Mont Pelerin Society

Η Mont Pelerin Society (MPS) είναι ένας διεθνής οργανισμός που αποτελείται από οικονομολόγους (συμπεριλαμβανομένων οκτώ βραβευμένων με Νόμπελ Οικονομικών Επιστημών), φιλόσοφους, ιστορικούς, διανοούμενους, ηγέτες της αγοράς, και άλλους αφοσιωμένους στην κατανόηση της προσωπικής και πολιτικής ελευθερίας^[1]. Στους ιδρυτές του περιλαμβάνονται οι: Φρίντριχ Χάγιεκ, Καρλ Πόπερ, Λούντβιχ φον Μίζες, Τζωρτζ Στίγκλερ, και ο Μίλτον Φρίντμαν^[1]. Το MPS τάσσεται υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης, των οικονομικών πολιτικών της ελεύθερης αγοράς, καθώς και των πολιτικών αξιών της ανοικτής κοινωνίας. Αν και τα θεμέλια του MPS και η έμφαση βρίσκονται στον κλασσικό φιλελευθερισμό, ο μαρξιστής κοινωνικός θεωρητικός David Harvey απέδιδε στο MPS την εξάπλωση του νεοφιλελευθερισμού^[2].

Στόχοι

Στο έγγραφο τους «Δήλωση Στόχων» με ημερομηνία 8 Απριλίου 1947, οι λόγιοι εξέφρασαν τις ανησυχίες τους σχετικά με τους κινδύνους για τον πολιτισμό.

Σε μεγάλες εκτάσεις ανά την επιφάνεια της Γης έχουν ήδη εξαφανιστεί οι στοιχειώδεις συνθήκες ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ελευθερίας. Σε άλλες, είναι υπό συνεχή απειλή από τις εξελίξεις των τωρινών πολιτικών πρακτικών. Η θέση του ατόμου και της εθελούσιας ομάδας σταδιακά υποσκάπτονται από επεκτάσεις αυθαίρετης εξουσίας. Ακόμα και αυτή η πιο πολύτιμη κτήση του Δυτικού Ανθρώπου, η ελευθερία σκέψης και έκφρασης, απειλείται από συστήματα ηθικών αξιών τα οποία, διεκδικώντας το προνόμιο της ανοχής όταν είναι στη μειονότητα, το μόνο που προσπαθούν είναι να δημιουργήσουν μια θέση ισχύος από την οποία να μπορούν να καταστείλουν και να καταστρέψουν όλες τις άλλες απόψεις εκτός της δικής τους^[3].

Η ομάδα παράλληλα δήλωσε ότι «είναι δύσκολο να φανταστούμε μια κοινωνία στην οποία η ελευθερία μπορεί να διαφυλαχτεί αποτελεσματικά» χωρίς την «διαχυμένη δύναμη και πρωτοβουλία» που συνδυάζεται με την «ιδιωτική περιουσία και την ανταγωνιστική αγορά», και θεώρησαν πως είναι επιθυμητό, μεταξύ άλλων, να εξετάσουν τα ακόλουθα θέματα^[3]:

Την ανάλυση και εξερεύνηση της φύσης της παρούσας κρίσης έτσι ώστε να γνωστοποιηθούν οι βασικές ηθικές και οικονομικές της αιτίες.
Ο επαναπροσδιορισμός των λειτουργιών του κράτους ώστε να υπάρχει πιο ξεκάθαρος διαχωρισμός ανάμεσα στη απολυταρχική και φιλελεύθερη τάξη.
Μέθοδοι επανεγκαθίδρυσης κράτους δικαίου και την εξασφάλιση της ανάπτυξης του κράτους δικαίου αυτού με τέτοιο τρόπο ώστε άτομα και ομάδες να μην είναι σε θέση να καταστρατηγήσουν την ελευθερία τρίτων και τα ατομικά δικαιώματα να μην γίνουν εφαλτήριο για αρπακτικές δυνάμεις.
Την δυνατότητα να οριστούν ελάχιστες προδιαγραφές με μέσα μη επιζήμια στην ιδιωτική πρωτοβουλία και την λειτουργία της αγοράς.
Μέθοδοι καταπολέμησης της κατάχρησης της ιστορικής αλήθειας για την προαγωγή συστημάτων ηθικών αξιών εχθρικών προς την ελευθερία.
Το πρόβλημα της δημιουργίας μιας παγκόσμιας τάξης πρόσφορης προς την διασφάλιση της ειρήνης και της ελευθερίας και που να επιτρέπει την εγκαθίδρυση αρμονικών διεθνών οικονομικών σχέσεων^[3].

Η ομάδα «δεν σκοπεύει να εγκαθιδρύσει ορθοδοξία με λεπτολογίες και παρακωλύσεις», «να διενεργήσει προπαγάνδας» ή «να εναρμονιστεί με κάποιο πολιτικό κόμμα». Σκοπεύει να διευκολύνει «την ανταλλαγή απόψεων –να συμβάλει στη διατήρηση και την καλυτέρευση της ελεύθερης κοινωνίας»^[3].

Ονομασία

Η εταιρία του Mont Pelerin (Mont Pelerin Society) δημιουργήθηκε την 10η Απριλίου 1947 σε ένα συνέδριο που οργάνωσε ο Φρίντριχ Χάγιεκ (Friedrich August von Hayek). Αρχικά, επρόκειτο να ονομαστεί Σύλλογος Άκτον–Τοκβίλ (Acton-Tocqueville Society). Τελικά, χρησιμοποιήθηκε το όνομα του Ελβετικού θερέτρου όπου έλαβε χώρα το συνέδριο, έπειτα από την έντονη διαφωνία του Frank Knight που δεν ήθελε να λάβει η ομάδα το όνομά της από δύο «Ρωμαιοκαθολικούς Αριστοκράτες» και αφού ο Μίζες εξέφρασε την ανησυχία του ότι τα λάθη των Άκτον και Τοκβίλ θα συνδέονταν με τον Σύλλογο.

Ιστορία

Το 1947, 36 πανεπιστημιακοί ερευνητές, κυρίως οικονομολόγοι, μαζί με ορισμένους ιστορικούς και φιλοσόφους, προσεκλήθησαν από τον καθηγητή Χάγιεκ να συναντηθούν προκειμένου να συζητήσουν την κατάσταση και το μέλλον του κλασικού φιλελευθερισμού (classical liberalism). Ο Χάγιεκ επιθυμούσε να συζητήσουν το πώς θα καταπολεμηθεί «η κρατικίστικη υπεροχή και η Μαρξιστική ή Κευνσιανή αντίληψη περί κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας που εξαπλωνόταν στην υφήλιο». Η πρώτη συνάντηση έλαβε χώρα στο Hotel du Parc στην Ελβετία, στο ελβετικό χωριό Mont Pelerin κοντά στην πόλη Βεβέ. Στην «Εναρκτήρια Ομιλία στο Συνέδριο του Mont Pelerin» ο Χάγιεκ έκανε αναφορά στους «δύο ανθρώπους με τους οποίους είχα συζητήσει εκτενώς την ιδέα για το παρόν συνέδριο που και οι δύο δεν έζησαν να δουν να πραγματοποιείται»: τον Henry Simons (ο οποίος δίδαξε τον Μίλτον Φρίντμαν, μελλοντικό πρόεδρο του Συλλόγου, στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο) και τον Sir John Clapham, Βρετανό Ιστορικό της Οικονομίας.

Η Mont Pelerin Society είχε ως σκοπό να «διευκολύνει την ανταλλαγή ιδεών μεταξύ πανεπιστημιακών ερευνητών με όμοιες αντιλήψεις, με την ελπίδα να ενδυναμώσει τις αρχές και πρακτικές μιας ελεύθερης κοινωνίας και να μελετήσει τη λειτουργία, τις αξίες και τις ατέλειες ενός οικονομικού συστήματος προσανατολισμένου στην αγορά». Ο Σύλλογος συνέχισε να συνεδριάζει τακτικά, η γενική συνέλευση κάθε δύο χρόνια και οι τοπικές συνεδριάσεις σε ετήσια βάση. Ο Deepak Lal είναι ο σημερινός πρόεδρος του Συλλόγου. Ο Σύλλογος διατηρεί στενούς δεσμούς με ένα δίκτυο δεξαμενών σκέψης (think tank) που στηρίζονται εν μέρει από το Atlas Economic Research Foundation.

Επιρροή

Ο Χάγιεκ τόνισε ότι η το MPS θα έπρεπε να γίνει μια επιστημονική κοινότητα που θα επιχειρηματολογεί εναντίον του κολεκτιβισμού, ενώ δεν ασχολείται με τις δημόσιες σχέσεις ή την προπαγάνδα. Ο Σύλλογος έχει γίνει μέρος ενός διεθνούς κινήματος από δεξαμενές σκέψης. Ο Χάγιεκ το χρησιμοποίησε ως ένα φόρουμ για να ενθαρρύνει τα μέλη του, όπως ο Antony Fisher να συνεχίσει τη διαδρομή των δεξαμενών σκέψης. Ο Fisher ίδρυσε το Institute of Economic Affairs (IEA) στο Λονδίνο το 1955, το Heritage Foundation στην Ουάσιγκτον το 1973, το Manhattan Institute for Policy Research στην Νέα Υόρκη το 1977 και το Atlas Economic Research Foundation το 1981. Το Ίδρυμα Άτλας υποστηρίζει ένα ευρύ δίκτυο δεξαμενών σκέψης, συμπεριλαμβανομένου του Fraser Institute.

Εξέχοντα μέλη του MPS που σταδιοδρόμησαν στην πολιτική είναι ο τέως καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας Λούντβιχ Έρχαρντ, ο Πρόεδρος της Ιταλίας Λουίτζι Εϊνάουντι, ο πρόεδρος της του συμβουλίου της αμερικανικής Ομοσπονδιακής Τράπεζας Arthur F. Burns και ο Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζορτζ Σουλτς. Μεταξύ των σημαντικότερων σύγχρονων πολιτικών προσώπων είναι ο πρώην Πρόεδρος της Τσεχικής Δημοκρατίας Βάτσλαβ Κλάους και από ενεργοί πολιτικοί, όπως ο πρώην Πρωθυπουργός της Σρι Λάνκα Ρανίλ Γουικρεμεσίνγκε, ο πρώην υπουργός Εξωτερικών του Ηνωμένου Βασιλείου Sir Τζέφρι Χάου, ο πρώην Ιταλός Υπουργός Εξωτερικών και Άμυνας Αντόνιο Μαρτίνο, ο υπουργός Οικονομικών της Χιλής Carlos Cáceres, και πρώην υπουργός Οικονομικών της Νέας Ζηλανδίας Ruth Richardson, είναι όλοι μέλη του MPS. Από τους 76 οικονομικούς συμβούλους του προσωπικού της προεκλογικής εκστρατείας του Ρόναλντ Ρίγκαν για το 1980, οι 22 ήταν μέλη της MPS.

Αρκετοί κορυφαίοι δημοσιογράφοι, συμπεριλαμβανομένων του βραβευμένου με Πούλιτζερ αρθρογράφου Walter Lippmann, του πρώην ριζοσπάστη Max Eastman (τότε ελεύθερου συντάκτη του Reader’s Digest), του John Chamberlain (πρώην αρθρογράφου του περιοδικού Life), Χένρυ Χάζλιτ (πρώην οικονομικού συντάκτη των New York Times και αρθρογράφου του περιοδικού Newsweek), και Felix Morley (βραβευμένου με Πούλιτζερ συντάκτη της Washington Post), υπήρξαν επίσης μέλη.

Οκτώ μέλη της MPS, οι Χάγιεκ, Φρίντμαν, Στίγκλερ, Maurice Allais, James M. Buchanan, Ronald Coase, ο Gary Becker S.^[4] και ο Βέρνον Σμιθ έχουν τιμηθεί με το Βραβείο Νόμπελ Οικονομικών Επιστημών.

Κριτική από Χανς-Χέρμαν Χόπε

Το 2006, ο φιλελεύθερος θεωρητικός και οικονομολόγος της Αυστριακής Σχολής Χανς-Χέρμαν Χόπε ίδρυσε την Property and Freedom Society ως μια αντίδραση ενάντια σε αυτό που θεωρούσε ως μετατόπιση του MPS προς το «σοσιαλισμό»^[5]. Ο Χόπε δήλωσε ότι άτομα, τα οποία δεν κατονόμασε, είχαν «σκεπτικισμό σχετικά με το MPS από την αρχή», το 1947. Είπε ότι ο Λούντβιχ φον Μίζες είχε αμφιβολίες ως προς το αν «μια κοινωνία γεμάτη με πιστοποιημένους κρατικούς παρεμβατιστές», θα μπορούσε να επιδιώξει τα φιλελεύθερα ιδεώδη^[6].

Παραπομπές

↑ ^1,0 ^1,1 Michael Novak, 'The Moral Imperative of a Free Economy', στο The 4% Solution: Unleashing the Economic Growth America Needs, Bush Institute, Crown Business, 2012, σελ. 294
↑ Harvey, David (2005). A Brief History of Neoliberalism. Oxford University Press. σελίδες 20–22.
↑ ^3,0 ^3,1 ^3,2 ^3,3 Statement of Aims Αρχειοθετήθηκε 2014-04-16 στο Wayback Machine., [Απόσπασμα] MPS
↑ Contemporary Authors, New Revision Series. Gale. 2004. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Μαρτίου 2015. Ανακτήθηκε στις 25 Μαΐου 2013 – μέσω HighBeam Research.
↑ Belien, Paul. «The Property and Freedom Society: Standing Athwart History, Yelling Stop». Brussels Journal. Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2013.
↑ Hoppe, Hans-Hermann. «The Property And Freedom Society – Reflections After Five Years». lewrockwell.com. Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2013.

[bush-1] 1,0 ^1,1 Michael Novak, 'The Moral Imperative of a Free Economy', στο The 4% Solution: Unleashing the Economic Growth America Needs, Bush Institute, Crown Business, 2012, σελ. 294

[2] Harvey, David (2005). A Brief History of Neoliberalism. Oxford University Press. σελίδες 20–22.

[aims-3] 3,0 ^3,1 ^3,2 ^3,3 Statement of Aims Αρχειοθετήθηκε 2014-04-16 στο Wayback Machine., [Απόσπασμα] MPS

[4] Contemporary Authors, New Revision Series. Gale. 2004. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Μαρτίου 2015. Ανακτήθηκε στις 25 Μαΐου 2013 – μέσω HighBeam Research.

[5] Belien, Paul. «The Property and Freedom Society: Standing Athwart History, Yelling Stop». Brussels Journal. Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2013.

[4H_PFS-6] Hoppe, Hans-Hermann. «The Property And Freedom Society – Reflections After Five Years». lewrockwell.com. Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2013.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]