Περιστατικό της Λουίζης Ριανκούρ

Το περιστατικό της Λουίζης Ριανκούρ έλαβε χώρα στις 27 Μαρτίου 1992 και αφορούσε την αποτυχημένη επιχείρηση της ΕΛ.ΑΣ για τη σύλληψη μελών της τρομοκρατικής οργάνωσης 17 Νοέμβρη. Ήταν η τρίτη και τελευταία φορά που οι διωκτικές αρχές έφτασαν πολύ κοντά στην σύλληψη μελών της 17Ν πριν την εξάρθρωση της οργάνωσης το 2002. Θεωρήθηκε ευρέως ως φιάσκο.

Περιστατικό της Λουίζης Ριανκούρ
Πρωτοσέλιδο της Καθημερινής 6 Μαΐου 1992
Ημερομηνία	27 Μαρτίου 1992 (1992-03-27)
Τοποθεσία	Οδός Λουίζης Ριανκούρ, Αμπελόκηποι, Αθήνα
Στόχος	Σύλληψη μελών της 17 Νοέμβρη.
Συμμετέχοντες	Ομάδα των ΕΚΑΜ
Έκβαση	Αποτυχία: Διαφυγή υπόπτων και αποπομπή του Μιχάλη Μαυρουλέα

Ιστορικό

Το περιστατικό ήταν η τρίτη φορά που οι αρχές έρχονταν κοντά στη σύλληψη μελών της 17Ν. Τη πρώτη φορά, λίγο μετά την δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη, στις 26 Σεπτεμβρίου του 1989, όταν ο αστυνομικός αντί να κυνηγήσει τους υπόπτους, προτίμησε να ανοίξει τον φάκελο που πέταξαν οι άγνωστοι στο έδαφος. Η επόμενη συνέβη τον Νοέμβριο του 1991, όταν οι διωκτικές αρχές έλαβαν μία πληροφορία ότι τρεις άγνωστοι έκλεβαν ένα φορτηγάκι. Οι αστυνομικοί έφθασαν στο σημείο και ακινητοποιήσαν τους τρείς δράστες, ωστόσο υπήρχε και τέταρτος άνδρας ο οποίος είχε ήδη μπει στο φορτηγάκι και αιφνιδίασε τους αστυνομικούς. Το περιστατικό κατέληξε στον τραυματισμό των αστυνομικών από τις σφαίρες των αγνώστων.

Το τηλεφώνημα

Περίπου στα μέσα Μαρτίου του 1992, ο τότε αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ Στέφανος Μακρής δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από μια άγνωστη γυναίκα, η οποία του συστήθηκε ως «Άννα» λέγοντας του ότι έχει σημαντικές πληροφορίες για την τρομοκρατική οργάνωση 17 Νοέμβρη. Η «Άννα» αποκάλυψε στον Μακρή ότι η 17 Νοέμβρη ετοίμαζε δολοφονικό χτύπημα εναντίον δικαστικού λειτουργού στις 27 Μαρτίου 1992. Σύμφωνα με την «Άννα» οι τρομοκράτες είχαν συμφωνήσει ότι σε περίπτωση η επιχείρηση αποτύγχανε, αυτοί θα συγκεντρώνονταν σε ένα πάρκο στην οδό Λουίζης Ριανκούρ στους Αμπελόκηπους.

Στην κατάθεση του στη δίκη της «17 Νοέμβρη» ο Μακρής κατονόμασε ως πληροφοριοδότη την Μαρία Τσιντέρη, η οποία εργάζονταν σε μικροβιολογικό εργαστήριο και ήταν σύζυγος αξιωματικού της αστυνομίας. Σύμφωνα με τον Μακρή, η Τσιντέρη έλαβε 13 εκατομμύρια δραχμές για τις πληροφορίες που έδωσε και στη συνέχεια εξαφανίστηκε. Ο Μακρής ανέφερε στο δικαστήριο ότι της έδωσε ο ίδιος τα χρήματα σε ερημική τοποθεσία που του είχε υποδείξει η πληροφοριοδότης ώστε να του δώσει επιπλέον πληροφορίες. Ωστόσο η Τσιντέρη κατά την κατάθεση της στη δίκη της 17 Νοέμβρη διέψευσε τους ισχυρισμούς του Μακρή και υποστήριξε ότι δεν έχει καμία ανάμειξη στην υπόθεση.

Αστυνομική επιχείρηση

Μια ομάδα των ΕΚΑΜ, με επικεφαλής τον Μιχάλη Μαυρουλέα ανέλαβε την οργάνωση της αστυνομικής επιχείρησης που είχε σαν στόχο την παρακολούθηση της περιοχής, την φωτογράφιση υπόπτων και τελικά την σύλληψη των μελών της 17 Νοέμβρη. Πράγματι, την Παρασκευή 27 Μαρτίου 1992 στην οδό Λουίζης Ριανκούρ φθάνουν τέσσερις αστυνομικοί της ομάδας των ΕΚΑΜ μέσα σε ένα Fiat, ένας εκ των οποίων προσποιούνταν τον εργάτη.

Οι αστυνομικοί εντοπίζουν παρκαρισμένο ένα βαν. Κατά την παρακολούθηση που έκαναν, είδαν να βγαίνει από το όχημα ένας άντρας με περούκα. Θεωρώντας τον ύποπτο, ένας από τους αστυνομικούς πήγε να τηλεφωνήσει στα κεντρικά της ΕΛΑΣ, προκειμένου να εξακριβώσει αν το όχημα ήταν κλεμμένο. Ωστόσο μέχρι να επιστρέψει πίσω, και αφού εν τω μεταξύ έχει πληροφορηθεί ότι είναι όντως κλεμμένο, τα μέλη της 17Ν επιβιβάστηκαν στο όχημα και διέφυγαν. Το αυτοκίνητο της αστυνομίας κυνήγησε το όχημα με τους υπόπτους. Ωστόσο σε μία στροφή προς τα Τουρκοβούνια, ο οδηγός του αστυνομικού οχήματος έχασε το βαν, αφού αυτός έστριψε προς την λεωφόρο Κηφισίας. Οι διωκτικές αρχές απέκρυψαν το γεγονός για έναν ολόκληρο μήνα, μέχρι που αποκαλύφθηκε στον Τύπο. Ο τότε υπουργός Δημοσίας Τάξης, Θεόδωρος Αναγνωστόπουλος, παραδέχθηκε σε συνέντευξη τύπου που έδωσε, πως «η μονάδα των ΕΚΑΜ που πήρε μέρος στην επιχείρηση δεν έκανε καλά τη δουλειά της» και «από την Αστυνομία υπήρχαν διαρροές προς τις τρομοκρατικές οργανώσεις».

Σύμφωνα με το μέλος της 17 Νοέμβρη Βασίλη Τζωρτζάτο, ο οποίος ανέφερε στις διωκτικές αρχές κατά την σύλληψη του το καλοκαίρι του 2002 ότι στο περιστατικό της Λουίζης Ριανκούρ ήταν ο ίδιος μαζί με τον «Λουκά» (Δημήτρη Κουφοντίνα), τον «Μιχάλη» (Σάββα Ξηρό) και κάποιους άλλους που δε θυμόταν. Το ίδιο ισχυρίστηκε στην κατάθεση του στις διωκτικές αρχές και ο Χριστόδουλος Ξηρός, ο οποίος ανέφερε με την σειρά του ότι παρόντες στην Λουίζης Ριανκούρ ήταν ο αδερφός του, Σάββας, ο Κουφοντίνας, ο Τζωρτζάτος και ένας ακόμη που δε θυμάται.

Απάντηση της 17 Νοέμβρη

Λίγο καιρό αργότερα, στις 8 Μαΐου, η 17 Νοέμβρη έβγαλε μια προκήρυξη όπου ανέφερε σχετικά με το φιάσκο της Λουίζης Ριανκούρ:

Οι μπάτσοι μας ακολούθησαν, όντας μόνο τρεις μέσα στο Fiat, από κάποια απόσταση, μην τολμώντας να μας πλησιάσουν. Φαίνεται ότι ο Μαυρουλέας, άρχισε να αναρωτιέται και να συνειδητοποιεί τι ακριβώς συμβαίνει και κράτησε μακριά το Fiat...[] Πράγματι μέσα στο Fiat δεν είχαν καμία τύχη, δεν θα προλάβαιναν να ρίξουν ούτε δυο σφαίρες, αφού από το πίσω μέρος του βαν τους σημάδευαν δυο σύντροφοι μας με αυτόματα όπλα, έτοιμοι να τους πυροβολήσουν στην παραμικρή τους κίνηση, ενώ συνολικά ήμασταν πέντε με μεγάλο οπλισμό.

Συνέπεια

Η αποτυχημένη επιχείρηση είχε ως αποτέλεσμα την αποπομπή του διοικητή των ΕΚΑΜ, Μιχάλη Μαυρουλέα. Ο ίδιος αναγνώρισε τις ευθύνες του για το φιάσκο, ωστόσο τις επέρριψε και στον τότε διοικητή της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας, ο οποίος είχε και την συνολική ευθύνη του συντονισμού της επιχείρησης.

Βιβλιογραφία

• Στρίγας, Αθανάσιος (2003). Παιχνίδια Τρομοκρατίας. Αθήνα: ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ. σελ. 464. ISBN 9789607076328.