Τσιτόργκαρθ
Συντεταγμένες: 24°52′48.00″N 74°37′48.00″E / 24.8800000°N 74.6300000°E
Η πόλη Τσιτόργκαρθ (Ουρντού:چِتوڑگڑھ, Χίντι चित्तौड़गढ़ προφορά ), γνωστό και ως Τσιτόρ (Τσιτόργκαρθ σημαίνει το οχυρό (γκαρθ) του Τσιτόρ) είναι μια πόλη δυτικά στο κρατίδιο Ρατζαστάν στην Ινδία. Βρίσκεται δίπλα στον ποταμό Μπεράτς, ένα παραπόταμο του ποταμού Μπανάς και αποτελεί διοικητικό κέντρο της ομώνυμης διοικητικής περιοχή. Η πόλη βρίσκεται 115 χιλιόμετρα βορειοανατολικά από την Ουνταϊπούρ. Η πόλη έχει 116.409 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή πληθυσμού το 2011 [2].
| Τσιτόργκαρθ | |
|---|---|
.jpg) | |
  Τσιτόργκαρθ | |
| Χώρα | Ινδία |
| Διοικητική υπαγωγή | Chittorgarh district |
| Έκταση | 41,76 km² |
| Υψόμετρο | 394 μέτρα |
| Πληθυσμός | 116.406 (2011)[1] |
| Ταχ. κωδ. | 312001 |
| Τηλ. κωδ. | 1472 |
| Ζώνη ώρας | UTC+05:30 |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ιστορία
Επεξεργασία
Η πόλη θεωρείται ότι ιδρύθηκε το 7ο [3] ή αρχές 8ο [4] αιώνα και παρέμεινε ως η πρωτεύουσα του βασιλείου Μεβάρ (πρώην όνομα του πριγκιπάτου του Ουνταϊπούρ) μέχρι το 1568 όταν αυτή μεταφέρθηκε στο Ουνταϊπούρ. Το 1326 πέρασε στο έλεγχο της δυναστείας των Ρατζπούτ.[3] Πέρασαν πολλές δυναστείες οι οποίες κυβέρνησαν το οχυρό: οι Μορίς/Μαούγας (τον 7ο-8ο αιώνα), οι Πρατιχάρας (το 9ο αιώνας), οι Παραμάρας (το 10ο-11ο αιώνας), οι Σολάνκις (το 12ο αιώνα) και στην συνέχεια οι Γκουχιλότς / Σισοντίας.[5]
Το οχυρό καταλήφθηκε και λεηλατήθηκε τρεις φορές μετά από μακρές πολιορκήσεις μουσουλμάνων κατακτητών. Και στις τρεις καταλήψεις έγιναν τρεις ηρωικές Τζαουχάρ [5] όπου οι γυναίκες αυτοκτόνησαν ομαδικά με αυτοπυρπόληση ώστε να μην αιχμαλωτιστούν από τον εχθρό. Η πρώτη λεηλασία έγινε από τον Σουλτάνο Αλαουντίν Κχίλζι το 1303 μετά από επτάμηνη πολιορκία. Ο Ρανά Κουμπχά ο οποίος βασίλεψε μεταξύ 1433-68 μετέτρεψε το Τσιτόργκαρθ σε κύρια δύναμη στην περιοχή. Τότε ανοικοδομήθηκε ο Πύργος της Νίκης και το ομώνυμο οχυρό Κουμπαχαλγκάρθ το οποίο βρίσκεται 110 χιλιόμετρα δυτικά. Το 1535 έγινε η δεύτερη λεηλασία από τον Σουλτάνο Μπαχαντούρ Σαχ του Γκουζαράτ. Η τρίτη λεηλασία έγινε το 1568 από τον Μουγκάλ (ινδομογγόλο) κατακτητή Ακμπάρ μετά από πεντάμηνη πολιορκία. Μετά την τρίτη λεηλασία μεταφέρθηκε η πρωτεύουσα στο Ουνταϊπούρ.[4]
Οι καταλήψεις του οχυρού θεωρούνται σημαντικές στιγμές στην λαογραφία και στην ιστορία των Ρατζπούτ.[4] Για την πρώτη λεηλασία του οχυρού έχει γραφτεί το επικό ποίημα Παντμαβάτ το 1540 (Χίντι: पद्मावत) στην γλώσσα Αβαντχί (αποτελεί διάλεκτο μεταξύ Χίντι και Ουρντού) όπου με μυθοπλασία περιγράφεται η πρώτη πολιορκία στο οχυρό του Τσιτόγκαρθ από τον μουσουλμάνο Σουλτάνο Αλαουντίν Κχίλζι για την ομορφιά της βασίλισσας Ρανί Παντμίνι, γυναίκα του βασιλιά Ραβάλ Ρατάν Σινγχ.[6]
Οχυρό
ΕπεξεργασίαΤο κύριο μνημείο στην πόλη είναι το ομώνυμο οχυρό το οποίο βρίσκεται σε ένα οροπέδιο στην κορυφή ενός λόφου 180 μέτρα πάνω από το επίπεδο της πόλης. Το οροπέδιο στο οποίο είναι χτισμένο το οχυρό είναι μακρόστενο και έχει μήκος 5 χιλιόμετρα από βορά προς το νότο και πλάτος 800 μέτρα από ανατολικά προς τα δυτικά.[4] Είναι το μακρύτερο οχυρό στην Ινδία [5].
Μνημεία
Επεξεργασία
Μέσα στο οχυρό υπάρχουν παλάτια, πύργοι, επαύλεις, ινδουιστικοί και τζαϊνιστικοί ναοί τα οποία περιτριγυρίζονται από τείχη και οχυρώσεις.[4]
- Ράνα Κουμπχά Παλάτι: Ανοικοδομήθηκε τα μέσα του 15ου αιώνα κατά την βασιλεία του Ράνα Κουμτχά (1433-68). Υπάρχουν πολλές λαογραφικές ιστορίες για το παλάτι και για πολλά μέρη του κτηρίου είναι άγνωστη η χρήση τους. Εδώ, σε κάποια υπόγεια του Παλατιού λέγεται ότι η βασίλισσα Παντμίνι αυτοκτόνησε βάζοντας φωτιά στον εαυτό της κατά την πρώτη πολιορκία του οχυρού το 1303.[4]
- Παντμίνι Παλάτι: Χρονολογείται από το 15ο αιώνα και βρίσκεται έξω από μια τεχνητή λίμνη όπου μέσα βρίσκεται ένα νησάκι. Το συγκρότημα του παλατιού συμπεριλαμβάνει αυλές και ίσως να χρησιμοποιούνταν ως χώρος ψυχαγωγίας.[4]
- Ρατάν Σινγχ Παλάτι: Χρονολογείται από το 1530.[4]
- Το χαβελί του Τζαϊμάλ και Πατά: Είναι ένα τριώροφο ερειπωμένο παλάτι το οποίο χρονολογείται από το 16ο αιώνα. Σύμφωνα με την παράδοση εδώ έζησε οι Μεβάρ ήρωες Τζαϊμάλ και Πάτα οι οποίοι πέθαναν κατά την τρίτη πολιορκία του οχυρού.[4]
- Σρινγκάρ Τσαουρί Τζαϊνιστικός ναός: Βρίσκεται απέναντι από το παλάτι Ράνα Κουμπχά και περιτριγυριζόταν από ένα μεγάλο τείχος. Σήμερα έχουν αφαιρεθεί μέρη του τείχους και το μνημείο είναι επισκέψιμο. Χρονολογείται από το 1448 και στο εσωτερικό υπάρχει γλυπτό με τον 16ο Τιρθανκάρα, τον Σχαντινάθ.[4]
- Κουμπχά Σχιάμ & Μιρά ναός: Χρονολογείται από το 15ο αιώνα, χτισμένος σε ερείπια ναού 8ου αιώνα και είναι ναός αφιερωμένος στον Κρίσνα. Αρχικά ο ναός ίσων να ήταν αφιερωμένος στο Βαράχα μια προσωποποίηση (αβατάρα - μετενσάρκωση) του θεού Βισνού με μορφή αγριόχοιρου. Έξω από το ναό υπάρχει γλυπτό του Βαράχα. Δίπλα στο ναό υπάρχει ο δεύτερος μικρότερος ναός Μιρά όπου τιμάται ένας μυστικιστής ποιητής 16ου αιώνα και ο θεός Κρίσνα.[4] Ο Μιρά ανήκε στην βασιλική οικογένεια των Μεβάρ και δηλητηριάστηκε από τον κουνιάδο του. Σώθηκε από το δηλητηριασμό, επειδή σύμφωνα με την παράδοση, προσευχήθηκε στον Θεό Κρίσνα.[7]
- Σαμιντχεσβάρα ναός: Ο ναός είναι αφιερωμένος στο θεό Σίβα και θεωρείται ότι αρχικά ανοικοδομήθηκε το 11ο αιώνα αλλά ανακαίνιση έγινε σε αυτόν το 15ο αιώνα όπου η πυραμιδοειδές οροφή μαντάπα προσθέθηκε. Δίπλα στον ναό υπάρχει μαι τεχνητή δεξαμενή νερού.[4]
- Ο Καλίκα Μάτα ναός: Χρονολογείται από το 8ο αιώνα και αρχικά ήταν ο ναός του ήλιου. Στην κύρια είσοδο υπάρχει γλυπτό του Σούρτζα (ηλιακή θεότητα) και ίσως είναι ο πιο αρχαίος ναός μέσα στο οχυρό. Ο ναός το 14ο αιώνα αφιερώθηκε στην Καλίκα από τον Μαχαράνα Χαμίρ Σινγκχ Ι. Η θεά Καλίκα Μάτα κατά του Ινδουιστές είναι μετενσάρκωση της Θεάς Ντρούγκα και συμβολίζει ανδρεία και δύναμη και θεωρείται η άγιος-προστάτης του Τσιτογκάρθ [8]. Αργότερα κατά την βασιλεία του βασιλιά Ράνα Κουμπχά, το 15ο αιώνα, έγινε ανακαίνιση.[4][9][10]
- Αντμπουθανάτα ναός: Βρίσκεται στην ανατολική πλευρά του οχυρού και χρονολογείται από το 15ο αιώνα. Ο ναός είναι αφιερωμένος στον θεό Σίβα. Στο παρελθόν είχε οροφή τύπου μαντάπα και σήμερα σώζονται υψηλής ποιότητας σκαλισμένα γλυπτά θεοτήτων και κοριτσιών που χορεύουν.[4]
- Βιτζάι Σταμπχ ή Πύργος της Νίκης: Πύργος - ναός εννιά ορόφων και ύψους 37 μέτρων. Χρονολογείται από το 1448 και χτίστηκε ως ένδειξη νίκης του Ράνα Κουμπχά κατά των Σουλτάνων από το Μαλβά και το Γκουζαράτ. Ο ναός-πύργος είναι στενός και μέσα υπάρχει μια εσωτερική σπειροειδής σκάλα όπου οι πιστοί μπορούν να σκαρφαλώσουν στην κορυφή. Μέσα στο ναό υπάρχουν εξαιρετικής τέχνης γλυπτά και διακόσμηση. Ο πύργος είναι αφιερωμένος στον Βισνού αλλά μέσα υπάρχει και γλυπτό του Βράχμα να κάθεται σε παγκάκι μαζί με την γυναίκα του Σαρασβάτι μαζί με μια χήνα Χαμσά κάτω από το παγκάκι.[4]
- Κίρτι Σταμπχ ή Πύργος της Δόξας: Πύργος - τζαϊνιστικός ναός έξι ορόφων και ύψους 24,5 μέτρων. Χρονολογείται από το 1301 και αυτό ο πύργος ήταν η έμπνευση του ψηλότερου πύργου της Νίκης. Ο ναός είναι αφιερωμένος στον Αντινάθ τον πρώτο Τιρθανκάρα. Δίπλα στον πύργο-ναό υπάρχει ο τζαϊνιστικός ναός ο οποίος χρονολογείται από το 14ο αιώνα με εξαιρετική εξωτερική διακόσμηση.[4]
Δείτε επίσης
Επεξεργασία- «Archaeological Sites of Rajasthan > Chittorgarh». Indira Gandhi National Centre for the Arts. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Απριλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 11 Ιανουαρίου 2013. - καταγραφή όλων των μνημείων του Τσιτόγκαρθ.
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ www
.census2011 .co .in /census /city /89-chittaurgarh .html. - ↑ «Provisional Population Totals, Census of India 2011» (PDF). Office of the Registrar General - India. 2011. Ανακτήθηκε στις 2 Ιανουαρίου 2013.
- ↑ 3,0 3,1 Pippa de Bruyn· Keith Bain· David Allardice· Shonar Joshi (2010). Frommer's India. Wiley. σελίδες 576-578. ISBN 978-0-470-55610-8.
- ↑ 4,00 4,01 4,02 4,03 4,04 4,05 4,06 4,07 4,08 4,09 4,10 4,11 4,12 4,13 4,14 4,15 Sam Miller (2012). Blue Guide India. Somerset Books Company. σελίδες 187–191. ISBN 978-1-905131-53-2.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 «Chittaurgarh fort». Archeological Survey of India - Jaipur Circle. Ανακτήθηκε στις 11 Ιανουαρίου 2013.
- ↑ Meyer, William Stevenson· Burn, Richard· Cotton, James Sutherland· Risley, Herbert Hope (1909). «Vernacular Literature». The Imperial Gazetteer of India. 2. Oxford University Press. σελίδες 430–431. Ανακτήθηκε στις 6 Απριλίου 2009.
- ↑ Lindsay Brown (2011). Rajastan Delhi & Agra. Lonely Planet. σελίδες 192-194. ISBN 978-1-74179-460-1.
- ↑ «Kalika Mata Temple, Chittorgarh». Νative Planet. Ανακτήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 2013.
- ↑ «Kalika Mata Temple». indianholiday.com. Ανακτήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 2013.
- ↑ «Kalika Mata Temple». Lonely Planet. Ανακτήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 2013.
