Φλόρες
Συντεταγμένες: 8°40′29″S 121°23′04″E / 8.67472°S 121.38444°E
Η Φλόρες (ινδονησιακά: Flores) είναι νησί της Ινδονησίας. Είναι μία από τις μικρές Σούνδες, ανατολική από τη Σουμπάουα και το Κομόντο και δυτικά της Λεμπάτα και του αρχιπελάγους Αλόρ. Στα νοτιοανατολικά του νησιού βρίσκεται το Τιμόρ και στα νότια η Σούμπα. Έχει έκταση 13.540 τετραγωνικά χιλιόμετρα και είναι το 60ό μεγαλύτερο νησί παγκοσμίως. Το νησί έχει πληθυσμό 1.831.000 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2010 και η μεγαλύτερη πόλη του είναι η Μαουμέρε.
| Flores | |
|---|---|
 Χάρτης της Φλόρες | |
| Γεωγραφία | |
| Τοποθεσία | Νοτιοανατολική Ασία |
| Αρχιπέλαγος | Μικρές Σούνδες |
| Έκταση | 13.540 km² |
| Υψόμετρο | 2.367 μ |
| Υψηλότερη κορυφή | Πόκο Μαντασάβου |
| Χώρα | |
| Επαρχία | Ανατολική Νούσα Τενγκάρα |
| Μεγαλύτερη πόλη | Μαουμέρε |
| Δημογραφικά | |
| Πληθυσμός | 1.831.000 (απογραφής 2010) |
| Πυκνότητα | 135 /χλμ2 |
 Σχετικά πολυμέσα | |
To 2003 ανακαλύφθηκε στο νησί Φλόρες ένα νέο είδος ανθρώπου, το Homo floresiensis. Τα απολιθώματα που βρέθηκαν σε μια σπηλιά το 2003 έχουν ηλικία 100.000 με 13.000 ετών. Αυτό το είδος είχε ύψος ένα μέτρο και χαρακτηρίστηκε από τους ανθρώπους που το ανακάλυψαν ως "Χόμπιτ". Στην πραγματικότητα στους τοπικούς μύθους, υπάρχουν αρκετές αναφορές για μικροσκοπικούς ανθρώπους που ονομάζονται Έμπου Γκόγκο ακόμα και κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα.
Ιστορία
ΕπεξεργασίαΠριν το νησί ανακαλυφθεί από τους Ευρωπαίους ήταν υπό τον έλεγχο των κατοίκων του Σουλαουέζι. Εμπορεύονταν χρυσό, ελεφαντόδοντο και λινά υφάσματα με σανταλόξυλο, καουτσούκ, κανέλα και βαμβάκι. Συχνά γίνονταν επιδρομές για να μαζευτούν σκλάβοι, με αποτέλεσμα οι κάτοικοι της Φλόρες να τραβηχτούν προς το εσωτερικό του νησιού. Το 15ο και 16ο αιώνα βρίσκονταν υπό την επιρροή των Μολούκων.[1]
Το νησί ανακαλύφθηκε από τον Πορτογάλο Αντόνιο ντε Αμπρέου το 1512. Το νησί ονομάστηκε Φλόρες καθώς οι Πορτογάλοι ονόμασαν το ανατολικότερο ακρωτήριό του Κάβο ντε Φλόρες, δηλαδή ακρωτήριο των λουλουδιών. Οι Πορτογάλοι εισήγαγαν επιτυχημένα στο νησί το Χριστιανισμό. Σημαντικός εμπορικός σταθμός ήταν το νησί Σολόρ, ανατολικά της Φλόρες και το νησί Έντε, κοντά στις νότιες ακτές, τα οποία φαίνεται ότι χρησιμοποιούσαν και οι μουσουλμάνοι κάτοικοι της Ιάβας, με αποτέλεσμα να υπάρχουν επιθέσεις. Οι κάτοικοι της Ιάβας επιτέθηκαν στους Πορτογάλους στο Σολόρ, με αποτέλεσμα οι δεύτεροι να κατασκευάσουν ένα οχυρό εκεί και ένα στο Πουλάου Έντε. Το οχυρό του Πουλάου Έντε καταστράφηκε από τον στόλο των Μακασαρών (από Σουλαουέζι) το 1605, οι οποίοι ήρθαν για να υποστηρίξουν την εξέγερση των ντόπιων από τη Φλόρες. Στη συνέχεια επισυνάφθηκε ειρήνη. Εκείνη την περίοδο σημαντικό κέντρο των Πορτογάλων στο νησί ήταν η Λαραντούκα, κοντά στο Έντε.[2]
Το 17ο αιώνα, οι Ολλανδοί άρχισαν την εγκατάστασή τους στην Ινδονησία. Στη Φλόρες το εμπορικό κέντρο τους ήταν το Σολόρ. Το 1616 οι Πορτογάλοι από τη Λαραντούκα κατέλαβαν το οχυρό του Σολόρ, αλλά το ξαναέχασαν δύο χρόνια μετά. Οι Πορτογάλοι ανέκτησαν το οχυρό το 1629, αλλά αυτό πέρασε οριστικά στην κατοχή των Ολλανδών το 1636.[2] Σταδιακά, από το 1657, οι Ολλανδοί αντικατέστησαν του Πορτογάλους στη Φλόρες και μέχρι το 1859 είχαν αγοράσει όλες τις εκτάσεις που ανήκαν σε αυτούς και η Φλόρες έγινε μέρος των Ολλανδικών Ανατολικών Ινδιών. Οι Ολλανδοί κατέστειλαν αρκετές επαναστάσεις και πολέμους μεταξύ των φυλών και το 1907 υπέταξαν τις περισσότερες από αυτές ύστερα από στρατιωτική εκστρατεία.[1] Το νησί κατελήφθη από τους Ιάπωνες τις 14 Μαΐου 1942[3] και μετά το πόλεμο το νησί έγινε μέρος της Ανεξάρτητης Ινδονησίας.[4]
Γεωγραφία
ΕπεξεργασίαΗ Φλόρες ανήκει στις μικρές Σούνδες. Το νησί έχει επίμηκες σχήμα και διασχίζεται από ηφαιστειογενείς οροσειρές που το χωρίζουν σε πολλές περιοχές, των οποίων οι κάτοικοι μιλούν διαφορετικές γλώσσες και έχουν διαφορετικά ήθη και έθιμα.[5] Επίσης, δυσκολεύουν πολύ τη δημιουργία οδικού δίκτυο υψηλής ταχύτητας. Η ψηλότερη κορυφή του νησιού είναι το Πόκο Μαντασάβου, το οποίο έχει ύψος 2.367 μέτρα[6]. Είναι ο ψηλότερος ηφαιστειακός δόμος του Ρανάκαχ.
Υπάρχουν 14 ενεργά ηφαίστεια στη Φλόρες[7], εκ των οποίων τα ψηλότερα είναι το Ινιεριέ (2.245 μέτρα)[8] και το Ρανάκαχ (2.350 μέτρα) [9]. Το όρος Κελιμούτου, ένα από τα ηφαίστεια της Φλόρες, το οποίο έχει ύψος 1.638 μέτρων έχει στην κορυφή του τρεις ηφαιστειακές λίμνες, οι οποίες έχουν όλες διαφορετικά χρώματα και αποτελούν ένα από τα κύρια αξιοθέατα του νησιού.[10]
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 Justine Vaisutis (2007). Indonesia (8η έκδοση). Lonely planet. σελ. 544. ISBN 1741044359.
- ↑ 2,0 2,1 History of Flores Αρχειοθετήθηκε 2012-11-28 στο Wayback Machine. Ανακτήθηκε την 18 Σεπτεμβρίου 2012
- ↑ L, Klemen (1999–2000). «The Lesser Sunda Islands 1941-1942». Forgotten Campaign: The Dutch East Indies Campaign 1941-1942. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Μαρτίου 2012. Ανακτήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 2012.
- ↑ «Out of the Ashes - Chapter 1». Epress.anu.edu.au. 25 Ιουνίου 1914. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουλίου 2012.
- ↑ FLORES ISLAND indonesia-tourism.com. Ανακτήθηκε την 18 Σεπτεμβρίου 2012
- ↑ Το Peakbagger.com αναφέρει την κορυφή ως Πόκο Νγκαντονάλου, ύψους 2.367 μέτρων, ενώ το Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν ως Πόκο Μαντασάβου, το οποίο έχει ύψος 2.350 μέτρα, όμως οι συντεταγμένες ταυτίζονται.
- ↑ Flores island, Indonesia Αρχειοθετήθηκε 2013-06-02 στο Wayback Machine. floresexotictours.com. Ανακτήθηκε την 18 Σεπτεμβρίου 2012
- ↑ Inierie Αρχειοθετήθηκε 2013-02-18 στο Wayback Machine. Global Volcanism Program, Smithsonian Institution.
- ↑ Ranakah Αρχειοθετήθηκε 2020-11-14 στο Wayback Machine. Global Volcanism Program, Smithsonian Institution.
- ↑ Introducing Flores Lonely Planet (2009) Ανακτήθηκε την 18 Σεπτεμβρίου 2012.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επεξεργασία
 |
Αυτό το γεωγραφικό λήμμα χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το. |