Σέρο Αμπραχαμιάν
Ο Σέρο (Σεροβπέ) Αμπραχαμιάν (1949 -1983) ήταν Έλληνας σχεδιαστής μόδας. Τον είχαν αποκαλέσει «ο διεθνής της ελληνικής μόδας».
| Σέρο Αμπραχαμιάν | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1950 Θεσσαλονίκη |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | σχεδιαστής μόδας |
| Οικογένεια | |
| Γονείς | Βαχάκ Αμπραχαμιάν |
Βιογραφικό
ΕπεξεργασίαΓεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1950 και ήταν γιος του ποδοσφαιριστή Βαχάκν Αμπραχαμιάν, ο οποίος ήταν μέλος της ομάδας του Άρη, που κέρδισε το πρωτάθλημα Ελλάδας, το 1946.[1]
Σπούδασε στη Σχολή Βελουδάκη, στην Αθήνα και το 1970 ανακηρύχθηκε ο καλύτερος Έλληνας σχεδιαστής μόδας σε διαγωνισμό του περιοδικού ΓΥΝΑΙΚΑ. Την ίδια χρονιά κέρδισε τη τρίτη θέση στο φεστιβάλ μόδας Eurofashion 1970, που διεξήχθη στο Άμστερνταμ. Το 1972 ενώ σπούδαζε στο Παρίσι βραβεύτηκε ως ο τρίτος καλύτερος νέος στιλίστας σε διαγωνισμό που διοργάνωσε η Ένωση Γαλλικών Μπουτίκ και το Σαλόνι του Πρετ α πορτέ σε συνεργασία με διάφορα περιοδικά.[2]
Το 1974 -1975 εργάστηκε ως σχεδιαστής στην Αμερική. Στη συνέχεια επέστρεψε στη γαλλική πρωτεύουσα όπου ειδικεύτηκε σε διάφορα είδη ενδύματος (δερμάτινο, πλεχτό και γούνινο) και ανέλαβε τη διεύθυνση τμημάτων διαφόρων οίκων, που είχαν πελάτες στην Αμερική και τη Γερμανία. Ήταν μέλος των Ηνωμένων Γάλλων Στιλίστ. Το 1978 γύρισε στην Ελλάδα και συνεργάστηκε με εξαγωγικές μονάδες ως ανεξάρτητος στιλίστας. Το ατελιέ του βρισκόταν στην Λεωφόρο Νίκης 33, στην παραλία της Θεσσαλονίκης. Υπήρξε φίλος του Γιάννη Τσαρούχη, της Μελίνας Μερκούρη, του Αλέξανδρου Ιόλα και του Μάνου Χατζιδάκι.[1][3] Πέθανε στις 20 Ιουλίου 1983 στο νοσοκομείο Μεμόριαλ, στην Νέα Υόρκη από Aids. Κηδευτηκε στο Αρμένικο κοιμητηριο της Θεσσαλονίκης.
Ο Σέρο Αμπραχαμιάν είχε πει για τη μόδα: «...δεν με βρίσκει σύμφωνο μια αντίληψη που τείνει να γίνει καθεστώς: αυτή που αναφέρεται στην περίφημη «ελληνική μόδα». Φοβάμαι ότι η έως τώρα χρήση της «ελληνικότητας» ως ιδιόμορφου χαρακτηρισμού υποβιβάζει την οποιαδήποτε δημιουργία σε φολκλόρ. Ο μόνος τρόπος για να αποφύγουμε την παγίδα του φολκλόρ είναι να αξιοποιήσουμε δημιουργικά την έμπνευσή μας, σε βαθμό που να κάνουμε πράγματα ελληνικά έτσι όπως είναι γαλλικό ό,τι κάνουν οι γάλλοι σχεδιαστές, αμερικάνικα όσα κάνουν οι αμερικανοί συνάδελφοί τους κ.ο.κ. Με άλλα λόγια, πράγματα που -χωρίς να παραγνωρίζουν την αξιοποίηση του ιδιαίτερου ‘χρώματος’- να μένουν στο τέλος διεθνή, άρα προορισμένα για παντού...».[3]