Πάπισσα Ιωάννα

Το έργο Η Πάπισσα Ιωάννα είναι μυθιστόρημα του Εμμανουήλ Ροΐδη, το οποίο δημοσιεύτηκε το 1866 με υπότιτλο «μεσαιωνική μελέτη». Σε αυτό εξιστορείται ο βίος της Ιωάννας, μιας γυναίκας, η οποία προσποιούμενη ότι ήταν άντρας, κατάφερε να αναρριχηθεί στην ιεραρχία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και να φτάσει μέχρι και το αξίωμα του Πάπα. Το μυθιστόρημα βασίζεται στο σχετικό μεσαιωνικό θρύλο της Πάπισσας Ιωάννας, σύμφωνα με τον οποίο μια γυναίκα βρέθηκε στο θρόνο του Βατικανού κατά την περίοδο 855 - 858. Το έργο συνάντησε την σφοδρή αντίδραση της Εκκλησίας της Ελλάδος, που με την υπ' αριθμόν 5688/04-04-1866 εγκύκλιο της Ιεράς Συνόδου το απαξίωσε «ως αντιχριστιανικόν και κακόηθες».

Πάπισσα Ιωάννα

Ἡ Πάπισσα Ἰωάννα (μεγάλος τίτλος, 1η έκδ., Αθήνα 1866)
Συγγραφέας	Εμμανουήλ Ροΐδης
Τίτλος	Η Πάπισσα Ιωάννα
Υπότιτλος	Μεσαιωνική μελέτη
Γλώσσα	ελληνικά (καθαρεύουσα)
Ημερομηνία δημοσίευσης	1866
Μορφή	μυθιστόρημα («μεσαιωνική μελέτη»)
Εμπνευσμένο από	Πάπισσα Ιωάννα
Χαρακτήρες	Πάπισσα Ιωάννα
δεδομένα ()

Για τον ομώνυμο μύθο, δείτε: Πάπισσα Ιωάννα (μύθος).

Η Πάπισσα, κάρτα παιχνιδιού 1450.

Δομή και υπόθεση

Η Πάπισσα Ιωάννα έχει τον υπότιτλο «μεσαιωνική μελέτη» και το βιβλίο, εκτός από την καθαυτό αφήγηση (στην οποία υπάρχουν συχνά υποσημειώσεις με επιπρόσθετο πληροφοριακό υλικό), συνοδεύεται από άλλες τρεις ενότητες: έναν πρόλογο του συγγραφέα προς τους αναγνώστες με πληροφορίες ενημερωτικές για την προϊστορία του έργου, την έρευνα, τις πηγές, το ύφος αλλά και την κριτική διάθεση με την οποία αντιμετώπιζε τα εκκλησιαστικά πράγματα, μία εκτενή εισαγωγή με παρουσίαση όλων των μαρτυριών για την ύπαρξη της Πάπισσας Ιωάννας και την ιστορία της, και μία ενότητα με εκτενείς σημειώσεις στο τέλος του έργου, όπου παρατίθενται άλλα ιστορικά στοιχεία και σχόλια.

Η κυρίως αφήγηση εξιστορεί τη ζωή της Ιωάννας από τη γέννηση έως το τέλος της ζωής της. Ξεκινά από την ιστορία των γονέων της, δύο ιεραποστόλων και συνεχίζει με την ένταξή της στον βίο της μοναχής σε νεαρή ηλικία, τη γνωριμία και τον έρωτά της για τον μοναχό Φρουμέντιο, τα ταξίδια τους -με την Ιωάννα μεταμφιεσμένη σε άντρα- στη Γερμανία, στην Ελβετία και τη Γαλλία, τη μακροχρόνια παραμονή τους στην Αθήνα και την εγκατάσταση της Ιωάννας στη Ρώμη, την άνοδό της στην εκκλησιαστική ιεραρχία που την οδήγησε τελικά στο παπικό αξίωμα, την ερωτική της σχέση με τον θαλαμηπόλο της, την εγκυμοσύνη και τέλος την αποβολή και τον θάνατό της κατά τη διάρκεια μιας λιτανείας.

Ιστορία του έργου

Το πολύκροτο έργο εκδόθηκε στις αρχές του 1866. Ο Ροΐδης στον πρόλογο του έργου ισχυρίζεται ότι άκουσε για πρώτη φορά τον μεσαιωνικό θρύλο για την Πάπισσα Ιωάννα όταν ήταν παιδί στη Γένοβα, όπου ζούσε με την οικογένειά του. Η ιστορία τον εντυπωσίασε και αργότερα κατά την πολύμηνο διαμονή του στη Γερμανία (1855-1856) συγκέντρωσε υλικό για την εποχή, το οποίο συμπλήρωσε ταξιδεύοντας στην Ιταλία αλλά κι επισκεπτόμενος την Εθνική Βιβλιοθήκη στην Αθήνα. Εκεί, οι αδιάκοπες αιτήσεις μεσαιωνικών βιβλίων, «ἅτινα οὔτε ἐγνώριζον οὔτε εὐκόλως ἀνεύρισκον οἱ τότε βιβλιοφύλακες, ἠνάγκασαν μάλιστα τὸν ἐφορεύοντα Παναγιώτην Σοῦτσον νὰ λύῃ τὰ ἑκάστοτε ἐγειρόμενα ζητήματα δίδων εἰς τὸν Ροΐδην μίαν κλίμακα καὶ τὴν ἄδειαν ν' ἀναζητῇ ὁ ἴδιος τὰ συναξάρια».

Μέχρι τοῦδε περιωρίσθην, σεβαστοί μοι Ἱεράρχαι, εἰς τὸ νὰ καταστήσω ψηλαφητὸν εἰς ὑμᾶς ὅτι, ὅσον ἀντιχριστιανικὴ καὶ ἂν ὑποτεθῇ ἡ «Ἰωάννα», μυριάκις ἀντιχριστιανικώτεραι εἶναι αἱ ὑμέτεραι ὕβρεις, ἀπειλαὶ καὶ ἐπικλήσεις τοῦ εἰσαγγελέως, ἤδη δὲ θέλω ἐξετάσῃ, μὲ τὴν ἀδειάν σας, ἂν τῷ ὄντι τὴν θρησκείαν ἢ ΑΛΛΟ ΤΙ ἐχλεύασεν ὁ συγγραφεὺς τοῦ καταδικασθέντος βιβλίου.

Εμμ. Ροΐδης, «Ὀλίγαι λέξεις εἰς ἀπάντησιν … τῆς ἐγκυκλίου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου», σελ. 305

Ο μύθος της Πάπισσας Ιωάννας ήταν αρκετά διαδεδομένος και είχε απασχολήσει και στο παρελθόν ιστορικούς και λογοτέχνες, επομένως ο Ροΐδης είχε στη διάθεσή του αρκετά κείμενα από τα οποία άντλησε υλικό για το θέμα του. Τα κείμενα που χρησιμοποίησε κυρίως ο Ροΐδης είναι η μελέτη του Fridericus Spanhemius (1631) Disquisitio historica de papa foemina inter Leonem IV et Benedictum III, για τις ιστορικές πληροφορίες της εισαγωγής, και το έμμετρο αφήγημα Papessa (1804), του Giambattista Casti.

Η δημοσίευση του έργου αντιμετώπισε αμέσως αρνητική κριτική από εκπροσώπους της Εκκλησίας, εξαιτίας της τολμηρότητας κάποιων σκηνών και κυρίως της κριτικής που ασκούσε ο Ροΐδης σε συγκεκριμένες πρακτικές της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Στις επιθέσεις εναντίον του Ροΐδη πρωτοστάτησε αρχικά ο κληρικός Μακάριος ο Καρυστίας, με άρθρα στον Τύπο, και αργότερα ενεπλάκη και η Ιερά Σύνοδος που με εγκύκλιό της αναθεμάτισε το έργο ως «κακόηθες καὶ βλάσφημον» και ζήτησε την παρέμβαση του κράτους για την απαγόρευση της κυκλοφορίας του βιβλίου, κάτι που τελικά δεν έγινε. Το θέμα αυτό φαίνεται πως απασχόλησε για αρκετό καιρό τον Τύπο της εποχής, αλλά οι απόψεις των αρθρογράφων ήταν διχασμένες.

Ο Ροΐδης απάντησε στις επιθέσεις αρχικά με τα σατιρικά κείμενα «Ἡ Πάπισσα Ίωάννα καὶ ἡ ἠθική. Ἐπιστολαὶ ἑνὸς Άγρινιώτου» και στη συνέχεια με το κείμενο «Ὁλίγαι λέξεις εἰς ἀπάντησιν τῆς ὑπ' ἀρ. 5688 ἐγκυκλίου τῆς Ἱεράς Συνόδου κατὰ τῆς Παπίσσης Ἰωάννας». Στο πρώτο κείμενο εξέταζε την Πάπισσα παράλληλα με άλλα σατιρικά κείμενα της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας, με κύριο στόχο να αποδείξει σε όσους επαινούσαν μεν το έργο, αλλά κατηγορούσαν την αθυροστομία του, ότι σε όλα τα σατιρικά κείμενα η αθυροστομία ήταν αναγκαία, ενώ στο δεύτερο ανασκεύαζε τις κατηγορίες της Ιεράς Συνόδου, διανθίζοντας παράλληλα την επιχειρηματολογία του με χιούμορ: για παράδειγμα αναγνώριζε ότι χάρη στην Ιερά Σύνοδο το βιβλίο του αναγνώστηκε και έγινε διάσημο στο ευρύ κοινό, ενώ αλλιώς θα παρέμενε γνωστό μόνο σε κάποιους λογίους!

Βεβαίως, η κριτική στο έργο αυτό δεν ασκήθηκε μόνο από την Εκκλησία, αλλά και από πολλούς λόγιους της εποχής, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ιδιαίτερα έντονη κριτική δέχτηκε από τον Γάλλο Ζυλ Μπαρμπέ ντ’ Ωρεβιγύ (Jules Barbey d'Aurevilly). Ο ντ' Ωρεβιγύ επιτέθηκε στον Ροΐδη με άρθρο του στην εφημερίδα Constitutionel των Παρισίων στις 9 Απριλίου 1878, δώδεκα χρόνια μετά την πρώτη δημοσίευση του έργου. Μεταξύ άλλων, έγραφε:

Ὁ κ. Ροΐδης κάνει τὸν ἐλαφρὸ. Εἶναι ὁ ταρτοῦφος τῆς ἐλαφρότητος. Καμώνεται καὶ λέει ὅτι βασική του ἐπιδίωξις […] ἦταν τὸ μυθιστόρημα, ἐνῶ τὸ κύριο […] ἦταν ἡ Ἱστορική διατριβή, μὲ τὴν ὁποία […] προσπαθεῖ νὰ ἀποδείξῃ, ὡς ἀληθινὸ ἕνα γεγονός […] ἀνυπόστατο, ποὺ τὸ ἀρνήθηκαν καὶ οἱ Διαμαρτυρόμενοι ἀκόμα.

Σε αντίθεση προς την καυστική απάντηση προς την Εκκλησία, η αντίδραση του Ροΐδη περιορίσθηκε τώρα σε μια επιστολή προς τον ντ’ Ωρεβιγύ με ημερομηνία 1η Μαΐου 1878. Χαρακτηριστικό είναι ότι στο γράμμα του αυτό λέει πως η Πάπισσα Ιωάννα είναι νεανικό του αμάρτημα:

Ἐκεῖνο ποὺ σεῖς ἐκλαμβάνετε ὡς ἔργο μίσους, δὲν εἶναι παρὰ ἕνα ξέσκασμα μαθητοῦ, ἕνα νεανικὸ ἁμάρτημα, καὶ πρῶτος ἐγὼ ἀναγνώρισα τὶς ἀτέλειες καὶ τὶς ὠμότητες τοῦ ὕφους.

Αντιδράσεις για την Πάπισσα δεν έλειψαν ούτε και στον 20ό αιώνα: το 1940, όταν ετοιμαζόταν έκδοση των Απάντων του Ροΐδη από τον Σύλλογο προς Διάδοσιν Ωφελίμων Βιβλίων, η κυβέρνηση απαγόρευσε την επανέκδοση του μυθιστορήματος.

Ο Ροΐδης αντιμετώπισε αντιδράσεις και για την λογοτεχνική πλευρά του έργου, αφού κατηγορήθηκε για «λογοκλοπή» από τις πηγές που χρησιμοποίησε. Αργότερα όμως, η Πάπισσα Ιωάννα αναγνωρίστηκε ως ένα από τα πιο πρωτοποριακά μυθιστορήματα της ελληνικής πεζογραφίας του 19ου αιώνα, όχι μόνο χάρη στο επιμελημένο ύφος του αλλά και λόγω της αντιρομαντικής διάθεσής του, η οποία θεωρήθηκε πρόδρομος της στροφής προς τον ρεαλισμό που πραγματοποιήθηκε στην ελληνική πεζογραφία μετά την εμφάνιση της γενιάς του 1880.

Αποδόσεις του έργου στη δημοτική

Κατά καιρούς, πολλοί συγγραφείς θέλησαν να αποδώσουν την Πάπισσα Ιωάννα στην καθομιλουμένη. Αξίζει να αναφερθεί η απόδοση του Γεωργίου Τσουκαλά το 1954, που γνώρισε πολλές επανεκδόσεις, του Αντώνη Σιμιτζή το 1993, του Μάριου Βερέττα (αντικριστά με το πρωτότυπο) το 2005 και του Δημήτρη Καλοκύρη το 2005, και, πιο πρόσφατα, σε μεταγραφή στη δημοτική και επιμέλεια του Δημήτρη Φύσσα. Οι προσπάθειες αυτές, ειδικότερα αυτή του Δημήτρη Καλοκύρη, δέχτηκαν μεγάλη κριτική για την αδυναμία μεταφοράς λογοπαιγνίων με αποτέλεσμα την απώλεια της ειρωνείας του Ροΐδη, αλλά και για την ανεπιτυχή μετάφραση όρων. Ο ίδιος ο Ροΐδης εναντιωνόταν στην μετάφραση κειμένου ενός γλωσσικού τύπου σε άλλον τύπο της ίδιας γλώσσας: παρότι είχε αρχικά επιτρέψει στον Παναγιώτη Βεργωτή την απόδοση του έργου του Πέτρος Β΄ της Βραζιλίας στην δημοτική, σε επιστολή του προς τον φίλο του ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, αναφέρει ότι το μετάνιωσε και εκφέρει την άποψη ότι η «μετάφρασις κειμένων ἐντὸς τῆς ἰδίας γλώσσης κρύπτει πολλοὺς κινδύνους, ὧν, ἕως ἐσχάτως, δὲν εἶχον συλλάβει τὸ μέγεθος».

Το ζήτημα του αφορισμού

Η υπόθεση της καταδίκης του μυθιστορήματος Πάπισσα Ιωάννα, είχε δημιουργήσει κάποια σύγχυση ως προς το αν υπήρξε αφορισμός του Ροΐδη. Για αφορισμό λόγω της συγγραφής της Πάπισσας κάνει λόγο η αθηναϊκή εφημερίδα Σκριπ στο φύλλο της 9ης Ιανουαρίου 1904, στην πρώτη σελίδα του οποίου αναφέρεται:

Τὴν 2 μ.μ. χθὲς ἔγινεν ἡ κηδεία τοῦ Ἐμμανουῆλ Ροΐδου […] εἰς τὸ Ἅ΄ Νεκροταφεῖον, μία κηδεία σεμνὴ καὶ συγκινητική. Προηγεῖτο εἷς ἱερεύς μόνον […] οἱ ἀκολουθήσαντες ἐκτὸς τῶν συγγενῶν καὶ τῶν φίλων ἦσαν λόγιοι καὶ δημοσιογράφοι […] Ὡς γνωστόν, ὁ Ροΐδης, ἀπὸ τῆς ἐποχῆς καθ' ἣν συνέγραψε τὴν "Πάπισσαν Ἰωάνναν", εἶχεν ἀφορισθεῖ ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου διὰ θρησκευτικούς λόγους. Προχθὲς τὴν πρωίαν, ἐνῶ ὁ συγγραφεὺς ἔπνεε τὰ λοίσθια, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος προέβη εἰς τὴν ἄρσιν τοῦ ἀφορισμοῦ μεθ' ὃ ὁ ἑτοιμοθάνατος ἐκοινώνησε τῶν ἀχράντων μυστηρίων.

Εν τούτοις, για το ζήτημα αυτό, ο βιογράφος και ανιψιός του Ροΐδη, Ανδρέας Ανδρεάδης, αναφέρει:

Ὁ Ροΐδης, ἐφ' ὅσων γνωρίζω, οὐδέποτε ἀφωρίσθη· διὰ τοῦτο ἐξηκολούθησε τελῶν τὰ θρησκευτικά του καθήκοντα, ὁσάκις δὲ διωρίζετο εἰς δημοσίαν ὑπηρεσίαν ἐφρόντιζε νὰ ὀμνύῃ τὸν νενομισμένον ὅρκον πρὸ τοῦ ἱερέως τῆς ἐνορίας του. Διὰ τοῦτο δ' ἐπίσης δὲν ἐδέησε, ὅπως ἀνέγραψαν τινὲς ἐφημερίδες, ν' ἀρθῇ ὁ ἀφορισμός, ὅπως μεταλάβῃ τῶν ἄχραντων μυστηρίων καὶ κηδευθῇ χριστιανικῶς.

Πράγματι, φαίνεται πως η εγκύκλιος στρεφόταν μόνο κατά του βιβλίου και όχι κατά του ιδίου του Ροΐδη.

Χαρακτήρας

Ύφος

Το κυριότερο χαρακτηριστικό των κειμένων του Ροΐδη είναι η ιδιαιτερότητα του ύφους του. Για τον τρόπο γραφής του έχει ειπωθεί πως «εισήγαγε στη λογοτεχνία το νόημα του ύφους». Τα δύο βασικά στοιχεία του ιδιαίτερου ύφους του, που εντοπίζονται και στην Πάπισσα Ιωάννα αλλά και στα άλλα κείμενά του, με αποτέλεσμα περιπαικτικό και κωμικό, είναι:

• η παράθεση ασυμβίβαστων εννοιών: «εἰς Ἀκυΐσγρανον, πόλιν περίφημον διὰ τὰ ἅγια λείψανα καὶ διὰ τὰς βελόνας»
• και οι απροσδόκητες παρομοιώσεις: «ὑπέπεσε κατὰ τὰς πρώτας ἡμέρας εἰς τὴν μοναστηριακὴν ἐκείνην χαύνωσιν, ἥτις καταλαμβάνει τὰς νεήλυδας εἰς τὰ κοινόβια, ὡς ἡ ναυτίασις τοὺς κατὰ πρῶτον πατοῦντας ἐπὶ πλοίου»

Στον πρόλογο της Πάπισσας ερμηνεύει αυτές τις υφολογικές επιλογές ως τρόπο να διατηρήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη:

Ἄγγλος τις συγγραφεύς, ὁ Swift νομίζω, διηγεῖται ὅτι οἱ κάτοικοι, δὲν ἐνθυμοῦμαι τίνος τόπου, εἶναι τοσούτῳ ἀπαθεῖς καὶ ἀπρόσεκτοι, ὥστε ὁσάκις ἀποτείνεταί τις πρὸς αὐτούς, πρέπει νά κτυπᾷ ἐκ διαλειμμάτων τὴν κεφαλήν των διὰ ξηρᾶς κολοκύνθης, ἵνα μὴ ἀποκοιμῶνται, ἐνῶ ὁμιλεῖ. Τοιοῦτόν τι ἀνθυπνωτικόν φάρμακον ἐσκέφθην κἀγὼ νὰ μεταχειρισθῶ κατὰ τῆς ἀπαθείας τοῦ Ἕλληνος ἀναγνώστου˙ ἐν ἐλλείψει δὲ κολοκύνθης ἐπροσπάθησα νὰ ἐξορκίσω τὰ χασμήματα καταφεύγων ἀνὰ πᾶσαν σελίδαν εἰς ἀπροσδοκήτους παρεκβάσεις, ἰδιοτρόπους παρομοιώσεις ἢ ἀλλοκότους λέξεων συγκρούσεις˙περιβάλλων ἑκάστην ἰδέαν δι’ εἰκόνος, οὕτως εἰπεῖν, ψηλαφητῆς, καὶ αὐτὰ ἀκόμη τὰ σοβαρώτερα τῆς θεολογίας ζητήματα στολίζω διὰ κροσσίων, θυσσάνων καὶ κωδωνίσκων ὡς ποδιάν Ἱσπανῆς χορευτρίας.

Οι παρομοιώσεις και τα άλλα χιουμοριστικά τεχνάσματα του Ροΐδη χαρακτηρίστηκαν συχνά από μελετητές ως επίδειξη πνεύματος, αλλά αναγνωρίζονται από άλλους ως οργανικό στοιχείο της γραφής που εξυπηρετεί συγκεκριμένη λειτουργικότητα, αυτήν της άσκησης κριτικής.

Τεχνική

Ἀλλὰ ν’ ἀνυμνῶσι τὴν «Ἰωάνναν» ὡς εὐφυέστατον καὶ νοστιμώτατον βιβλίον, καὶ ἔπειτα νὰ κατηγορῶσιν ὡς ἄσεμνον, εἴρωνα καὶ σαρκαστικὸν συγγραφέα, ὁμολογοῦντα ἀπερικαλύπτως εἰς τὸ προοίμιόν του ὅτι ἠκολούθησε τὰ ἴχνη τοῦ Ἅινε καὶ τοῦ Βύρωνος, τοῦτο οὔτε νὰ τὸ ἐννοήσω δύναμαι οὔτε νὰ τὸ χωνεύσω˙ εἶναι τὸ αὐτὸ πρᾶγμα ὡς νὰ ἐκατηγόρουν εὐσεβῆ καθολικὸν ὅτι κάμνει τὸν σταυρὸν του μὲ τὰ τέσσαρα δάκτυλα, χορεύτριαν ὅτι δεικνύει τὰς κνήμας της, ταῦρον διότι ἔχει κέρατα ἤ ἱεροκήρυκα διότι λέγει ἀνοησίας

Εμμ. Ροΐδης, «Ἡ Πάπισσα Ἰωάννα καὶ ἡ ἠθική. Ἐπιστολαί ἑνὸς Ἀγρινιώτου» σελ. 342

Εκτός από το ύφος της Πάπισσας, ιδιάζουσα είναι και η τεχνική της. Η αφήγηση ακολουθεί ευθύγραμμη πορεία, από την ιστορία των γονέων της Ιωάννας έως και τον θάνατό της. Σε μερικά σημεία όμως γίνονται κάποιες προδρομικές αφηγήσεις που αναφέρονται στην μελλοντική εξέλιξη της Ιωάννας και την ανάρρησή της στον παπικό θρόνο. Αυτό το γεγονός εξάλλου είναι ήδη γνωστό σε όσους είχαν διαβάσει τον πρόλογο και την εισαγωγή του έργου. Ένα άλλο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό είναι η απουσία διαλόγου μεταξύ των προσώπων. Αυτό, σε συνδυασμό με την απουσία πλοκής (αφού το τέλος του έργου είναι ήδη γνωστό) υπονομεύει τις καθιερωμένες λογοτεχνικές συμβάσεις και φέρνει το μυθιστόρημα πιο κοντά στην ιστοριογραφία. Παράλληλα, το μυθιστόρημα παρουσιάζει μια ιδιόρρυθμη σχέση με τις πηγές του. Τα κείμενα από τα οποία άντλησε το υλικό του ο Ροΐδης συμπλέκονται στην σύνθεση της Πάπισσας με ποικίλους τρόπους: πολλά σημεία είναι χωρία αυτούσια ειλημμένα από άλλα κείμενα, κάτι που επισημαίνεται από τον Ροΐδη στο παράρτημα με τις σημειώσεις. Πολλές φορές τα λόγια των ηρώων είναι αποσπάσματα λειτουργικών και άλλων θρησκευτικών κειμένων. Ιδιαίτερος είναι και ο ρόλος των υποσημειώσεων, οι οποίες συχνά διορθώνουν ή διαψεύδουν γεγονότα που αναφέρθηκαν στην κυρίως αφήγηση ή συνεχίζουν την εξιστόρηση περιστατικών της κυρίως αφήγησης. Τέλος, πρωτοποριακό γνώρισμα της σύνθεσης του μυθιστορήματος είναι η αυτοαναφορικότητα, δηλαδή η εμπλοκή του συγγραφέα στην αφήγηση με αποστροφές προς τον αναγνώστη και με αναφορές στην διαδικασία γραφής του έργου που διαλύουν την εντύπωση της αληθοφάνειας των γραφομένων, που ήταν κυρίαρχη σύμβαση του μυθιστορήματος. Για αυτές τις ιδιάζουσες τεχνικές αλλά και για το έντονο στοιχείο της παρωδίας η Πάπισσα Ιωάννα έχει χαρακτηριστεί από την κριτική ως «αντιμυθιστόρημα» ή «μεταμυθιστόρημα».

Το αντικείμενο και τα μέσα της κριτικής

Η σημασία της Πάπισσας Ιωάννας μπορεί να ερμηνευτεί μέσα από την εξέταση του πνευματικού κλίματος της εποχής όπου γράφτηκε. Στην ελληνική λογοτεχνία από το 1830 έως το 1880 κυριαρχούσε ο ρομαντισμός και οι κύριες τάσεις της πεζογραφίας της περιόδου αυτής ήταν οι ρομαντικές ερωτικές ιστορίες και τα ιστορικά μυθιστορήματα. Παράλληλα, ο ευρωπαϊκός ρομαντισμός είχε στρέψει το ενδιαφέρον του στον μεσαίωνα, για τον οποίο είχε καλλιεργήσει μία εξιδανικευμένη εικόνα, ενώ τα ίδια χρόνια στην Ελλάδα αρκετοί λόγιοι έθεταν το ζήτημα της «αποκατάστασης» της θέσης του Βυζαντίου στην ελληνική ιστορία, για την οποία διαμορφωνόταν η τριμερής διαίρεση «αρχαιότητα-μέσοι χρόνοι-νεότερη εποχή». Ο Ροΐδης, που ήταν κριτική προσωπικότητα και σε όλα τα κείμενά του σχολίαζε -συχνά σατιρίζοντας- την πνευματική και κοινωνική κατάσταση της χώρας, με την Πάπισσα Ιωάννα εξέφρασε την αντίθεσή του στις κυρίαρχες ιδεολογικές και λογοτεχνικές τάσεις της εποχής.

Το αντικείμενο της κριτικής

Μετὰ τὴν νίκην, φοβούμενος ὁ ἅγιος αὐτοκράτωρ [ενν. ο Καρλομάγνος] μὴ ἀναγκασθῇ καὶ πάλιν ὑπὸ τῶν ἀγριανθρώπων ἐκείνων νὰ διακόψῃ τὰς εὐσεβεῖς αὐτοῦ ἀσχολίας, ἀπεφάσισεν ἢ πάντας τοὺς νικηθέντας νὰ εξολοθρεύσῃ ἢ ἑκόντας ἄκοντας ὅλους νὰ βαπτίσῃ. Οὐδεὶς ποτὲ ἱεροκῆρυξ κατώρθωσε πλείονας ἀπίστους ἐν βραχεῖ χρόνῳ νὰ χριστιανίσῃ• ἀλλ’ ἡ εὐγλωττία τοῦ Φράγκου κατακτητοῦ ἦτο ἀκαταμάχητος. «Πίστευσον ἢ σὲ φονεύω», ἔλεγεν εἰς τὸν δεσμώτην Σάξωνα, εἰς οὗ τὰ ὄμματα ἤστραπτεν ὡς πειστικώτατον ἐπιχείρημα ἡ μάχαιρα τοῦ δημίου, καὶ ὅλος ἐκεῖνος ὁ ὄχλος ἐπήδα εἰς τὴν κολυμβήθραν ὡς αἱ νῆσσαι εἰς τοὺς λάκκους, ἀφοῦ βρέξῃ.

Εμμανουήλ Ροΐδης, Η Πάπισσα Ιωάννα, σελ. 118.

Ήδη από τον πρόλογο ο Ροΐδης προϊδεάζει τους αναγνώστες ότι είναι πιθανό να ενοχληθούν από την ελευθεριότητα κάποιων σκηνών του βιβλίου αλλά κυρίως από την παρουσίαση των αρνητικών πλευρών της μεσαιωνικής εκκλησιαστικής ιστορίας (τις οποίες ονομάζει «εκκλησιαστικόν βόρβορον») και κάποιες κριτικές παρατηρήσεις για την σύγχρονή του Ορθόδοξη Εκκλησία. Διευκρινίζει όμως ότι η διάθεσή του δεν είναι πολεμική εναντίον της Εκκλησίας, αλλά αξιοποιεί οποιοδήποτε περιστατικό θεωρεί αξιοκατάκριτο και σατιρίζει οτιδήποτε είναι δυνατό να προκαλέσει γέλιο, ανεξαρτήτως από το περιβάλλον από το οποίο προέρχεται. Στην συνέχεια παραθέτει κάποιες σκέψεις του για τις πρακτικές της Ορθόδοξης Εκκλησίας, οι οποίες κατά την γνώμη του καθιστούν την άσκηση της λατρείας απεχθή για τους πιστούς.

Στην καθαυτό αφήγηση, ακριβώς όπως είχε προεξαγγείλει στον πρόλογο, παρουσιάζει μία άκρως αρνητική εικόνα του δυτικού κυρίως, αλλά και του ελληνικού μεσαίωνα, καθώς και της σύγχρονης εκκλησιαστικής ζωής. Ένα στοιχείο στο οποίο επιμένει ιδιαίτερα είναι η ερωτική δραστηριότητα των μοναχών: ο πατέρας της Ιωάννας ήταν μοναχός που γνώρισε τη μητέρα της όταν του την πρόσφερε ένας υπηρέτης με αντάλλαγμα το δόντι ενός Αγίου· η Ιωάννα ακολούθησε την μοναστική ζωή επειδή στον ύπνο της εμφανίστηκε μία Αγία που της εκθείασε τα αγαθά της ζωής στο μοναστήρι λέγοντας ότι οι μοναχές απολαμβάνουν τις επισκέψεις εραστών και πολυτελή ζωή, ενώ διαδίδουν το ψεύδος ότι περνούν τη ζωή τους με προσευχές και στερήσεις. Επιπλέον ο Ροΐδης παρουσιάζει τους καθολικούς ιερείς ως αγράμματους, πρόθυμους να παραβιάσουν τη νηστεία βαφτίζοντας ψάρι το κρέας, και τους ανώτερους κληρικούς ενδιαφερόμενους μόνο για ραδιουργίες, υλικές απολαύσεις και απόκτηση δόξας και χρημάτων.

Στο κεφάλαιο όπου αφηγείται την παραμονή της Ιωάννας στην Αθήνα ο Ροΐδης αναφέρεται εκτενώς στην Ορθόδοξη Εκκλησία και με πολλές αφορμές παρουσιάζει και τους ορθόδοξους ιερείς ενδιαφερόμενους μόνο για τα επίγεια αγαθά, επιρρεπείς στην παραβίαση της νηστείας και στις ερωτικές προσφορές της Ιωάννας, κυρίως όμως κατηγορεί την Ορθόδοξη Εκκλησία για τυπολατρία και συντηρητισμό καθώς και για χαρακτηριστικά που κατά τη γνώμη του απομακρύνουν τους πιστούς από την άσκηση της λατρείας, όπως η μεγάλη διάρκεια της λειτουργίας και η αισθητική των αγιογραφιών και της βυζαντινής ψαλμωδίας (την οποία ονομάζει «ρινοφωνία»).

Στην απάντησή του προς την εγκύκλιο της Ιεράς Συνόδου διατυπώνει παρόμοιες απόψεις, υποστηρίζοντας ότι στόχος της κριτικής του δεν ήταν η θρησκεία και η πίστη, αλλά όσες πρακτικές θεωρούσε ότι ήταν διαστρεβλώσεις του νοήματος της θρησκείας.

Ὁ ἥλιος ἀνέτελλεν ὄπισθεν τοῦ Ὑμηττοῦ στιλπνὸς καὶ ἀνέφελος ὡς ὁ ὡριμάσας τὰ μῆλα τῆς Ἐδέμ, ὅτε οἱ τρεῖς ὁδοιπόροι παραμείψαντες τὸ Ποικίλον εἰσῆλθον εἰς τὴν πόλιν τοῦ Ἀδριανοῦ. Πλῆθος Ἀθηναίων συνέρρεον πανταχόθεν εἰς τὰς ἐκκλησίας, ἵνα πανηγυρίσωσι τὴν «Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας» ἤτοι τῆς ἀναστηλώσεως τῶν ἁγίων εἰκόνων• ὑπὸ τούτων φερόμενοι εἰσῆλθον οἱ τρεῖς ὁδοιπόροι εἰς τὸ Θησεῖον, ὅπερ ἦτο χριστιανικὴ ἐκκλησία, ἀφιερωμένη τῷ Ἁγ. Γεωργίῳ. Ὁ χριστιανισμός κατέπνιξε τὴν εἰδωλολατρείαν καὶ ἐν τούτοις τὸ ἄκακον τοῦτο θῦμα κατέστησε τὸν φονέα του γενικὸν κληρονόμον, κληροδοτῆσαν αὐτῷ τοὺς ναούς, τὰς τελετάς, τὰς θυσίας, τοὺς μάντεις, τοὺς ἱερεῖς καὶ τοὺς ὀνειροκρίτας. Ταῦτα πάντα παραλαβόντες οἱ χριστιανοὶ μετεσχημάτισαν ὁπωσοῦν πρὸς χρῆσίν των, ὡς οἱ λογοκλόποι τὰς ξένας ἰδέας, ὀνομάσαντες ἐκκλησίας τοὺς ναούς, τοὺς βωμοὺς θυσιαστήρια, τὰς πομπὰς λιτανείας καὶ τοὺς θεοὺς Ἁγίους. Ἅγ. Νικόλαον τὸν Ποσειδῶνα, τὸν Πᾶνα Ἅγ. Δημήτριον καὶ Ἀπόλλωνα τὸν Ἅγ. Ἠλίαν• ἀλλ’ εἰς τούτους προσήρτησαν οἱ ἱερεῖς, ἵνα τοὺς καταστήσωσι σεβαστοτέρους, καὶ μακρὰν γενειάδα, ὡς αἱ προαγωγοὶ τῆς Ρώμης ξανθὴν φενάκην εἰς τὰς ὑποτρόφους των, ἵνα ἑλκύωσι πλείονας πελάτας.

Εμμανουήλ Ροΐδης, Η Πάπισσα Ιωάννα, σελ. 188-189.

Όμως η κριτική του Ροΐδη δεν στρέφεται μόνο εναντίον του μεσαίωνα, αλλά κυρίως στοχεύει στην σύγχρονη με αυτόν εποχή. Αντικείμενο της κριτικής του, εκτός από την Εκκλησία, είναι καταστάσεις και προσωπικότητες της σύγχρονης κοινωνικής και πνευματικής ζωής, καθώς και οι συμβάσεις των λογοτεχνικών έργων. Συχνά αντιμετωπίζει ειρωνικά τους αρχαϊστές: «ὁ βήχας, ἤ ὁ βὴξ, ἄν ἀρχαΐζης, ἀναγνῶστα». Εξάλλου ο ίδιος ήταν υποστηρικτής της δημοτικής στα θεωρητικά του κείμενα, αν και έγραφε μόνο στην καθαρεύουσα αφού, όπως τόνιζε, δεν είχε διδαχθεί ποτέ να χρησιμοποιεί τη δημοτική. Με μεγαλύτερη ειρωνεία αντιμετωπίζει τους υποστηρικτές της αρχαΐζουσας στις Επιστολές ενός Αγρινιώτου, στις οποίες χρησιμοποιεί και απλούστερη γλώσσα, υποδυόμενος έναν απλό γιατρό και όχι κάποιον λόγιο. Πολύ συχνά αναφέρεται στο ρομαντικό κλίμα της λογοτεχνίας της εποχής, στις ερωτικές ιστορίες που διάβαζαν με ευχαρίστηση οι αναγνώστες και στις υπερβολές των ρομαντικών συγγραφέων (χαρακτήριζε «δίποδα του ρομαντικού θηριοτροφείου» τους απελπισμένους ερωτευμένους ήρωες) και κυρίως του Παναγιώτη Σούτσου, για τον οποίο έλεγε ότι κατασκεύαζε «ποιήματα ἄνευ ποιήσεως».

Σάτιρα και παρωδία

Η κριτική, εκτός από την άμεση έκθεση περιστατικών, επιτυγχάνεται με τους διαρκείς συσχετισμούς που κάνει ο συγγραφέας ανάμεσα στην εποχή στην οποία διαδραματίζεται το έργο και στο παρόν της συγγραφής του, που εμφανίζονται κυρίως με την μορφή παρομοιώσεων. Για παράδειγμα, σε μία περιγραφή γαλήνιας θάλασσας, γράφει: «ἡ θάλασσα ἐκοιμᾶτο ὡς ἐπίσκοπος μετὰ τὸ γεῦμα», ενώ εξιστορώντας ένα δύσκολο ταξίδι των ηρώων χαρακτηρίζει τον δρόμο σκοτεινό και δύσβατο «ὡς τὸ ὕφος τῆς Νέας Σχολῆς», αναφερόμενος στο δοκίμιο Νέα Σχολή του γραφομένου λόγου του Παναγιώτη Σούτσου, ο οποίος υποστήριζε την «ανάσταση» της αρχαίας ελληνικής γλώσσας.

Μία άλλη ανάλογη λειτουργία των παρομοιώσεων είναι η σύγκριση στοιχείων που προέρχονται από διαφορετικά περιβάλλοντα, με αποτέλεσμα συχνά κωμικό, που γελοιοποιεί το πρώτο σκέλος της σύγκρισης: «Ἡ Ἀγγλία εἶχε τότε τὸ μονοπώλιον τῶν θεολόγων ὡς σήμερον τὸ τῶν ἀτμομηχανῶν».

Παράλληλα με την κριτική μέσω της σάτιρας ο Ροΐδης αξιοποιεί και την παρωδία, με στόχο να ειρωνευτεί τις συμβάσεις των λογοτεχνικών και άλλων κειμένων, την σοβαρότητα των γεγονότων που αφηγείται και κατ' επέκταση και την σπουδαιότητα του ιστορικού παρελθόντος. Ενδεικτικό παράδειγμα είναι η χρήση αποσπασμάτων από θρησκευτικά κείμενα σε τελείως διαφορετικά περιβάλλοντα, όπως σε σκηνές γευμάτων ή σε ερωτικές επιστολές.

Προσαρμογές

Εκδόσεις

• Το 1954, κυκλοφόρησε μετάφραση του μυθιστορήματος στα αγγλικά από τον Λόρενς Ντάρελ με τίτλο The Curious History of Pope Joan (Η παράξενη ιστορία της Πάπισσας Ιωάννας) από τις εκδόσεις Derek Verschoyle.
• Ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος εξέδωσε το 2000 μια διασκευή του μυθιστορήματος με τίτλο Η απίστευτη ιστορία της Πάπισσας Ιωάννας που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κέδρος, το οποίο αφιέρωσε τον Εμμανουήλ Ροΐδη.
• Το 2015, κυκλοφόρησε «Η Πάπισσα Ιωάννα» με τον υπότιτλο Μεσαιωνικό εικονογραφημένο από τον σκιτσογράφο Λευτέρη Παπαθανάση και τις εκδόσεις ΚΨΜ.
• Ο Δημήτρης Χαντζόπουλος προσάρμοσε την ιστορία του Ροΐδη σε graphic novel που κυκλοφόρησε το 2018 από την Athens Review of Books.

Θέατρο

• Η πρώτη θεατρική προσαρμογή του μυθιστορήματος έγινε για την παράσταση «Η Πάπισσα Ιωάννα» του 1963 από τον Γεράσιμο Σταύρου. Το έργο ανέβηκε σε σκηνοθεσία Νίκου Χατζίσκου στο υπαίθριο θέατρο Χατζίσκου, στο Πεδίον του Άρεως. Στον ρόλο της Ιωάννας εμφανιζόταν η Τιτίκα Νικηφοράκη. Η προσαρμογή εμπεριείχε έντονα πολιτικά στοιχεία, καθώς ήταν ενταγμένη στο ιδεολογικό πλαίσιο της εποχής (δολοφονία Γρηγόρη Λαμπράκη).
• Το 1977, ανέβηκε η παράσταση «Πάπισσα Ιωάννα» σε διασκευή του 1866 από τον Γεώργιο Ρούσσο στο θέατρο “Σούπερ-Σταρ” της οδού Πατησίων με σκηνοθέτη τον Κώστα Καζάκο και πρωταγωνίστρια την Τζένη Καρέζη. Ο υπόλοιπος θίασος περιελάμβανε τους Αλίκη Αλεξανδράκη, Σπύρο Κωνσταντόπουλο, Αλμπέρτο Εσκενάζυ και Γιώργο Κυρίτση.
• Μια θεατρική διασκευή της Αφρούλης Μπέρσου (που έκανε και τη σκηνοθεσία) παρουσιάστηκε το 2012 επίσης με τον τίτλο «Η Πάπισσα Ιωάννα» από την ομάδα Νέμεση στο στούντιό της στη Θεσσαλονίκη.
• Ακόμα μία προσαρμογή του έργου από τον Δημήτρη Μαυρίκιο έγινε το 2014 για την παράσταση «Πάπισσα Ιωάννα. Αναζητώντας την ηρωίδα του Ροΐδη, μέσα από τη μητέρα του Κορνηλία» την οποία σκηνοθέτησε ο ίδιος. Το έργο παρουσιάστηκε στον χώρο του Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, με προβολές βίντεο εν μέσω της παράστασης, ενώ την Ιωάννα ερμηνεύει η Γιούλικα Σκαφιδά. Το κείμενο κυκλοφόρησε το 2015 από τις εκδόσεις Ευρασία.
• Μια προσαρμογή του Σωτήρη Χατζάκη ανέβηκε με τον τίτλο «Η Πάπισσα Ιωάννα», το 2007 στο Θέατρο Απόλλων της Πάτρας σε σκηνοθεσία του ιδίου, με τη Μαρία Κατσιαδάκη στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Το κείμενο κυκλοφόρησε το 2008 από τις εκδόσεις Ιανός.

Όπερα

• Το 2020, ο Γιώργος Βασιλαντωνάκης ετοίμασε την όπερα «Πάπισσα Ιωάννα» σε λιμπρέτο Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη κατόπιν παραγγελίας της ΕΛΣ για τον εορτασμό των 80 χρόνων του οργανισμού. Τη σκηνοθεσία έκανε ο Δημήτρης Καραντζάς, ενώ η Ιωάννα θα ενσαρκωνόταν από την υψίφωνο Χρύσα Μαλιαμάνη. Η παγκόσμια παγκόσμια πρεμιέρα στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος ανεστάλη στο πλαίσιο προληπτικών μέτρων κατά της εξάπλωσης του COVID-19.

Πηγές

• Αγγέλου Α., «Η εκκλησία, η Πάπισσα, ο Ροΐδης», περιοδικό Εποχές 47 (1967) σελ. 282- 291
• Αφιέρωμα στον Εμμανουήλ Ροΐδη, περιοδικό Χάρτης 15 (Απρίλιος 1985) και 16 (Ιούλιος 1985)
• Μπέζας Δ., «Εμμανουήλ Ροΐδης. Παρουσίαση - ανθολόγηση», Η παλαιότερη πεζογραφία μας τόμος Ε΄, εκδ. Σοκόλη, σελ. 8-47
• Ροΐδης Ε., Η Πάπισσα Ιωάννα, εισαγωγή-επιμέλεια Δημήτρης Δημηρούλης, Μεταίχμιο, Αθήνα 2005
• Σαχίνης Α., Το νεοελληνικό μυθιστόρημα, Γαλαξίας, Αθήνα 1971²
• Tonnet H., Ιστορία του ελληνικού μυθιστορήματος, Πατάκης, Αθήνα 2001
• Zimbone Α., «Η Πάπισσα Ιωάννα και το ιταλικό της "πρότυπο"», Πρακτικά Α΄ Διεθνούς Συνεδρίου Συγκριτικής Γραμματολογίας. Σχέσεις της ελληνικής με τις ξένες λογοτεχνίες, εκδ. Δόμος, Αθήνα 1995, σελ. 567-588

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Η Πάπισσα Ιωάννα και άλλα έργα του Εμμανουήλ Ροΐδη σε ψηφιακή μορφή στο Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού
• Η ΠΑΠΙΣΣΑ ΙΩΑΝΝΑ - Το μυθιστόρημα σε ελεύθερο ψηφιακό βιβλίο.
• «Η απολαυστική ασέβεια του Ροΐδη» (Roidis' delightful irreverence), στην εφημερίδα Άθενς Νιούζ (Athens News) της 10ης Δεκεμβρίου 2004 (Αγγλικά).
• «Διασκευάζοντας την Πάπισσα Ιωάννα», άρθρο του Δ. Τζιόβα στην εφ. Το Βήμα 19 Δεκεμβρίου 2004
• «Οι τύχες της Πάπισσας Ιωάννας», άρθρο του Δ. Τζιόβα στην εφ. Το Βήμα 17 Οκτωβρίου 2004
• Π.Δ. Μαστροδημήτρης, «Η αισθητική της ιστορίας στην Πάπισσα Ιωάννα του Εμμανουήλ Ροϊδη», Νέα Εστία, τ/χ.1772, τομ.156, (2004), σελ.591-599