Βικιπαίδεια

Αναγεννησιακή μουσική

Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί.
Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 25/09/2011.

Με τον όρο Αναγεννησιακή μουσική αναφερόμαστε στην μουσική της εποχής της Αναγέννησης, που εκτείνεται το χρονικό διάστημα από το 1400 έως το 1600 και χαρακτηρίζεται από έντονο ανθρωπισμό, τάσεις φιλοσοφικές και επιστροφή στα αρχαία Ελληνικά γράμματα, καθώς και έντονη προσκόλληση πάνω στην αρχαία μετρική της ποίησης, η οποία οδηγούσε τη σύνθεση της μουσικής επάνω στα πρότυπά της.

Η μουσική δείχνει να ξεφεύγει από τα δεσμά της πολυπλοκότητας του προηγούμενου αιώνα και παρουσιάζεται πιο ελεύθερη, λιγότερο φορτωμένη και το κείμενο συνοδεύει πιο ζωηρό και πιτσικάτο. Το πολυφωνικό Σανσόν βρίσκεται στην καλύτερη εποχή του και πολλές μελωδίες από γνωστά Σανσόν χρησιμοποιήθηκαν σαν βάσεις για τη δημιουργία έργων θρησκευτικού χαρακτήρα.

Κατά το πρώτο μισό του 15ου αιώνα, η μουσική επηρεάσθηκε σε έντονο βαθμό από τις αναταραχές μεταξύ Προτεσταντών και Ρωμαιοκαθολικών, οι οποίες ταραχές οδήγησαν στη διάσπαση και κατά συνέπεια στη δημιουργία πολλών διαφορετικών θρησκευτικών δογμάτων.

Ένας Προτεστάντης, ο Μαρτίνος Λούθηρος (1483-1546) ήταν και ο ίδιος μουσικός. Απέρριψε τον Πάπα ως αρχηγό, χρησιμοποίησε την λατινική λειτουργία στο δικό του δόγμα και σταδιακά διαμόρφωσε ένα τρόπο ψαλμωδίας που έμεινε για αιώνες ο κεντρικός άξονας της γερμανικής θρησκευτικής μουσικής. Ένας από τους πιο γνωστούς ύμνους που έγραψε ήταν "Ο Θεός είναι ένα ισχυρό φρούριο".

Εκκλησιαστικός ύμνος (1490)

Ο Ιωάννης Καλβίνος (1509-1566), θρησκευτικός μεταρρυθμιστής και θρησκευτικός ηγέτης των πιστών που ονομάστηκαν Καλβινιστές, αρχικά εξάλειψε την μουσική από την λειτουργία και επέτρεψε μόνο την μελωδική απαγγελία του Ευαγγελίου. Αργότερα, επιτρέπει τον δανεισμό από την κοσμική μουσική, καθώς πρέπει να βρεθούν τρόποι για την όσο το δυνατό μεγαλύτερη προσαγωγή των πιστών.

Η μουσική ήταν όμως συχνά αντικείμενο διαμάχης, καθώς οι λαϊκές μελωδίες και η πολύπλοκη πολυφωνία που χρησιμοποιήθηκε στα ιερά μουσικά κομμάτια έκανε πολύ δύσκολη την κατανόηση των ιερών κειμένων από τους πιστούς.

Δύο σημαντικές προσωπικότητες της περιόδου ήταν:

  • Ο Ορλάντο ντι Λάσσο (1532-1594) που καταγόταν από τη Φλάνδρα ήταν αυτός που με πολύ σοφία πλούτισε τη θρησκευτική μουσική των Καθολικών γράφοντας μοτέτα και λειτουργίες.
  • Ο Αντουάν ντε Μπαΐφ (1532-1589) ήταν ποιητής που καλούσε σε πνευματικές συγκεντρώσεις μουσικούς και ανθρώπους των γραμμάτων όλων των θρησκειών, όπου η μελέτη και εφαρμογή των αρχαίων μετρικών νόμων έφερνε καθαρότητα στη μουσική.

Ιταλική Αναγέννηση

Επεξεργασία
 
Ο Τζιοβάνι Πιερλουίτζι ντα Παλεστρίνα.

Στην Ιταλία διαμορφώθηκαν όλες οι νέες κατακτήσεις σύμφωνα με την ιδιοσυγκρασία της χώρας, η οποία ανέδειξε μορφές έκφρασης όπως τη Φρόττολα, τη Βιλλανέλλα, τη Καντσονέττα και αργότερα το Μαδριγάλι. Εδώ, η κοσμική μουσική χρησιμοποιούσε πιο απλή πολυφωνία και ρυθμούς, με πιο κατανοητές στο ευρύ κοινό μελωδίες. Τα Μαδριγάλια του Φραντσέσκο Λαντίνι δύο αιώνες πριν είχαν ξεχαστεί, αλλά το ύφος τους παρέμεινε στα πολυφωνικά τραγούδια για μικρά φωνητικά σύνολα, ύφος βασισμένο σε υπερβολικά ρομαντική ποίηση με ερωτικό περιεχόμενο. Τα Μαδριγάλια ήταν πολύ ευχάριστα στους τραγουδιστές και τα εκτιμούσαν πολύ οι αριστοκράτες της εποχής. Το Αγγλικό Μαδριγάλι, άλλο ένα παρακλάδι του Ιταλικού πρωτότυπου, εφάρμοζε το δικό του στιλ: ήταν πιο απλό στη σύνθεση και δημιουργούσε ελαφριά διάθεση στο κοινό.

Η Γερμανική μουσική της εποχής δημιουργήθηκε πιο αργά από τις άλλες χώρες, όμως το γενικό μουσικό ρεύμα της Ιταλίας και της Γαλλίας επηρέασε και τους Γερμανούς συνθέτες, όπως και όλη την Ευρώπη.

Στην περίοδο αυτή, ο Τζιοβάννι Πιερλουίτζι ντα Παλεστρίνα (1525-1594) αναδείχθηκε ως ο σωτήρας της πολυφωνικής μουσικής, αφού ήταν αυτός που άλλαξε την γνώμη της συνόδου του Τρέντο (1545-1563) που ήθελε την δια παντός απομάκρυνση της θρησκευτικής μουσικής από την πολυφωνία, επειδή με την πολυπλοκότητα των φωνών δεν ξεχώριζε το λατινικό κείμενο. Αυτό το κατάφερε με την περίφημη "Λειτουργία του Πάπα Μαρκέλλου", η ομορφιά της οποίας έπεισε τους συνέδρους να ψηφίσουν υπέρ της πολυφωνίας.

Εθνική μουσική

Επεξεργασία

Κάτι που παρατηρείται έντονα στην Αναγέννηση, είναι πως οι καινούριες κατακτήσεις, ενώ στην αρχή εξαπλώνονται αρκετά σε όλες τις μουσικές χώρες κυρίως της κεντρικής Ευρώπης, έτσι όπως είχαν ξεκινήσει από τους Γάλλους μουσικούς, μετά από λίγο καιρό υπερνικά η εθνική μουσική ταυτότητα των λαών και οι μουσικοί της κάθε χώρας επεξεργάζονται τις καινούριες μουσικές μορφές με τον τρόπο που επιβάλλει η εθνική μουσική τους συνείδηση.

Μουσικά όργανα και Ορχήστρες

Επεξεργασία
 
Τρίο της Αναγέννησης (περ. 1525).

Την εποχή αυτή, οι τεχνίτες των οργάνων τελειοποιούν αρκετά από αυτά και κατά συνέπεια αρκετοί μουσικοί ρίχνονται στην εξερεύνησή τους. Καθώς η θρησκευτική χορωδιακή μουσική έφτανε στο αποκορύφωμά της γύρω στα 1550, άρχισαν τότε να εμφανίζονται τα πρώτα σύνολα καθαρά οργανικής μουσικής. Τα μουσικά όργανα χρησιμοποιήθηκαν επίσης για να συνοδεύσουν χορούς, αυτοσχεδιάζοντας το μεγαλύτερο μέρος της μουσικής τους και πολλοί συνθέτες που έγραφαν μουσική ακρόασης μόνο για όργανα, δανείζονταν γνωστές μελωδίες που χρησιμοποιούνταν σε χορούς.

Το ορχηστικό Καντσόνε (=τραγούδι, στα ιταλικά), ήταν διαφορετικό από την τραγουδιστή του μορφή και γραφόταν κυρίως για Χάλκινα Πνευστά. Είχε ένα ύφος «ελαφρύ», γρήγορο και ρυθμικό. Γενικά η ορχηστική μουσική παιζόταν από όργανα της ίδιας οικογένειας: Έγχορδα, πνευστά ή ομάδες από φλογέρες. Πάντως περιστασιακά εμφανίζονταν και ορχήστρες που περιείχαν διαφορετικές ομάδες οργάνων αποτελώντας έτσι των πρόγονο των σύγχρονων ορχηστρών.

Επίσης, με τη χρήση επαναλήψεων και συναισθηματικών αντιθέσεων, φτιάχνονταν ενδιαφέρουσες συνθέσεις για πληκτροφόρα όργανα όπως το Εκκλησιαστικό όργανο ή το Κλειδοκύμβαλο.

Οι Συνθέτες παρουσίασαν και μεγαλύτερα έργα, είτε παίζοντας γνωστές μελωδίες σε πολλές παραλλαγές είτε βάζοντας σε ένα ενιαίο έργο σειρές από χορούς της εποχής με διαφορετικούς ρυθμούς. Ένα από τα πιο αγαπητά όργανα που πολλές οικογένειες είχαν, ήταν το Αναγεννησιακό Λαούτο που μπορούσε να ακούγεται μόνο του ή και να συνοδεύει το τραγούδι. Γενικά, οι δυνατές αντιθέσεις και η ζωηρή έκφραση χαρακτήριζαν αυτή την προοδευτική μουσική που αποτέλεσε μία νέα περίοδο στην τέχνη, μία νέα τεχνοτροπία που έμεινε γνωστή ως Μπαρόκ.

Συνθέτες

Επεξεργασία

Βιβλιογραφία - Πηγές

Επεξεργασία
  • Anon. "Seconda prattica". Merriam-Webster.com, 2017 (accessed 13 September 2017).
  • Anon. "What's with the Name?". Sackbut.com website, n.d. (accessed 14 October 2014).
  • Atlas, Allan W. Renaissance Music. New York: W.W. Norton, 1998. (ISBN 0-393-97169-4)
  • Baines, Anthony, ed. Musical Instruments Through the Ages. New York: Walker and Company, 1975.
  • Bent, Margaret. "The Grammar of Early Music: Preconditions for Analysis". In Tonal Structures of Early Music, [second edition], edited by Cristle Collins Judd.[Χρειάζεται σελίδα] Criticism and Analysis of Early Music 1. New York and London: Garland, 2000. (ISBN 978-0-8153-3638-9 και 978-0815323884) Reissued as ebook 2014. (ISBN 978-1-135-70462-9)
  • Bent, Margaret. "Power, Leonel". Grove Music Online, edited by Deane Root. S.l.: Oxford Music Online, n.d. (accessed June 23, 2015).
  • Bessaraboff, Nicholas. Ancient European Musical Instruments, first edition. Cambridge, MA: Harvard University Press, 1941.
  • Besseler, Heinrich. 1950. "Die Entstehung der Posaune". Acta Musicologica, 22, fasc. 1–2 (January–June): 8–35.
  • Bowles, Edmund A. 1954. "Haut and Bas: The Grouping of Musical Instruments in the Middle Ages". American Institute of Musicology / Musica Disciplina 8:115–40.
  • Brown, Howard M. Music in the Renaissance. Englewood Cliffs, NJ: Prentice Hall, 1976. (ISBN 0-13-608497-4)
  • J. Peter Burkholder. "Borrowing." Grove Music Online. Oxford Music Online, n.d. Retrieved September 30, 2011.
  • Classen, Albrecht. "The Irrepressibility of Sex Yesterday and Today". In Sexuality in the Middle Ages and Early Modern Times, edited by Albrecht Classen, 44–47. S.l.: Walter de Gruyter, 2008. (ISBN 978-3-11-020940-2)
  • Emmerson, Richard Kenneth, and Sandra Clayton-Emmerson. Key Figures in Medieval Europe: An Encyclopedia. [New York?]: Routledge, 2006. (ISBN 978-0-415-97385-4)
  • Fenlon, Iain, επιμ. (1989). The Renaissance: from the 1470s to the End of the 16th Century. Man & Music. 2. Englewood Cliffs, NJ: Prentice Hall. ISBN 978-0-13-773417-7. 
  • Fuller, Richard. 2010. Renaissance Music (1450–1600). GCSE Music Notes, at rpfuller.com (14 January, accessed 14 October 2014).
  • Gleason, Harold and Becker, Warren. Music in the Middle Ages and Renaissance (Music Literature Outlines Series I). Bloomington, IN: Frangipani Press, 1986. (ISBN 0-89917-034-X)
  • Judd, Cristle Collins, ed. Tonal Structures of Early Music. New York: Garland Publishing, 1998. (ISBN 0-8153-2388-3)
  • Lockwood, Lewis, Noel O’Regan, and Jessie Ann Owens. "Palestrina, Giovanni Pierluigi da." Grove Music Online. Oxford Music Online, n.d. Retrieved September 30, 2011.
  • Montagu, Jeremy. "Renaissance instruments". The Oxford Companion to Music, edited by Alison Latham. Oxford Music Online. Retrieved September 30, 2011.
  • Munrow, David. Notes for the recording of Dufay: Misss "Se la face ay pale". Early Music Consort of London. (1974)[απαιτείται πλήρης παραπομπή]
  • Munrow, David. Instruments of the Middle Ages and Renaissance. London: Oxford University Press, 1976.
  • Ongaro, Giulio. Music of the Renaissance. Westport, Connecticut: Greenwood Press, 2003.
  • Planchart, Alejandro Enrique (2001). «Du Fay [Dufay; Du Fayt, Guillaume»]. Grove Music Online. Oxford, England: Oxford University Press. doi:10.1093/gmo/9781561592630.article.08268. ISBN 978-1-56159-263-0. https://www.oxfordmusiconline.com/grovemusic/view/10.1093/gmo/9781561592630.001.0001/omo-9781561592630-e-0000008268.  (subscription or UK public library membership required)
  • Pryer A. 1983. "Dufay". In The New Oxford Companion to Music, edited by Arnold[απαιτείται πλήρης παραπομπή].
  • Reese, Gustave (1959). Music in the Renaissance (revised έκδοση). New York City: W. W. Norton & Company. ISBN 978-0-393-09530-2. 
  • Stolba, Marie (1990). The Development of Western Music: A History . Dubuque: W.C. Brown. ISBN 978-0-697-00182-5. Leonel Power (c. 1375–1445) was one of the two leading composers of English music between 1410 and 1445. The other was John Dunstaple. 
  • Strunk, Oliver. Source Readings in Music History. New York: W.W. Norton, 1950.
  • Orpheon Foundation, Vienna, Austria

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επεξεργασία


Ανακτήθηκε από "https://el.wiki.x.io/w/index.php?title=Αναγεννησιακή_μουσική&oldid=10801328"