Η άλωση της Φιλαδέλφειας το 1390 αφορά την άλωση του τελευταίου εναπομείναντος ανεξάρτητου βυζαντινού οικισμού της δυτικής Μικράς Ασίας από τους Τούρκους του Οθωμανικού σουλτανάτου. Κατά τραγική ειρωνεία, αλλά και αντιπροσωπευτικό της κατάστασης στην οποία είχε περιέλθει η Βυζαντινή αυτοκρατορία στα τέλη του 14ου αιώνα, τμήμα του οθωμανικού στρατού πολιορκίας αποτελούνταν από στρατιώτες στην υπηρεσία της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Η Φιλαδέλφεια είχε για πολλά χρόνια καταφέρει να αποφύγει τη μοίρα γειτονικών πόλεων με το να πληρώνει φόρο προστασίας (τζιζία) σε διάφορους γαζήδες που λυμαίνονταν τη γύρω περιοχή (παρόλο που η πόλη δεν βρίσκονταν υπό ισλαμικό νόμο). Θεωρητικά η πόλη παρέμενε σε βυζαντινά χέρια, πρακτικά όμως ήταν αποκομμένη, και θα μπορούσε να παρομοιαστεί περισσότερο ως μια ανεξάρτητη "νησίδα" περιβαλλόμενη από μια θάλασσα εχθρικών εδαφών.
Το 1378, ο μετέπειτα Βυζαντινός αυτοκράτορας Μανουήλ Β' Παλαιολόγος υποσχέθηκε την παράδοση της πόλης της Φιλαδέλφειας στους Οθωμανούς ως αντάλλαγμα για τη βοήθεια που θα του παρείχε ο Οθωμανός σουλτάνος κατά τη διάρκεια του βυζαντινού εμφυλίου πολέμου του 1373-1379. Παρόλα αυτά, οι κάτοικοι της Φιλαδέλφειας αρνήθηκαν να παραδοθούν. Έτσι, το 1390 ο Οθωμανός σουλτάνος Βαγιαζήτ Α' υποχρέωσε τους Μανουήλ Β' Παλαιολόγο και Ιωάννη Ζ' Παλαιολόγο, οι οποίοι μάλιστα ήταν αντίπαλοι κατά τον βυζαντινό εμφύλιο, να συνοδεύσουν και να υποστηρίξουν τις τουρκικές δυνάμεις πολιορκίας. Η πόλη της Φιλαδέλφειας έπεσε το ίδιο έτος.