Βικιπαίδεια

Παλάτι του Λουξεμβούργου

Το Παλάτι του Λουξεμβούργου (Palais du Luxembourg) στο 6ο διαμέρισμα (arrondissement) του Παρισιού, βόρεια των Κήπων του Λουξεμβούργου είναι η έδρα της Γαλλικής Γερουσίας.

Παλάτι του Λουξεμβούργου
Χάρτης
Είδοςανάκτορο[1]
Αρχιτεκτονικήμπαρόκ αρχιτεκτονική
Διεύθυνση15 Rue de Vaugirard
Γεωγραφικές συντεταγμένες48°50′54″N 2°20′15″E
Διοικητική υπαγωγήΟντεόν[2]
ΤοποθεσίαΠαρίσι
ΧώραΓαλλία[1][2]
Έναρξη κατασκευής1620
ΈνοικοιΓερουσία (Γαλλία)
ΙδιοκτήτηςFrench State
ΔιαχειριστήςΓερουσία (Γαλλία)
ΑρχιτέκτοναςΣολομόν ντε Μπρος, Germain Boffrand και Jean-François Chalgrin
ΧρηματοδότηςΜαρία των Μεδίκων
Προστασίακατηγοριοποιημένο ιστορικό μνημείο στη Γαλλία (από 1862)[1] και κατηγοριοποιημένο ιστορικό μνημείο στη Γαλλία (από 1848)[1]
Ιστότοπος
Επίσημος ιστότοπος
Commons page Πολυμέσα
δεδομένα (π)

Συντεταγμένες: 48°50′54″N 2°20′14″E / 48.84833°N 2.33722°E / 48.84833; 2.33722

Το Παλάτι του Λουξεμβούργου κατά την δύση του ηλίου

Ο Κήπος του Λουξεμβούργου (γαλλικά:Jardin du Luxembourg) καταλαμβάνει έκταση 25 εκταρίων, στρωμένος κατά τόπους με χαλίκι και γρασίδι καθώς και αγάλματα· διαθέτει επίσης λιμνούλες νερού, όπου τα παιδιά βάζουν πλοία μοντελισμού.

Στην νοτιοδυτική γωνία υπάρχει ένας δενδρόκηπος με μηλιές και αχλαδιές και το théâtre des marionnettes (θέατρο με μαριονέτες).

Ιστορία

Επεξεργασία
 
Το Παλάτι του Λουξεμβούργου κατασκευάσθηκε στα πρότυπα του Παλάτσο Πίττι στη Φλωρεντία κατ' επιθυμία της Μαρίας των Μεδίκων.

Το παλάτι χτίστηκε για την Μαρία των Μεδίκων (Marie de Médicis), μητέρα του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΓ΄ της Γαλλίας και του Γκαστόν, Δούκα της Ορλεάνης, κοντά στην τοποθεσία ενός παλαιού ιδιωτικού ανακτόρου που ανήκε στον Φρανσουά Ανρί ντε Μονμορανσύ (François-Henri de Montmorency), Δούκα του Λουξεμβούργου, εξ ου και το όνομα του (λέγεται τώρα Petit Luxembourg (μικρό Λουξεμβούργο) και αποτελεί την έδρα του προέδρου της Γαλλικής Γερουσίας.

Η Μαρία των Μεδίκων ήθελε να φτιάξει ένα κτήριο παρόμοιο με το πατρικό της στην Φλωρεντία Παλάτσο Πίττι, και με αυτήν την αποστολή ο κύριος αρχιτέκτονας Σαλομόν ντε Μπρος[3] έστειλε τον αρχιτέκτονα Κλεμάν Μετεζώ στη Φλωρεντία για να φέρει τα σχέδια.[4][5][6][7] Η Μαρία των Μεδίκων αγόρασε την δομή και την αρκετά εκτεταμένη επικράτεια της το 1612 παράγγειλε το νέο κτήριο, στο οποίο αναφερόταν ως το Palais Médicis της,[8] το 1615. Η κατασκευή του και η επίπλωση του ήταν η μεγαλύτερη της καλλιτεχνική επιχείρηση, αν και τίποτα δεν παραμένει σήμερα από τα εσωτερικά όπως δημιουργήθηκαν για εκείνην, σώζονται μερικά αρχιτεκτονικά τεμάχια που ανασυναρμολογήθηκαν στην Salle du Livre d'Or.[9] Η σειρά των πινάκων που παράγγειλε, στα αντικείμενα των οποίων εξέφρασε τις απαιτήσεις της μέσω των πρακτόρων και των συμβούλων της, είναι διασκορπισμένοι μεταξύ διάφορων μουσείων.

 
Floor plan shows the large enclosed cour d'honneur

Μια σειρά είκοσι τεσσάρων θριαμβικών καμβάδων παραγγέλθηκαν από τον Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς.[10] Μια σειρά πινάκων που εκτελέσθηκαν για την Χρυσή Κάμαρά της αναγνωρίσθηκε από τον Άντονι Μπλαντ το 1967.[11] Στα δεξιά του κτίσματος του Λουξεμβούργου, που ανεγέρθηκε την ίδια εποχή, βρισκόταν το κύριο κτίσμα του Παλατιού του Μικρού Λουξεμβούργου (Palais du Petit-Luxembourg).

Η Μαρία των Μεδίκων εγκατέστησε το νοικοκυριό της το 1625, ενώ οι εργασίες στα εσωτερικά συνεχίζονταν. Τα διαμερίσματα στην μία πλευρά ήταν διαθέσιμα για την Βασίλισσα και η αντίστοιχη σουίτα στην άλλη για το γιο της, Λουδοβίκο ΙΓ΄. Τα έργα κατασκευής ολοκληρώθηκαν το 1631· η Βασιλομήτωρ αποσπάσθηκε από την αυλή λίγο καιρό αργότερα, μετά την "Ημέρα των Παραπλανήσεων" τον Νοέμβριο του 1631. Ο Λουδοβίκος ΙΓ΄ παρήγγειλε περαιτέρω διακοσμήσεις για το Παλάτι από τον Νικολά Πουσέν και τον Φιλίπ ντε Σαμπαίν (Philippe de Champagne).

Το 1642, η Μαρία κληροδότησε το Λουξεμβούργο στον δεύτερο και αγαπημένο της γιο, τον Γκαστόν ντ' Ορλεάν (Gaston d'Orléans). Με το θάνατο του Γκαστόν, το παλάτι πέρασε στην χήρα του, την Μαργαρίτα της Λωρραίνης (Marguerite de Lorraine), μετά στην μεγαλύτερη κόρη του από τον πρώτο του γάμο, την Μεγάλη Δεσποινίδα. Το 1660, η Άννα πώλησε το Λουξεμβούργο στην νεότερη και ετεροθαλή της αδελφή, τηνΕλισάβετ Μαργαρίτα της Ορλεάνης (Élisabeth Marguerite d'Orléans), την Δούκισσα ντε Γκιζ (de Guise) η οποία, με τη σειρά της, το έδωσε στον ξάδελφο της, βασιλιά Λουδοβίκο ΙΔ', το 1694.

Το 1750, το παλάτι έγινε ένα μουσείο—ο πρόδρομος του Λούβρου—, και ήταν ανοιχτό δύο ημέρες την εβδομάδα έως το 1779.[12] Το 1778, το παλάτι δόθηκε στον Κόμη της Προβηγκίας από τον αδελφό του Λουδοβίκο ΙΣΤ΄. Κατά την Γαλλική Επανάσταση, ήταν για λίγο μια φυλακή, μετά η έδρα του Γαλλικού Διευθυντηρίου και αργότερα η πρώτη κατοικία του Ναπολέοντα Α΄ Βοναπάρτη, ως Πρώτος Ύπατος της Γαλλικής Δημοκρατίας. Έχει συνεχίσει τον γερουσιαστικό του ρόλο, με σύντομες διακοπές, από τότε.

Τον δέκατο ένατο, το παλάτι αναπλάσθηκε εκτεταμένα, με μια νέα πρόσοψη κήπου από τον Αλφόνς ντε Γκιζόρ (1836–1841), και έναν κύκλο ζωγραφικών έργων (1845–1847) από τον Ντελακρουά που προστέθηκε στην βιβλιοθήκη.

 
Με καλό καιρό, Οι Παριζιάνοι γεμίζουν το Jardin du Luxembourg

Κατά την Γερμανική κατοχή του Παρισιού (1940–1944), ο Χέρμαν Γκέρινγκ κατέλαβε το παλάτι ως αρχηγείο της Λουφτβάφε στη Γαλλία, κρατώντας για τον εαυτό του ένα πολυτελές διαμέρισμα πολλών δωματίων για τις επισκέψεις του στην Γαλλική πρωτεύουσα.

Ο υφιστάμενος του, ο Στρατάρχης της Luftwaffe, Ούγκο Σπέρλε, απέκτησε επίσης ένα διαμέρισμα στο παλάτι του Λουξεμβούργου, και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος του πολέμου απολαμβάνονας το πολυτελές εσωτερικό του.

Το Petit-Luxembourg

Επεξεργασία

Στα δυτικά του Παλατιού του Λουξεμβούργου, και επικοινωνώντας με αυτό μέσω εσωτερικών αυλών, το αυθεντικό hôtel του δέκατου έκτου αιώνα του duc de Piney-Luxembourg ξανακτίσθηκε την ίδια περίοδο, το μικρότερο παλάτι καλούμενο τώρα το Petit-Luxembourg· αποτελείται από δύο κύρια μπλοκ, ή corps de logis χωριζόμενα από μια αυλή στην οποία εισέρχεται κανείς μέσω μιας μεγάλης κυρτής πύλης που πλευρίζεται από Tuscan columns. Από το 1958, το Petit-Luxembourg είναι η επίσημη κατοικία του Προέδρου τηε Γαλλικής Γερουσίας (président du Sénat) .

 
Πλάκα Ναπολεόντειου μαρμάρου εισηγμένη στην boiserie του 18ου αιώνα

Η Μαρία των Μεδίκων το έδωσε στον Καρδινάλιο Ρισελιέ, ο οποίος διέμενε εκεί ενώ το δικό του μεγάλο παλάτι, το Palais-Cardinal, (το οποίο έγινε το Palais-Royal αφότου ο Ρισελιέ το παρέδωσε στο Στέμμα), κατασκευαζόταν στην οδό Saint-Honoré.

Εικόνες του εσωτερικού

Επεξεργασία

Εικόνες των κατοίκων

Επεξεργασία
 
Πανόραμα του Παλατιού του Λουξεμβούργου.

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 «base Mérimée» (Γαλλικά) Υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας.
  2. ↑ 2,0 2,1 (Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά) archINFORM. 12183. Ανακτήθηκε στις 31  Ιουλίου 2018.
  3. ↑ The history of the Luxembourg Palace is discussed in R. Coope, Salomon de Brosse (London, 1972).
  4. ↑ Concrete by Peter Collins, Kenneth Frampton, Réjean Legault, p.166
  5. ↑ The Architecture of the Renaissance by Leonardo Benevolo, p.706
  6. ↑ The architecture of Paris by Andrew Ayers, p.130
  7. ↑ Design on the land by Norman T. Newton p.163
  8. ↑ Remarked upon in correspondence of the Florentine resident Giovanni Battista Gondi, in Deborah Marrow, "Maria de' Medici and the Decoration of the Luxembourg Palace" The Burlington Magazine 121 No. 921 (December 1979), pp. 783-788, 791.
  9. ↑ Marrow 1979.791.
  10. ↑ Βρίσκονται διατηρημένα στο Λούβρο.
  11. ↑ Blunt, "A series of paintings illustrating the History of the Medici Family executed for Marie de Médicis", The Burlington Magazine 109 (1967), pp. 492-98, 562-66, and Marrow 1979.
  12. ↑ Andrew L. McClellan, "The Musée du Louvre as Revolutionary Metaphor During the Terror," The Art Bulletin, vol. 70 (June, 1988), pp. 300-313 (300).


Ανακτήθηκε από "https://el.wiki.x.io/w/index.php?title=Παλάτι_του_Λουξεμβούργου&oldid=10387691"