jörg (1992). Geschichte der Langobarden. Stuttgart