Στρατιά των Εμιγκρέδων

Μεταξύ του 1789 και του 1815, η Γαλλία είδε περίπου 140.000 άτομα πληθυσμό, τους εμιγκρέδες να εγκαταλείπουν τη χώρα, εξαιτίας των επαναστατικών ταραχών κι αυτό από την επομένη, κιόλας, της 14ης Ιουλίου 1789 και της κατάληψης της Βαστίλης : οι μετανάστες αυτοί, προερχόμενοι από τη μοναρχία και το απολυταρχικό καθεστώς, φοβόντουσαν την κατάρρευσή της. Πολλοί μεταξύ τους, συνεπώς, ήταν ευγενείς, εύποροι αστοί ή υψηλά πρόσωπα της Γαλλικής Εκκλησίας. Μερικοί εξ'αυτών μετανάστευσαν ώστε να πολεμήσουν την Επανάσταση από το εξωτερικό : ήταν μεταξύ αυτών που δημιουργήθηκε η Στρατιά των Εμιγκρέδων.

Η Στρατιά των Εμιγκρέδων επιθυμούσε στις αρχές των πολέμων της Επανάστασης και της Αυτοκρατορίας να βαδίσουν στην εμπροσθοφυλακή των αντίπαλων στρατευμάτων της Γαλλικής Επανάστασης, να ελευθερώσουν τη βασιλική οικογένεια και να επαναφέρουν το πολίτευμα της απόλυτης μοναρχίας. Όμως, στη διάρκεια αυτής της εκστρατείας του 1792, οι παλαιοί εχθροί της Γαλλίας διαίρεσαν τις ύλες της, 20.000 άνδρες, σε τρία στρατιωτικά σώματα, δίνοντάς τους μονάχα την ευκαιρία να πολεμούν ως οπισθοφυλακή. Έπειτα από την απόσυρσή τους και στα χρόνια που ακολούθησαν, άλλαξε και ο στόχος των πριγκίπων, ο οποίος ήταν πλέον η συντήρηση ενός γαλλικού στρατεύματος, υπό τις διαταγές τους, και ο οποίος θα πολεμούσε τους Επαναστάτες, και στη συνέχεια τις δυνάμεις του Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Στόχος τους, ήταν να μπορέσουν, την ημέρα της νίκης των συμμάχων τους, να μπορέσουν να κάτσουν στο τραπέζι των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων, ώστε να αποφύγουν έναν διαμελισμό, από τους νικητές, της Γαλλίας, παρόμοιο με αυτό της Πολωνίας και την τοποθέτηση μιας νέας δυναστείας – ενδεχομένως ξένη – στον θρόνο της Γαλλίας. Συνεπώς, χρειαζόταν ένας στρατός μεταναστών, όχι για να τους πολεμήσει, αλλά για να υπενθυμίσει τον ρόλο του στις ένοπλες συγκρούσεις απέναντι στα επαναστατικά στρατεύματα και να καθησυχάσει τους ξένους μονάρχες, αναφορικά με τις πιθανότητες Παλινόρθωσης από τους Βουρβόνους μιας μοναρχίας, με έδρα το Παρίσι.

Ωστόσο, μετά την εκστρατεία του 1792, ο στρατός των πριγκίπων διασκορπίστηκε, ενώ αυτός του Κοντέ συνέχισε να πολεμά, στην υπηρεσία της Αυστρίας, και στη συνέχεια της Αγγλίας και της Ρωσίας, μέχρι το 1801^[1]. Οι πρίγκιπες δεν κατάφεραν να θέσουν σε εφαρμογή το σχέδιό τους. Οι μετανάστες, οι οποίοι πολέμησαν ενάντια της Επανάστασης, είτε σκοτώθηκαν στα πεδία των μαχών χωρίς να αντικατασταθούν, είτε, κατά την περίοδο της Αυτοκρατορίας, επέστρεψαν στη Γαλλία για να πολεμήσουν, για ορισμένους, εντός των στρατευμάτων του Ναπολέοντα. Στην πορεία, τα συντάγματα και οι λεγεώνες που υπηρετούσαν τους συμμαχικούς, προς αυτές, μονάρχες σταδιακά εξαφανίστηκαν και οι άνδρες τους, ειδικά οι διοικητές αποδέχτηκαν να υπηρετήσουν ξένους μονάρχες. Αυτή η ένταξη των μεταναστών στον πρωσικό στρατό, για παράδειγμα, θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο για τη γιγάντωση της δύναμης της πρωσικής μοναρχίας και η αντι-επαναστατική αυτή γαλλική μετανάστευση, όπως και εκείνη των Ουγενότων κατά τον προηγούμενο αιώνα, θα αποτελέσουν τμήμα της δύναμης του πρωσικού μιλιταρισμού ^[2].

Παραπομπές

↑ Bertaud 2001, p. 132.
↑ Annales Historiques de la Révolution française, no 323, Thomas Höpel, L’attitude des rois de Prusse à l’égard des émigrés français durant la Révolution.

Βιβλιογραφία

Antoine de Saint-Gervais, Histoire des émigrés français, depuis 1789, jusqu'en 1828, tome troisième
Armand François Hennequin Ecquevilly, Campagnes du corps sous les ordres de Son Altesse Sérénissime Mgr le prince de Condé, Le Normant, 1818, vol. 3
Vicomte Grouvel, Les corps de troupe de l'émigration française, 1789-1815, Paris, La Sabretache, tome 1 : « Service de la Grande-Bretagne et des Pays-Bas », 1958
Bittard des Portes, Histoire de l'armée de Condé pendant la Révolution française (1791-1801), René Slatkine - Megariotis Reprints (Éditeur), 1975
Jean Pinasseau, L'émigration militaire : campagne de 1792, Paris, Picard, 1971
A–Jacques Parès, Le Royal Louis, régiment français à la solde de l'Angleterre levé au nom du roi Louis XVII à Toulon, en 1793, P. Beau & C. Mouton, 1927

Henri Forneron (1834-1886), Histoire générale des émigrés, volume I, volume II, volume III

René Chartrand, Patrice Courcelle, Emigré & Foreign Troops in British Service, Osprey Publishing, 1999
Jean-Paul Bertaud, Le duc d’Enghien, Librairie Arthème Fayard, 2001, 476 p. (ISBN 978-2-213-64778-4)
Les Hussards français, Tome 1, De l'Ancien régime à l'Empire édition Histoire et collection

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα
Στρατιά των Εμιγκρέδων

[1] Bertaud 2001, p. 132.

[2] Annales Historiques de la Révolution française, no 323, Thomas Höpel, L’attitude des rois de Prusse à l’égard des émigrés français durant la Révolution.

[1]

[2]