Χριστιανοδημοκρατική Ένωση (Γερμανία)
Η Χριστιανοδημοκρατική Ένωση της Γερμανίας (Γερμανικά: Christlich Demokratische Union Deutschlands, CDU είναι ένα χριστιανοδημοκρατικό και συντηρητικό πολιτικό κόμμα στη Γερμανία. Θεωρείται ότι βρίσκεται στην κεντροδεξιά του Γερμανικού πολιτικού φάσματος. Μαζί με το Βαυαρικό αδελφό κόμμα της, τη Χριστιανοκοινωνική Ένωση της Γερμανίας, η CDU δημιουργεί την ομάδα CDU/CSU, επίσης γνωστή ως η Ένωση, στο Μπούντεσταγκ.
Χριστιανοδημοκρατική Ένωση της Γερμανίας Christlich Demokratische Union Deutschlands | |
|---|---|
 | |
| Συντομογραφία | CDU |
| Πρόεδρος | Φρίντριχ Μερτς |
| Αντιπρόεδροι | Βόλκερ Μπούφιερ Σίλβια Μπρέχερ Τζούλια Κλόχνερ Τόμας Στρομπ |
| Γενικός Γραμματέας | Πάουλ Ζίμιακ |
| Ίδρυση | 26 Ιουνίου 1945 |
| Έδρα | Κλίνγκελχοφερστράσε 8, 10785 Βερολίνο |
| Εφημερίδα | Union |
| Πτέρυγα νεολαίας | Ένωση Νέων |
| Μέλη (Νοέμβριος 2019) |  407.350[1] |
| Ιδεολογία | Χριστιανοδημοκρατία Φιλελεύθερος συντηρητισμός[2] Συντηρητισμός[3][4][5] Κεντρισμός[6][7] Φιλοευρωπαϊσμός |
| Πολιτικό φάσμα | Κεντροδεξιά[8][9] Δεξιά Κέντρο[6][7] |
| Εθνική προσχώρηση | Ένωση |
| Ευρωπαϊκή προσχώρηση | Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα |
| Ομάδα Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου | Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα |
| Διεθνής προσχώρηση | Κεντρώα Δημοκρατική Διεθνής Διεθνής Δημοκρατική Ένωση |
| Χρώματα | Μαύρο |
| Μπούντεσταγκ | 152 / 736 |
| Ομοσπονδιακό Συμβούλιο | 22 / 69 |
| Κοινοβούλια κρατιδίων | 513 / 1.900 |
| Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο | 23 / 96 |
| Προϊστάμενοι Υπουργοί κρατιδίων | 6 / 16 |
| Σημαία κόμματος | |
 | |
| Ιστότοπος | |
| cdu | |
| Πολιτικό σύστημα στη Γερμανία Πολιτικά κόμματα Εκλογές | |
Η CDU είναι μέλος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (EPP), και συμμετέχει στην ομάδα του κόμματος στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Διεθνώς, η CDU είναι μέλος της Διεθνούς Κεντρώων Δημοκρατών και της Διεθνούς Δημοκρατικής Ένωσης. Η CDU είναι το μεγαλύτερο πολιτικό κόμμα στη Γερμανία, ακολουθούμενη από το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας.
Πλατφόρμα του κόμματος
ΕπεξεργασίαΗ CDU είναι κατά βάση Χριστιανική, εφαρμόζοντας τις αρχές της χριστιανοδημοκρατίας και δίνοντας έμφαση στην «χριστιανική κατανόηση των ανθρώπων και την ευθύνη τους απέναντι στο Θεό.» Τα μέλη του CDU περιλαμβάνουν ανθρώπους που ανήκουν σε μια ποικιλία θρησκειών καθώς και άθρησκα άτομα. Οι πολιτικές της CDU προέρχονται από τον Πολιτικό Καθολικισμό, την Καθολική κοινωνική διδασκαλία και τον πολιτικό Προτεσταντισμό, καθώς και τον οικονομικό συντηρητισμό και τον εθνικό συντηρητισμό. Το CDU ήταν ο πρώτος υποστηρικτής της κοινωνικής οικονομίας της αγοράς ( Γερμαν. Soziale Marktwirtschaft), αν και το κόμμα έχει υιοθετήσει πιο φιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές από τη θητεία του Χέλμουτ Κολ στο αξίωμα του Καγκελαρίου της Γερμανίας (1982–1998). Όσον αφορά στην εξωτερική πολιτική, το CDU αποδέχεται την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και μια ισχυρή σχέση με τις ΗΠΑ. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση αντιτίθεται στην είσοδο της Τουρκίας στην ΕΕ, προτιμώντας αντί αυτής μια προνομιακή σχέση με την Τουρκία. Εκτός της παράθεσης παραβιάσεων διαφόρων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το CDU επίσης πιστεύει ότι η απροθυμία της Τουρκίας να αναγνωρίσει την Κύπρο ως ανεξάρτητο, εθνικά κυρίαρχο κράτος αντιτίθεται στην πολιτική της ΕΕ ότι τα μέλη της πρέπει να αναγνωρίζουν την ύπαρξη το ένα του άλλου. Εγχώρια, το CDU δίνει έμφαση στην περικοπή της λογοκρισίας και την διατήρηση των πολιτιστικών παραδόσεων.
Οι αντίπαλοι της CDU είναι το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας (SPD), το δημοκρατικό σοσιαλιστικό κόμμα Η Αριστερά και η Συμμαχία '90/Οι Πράσινοι. Η CDU κυβέρνησε στον Μεγάλο Συνασπισμό με το SPD καθώς και σε διάφορους συνασπισμούς με την Συμμαχία '90/Ο Πράσινοι. Η CDU απορρίπτει συνασπισμούς με την Αριστερά και εξτρεμιστικά δεξιά κόμματα.
Το Ελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα (FDP), ένα συντηρητικό φιλελεύθερο κόμμα, είναι ο προτιμώμενος εταίρος κάθε κυβέρνησης του CDU αφότου το CDU και το FDP έχουν παρόμοιες συμπεριφορές σχετικά με την δημοσιονομική πολιτική. Ως συντηρητικό κόμμα, η CDU υποστηρίζει ισχυρότερες τιμωρίες εγκλημάτων και υποστηρίζει την ανάμειξη της Bundeswehr σε περιπτώσεις εγχώριας αντιτρομοκρατικών επιθέσεων καθώς και εθνικών καταστροφών. Όσον αφορά τους μετανάστες, το CDU υποστηρίζει την ενσωμάτωση των μεταναστών μέσω γλωσσικών μαθημάτων, και στοχεύει σε περαιτέρω έλεγχο της μετανάστευσης. Η διπλή υπηκοότητα θα έπρεπε να επιτρέπεται μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις.
Ιστορία
Επεξεργασία
Αμέσως μετά την κατάρρευση της δικτατορίας των Ναζί στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η ανάγκη για μια νέα πολιτική τάξη στη Γερμανία ήταν άμεση. Ταυτόχρονες αλλά ακόμη άσχετες συναντήσεις άρχισαν να πραγματοποιούνται σε όλη τη Γερμανία, κάθε μία με σκοπό τον σχεδιασμό ενός “χριστιανοδημοκρατικού κόμματος”. Η “Christlich-Demokratische Union” ιδρύθηκε στο Βερολίνο στις 26 Ιουνίου 1945, και στην Ρηνανία και Βεστφαλία τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους.
Τα ιδρυτικά μέλη του CDU αποτελούνταν κυρίως από πρώην μέλη του καθολικού Κόμματος του Κέντρου, του Γερμανικού Δημοκρατικού Κόμματος, του Γερμανικού Εθνικού Λαϊκού Κόμματος, και του Γερμανικού Λαϊκού Κόμματος. Πολλά από αυτά τα άτομα, συμπεριλαμβανομένου του ιδρυτή του CDU-Berlin Αντρέας Χέρμες και του μελλοντικού καγκελάριου της Γερμανίας Κόνραντ Αντενάουερ, φυλακίσθηκαν για συμμετοχή στην Γερμανική Αντίσταση κατά την δικτατορία των Ναζί.
Ένα από τα μαθήματα που πάρθηκαν από την αποτυχία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης ήταν η διχόνοια μεταξύ των δημοκρατικών κομμάτων που τελικά οδήγησε στην άνοδο του Ναζιστικού Κόμματος. Ήταν λοιπόν κομβικής σημασίας να δημιουργηθεί ένα ενωμένο κόμμα Χριστιανοδημοκρατών – μια Χριστιανοδημοκρατική Ένωση. Το αποτέλεσμα αυτών των συναντήσεων ήταν η ίδρυση ενός διομολογιακού (Καθολικό και Προτεσταντικό ταυτόχρονα) κόμματος επηρεασμένου βαθιά από την πολιτική παράδοση του φιλελεύθερου συντηρητισμού. Το CDU βίωσε σημαντική επιτυχία κερδίζοντας την υποστήριξη από την περίοδο της δημιουργίας του στο Βερολίνο στις 26 Ιουνίου 1945 μέχρι την πρώτη του σύνοδο στις 21 Οκτωβρίου 1950, στην οποία ο καγκελάριος Αντενάουερ ονομάσθηκε πρώτος Πρόεδρος του κόμματος.
Η CDU ήταν το κυρίαρχο κόμμα τις πρώτες δεκαετίες μετά την εγκαθίδρυση της Δυτικής Γερμανίας το 1949. Ο Κόνραντ Αντενάουερ παρέμεινε ο ηγέτης του κόμματος μέχρι το 1963, οπότε τον αντικατέστησε ο πρώην υπουργός οικονομικών Λούντβιχ Έρχαρντ. Καθώς το Ελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα (FDP) αποσύρθηκε από τον κυβερνώντα συνασπισμό το 1966 εξαιτίας διαφωνιών στην οικονομική πολιτική, ο Έρχαρντ αναγκάσθηκε να παραιτηθεί. Συνεπώς, ένας μεγάλος συνασπισμός με το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας (SPD) πήρε την εξουσία υπό τον Καγκελάριο της CDU Κουρτ Γκέοργκ Κίζινγκερ.
Το SPD γρήγορα κέρδισε δημοτικότητα και πέτυχε να δημιουργήσει έναν σοσιαλφιλελεύθερο συνασπισμό με το FDP μετά τις ομοσπονδιακές εκλογές του 1969, αναγκάζοντας το CDU να αφήσει την εξουσία για πρώτη φορά στην ιστορία του. Το CDU συνέχισε στο ρόλο του ως αντιπολίτευση μέχρι το 1982, όταν η αποχώρηση του FDP από τον συνασπισμό με το SPD επέτρεψε στο CDU να επανακτήσει την εξουσία. Ο Πρόεδρος του CDU Χέλμουτ Κολ έγινε ο νέος Καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας και ο συνασπισμός του επιβεβαιώθηκε στις ομοσπονδιακές εκλογές του 1983. Η λαϊκή υποστήριξη για το έργο του συνασπισμού στην διαδικασία της Γερμανικής επανένωσης επαναλήφθηκε στις ομοσπονδιακές εκλογές του 1990, στις οποίες ο κυβερνών συνασπισμός CDU-FDP βίωσε μια καθαρή νίκη.
Μετά την κατάρρευση της ανατολικογερμανικής κυβέρνησης το 1989, ο Κολ – υποστηριζόμενος από τις κυβερνήσεις της Γαλλίας, του Ηνωμένου Βασιλείου, και των Ηνωμένων Πολιτειών – ζήτησαν την γερμανική επανένωση. Στις 3 Οκτωβρίου 1990, η Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία (ΛΔΓ) καταργήθηκε και το έδαφός της επαναπροσαρτήθηκε από τη Δυτική Γερμανία. Το Ανατολικογερμανικό CDU συγχωνεύθηκε με το Δυτικό του ομόλογο, και διεξήχθησαν εκλογές για την επανενωθείσα χώρα. Αν και ο Κολ επανεκλέχθηκε, το κόμμα άρχισε να χάνει πολλή από την δημοτικότητά του εξαιτίας μιας οικονομικής ύφεσης στην πρώην ΛΔΓ και αύξησε τους φόρους στα δυτικά. Το CDU, παρ'όλα αυτά, μπόρεσε να κερδίσει τις ομοσπονδιακές εκλογές του 1994 με μικρή διαφορά εξαιτίας της οικονομικής ανάκαμψης.
Ο Χέλμουτ Κολ υπηρέτησε ως πρόεδρος έως την εκλογική ήττα του κόμματος το 1998, όταν τον διαδέχθηκε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε· ο Σόιμπλε παραιτήθηκε στις αρχές του 2000 ως αποτέλεσμα του οικονομικού σκανδάλου του κόμματος και αντικαταστάθηκε από την Άνγκελα Μέρκελ, η οποία παραμένει ηγέτιδα του CDU έως σήμερα. Στις ομοσπονδιακές εκλογές του 1998, το CDU κέρδισε 28.4% και η CSU 6.7% των εθνικών ψήφων, που ήταν το χαμηλότερο αποτέλεσμα για το CDU/CSU από το 1949. Έτσι, ένας κοκκινοπράσινος συνασπισμός υπό την ηγεσία του Γκέρχαρντ Σρέντερ πήρε την εξουσία μέχρι το 2005. Το 2002, η CDU και η CSU πέτυχαν λίγο υψηλότερα ποσοστά – 29.5% και 9.0%, αντίστοιχα – αλλά ακόμη έλειπε η πλειοψηφία που χρειαζόταν για μια κυβέρνηση συνασπισμού CDU-FDP.
Οι πρόωρες εκλογές του 2005 αποφασίσθηκαν αφότου το CDU κατάφερε στο κυβερνών SPD ένα καίριο πλήγμα, κερδίζοντας περισσότερες από δέκα εκλογές στα κρατίδια, οι περισσότερες από τις οποίες ήταν σαρωτικές. Ο προκύψας μεγάλος συνασπισμός μεταξύ του CDU/CSU και του SDP αντιμετώπισε μια σοβαρή πρόκληση που προερχόταν από την απαίτηση αμφότερων των κομμάτων για την καγκελαρία. Μετά από τρεις εβδομάδες διαπραγματεύσεων, όμως, τα δύο κόμματα έφθασαν σε συμφωνία οπότε το CDU έλαβε την καγκελαρία ενώ SPD διατήρησε 8 από τις 16 έδρες στην κυβέρνηση και μια πλειοψηφία των πιο σημαντικών κυβερνητικών θέσεων.[10][11] Η συμφωνία συνασπισμού εγκρίθηκε κι από τα δύο κόμματα σε κομματικά συνέδρια στις 14 Νοεμβρίου .[12] Η Μέρκελ ορίστηκε ως η πρώτη γυναίκα Καγκελάριος από την πλειοψηφία των αντιπροσώπων.(397 έναντι 217) στη νεοσυσταθείσα γερμανική Βουλή στις 22 Νοεμβρίου .[13]
Αν και το CDU/CSU έχασε ψήφους στις ομοσπονδιακές εκλογές του 2009, το FDP έζησε το καλύτερο αποτέλεσμα στην ιστορία του, επιτρέποντας έκτοτε έναν συνασπισμό CDU/CSU-FDP. Αυτό σηματοδότησε την πρώτη αλλαγή του εταίρου του συνασπισμού από έναν Καγκελάριο στη γερμανική ιστορία.
Ειδικές οργανώσεις
ΕπεξεργασίαΣημαντικές οργανώσεις του CDU είναι:
- Junge Union (JU), η κοινή οργάνωση νεολαίας του CDU και του CSU
- Ένωση Χριστιανοδημοκρατών Υπαλλήλων (CDA), μια παραδοσιακά αριστερή οργάνωση που εκπροσωπεί τους Χριστιανοδημοκράτες ημερομίσθιους εργάτες
- Ευαγγελική Ομάδα Εργασίας του CDU/CSU (EAK, μαζί με το CSU), που εκπροσωπεί την Προτεσταντική μειονότητα στο κόμμα
- Ένωση Χριστιανοδημοκρατών Μαθητών (RCDS), η μαθητική οργάνωση του κόμματος
Πρόεδροι του CDU, 1950-σήμερα
Επεξεργασία| Πρόεδρος | Περίοδος |
|---|---|
| Κόνραντ Αντενάουερ | 1950 – 1966 |
| Λούντβιχ Έρχαρντ | 1966 – 1967 |
| Κουρτ Γκέοργκ Κίζινγκερ | 1967 – 1971 |
| Ράινερ Μπάρτσελ | 1971 – 1973 |
| Χέλμουτ Κολ | 1973 – 1998 |
| Βόλφγκανγκ Σόιμπλε | 1998 – 2000 |
| Άνγκελα Μέρκελ | 2000 – 2018 |
| Άνεγκρετ Κραμπ-Κάρενμπαουερ | 2018 – 2021 |
| Άρμιν Λάσετ | 2021 – 2022 |
| Φρίντριχ Μερτς | 2022 – Σήμερα |
Γερμανοί Καγκελάριοι από το CDU
Επεξεργασία| Καγκελάριος της Γερμανίας | Χρόνος στο αξίωμα |
|---|---|
| Κόνραντ Αντενάουερ | 1949 – 1963 |
| Λούντβιχ Έρχαρντ | 1963 – 1966 |
| Κουρτ Γκέοργκ Κίζινγκερ | 1966 – 1969 |
| Χέλμουτ Κολ | 1982 – 1998 |
| Άνγκελα Μέρκελ | 2005 – 2021 |
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ «Parteien: CDU und SPD verlieren Mitglieder - Grüne legen deutlich zu». 16 Ιανουαρίου 2020 – μέσω Die Zeit.
- ↑
- Bernd Ulrich (30 October 2018). «Wer macht's?». Die Zeit (45/2018). https://www.zeit.de/2018/45/merkel-nachfolge-cdu-vorsitz-friedrich-merz-jens-spahn/seite-2.
- Nils Heisterhagen (10 August 2018). «Das Ende des Politikmodells "Merkel"». Cicero. https://www.cicero.de/innenpolitik/streitkultur-angela-merkel-bundeskanzlerin-linke-merkel-habermas-neoliberalismus.
- ↑ Stephan-Andreas Casdorff (1 April 2019). «Der konservative Kurs der CDU schreckt Wähler ab». Der Tagesspiegel. https://www.tagesspiegel.de/politik/akk-verliert-an-zustimmung-der-konservative-kurs-der-cdu-schreckt-waehler-ab/24168036.html.
- ↑ «Konservative in der CDU "Wir erwarten jetzt die Asylwende"». N-tv. 9 December 2018. https://www.n-tv.de/politik/Wir-erwarten-jetzt-die-Asylwende-article20762776.html.
- ↑ Claus Leggewie (26 November 2018). «Die drei Falten im Körper der CDU». Frankfurter Rundschau. https://www.fr.de/kultur/drei-falten-koerper-10965716.html.
- ↑ 6,0 6,1 «Pressestimmen zur CDU-Spitze: "Später hat sie vergessen, was Leitkultur eigentlich ist"» – μέσω www.faz.net.
- ↑ 7,0 7,1 Florian Gathmann (3 April 2019). «Liberale CDU-Unterstützer von Kramp-Karrenbauer treffen sich in Berlin». Spiegel Online. https://www.spiegel.de/politik/deutschland/union-der-mitte-liberale-cdu-unterstuetzer-von-kramp-karrenbauer-treffen-sich-in-berlin-a-1260887.html.
- ↑ Conradt, David P. (2015), Christian Democratic Union (CDU), Encyclopædia Britannica, http://www.britannica.com/topic/Christian-Democratic-Union-political-party-Germany, ανακτήθηκε στις 16 December 2015
- ↑ Miklin, Eric (November 2014). «From 'Sleeping Giant' to Left–Right Politicization? National Party Competition on the EU and the Euro Crisis». JCMS: Journal of Common Market Studies 52 (6): 1199–1206.
- ↑ «Merkel named as German chancellor». BBC News. October 10, 2005. http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/europe/4325600.stm. Ανακτήθηκε στις April 1, 2010.
- ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». CNN. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2005-10-15. https://web.archive.org/web/20051015003826/http://edition.cnn.com/2005/WORLD/europe/10/13/germany.government.ap/. Ανακτήθηκε στις 2011-09-29.
- ↑ «German parties back new coalition» (στα αγγλικά). BBC News. November 14, 2005. http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/europe/4434812.stm. Ανακτήθηκε στις April 1, 2010.
- ↑ «Merkel becomes German chancellor» (στα αγγλικά). BBC News. November 22, 2005. http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/europe/4458430.stm. Ανακτήθηκε στις April 1, 2010.
Βιβλιογραφία
Επεξεργασία- Hans-Otto Kleinmann Geschichte der CDU: 1945–1982. Stuttgart 1993, ISBN 3-421-06541-1